Novels by คาราเมลคัสตาร์ด

"พักเที่ยงคนเดียวเหรอครับ?"อยู่ๆ ก็มีเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้นจากทางด้านหลัง ทำให้มิเกลที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ สะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ"อุ๊ย!!!...ตกใจหมดเลยค่ะ""พี่ขอโทษ!!...ตกใจขนาดนั้นเลย?"แสงเหนือเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด"ไม่เป็นไรค่ะ...ว่าแต่พี่เหนือ...มาได้ยังไงคะเนี่ย""พี่พาแม่มาตรวจสุขภาพประจำปีครับ...นึกขึ้นได้ว่าวันนี้มิเกลมาทำงานที่นี่ก็เลยลองเดินตามหาดูระหว่างรอแม่..."กล่าวพร้อมกับยิ้มบางๆ ให้เธอ"อ้อ...แล้วตามหาเกลทำไมคะ?""อยากเจอครับ""..."มิเกลหลบสายตาแล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ เขายังคงน่ารักเสมอต้นเสมอปลายไม่มีเปลี่ยนเลย อยากที่จะรู้สึกดีกับเขานะ แต่ตอนนี้เห็นทีว่าหัวใจของเธอคงจะมีแค่คิมหันต์แล้วล่ะ"เมื่อเช้าพี่โทรไปหา...ว่าจะเข้าไปรับที่คอนโด...แต่ไม่มีคนรับสาย...พี่เลยไม่ได้เข้าไปหา"เมื่อได้ยินดังนั้นมิเกลจึงช้อนตามองเขาเล็กๆ"สงสัยตอนนั้นเกล...เข้าห้องน้ำอยู่ค่ะ...แต่พี่เหนือไม่ต้องไปรับเกลหรอกนะคะ...เกลมาเองได้""พี่ยังมีสิทธิ์อยู่ใช่ไหมครับ?"อยู่ๆ เขาก็ถามคำถามนี้ขึ้น ทำเอามิเกลไปไม่เป็นเลย ได้แต่มองเขานิ่ง แล้วแสร้งทำเป็นไขสือ ไม่รู้เรื่องรู้ราว ทั้งที่รู้อยู่เต็

"เดี๋ยวฉันไปส่ง!"คิมหันต์เอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะติดกระดุมเสื้อของเธอกลับเหมือนเดิม"แล้วคุณไม่ทำแล้วเหรอ?"มิเกลถามด้วยความสงสัย"ไม่มีอารมณ์แล้ว...เธอรีบไม่ใช่หรอ?"คิมหันต์พูดเสียงเรียบ และแน่นอนมิเกลสัมผัสและรับรู้ได้ว่าท่าทางของเขาเปลี่ยนไปจากเดิม เขาเองก็ดูกังวลไม่ต่างอะไรจากเธอเลยตลอดทางที่นั่งอยู่ในรถ คิมหันต์และมิเกลไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลย มีเพียงความเงียบสงัดและเสียงลมหายใจเป่ารดออกมายาวๆ แข่งกัน"พี่ปราณ...สวัสดีค่ะ"มิเกลเอ่ยทักทายหมอหนุ่มหน้าหวานด้วยรอยยิ้ม จะว่าไปเขาในลุคนี้ต่างจากที่เจอที่ร้านเหล้าอีกนะ ลุคคุณหมอดูสุภาพอบอุ่นเอามากๆ อารมณ์แบบหมอหล่อในฝัน ส่วนลุคกลางคืนที่เธอเจอจะเป็นแนวผู้ชายเจ้าสำราญหน่อยๆ และที่เป็นเอกลักษณ์เลยคือพี่ปราณจะเป็นคนยิ้มง่าย คารมคมคาย หว่านล้อมเก่ง จะบอกว่าหลอกล่อเหยื่อไปเชือดนิ่มๆ ก็คงแบบนั้น แบดบอยในคาบผู้ชายอบอุ่น และนั่นแหละคือเขา ใช้ความสุภาพบุรุษเป็นตัวล่อให้สาวๆให้ติดกลับ พอได้แล้ว ก็ไร้เยื่อใยไม่สานต่อ"สวัสดีครับน้องมิเกล"ปราณยิ้มตอบรับสาวสวย อย่างมิเกลด้วยท่าทางใจดี"แล้ว...มึงมาทำไม?"ไม่วายต

