Novels by คาราเมลคัสตาร์ด

"เข้าไปข้างในกัน..."คิมหันต์เดินมาจับมือมิเกลแล้วจูงเข้าไปในห้อง แต่ก่อนที่คิมหันต์จะเปิดประตู แต่มิเกลก็ขืนมือเอาไว้ไม่ยอมเข้าไป พร้อมกับส่ายหน้าไปมา"ไม่เข้าได้ไหม...เดี๋ยวเกลรอด้านนอก""เข้าไปเคลียร์...""ท่านป่วยอยู่...เอาไว้วันหลังนะคะ...เดี๋ยวจะยิ่งแย่เข้าไปใหญ่""พ่อเกลก็ป่วยอยู่เหมือนกัน...แล้วไม่ใช่เพราะพ่อพี่หรือไงที่ทำให้พ่อเกลต้องเข้าโรงพยาบาล""พี่คิม...อย่าเพิ่งเลยนะ...เรื่องนั้นค่อยคุยก็ได้...ยังไงเราก็ต้องสู้ไปด้วยกันอยู่แล้ว...เกลไม่ใช่คนใจร้ายขนาดนั้น...ให้ท่านดีขึ้นก่อนเถอะนะคะ...เชื่อเกลเถอะ!"คิมหันต์มองแววตาของแฟนสาว นี่ขนาดโดนกระทำขนาดนี้ ยังมีกระจิดกระใจคิดถึงคนอื่น ในขณะที่พ่อตัวเองทำไม่ดีกับเธอ โดยไม่คิดถึงผลลัพธ์ของมันเลยด้วยซ้ำ"ก็ได้...นี่เพราะเกลขอนะพี่ถึงยอม"คิมหันต์ยอมจำนนต่อความคิดเธอแอ๊ดด!!"เข้ามาทำไม...ทำไมไม่ปล่อยให้ฉันตายไปเลย!"น้ำเสียงของวสันต์เอ่ยขึ้นเชิงประชดประชันและคำพูดนั้นทำเอาคิมหันต์บีบมือเล็กของมิเกลไว้แน่น เพราะกลัวว่าเธอจะกดดัน"จะปล่อยให้ตายได้ยังไงล่ะคะคุณพ่อสามี...ถึงคุณพ่อจะไม่ชอบหนูเพราะหนูจน...แต่หนูก็ไม่ใจร้ายปล่อยให้คุณพ่อสามี

กรุงเทพมหานคร...@คฤหาสน์หิรัญวัฒนาสกุล (บ้านพ่อคิมหันต์)"แกมาทำไม!!"เสียงเข้มของวสันต์เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นลูกชายและผู้หญิงของลูกชายเข้ามาในบ้านวสันต์มองมือคิมหันต์ที่จับมือมิเกลแน่น ก่อนจะหันไปมองหน้าทั้งคู่ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง"ผมก็ไม่ได้อยากมาหาคุณหรอกครับคุณวสันต์ ถ้าคุณไม่ไปทำเรื่องสกปรกกับครอบครัวของเมียผม!!"คิมหันต์กล่าวเสียงดุดัน แววตาฉายแววเดือดดาล บ่งบอกว่าตอนนี้เขาพร้อมปะทะกับคนตรงหน้า"แกพูดเรื่องอะไร? "แต่แล้ววสันต์กลับเลิกคิ้วมอง อย่างไม่เข้าใจ"คุณรู้อยู่แก่ใจว่าคุณทำอะไร...ผมบอกคุณแล้วใช่ไหมว่าอย่าแม้แต่จะคิดไปแตะต้องครอบครัวของเมียผม...""ฉันไม่รู้เรื่อง...แล้วก็พาเมียแกออกไปจากบ้านของฉันด้วย...ฉันจะพักผ่อน...เลิกพูดจาไร้สาระแล้วก็ออกไปกันได้แล้ว"พูดจบวสันต์ก็เดินหันหลังเตรียมจะก้าวออกไปจากห้องนั่งเล่น แต่แล้ว...อยู่ๆ วสันต์ก็หน้ามืดแล้วค่อยๆ ล้มลงต่อหน้าต่อตามิเกลและคิมหันต์พรึ่บ พลั่ก!!"คุณลุง!!""พ่อ!!""เอือก!...อย่ามายุ่งกับฉัน...ออกไป...ไสหัวออกไปให้หมด!!"วสันต์ตวาดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยจะมีแรง แถมยังพยายามปัดมือของลูกชายและมิเกลออกไปให้ห่างจากตัวเขาอีก"พี่คิม.