"เข้ากันดีจริงๆ ...มานี่เลย!!"คิมหันต์กระโจนเข้าไปกอดมิเกลเอาไว้แน่น พร้อมกับซุกไซ้ไปที่ซอกคอหอมของเธอ เป็นการลงโทษ"คุณคิม!!...อย่า!!""ถ้าตะวันเอาคันไหนไป เธอต้องชดใช้แทนตะวัน...อยากรับหน้าแทนกันนักนี่...น้ำละ1ล้าน...ฉันจะภาวนาให้ตะวันเลือกคันละ10ล้าน""คะ...คุณคิม...คุณจะบ้าหรอ...เมื่อคืนยังไม่พอใจใช่ไหม...ทำไมถึงบ้ากาม หื่นกระหายแบบนี้ห๊ะ!??""เฮีย...ขอFerrari SF90 Stradale ได้ไหมคะ""เอ่อ...เดี๋ยวขอตัวแปบนะคะ"มิเกลดันหน้าคิมหันต์ออกไป พร้อมกับวิ่งไปหาชิดตะวัน "คันนี้เท่าไหร่คะคุณตะวัน"เอ่ยถามน้องสาวเขา แต่เจ้าของรถกลับยกยิ้มอย่างพอใจ กับราคาหูฉีกนั่น ใจก็อยากจะพูดว่าเอาคันนั้นแหละ เอาคันนั้นเลย"น่าจะ40ล้านค่ะพี่สะใภ้...ทำไมคะ?"คนไม่รู้เอ่ยถามด้วยใบหน้าสงสัยกับท่าทางเหมือนกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของเธอ"สะ...สี่สิบล้าน!!...เปลี่ยนคันดีกว่าไหมคะ...คุณตะวันยังอยู่มหาลัยอยู่เลย...สัก2-3ล้านก่อนดีไหมคะ?""พี่สะใภ้...รถราคานั้นไม่มีในลานจอดรถของเฮียหรอกค่ะ...ขั้นต่ำนี่7ล้านอัพ"เมื่อได้ยินดังนั้น ดวงตากลมโตก็เบิกกว้างทันที นี่เขาจะรวยเกินไปหรือเปล่า ทำไมไม่หัดมีรถราคาถูกๆ กับเขาบ้าง แล้วแบ

เช้าวันต่อมา..."อ๊ะ!!"มิเกลร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวดตรงกลางกายสาว หลังจากที่กำลังจะลุกออกจากเตียง แต่เพราะเจอศึกที่หนักหน่วงราวกับหมาป่าหิวโหยอย่างคิมหันต์ ก็ถึงกับสะดุ้งด้วยความแสบ "คนบ้ากาม...เจ็บจะตายอยู่แล้วยังนอนหลับหน้าตาเฉย!!"เธอดุคนที่นอนหลับลึกอยู่ข้างกายเธอ โดยที่มือหนาก็กอดรัดเอวของเธอเอาไว้แน่น ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับเธอเลยแม้แต่น้อย หน้าหยิกให้เนื้อเขียวจริงๆเลยพรึ่บ!!เธอดึงแขนแกร่งของเขาออกจากตัว ก่อนที่จะค่อยๆ พยุงร่างอันเปลือยเปล่าของตัวเองเดินไปที่ห้องน้ำ จากนั้นก็รีบลงไปด้านล่างเพื่อเตรียมอาหารเช้าให้กับเขา"อุ๊ยคุณมิเกล...ตื่นแล้วเหรอครับ?"จิมคนสนิทของคิมหันต์เอ่ยถามเมื่อเห็นคนรักของเจ้านายเดินลงมาจากชั้นบน ด้วยท่าทีเหมือนกับเจอศึกหนักมา คงจะหนักเอาเรื่องเลยจริงๆ จิมมองท่าทางของมิเกลแล้วแอบนินทาว่าที่เมียของเจ้านายในใจ"ค่ะ...เกลจะไปทำอาหารเช้าให้คุณคิมค่ะ..."เธอตอบด้วยรอยยิ้ม"เอ่อ...อย่าดีกว่าครับ...เดี๋ยวให้แม่บ้านทำให้จะดีกว่า...เดี๋ยวจะโดนดุกันยกบ้านเอา"จิมกล่าว"ขนาดนั้นเลยเหรอคะ...""ปกติครับ...ไม่ขนาดนั้น""เกลจะเป็นคนบอกเองค่ะ...จะไม่ทำให้ใครต้องโดนดุ...ใ

@คฤหาสน์คิมหันต์"เอากระเป๋ามิเกลไปไว้ห้องฉัน"เสียงคิมหันต์เอ่ยบอกลูกน้องเสียงเข้ม ใบหน้าหล่อคมคายนิ่งตึงจนมิเกลนั้นถึงกับขมวดคิ้วมุ่น"ต้องทำเสียงดุขนาดนั้นเลยเหรอ..."มิเกลเอ่ยถามอย่างไม่ค่อยเข้าใจ ต้องขรึมเข้มอะไรขนาดนั้น"ก็มันเป็นลูกน้อง ถ้าไปคุยเล่นกับมัน ฉันก็ไม่น่าเคารพน่ะสิ""เกี่ยวเหรอ?...""เกี่ยวสิ เราก็ต้องวางตัวให้น่าเชื่อถือ ไม่งั้นจะคุมคนเป็นพันเป็นหมื่นคนได้ยังไง""คุณคิม..."คิมหันต์โอบเอวมิเกลเดินขึ้นมาบนห้องนอน แต่อยู่ๆคนในอ้อมแขนแกร่ง ก็เอ่ยเรียกเขาขึ้น"หืม? ...""คุณ...เคยมีแฟนไหม?""ไม่เคย..."เขาตอบเสียงเรียบนิ่ง"จริงหรอ...ทำไมไม่เคยล่ะ?""เพราะฉันคือความหวังของพ่อไง...ฉันไม่มีเวลามาคิดเรื่องไร้สาระแบบนั้นหรอก...เรียน...ทำงาน...เป็นหน้าตาให้ครอบครัว""แล้วทำไมถึงต้องคาดหวังแค่กับคุณ...แฝดคุณล่ะ""ไอ้เหมมันเป็นคนหัวรั้น...ไม่ค่อยสนใจใคร...ทำอะไรตามใจตัวเอง...พ่อเลยไม่อยากบังคับมัน เพราะด้วยนิสัยของมันชอบเล่นชอบเที่ยว...ไม่ค่อยสนใจเรียน...สุดท้ายความคาดหวังเลยมาตกที่ฉัน"

"คนบ้า!!...เห็นแก่ตัวที่สุดเลย"คนบนเตียงละเมอเบาๆ ทำเอาคิมหันต์ขมวดคิ้วหนาจนเป็นปม นี่ถึงขั้นเก็บไปละเมอเลยหรอ รู้สึกผิดจัง หรือเขาควรที่จะบอกเธอไปดีนะ"หึ! ฉันสินะ"มุมปากยกยิ้มเบาๆ "ถึงขนาดเพ้อหาฉันเลย..."แม้จะรู้สึกดีที่เป็นคนในฝันของเธอ แต่ก็อดที่จะสงสารและรู้สึกผิดต่อเธอไม่ได้มือหนาค่อยๆ เช็ดเนื้อตัวตามร่างกายให้เธอ เพื่อระบายความร้อน หวังว่ามันจะช่วยได้บ้างไม่มากก็น้อย"ไอ้จิม...ซื้อยาลดไข้มาให้หน่อย...ข้าวต้มด้วยหรือไม่ก็โจ๊ก...ตอนนี้เลยนะ กูให้เวลามึง20นาที หามาให้ได้"คิมหันต์ยกโทรศัพท์ขึ้นโทรหาลูกน้องคนสนิทด้วยเสียงอันเข้ม[เอ่อ...นายครับ...ให้เวลาน้อยไปไหมครับ...แล้วผมจะไปหามาทันได้ยังไง]"ถ้าเรื่องแค่นี้ทำไม่ได้ก็ลาออกไปซะ!!"พูดจบเขาก็ตัดสายไปในทันทีผ่านไป20นาที..."อื้อ...ปวดหัวจัง"คนป่วค่อยๆลืมตาขึ้น พร้อมกับอาการปวดหนึบที่ศีรษะ มือน้อยๆ ค่อยๆ ยกขึ้นมากุมและคลึงเบาๆเพื่อระบายความปวดให้เบาบางลง"ตื่นแล้วหรอ...กินข้าวก่อนไหมจะได้กินยา...""คุณ!!...คุณเข้ามาได้ไง...ออกไปเลยนะ"เมื่อได้ยินเสียงทุ้มเอ่ยถาม เธอก็หันไปจ้องหน้ามาเฟียหนุ่มอย่างคิมหันต์ตาเขม็ง"ยิงประตูเข้ามา"เขาตอ

"คนนี้เหรอที่ชื่อปรายฟ้า"ทันทีที่เข้ามานั่งในรถยนต์ไต้ฝุ่นก็เอ่ยขึ้นด้วยเสียงนิ่งๆ"ใช่...สวยอย่างที่บอกไว้ไหม"เพียงฝันตอบเสียงใสพร้อมกับรอยยิ้ม"หวานติดลิ้นเลย...หึ!""ว่าไงนะ?"เพียงฝันเอ่ยถามน้องชายที่โตมาด้วยกัน เพราะได้ยินไม่ค่อยถนัดกับสิ่งที่เขาพูด"เปล่า...ก็งั้นๆ แหละ""อ้อ...แล้วปีหน้าจะเข้ามหาลัยที่ไหน?"เพียงฝันเอ่ยถามโดยที่ไม่ได้สงสัยอะไรเนื่องจากไต้ฝุ่นกับเพียงฝันห่างกันแค่ปีเดียว เลยทำให้ทั้ง2คนสนิทกันมาก บวกกับโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็กๆ เพราะไต้ฝุ่นอยู่บ้านข้างๆ บ้านเธอ เมื่อก่อนตอนที่พ่อแม่เธอยังอยู่ สองบ้านนี้ก็มักจะชวนกันกินข้าวอยู่บ่อยๆ"เล็งๆ มหาลัยเดียวกับพี่ฝันนั่นแหละ""จะเข้าคณะอะไร...แล้วป้าฝนจะให้มาเหรอ?""คุยกับแม่แล้ว...ฝุ่นจะเรียนวิศวะไฟฟ้า""อ้อ""สมัครผ่านเว็บไปแล้วด้วยนะ...อาทิตย์หน้ารู้ผล"ไต้ฝุ่นยกยิ้ม เมื่อนึกถึงใบหน้าแสนสวยของสาวร่างบางหุ่นดีในคอนโดเมื่อครู่"ดีเลยจะได้มาอยู่ใกล้ๆ กัน...น้องชายพี่หล่อขนาดนี้...มาอยู่นี่จะต้องฮอตมากแน่ๆ"เพียงฝันเอ่ยชมน้องชาย"ก็พูดเว่อร์...จะแวะซื้ออะไรก่อนเข้าบ้านไหม?"ไต้ฝุ่นเอ่ยถามคนร่างเล็ก เมื่อขับเข้ามาในเส้นทางเมือง