"เรื่องพ่อ...ถ้ากลับไปแล้วพี่จะจัดการให้...ส่วนเรื่องสวนพี่จะรับผิดชอบทั้งหมด...เดี๋ยวพี่ให้เจ้าหน้าที่กรมเกษตรมาดูแลสวนให้ทั้งหมดเอง""ค่ะ...นี่ผ้าเช็ดตัวกับเสื้อผ้าของพ่อ...พี่คิมไปอาบน้ำแล้วก็พักผ่อนก่อน...เรื่องนั้นค่อยคิด"พูดจบเธอก็ยื่นผ้าเช็ดตัวพร้อมกับเสื้อผ้าให้คิมหันต์บ้านของเธอถือว่ามีฐานะพอสมควรในพื้นที่อำเภอนี้ เพราะเป็นสวนผลไม้ใหญ่ แต่จะเน้นส้มเป็นหลัก แต่จริงๆ จะมีสวนองุ่นอยู่ข้างกันซึ่งนั่นจะเป็นหน้าที่ลุง ที่เป็นคนดูแล บ้านของเธอมีที่ดินเยอะกว่าหลายร้อยไร่ เป็นมรดกจากรุ่นคุณปู่ที่จัดแจงให้ก่อนตาย และลูกก็ได้มาเท่าๆกัน หน้าที่ดูแลสวนส้มนั้นเป็นของพ่อและแม่เธอ ส่วนลูกคนอื่นๆ ก็ขายบ้าง ย้ายไปอยู่เมืองนอกบ้าง ที่เป็นสวนเดิมๆ เลยจะมีแค่ลุงและพ่อนี่แหละที่ยังคงสานต่อคิมหันต์มองบ้านหลังใหญ่ของมิเกล จริงๆแล้วเธอก็มีฐานะแต่ถ้าสำหรับคนที่เป็นพ่อของเขาแล้ว แค่นี้มันคงไม่พอใช้เวลาไม่นานมากนัก ร่างสูงก็เดินออกมาจากห้องน้ำ ด้วยชุดเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงสามส่วน ไม่น่าเชื่อว่าพออยู่บนตัวเขามันกลับดูดีเฉยเลย ไม่แก่เลยสักนิด"ทำอะไรอยู่เหรอ? "คิมหันต์เอ่ยถามแฟนตัวเล็กที่อยู่หน้าจอคอมพ

สายๆ ของอีกวัน...@โรงพยาบาลเชียงใหม่"มิเกล!!"เสียงหญิงวัยกลางค่อนไปทางสูงวัยเอ่ยเรียกชื่อลูกสาวที่ไม่ได้เจอหน้าคร่าตากันหลายปีด้วยแววตาดีใจ"แม่...ป้อเป๋นจะไดพ่อง (แม่...พ่อเป็นยังไงบ้าง) ""ปลอดภัยแล้ว...บ่ต้องกึ๊ดนักเน้อ...นี่ไผก๊ะ? (ปลอดภัยแล้ว...ไม่ต้องคิดมากนะ...นี่ใครเหรอ?) "แม่เอ่ยถามเมื่อพลันสายตาไปมองชายร่างสูงหน้าตาหล่อเหลาราวเทพปั้นที่ยืนอยู่ข้างกายลูกสาวของเขา ด้วยสีหน้ากังวลปนเศร้า"เอ่อ...อ้ายเพิ่นเป๋นหัวหน้าตี้ทำงานน้องน่ะแม่ (พี่เขาเป็นหัวหน้าที่ทำงานหนูน่ะแม่) ""สวัสดีครับคุณน้า"คิมหันต์เอ่ยทักทายมีนาแม่ของมิเกลด้วยท่าทีอ่อนน้อม"สวัสดีจ้าวป้อหนุ่ม...ขับรถมาเมิน...พาปี้ไป๋ปั๊กเตอะลูก (สวัสดีพ่อหนุ่ม...ขับรถมานาน...พาพี่เขาไปพักเถอะลูก) ""เอ่อ...อ้ายเพิ่นจะปิ๊กบ้านแล้วจ้าวแม่ (พี่เขาจะกลับบ้านแล้วค่ะแม่) ""บ่อิดก๊ะ (ไม่เหนื่อยเหรอ) "มีนาหันไปถามคิมหันต์ ซึ่งคิมหันต์ยืนขมวดคิ้วด้วยความงวยงงกับภาษาเหนือที่มีบางคำไม่เข้าใจ"บ่อิดๆ อ้ายเพิ่นแข็งแฮงขนาดนัก...จะมาอิดได่จะได (ไม่เหนื่อยๆ ...พี่เขาแข็งแรงขนาดนี้จะมาเหนื่อยได้ยังไง) ""แม่พูดว่าอะไรเหรอ...แปลให้ฟังบ้างสิ"ค