ค่ำๆ ปรายฟ้าก็ขับรถมารับเธอกลับคอนโด ก่อนกลับก็แวะกินข้าวกันแถวๆ คอนโดตามประสาสาวๆ"พรุ่งนี้จะไปกี่โมงเหรอฝัน?"ปรายฟ้าเอ่ยถามเพียงฝันเสียงใส"ไม่รู้เหมือนกัน...ป้าฝนให้ไต้ฝุ่นมารับ"เพียงฝันตอบเพื่อนสาวขณะที่นั่งพับเสื้อผ้าลงไปในกระเป๋าเดินทางใบเล็ก"ว้า...ไป3วันเลย...แบบนี้จะคิดถึงใครไหมน้า..."ปรายฟ้าเอ่ยขึ้นเปรยๆ"หมายถึงใคร? ...ถ้าหมายถึงพี่ปราณไม่เลยจ้ะ...จริงสิ...เดี๋ยวนี้แกดูเหมือนจะเปลี่ยนฝักเปลี่ยนฝ่ายนะปราย...แกคงไม่ได้กลับลำไปช่วยพี่แกหรอกใช่ไหม?"เพียงฝันถามอย่างจับผิดเพื่อนรัก"อุ๊บส์!...เปล่านะแก...เปล่าเลย...ใครจะไปทำแบบนั้นกันล่ะ"ปรายฟ้าตอบเสียงแข็ง ดวงตากลมกลิ้งกลับกลอกไปมาอย่างมีพิรุธ"โดนจ้างมาเท่าไหร่?"เพียงฝันเดินไปจ้องตาเพื่อน ทำเอาปรายฟ้าตั้งรับไม่ทัน เพราะเธอดูเลิ่กลั่กอย่างปิดไม่มิด"จ้างอะไรล่ะแก...ฉันไม่เอาอะไรมาแลกกับมิตรภาพของเราหรอกนะฝัน"น้ำเสียงของปรายฟ้าเหินขึ้นเล็กน้อย แต่ก็พยายามข่มท่าทีให้ดูเป็นปกติที่สุด"ก็หวังว่ามันจะแลกกับอะไรไม่ได้จริงๆ นะ"เพียงฝันเอ่ยเสียงเรียบ เธอรู้ดีว่าคนอย่างปรายฟ้าจี้จ

วันต่อมา...วันนี้เพียงฝันมาทำงานที่ร้านกาแฟแต่เช้า แปลกมากๆ ที่วันนี้ตั้งแต่เช้าจนเที่ยงไม่เห็นปราณมาซื้อกาแฟ ปกติเขาจะต้องมาแล้ว เพราะเธอรู้ว่าเขารู้ว่าเธอจะต้องเข้าร้านตอนไหน ไปเรียนตอนไหน แต่ละวันเรียนวิชาอะไร เลิกกี่โมง ข้อมูลทั้งหมดที่รู้ ล้วนได้มาจากน้องสาวตัวแสบอย่างปรายฟ้า"มองหาหมอปราณเหรอคะพี่ฝัน"เสียงใสของพิมพนักงานรุ่นน้องเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม หลังจากที่เห็นเธอมองจ้องไปที่ประตูร้านอยู่บ่อยครั้งจนน่าสงสัย"เปล่าสักหน่อย...พี่จะไปมองหาเขาทำไมกัน...อะ...เดี๋ยวเย็นๆ พี่จะเข้ามาที่ร้านนะ...ฝากบอกพี่เจไดด้วย...วันนี้พี่จะไปส่งงานเดี๋ยวจะรีบกลับมา""รับทราบค่ะ...ว่าแต่...ไม่ได้มองหาเขาจริงๆ ใช่ไหมคะ"พิมยังคงพูดเชิงแหย่อีกครั้ง"พี่จะไม่คุยกับเธอแล้วจริงๆ นะ"เพียงฝันเอ่ยเสียงดุ"โอเคๆ ...ไม่มองก็ไม่มอง"จากนั้น เมื่อจัดการเปลี่ยนชุดเสร็จ เพียงฝันก็สะพายกระเป๋าออกไปจากร้านกาแฟทันที ผ่านไปสักพักก็เห็นรถยนต์คันหรูของเพื่อนรักมาจอดเทียบอยู่หน้าร้าน"ขึ้นมาเลยฝัน"ปรายฟ้าเปิดกระจกพร้อมกับเรียกเพื่อนรักให้รีบขึ้นรถ"แล้วนี่นายแดนเทพรวมเล่มเสร็จหรือยัง?"เพียงฝันเอ่ยถามปรายฟ้า"เสร็จแล้ว...เ

"เสร็จแล้ว...เดี๋ยวยังไงนายก็ทำรูปเล่มต่อเลยนะ แล้วพรุ่งนี้ค่อยไปส่งกัน สักสายๆ"เพียงฝันเอ่ยบอกก่อนจะลุกจากเก้าอี้ เดินตรงไปหยิบกระเป๋าผ้าของตัวเอง เดินออกจากห้องไป"อย่าให้กูเจอมึงข้างนอกนะไอ้เด็กเวร!!"ปราณเอ่ยบอกเสียงดุดันเมื่อเดินผ่านหน้าแดนเทพไปเป็นคนสุดท้ายหมับ!!"เฮีย!!...รีบไปกันเถอะ"ปรายฟ้าวิ่งกลับมาควงแขนพี่ชายที่เอาแต่จ้องแดนเทพตาเขม็ง"เหอะ!...หวงเขา...เป็นอะไรกับเขาเหรอลุง?"แดนเทพไม่ได้มีทีท่าจะกลัวปราณเลยแม้แต่น้อย และนั่นยิ่งทำให้ปราณโมโหขึ้นไปอีกเป็นเท่าตัว"ลุงบ้านป้ามึงดิ""เฮีย!!...ไปได้แล้ว!"ครั้งนี้ปรายฟ้าออกเเรงดึงตัวพี่ชายจนออกมาจากห้องของแดนเทพ "เฮียนี่จริงๆ เลยนะ""ปรายก็ดูหน้ามันดิ...กวนตีนขนาดนั้น!""ก็บอกให้ใจเย็นไง...ไปขึ้นรถ...หิวจะตายอยู่แล้วเนี่ย!!"ปราณถอนหายใจออกมาหนักๆ ก่อนจะรีบเดินไปเปิดประตูรถแล้วขับมุ่งไปที่คอนโดของตัวเองที่ตอนนี้มีผู้เช่าคือเพียงฝัน@เซเลบริตี้คอนโดมิเนียม"เหนื่อยไหม...ให้พี่ช่วยอะไรไหมครับ"ปราณเอ่ยถามร่างเล็กที่กำลังง่วนอยู่กับการทำอาหารในครัวด้วยน้ำเสียงสุภาพ"พี่ปราณคะ..."เสียงเล็กเอ่ยขึ้นพร้อมกับจ้องมองร่างสูงที่มองมายังเธอเ

"แก...ฉันว่าข้อมูลมันยังไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่เลยอะ...หาเพิ่มอีกหน่อยไหม?"เพียงฝันเอ่ยถามปรายฟ้า ที่กำลังนั่งพิมพ์หัวข้อและข้อมูลที่รวบรวมมาได้อย่างจดจ่อ"อืม...ฉันก็คิดว่ามันยังน้อยไปจริงๆ นั่นแหละ""กินอะไรก่อนไหม...เดี๋ยวฉันสั่งให้"แดนเทพเอ่ยถามสาวๆ"กูไม่กินนะ...รีบทำรีบกลับ...อย่าลีลา"และนี่คือเสียงฮันเตอร์ พูดน้อย แต่พูดทีมีอึ้ง"งานยังไม่เสร็จเลย แล้วนี่ก็เริ่มมืดแล้วด้วย...ทำมาตั้งนานแล้วพักก่อนก็ได้มั้ง...มีเวลาอีกตั้งเยอะ"แดนเทพตอบ"ฉันเห็นด้วยกับฮันเตอร์นะแดนเทพ"ปรายฟ้ากล่าวและนั่นก็เรียกสายตาของฮันเตอร์ให้หันไปมองร่างเล็กที่เห็นด้วยกับเขา แต่สายตานั้นก็เรียบนิ่งไม่ได้แสดงสีหน้าหรืออาการใดๆ ออกมา"สั่งพิซซ่าไปและ"แดนเทพตอบอย่างเอาแต่ใจ ไม่สนใจความคิดเห็นคนอื่น กดสั่งอาหารทันทีอย่างที่ปากบอก"ถ้าไม่ช่วยทำงาน...ก็ไม่มีชื่อในกลุ่ม"ปรายฟ้าพูดให้แดนเทพได้ยิน"ก็ช่วยอยู่นี่ไง ฉันมีหน้าที่รวมเล่ม จัดรูปเล่ม"แดนเทพกล่าว"งานง่ายๆ แบบนั้นใครๆ เขาก็ทำได้ไหมแดน...มาช่วยหาข้อมูลนี่มาถ้าว่างนักน่ะ">ปรายฟ้าตื้อดึ่งๆเสียงออดหน้าห้องดังขึ้น ทำเอาแดนเทพที่กำลังจะไปนั่งลงข้างๆ เพียงฝันชะงัก