อีกด้าน..."พี่เหนือชนๆ ...น่านแหละ...หมดแก้วเลยๆ "ชิดตะวันคะยั้นคะยอให้แสงเหนือกระดกแก้วแอลกอฮอล์ ครั้งแล้วครั้งเล่า และไม่ใช่แค่แสงเหนือที่เมา แต่เป็นเธอเองด้วยที่เผลอเล่นตามแผนเนียนไปหน่อย จนเผลอกินเข้าไปด้วย บวกกับที่เธอเป็นสาวสายปาร์ตี้อยู่แล้ว จึงอดใจไม่ได้ที่จะดื่ม บอกแล้วว่าจ้างร้อยชิดตะวันเล่นล้าน ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าทั้งคู่หัวราน้ำไปแล้วเป็นที่เรียบร้อย"ตะวัน...พี่ไม่ไหวแล้ว...ปะเดี๋ยวพี่ไปส่งครับ"แสงเหนือกล่าวเสียงยานครางพร้อมกับพยายามพยุงตัวเองขึ้นและเดินตรงไปดึงร่างเล็กขึ้นมากอดคอออกไปที่รถของตัวเอง แม้จะเมาอยู่บ้างแต่แสงเหนือไม่เคยขาดสติ ถึงขั้นไปเกิดอุบัติเหตุ เขาพยายามคุมสติเพื่อที่จะขับรถไปยังโรงแรมที่จองไว้ใกล้ๆ นี้ใช้เวลาไม่นาน ทั้งคู่ก็มาถึงโรงแรม แต่เมื่อแสงเหนือเข้าไปส่งชิดตะวันในห้อง แสงไฟสีวอร์มไวท์ กลับทำให้สาวผิวขาวจัดอย่างชิดตะวัน ให้ดูดีมีเสน่ห์ ขึ้นมาอีกหลายเท่าตัว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะแสงไฟ เป็นเพราะเขาเมา หรือเป็นเพราะเธอสวยจริงๆ มันดึงดูดให้เขาอยากเข้าไปใกล้เธอมากขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆ และทั้งสองร่างก็มาอยู่บนเตียงโดยมีแสงเหนือขึ้นมาคร่อมร่างบางตั้งแต่เมื่อ

"พี่ตัดความสัมพันธ์กับที่บ้านแล้ว...เกลไม่ต้องกลัวแล้ว""พี่คิม!!!...พี่ทำบ้าอะไรลงไปรู้ตัวหรือเปล่า...นั่นพ่อพี่นะ...ส่วนเกลเป็นคนอื่น...พี่อย่ามาทำแบบนี้นะ...กลับไปหาท่านแล้วเลิกยุ่งกับเกล!!""เกลไม่ใช่คนอื่น...เกลเป็นเมียพี่...พี่ไม่ยอมปล่อยเกลไปหาไอ้เหนือเด็ดขาด...ขอร้องเดินจับมือไปด้วยกันเถอะนะ...นะเกลนะ!!"เสียงทุ้มสั่นอ้อนวอน มือหนาจับมือเล็กทั้งสองข้างมากุมเอาไว้ การกระทำของคิมหันต์มันทำให้มิเกลหวั่นไหว~เสียงโทรศัพท์มิเกล~'แม่'"จ้าวแม่"[มิเกล...ป้อ...ฮึก...ป้อ...อยู่โฮงยา (พ่ออยู่โรงพยาบาล) ] เสียงปลายสายสะอึกสะอื้นจนร่างเล็กรู้สึกใจคอไม่ดี[ป้อ...ป้อเป๋นอะหยัง (พ่อเป็นอะไร) ] น้ำเสียงมิเกลสั่นเครือ เมื่อแม่โทรมาบอกว่าพ่อของเธอเข้าโรงพยาบาล และมันทำให้คิมหันต์ที่ยืนมองเธออยู่ รู้สึกเป็นกังวลไปด้วย"ป้อเส้นเลือดในสมองตีบ...ป้อเกี้ยดแฮง (พ่อเครียดมาก) ...จั๊กไผปล่อยแมลงลงสวนหมากไม้เฮา... (ไม่รู้ใครปล่อยแมลงลงสวนผลไม้เรา) ...หมากไม้เสียหายไป๊เคิงสวน (ผลไม้เสียหายไปครึ่งสวน) "คำพูดของแม่ทำเอามิเกลคิดหนัก พร้อมกับมองหน้าตัวต้นเหตุตรงหน้า ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อเขาแล้วจะเป็นใคร!!! เพรา