"ขอบคุณนะคะที่มาส่ง...หนูไปเรียนก่อนนะคะ"เพียงฝันตอบร่างสูงเสียงหวาน พยายามข่มใจให้เป็นปกติ เพราะตลอดทางเธอและเขาก็ต่างเงียบจนน่าอึดอัด นี่ขนาดยังไม่ได้เป็นอะไรกันเลย เขายังแผ่รังสีอำมหิตขนาดนี้ ไม่อยากจะนึกเลยว่าถ้าเขาได้เป็นเจ้าของของเธอจริงๆ เขาจะขนาดไหน"อึดอัดเหรอครับหืม...นั่งตัวเกร็งเชียว""ก็...เปล่านี่คะ...ทำไมหนูต้องอึดอัดด้วย"เพียงฝันเอ่ยถามแต่กลับไม่ได้มองหน้าร่างสูง มือเล็กเตรียมเปิดประตูรถ แต่ก็ถูกมือหนาคว้าข้อมือเล็กนั้นไว้เสียก่อน"อย่าเข้าใกล้ผู้ชายคนไหน...ได้ไหมครับ?"ปราณเอ่ยขอร้อง แต่น้ำเสียงเชิงบังคับ"คงจะไม่ได้หรอกนะคะ...หนูต้องทำงาน...แล้วมหาลัยคนก็ตั้งเยอะตั้งแยะ...อย่าพยายามห้ามอะไรที่เป็นไปไม่ได้เลยนะคะ...เพราะขนาดพี่ปราณยังเจอสาวๆ ได้...หนูก็ต้องทำได้เหมือนกัน""พี่เตือนเธอแล้วนะเพียงฝัน...อย่าให้พี่ต้องใจร้ายเลยนะครับ!"ทำไมการที่มีเขาอยู่ด้วยแบบนี้มันถึงได้น่าอึดอัดขนาดนี้นะ"พี่ปราณคะ...หนูรู้นะคะว่าพี่หวงหนู...แต่การหวงควรมีขอบเขตหน่อยนะคะ...ที่เป็นอยู่แบบนี้มันน่าอึดอัด...ถ้าพี่ล้ำเส้นหนูมากไป...หนูคงต้องยกเลิก

"ทำอะไรกัน!!"เสียงเข้มดุดันของคิมหันต์เอ่ยขึ้น"อาคิม...ช่วยปลื้มด้วย...ยัยบ้านี่จะดึงหูปลื้มขาดแล้ว""กังหัน...ทำไมไม่ห้ามน้อง..."คิมหันต์ตวัดสายตาไปยังลูกสาวของตัวเองที่นั่งนิ่งมองเหตุการณ์ด้วยท่าทางชิวๆ ก่อนจะไหวไหล่ให้ผู้เป็นพ่อเบาๆ"ป๊า...ก็น้องแค่แหย่กันเล่นเอง...""อัญชัน...ปล่อยปลื้ม!"อัญชันได้ยินดังนั้นก็ปล่อยมือออกจากหูของปราบปลื้มทันที แต่ก็ส่งท้ายด้วยการบิดแรงๆก่อนปล่อย"โอ้ย!...นี่ยัยบ้า...มีส่งท้ายด้วยหรอ!!"ปราบปลื้มโวยวาย"ป๊า...อย่าไปดุน้องสิ!!""กังหัน...หนูเป็นพี่...จะปล่อยน้องตีกันแบบนี้ได้ยังไง?"คิมหันต์ดุลูกสาว ที่นับวันๆยิ่งทำตัวเหมือนเขาในเมื่อก่อนทุกที และเนื่องจากเป็นลูกสาวคนเดียว เลยทำให้เธอทำอะไรตามอำเภอใจ ไม่สนใจอะไร เหมือนกับเขาไม่มีผิด แต่แตกต่างกันคือคิมหันต์มีน้อง และถูกพ่อกดดันตั้งแต่เด็ก พอมีลูกเขารู้ว่าความกดดันมันคือผลร้าย มันไม่มีความสุขเขาจึงเลี้ยงลูกที่ค่อนข้างตามใจ และผลก็อย่างที่เห็น กังหันเป็นเด็กน่ารักก็จริง แต่เธอไม่ค่อยสนโลกเท่าไหร่ แถมการใช้ชีวิต การวางตัวต่างๆค่อนข้างที่จะห้าวหาญ ไม่อ่อนหวานเหมือนเด็กผ