"ทำอะไรกัน!!"เสียงเข้มดุดันของคิมหันต์เอ่ยขึ้น"อาคิม...ช่วยปลื้มด้วย...ยัยบ้านี่จะดึงหูปลื้มขาดแล้ว""กังหัน...ทำไมไม่ห้ามน้อง..."คิมหันต์ตวัดสายตาไปยังลูกสาวของตัวเองที่นั่งนิ่งมองเหตุการณ์ด้วยท่าทางชิวๆ ก่อนจะไหวไหล่ให้ผู้เป็นพ่อเบาๆ"ป๊า...ก็น้องแค่แหย่กันเล่นเอง...""อัญชัน...ปล่อยปลื้ม!"อัญชันได้ยินดังนั้นก็ปล่อยมือออกจากหูของปราบปลื้มทันที แต่ก็ส่งท้ายด้วยการบิดแรงๆก่อนปล่อย"โอ้ย!...นี่ยัยบ้า...มีส่งท้ายด้วยหรอ!!"ปราบปลื้มโวยวาย"ป๊า...อย่าไปดุน้องสิ!!""กังหัน...หนูเป็นพี่...จะปล่อยน้องตีกันแบบนี้ได้ยังไง?"คิมหันต์ดุลูกสาว ที่นับวันๆยิ่งทำตัวเหมือนเขาในเมื่อก่อนทุกที และเนื่องจากเป็นลูกสาวคนเดียว เลยทำให้เธอทำอะไรตามอำเภอใจ ไม่สนใจอะไร เหมือนกับเขาไม่มีผิด แต่แตกต่างกันคือคิมหันต์มีน้อง และถูกพ่อกดดันตั้งแต่เด็ก พอมีลูกเขารู้ว่าความกดดันมันคือผลร้าย มันไม่มีความสุขเขาจึงเลี้ยงลูกที่ค่อนข้างตามใจ และผลก็อย่างที่เห็น กังหันเป็นเด็กน่ารักก็จริง แต่เธอไม่ค่อยสนโลกเท่าไหร่ แถมการใช้ชีวิต การวางตัวต่างๆค่อนข้างที่จะห้าวหาญ ไม่อ่อนหวานเหมือนเด็กผ

"ป๊า...ไม่ไปได้ไหม...อชิไม่อยากไป...ป๊าจำไม่ได้หรอว่าเด็กนั่นน่ะชอบกัดหูผม...ต่อไปนี้ผมจะไม่เอาหูผมไปเสี่ยงอีกแล้ว"อชิหัวชนฝาเมื่อซันและเอวาบังคับให้ลูกไปกินข้าวบ้านเพื่อนรักของเขา ที่วันนี้มีนัดรวมแก๊งวายร้ายของซัน"ก็เพราะอชิไปหอมแก้มน้องไง...น้องถึงได้กัดแบบนั้น"ซันอ้างเหตุผลกับลูกชาย ไม่ว่าจะไปกี่ครั้งก็มักจะไปฉวยโอกาสหอมแก้มกังหันทุกที และรายนั้นก็ชอบกัดหูอชิตลอด แล้วนี่ผ่านมาเป็น10ปีแล้ว ก็คิดว่าลูกคงไม่ได้ฝังใจอะไร"ยังไงก็เถอะป๊า...ชิไม่ไป...ชินัดสาวไว้...ป๊าไปกับอัญชันและกัน...อัญชันฝากดีดหูยัยเด็กกังหันให้พี่ด้วยนะเข้าใจไหม"พูดจบอชิก็เดินไปควงกุญแจรถสปอร์ตออกจากบ้านไป"หัวรั้นได้ใครวะเนี่ย"ซันเอ่ยกับตัวเองพร้อมกับส่ายหัวเบาๆ อย่างระอากับลูกชายหัวดื้อคนนี้"ผลผลิตของตัวเองทั้งนั้น...อย่าบ่น!!"เอวาเสริมขึ้นก่อนจะจับมือลูกสาวแล้วเดินไปรอที่รถตู้@คฤหาสน์คิมหันต์"สวัสดีค่ะคุณอาคิม...สวัสดีค่ะอามิเกลคนสวยของหนู""อุ้ย...อัญชันของอาปากหวานจริงๆ"มิเกลเอ่ยทักหลานสาวคนสวย ก่อนจะหันไปหาลูกสาว "กังหัน...""เอ่อ...สวัสดีค่ะอาซัน อาเอวา.