"ป๊า...ไม่ไปได้ไหม...อชิไม่อยากไป...ป๊าจำไม่ได้หรอว่าเด็กนั่นน่ะชอบกัดหูผม...ต่อไปนี้ผมจะไม่เอาหูผมไปเสี่ยงอีกแล้ว"อชิหัวชนฝาเมื่อซันและเอวาบังคับให้ลูกไปกินข้าวบ้านเพื่อนรักของเขา ที่วันนี้มีนัดรวมแก๊งวายร้ายของซัน"ก็เพราะอชิไปหอมแก้มน้องไง...น้องถึงได้กัดแบบนั้น"ซันอ้างเหตุผลกับลูกชาย ไม่ว่าจะไปกี่ครั้งก็มักจะไปฉวยโอกาสหอมแก้มกังหันทุกที และรายนั้นก็ชอบกัดหูอชิตลอด แล้วนี่ผ่านมาเป็น10ปีแล้ว ก็คิดว่าลูกคงไม่ได้ฝังใจอะไร"ยังไงก็เถอะป๊า...ชิไม่ไป...ชินัดสาวไว้...ป๊าไปกับอัญชันและกัน...อัญชันฝากดีดหูยัยเด็กกังหันให้พี่ด้วยนะเข้าใจไหม"พูดจบอชิก็เดินไปควงกุญแจรถสปอร์ตออกจากบ้านไป"หัวรั้นได้ใครวะเนี่ย"ซันเอ่ยกับตัวเองพร้อมกับส่ายหัวเบาๆ อย่างระอากับลูกชายหัวดื้อคนนี้"ผลผลิตของตัวเองทั้งนั้น...อย่าบ่น!!"เอวาเสริมขึ้นก่อนจะจับมือลูกสาวแล้วเดินไปรอที่รถตู้@คฤหาสน์คิมหันต์"สวัสดีค่ะคุณอาคิม...สวัสดีค่ะอามิเกลคนสวยของหนู""อุ้ย...อัญชันของอาปากหวานจริงๆ"มิเกลเอ่ยทักหลานสาวคนสวย ก่อนจะหันไปหาลูกสาว "กังหัน...""เอ่อ...สวัสดีค่ะอาซัน อาเอวา.

ตกเย็น...หนุ่มหล่อหน้าทะเล้น นั่งมองสาวมัธยมปลายเดินออกมาจากโรงเรียนด้วยสายตาอย่างกับเสือที่จ้องจะตะครุบเหยื่อ"เฮ้อ...กระชุ่มกระชวยดีจริงๆ เลย...อื้อหืม...นมอย่างใหญ่...หน้าประถมนมมหาลัยสัส!!"อชิอุทานขึ้นกับตัวเอง ก่อนจะค่อยๆ ลดระดับกระจกรถสปอร์ตคันหรูลง ใบหน้าหล่อเหลาที่สวมใส่แว่นกันแดดแบรนด์ดังนั้น ทำเอาสาวๆ มองเหลียวลงกันไปตามๆ กัน หึ! แค่เช็ดเรทติ้ง เขาคิด ก่อนจะปิดกระจกขึ้นเมื่อเห็นว่าน้องสาวของเขากำลังวิ่งมาที่รถยนต์ของเขา"พี่ชาย~"เสียงใสเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่แต่งแต้มบนใบหน้าใส ที่ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็น่ารักและมีเสน่ห์น่ามองเอามากๆ"อย่ายิ้ม...เดี๋ยวผู้ชายชอบ!!"อชิดุน้องสาว "รีบขึ้นมาเลย...เร็วๆ"ก่อนจะเร่งให้เธอรีบขึ้นมาบนรถ เพราะดูเหมือนจะมีหนุ่มๆ รุ่นราวคราวเดียวกับน้องสาวเขาจับจ้องมองอยู่ไม่วางตา และสายตาพวกนั้น เขาย่อมรู้ดี เพราะเขาเองก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน"มองอะไรของพวกมึง...อย่ามายุ่งกับน้องกู...เข้าใจ๊?"อชิประกาศกร้าวเสียงดัง พร้อมกับส่งสายตาดุดันไปที่หนุ่มๆ จนไม่กล้าที่จะสบตากับเขาเลย"พี่อชิ...ไปพูดแบบนั้นทำไมเนี้ย...เขา

5ปีต่อมา..."อชิครับ...มาหามี้มา"เอวาเรียกลูกชายวัย4ขวบเศษให้วิ่งมาหา จากนั้นเด็กน้อยที่หน้าตาน่ารักถอดแบบผู้เป็นพ่อก็วิ่งมากอดเธอทันที"มี้...อชิอยากกินทุเรียนคร้าบบบบ"เสียงใสๆ เอ่ยบอกผู้เป็นแม่ แน่ล่ะตอนเธอท้องซันกินแต่ทุเรียนแต่พอเลิกแพ้ท้องแทนเธอทุเรียนก็ไม่คิดจะแตะอีกเลย ส่วนลูกชายสุดหล่อออกมาก็โปรดปราณทุเรียนเอามากๆ ด้วย"แต่วันนี้อชิทานไปเยอะแล้วนะครับ...ไว้วันหลังน้า...เดี๋ยวมี้ซื้อให้...วันนี้เราไปเยี่ยมน้องกังหันกันนะครับ""แต่อชิอยากมีน้องเป็นของตัวเองนะครับมี้""งั้น...อชิต้องไปบอกป่ะป๊าซันแล้วนะครับ...นู้นไงมาพอดีเลย"เอวาเอ่ยบอกลูกชายพร้อมกับพยักหน้าไปหาคุณพ่อสุดหล่อแม้จะเข้าเลขสามแล้วแต่ก็ยังคงความหล่อเหลาไม่สร่าง แถมยังฟิตทุกคืนไม่รู้ไปอดอยากปากแห้งมาจากไหนนักหนา"ไงครับตัวแสบของป๊า...วันนี้กวนมี้หรือเปล่าครับ"ซันสวมกอดลูกชายที่วิ่งเข้าไปกอดต้อนรับผู้เป็นพ่อที่พึ่งกลับมาจากที่ทำงาน แล้วหอมแก้มซ้ายขวาอย่างออดอ้อนอีก "อ้อนแบบนี้อยากได้อะไรครับหื้ม?""อชิอยากมีน้องครับป๊า"เสียงใสของเด็กชายเอ่ยขึ้น ทำเอาคุณพ่อตาลุกวาวเลย แบ

"อื้ม...พะ...พี่ซัน..."เสียงร่างเล็กเอ่ยด้วยน้ำเสียงกระเส่า"รอบเดียว...รอบเดียวจริงๆ ครับ"ร่างสูงตอบเสียงแหบพร่า มือหนากอดร่างเล็กแนบแน่น"เชื่อไม่ได้ค่ะ...อ๊าส์"ริมฝีปากหนาพรมจูบไปตามลำคอระหงของร่างบาง มือหนาค่อยๆ ปลดเปลื้องเสื้อผ้าของคนตัวเล็กออก จากนั้นก็ค่อยๆ เดินต้อนให้เธอเดินถอยหลังไปที่ปลายเตียงเอวาค่อยๆ นั่งลงที่ปลายเตียงขณะที่ปากของทั้งคู่ก็ยังคงจูบแลกลิ้นกันอย่างเร่าร้อน เพียงไม่นานร่างเล็กก็เปลือยเปล่า ส่วนซันเองก็ไม่ต่างกัน เขาไม่รอช้าจับขาเรียวตั้งขึ้นแล้วก้มหน้าลงไปใช้ลิ้นตวัดเลียกลีบกุหลาบของเธอ ทันทีที่ลิ้นร้อนค่อยๆ แตะลงไปสะโพกมนก็เด้งรับสัมผัสนั้นอย่างลืมอาย นิ้วหัวแม่มือบดบี้ลงบนติ่งสวาทเบาๆ"อ๊ะ...พี่ซัน~"เสียงหวานหูของร่างเล็กพร้อมกับร่างที่ดิ้นพล่านไปด้วยความเสียวนั้นสร้างความพึงพอใจให้ร่างสูงเป็นอย่างมาก ลิ้นของเขายังคงซอกซอนไปทุกซอกทุกมุมจนทั่วทั้งกลีบงาม ทำเอาร่างเล็บิดเร้าอย่างทรมาน"อื้ม..."เสียงครางของเธอยังคงดังขึ้นเรื่อยๆ และบิ้นร้อนก็รัวเร็วขึ้นราวกับกั่นแกล้งให้เธอขาดใจจากนั้นไม่นานร่างเล็กก็กระตุกเกร็งและปลดปล่อยน้ำหว

1เดือนต่อมา...งานรับปริญญาเอวา..."ยินดีด้วยน้าพี่รหัสคนสวยของหนู"หญิงสาวหน้าใสเอ่ยขึ้นพร้อมกับช่อดอกไม้ช่อโตยื่นให้บัณฑิตคนสวย ที่มีพวงมาลัยคล้องคออย่างกับนักการเมือง"ขอบใจจ้าน้องรหัสคนสวยของพี่"เอวาส่งยิ้มให้น้องรหัสของตัวเองแล้วถ่ายรูปตามซุ้มต่างๆ ที่ทางมหาลัยจัดไว้เพื่อถ่ายรูป"ยินดีด้วยนะครับบัณฑิตคนสวยของพี่"ซันเองก็ไม่น้อยหน้ายื่นร่มที่ทำจากแบงค์สีเทาให้ภรรยาคนสวย ดอกไม้ที่เป็นแบงค์สีเทาอีกช่อโต ยังไม่หมดแค่นั้นพวงมาลัยที่สั่งทำจากแบงค์สีเทายาวจนเกือบจะลากพื้นบดบังพวงมาลัยของคนอื่นจนน่าหมั่นไส้"สามีดีเด่น!! แบ่งให้ฉันบ้าง"มิเกลเอ่ยแซวความเว่อร์ของสามีเพื่อนที่ดูออกนอกหน้าสุดๆ"จะไปแบ่งของเขาทำไม วันนี้ขึ้นเตียงกับฉันสิเดี๋ยวให้เลย10ล้าน"คิมหันต์เอ่ยบอกมิเกลพร้อมกับโอบเอวเธอเบาๆ"ไม่ต้องมาอิจฉาฉันเลย ได้ข่าวของขวัญรับปริญญาแกนี่ได้เกาะส่วนตัวทางภูเก็ต เยอะกว่าฉันอีกมิเกล"เอวาแซวคืน"เอวาร้อนไหม"ซันเอ่ยถามภรรยาคนสวยที่เริ่มจะมีเหงื่อผุดขึ้นบนใบหน้าสวย จากนั้นก็หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับเหงื่อให้เธออย่างอ่อนโยน ส่วนมืออีกข้างก็ถือร่มให้เธ