ตกเย็น...หนุ่มหล่อหน้าทะเล้น นั่งมองสาวมัธยมปลายเดินออกมาจากโรงเรียนด้วยสายตาอย่างกับเสือที่จ้องจะตะครุบเหยื่อ"เฮ้อ...กระชุ่มกระชวยดีจริงๆ เลย...อื้อหืม...นมอย่างใหญ่...หน้าประถมนมมหาลัยสัส!!"อชิอุทานขึ้นกับตัวเอง ก่อนจะค่อยๆ ลดระดับกระจกรถสปอร์ตคันหรูลง ใบหน้าหล่อเหลาที่สวมใส่แว่นกันแดดแบรนด์ดังนั้น ทำเอาสาวๆ มองเหลียวลงกันไปตามๆ กัน หึ! แค่เช็ดเรทติ้ง เขาคิด ก่อนจะปิดกระจกขึ้นเมื่อเห็นว่าน้องสาวของเขากำลังวิ่งมาที่รถยนต์ของเขา"พี่ชาย~"เสียงใสเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่แต่งแต้มบนใบหน้าใส ที่ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็น่ารักและมีเสน่ห์น่ามองเอามากๆ"อย่ายิ้ม...เดี๋ยวผู้ชายชอบ!!"อชิดุน้องสาว "รีบขึ้นมาเลย...เร็วๆ"ก่อนจะเร่งให้เธอรีบขึ้นมาบนรถ เพราะดูเหมือนจะมีหนุ่มๆ รุ่นราวคราวเดียวกับน้องสาวเขาจับจ้องมองอยู่ไม่วางตา และสายตาพวกนั้น เขาย่อมรู้ดี เพราะเขาเองก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน"มองอะไรของพวกมึง...อย่ามายุ่งกับน้องกู...เข้าใจ๊?"อชิประกาศกร้าวเสียงดัง พร้อมกับส่งสายตาดุดันไปที่หนุ่มๆ จนไม่กล้าที่จะสบตากับเขาเลย"พี่อชิ...ไปพูดแบบนั้นทำไมเนี้ย...เขา

5ปีต่อมา..."อชิครับ...มาหามี้มา"เอวาเรียกลูกชายวัย4ขวบเศษให้วิ่งมาหา จากนั้นเด็กน้อยที่หน้าตาน่ารักถอดแบบผู้เป็นพ่อก็วิ่งมากอดเธอทันที"มี้...อชิอยากกินทุเรียนคร้าบบบบ"เสียงใสๆ เอ่ยบอกผู้เป็นแม่ แน่ล่ะตอนเธอท้องซันกินแต่ทุเรียนแต่พอเลิกแพ้ท้องแทนเธอทุเรียนก็ไม่คิดจะแตะอีกเลย ส่วนลูกชายสุดหล่อออกมาก็โปรดปราณทุเรียนเอามากๆ ด้วย"แต่วันนี้อชิทานไปเยอะแล้วนะครับ...ไว้วันหลังน้า...เดี๋ยวมี้ซื้อให้...วันนี้เราไปเยี่ยมน้องกังหันกันนะครับ""แต่อชิอยากมีน้องเป็นของตัวเองนะครับมี้""งั้น...อชิต้องไปบอกป่ะป๊าซันแล้วนะครับ...นู้นไงมาพอดีเลย"เอวาเอ่ยบอกลูกชายพร้อมกับพยักหน้าไปหาคุณพ่อสุดหล่อแม้จะเข้าเลขสามแล้วแต่ก็ยังคงความหล่อเหลาไม่สร่าง แถมยังฟิตทุกคืนไม่รู้ไปอดอยากปากแห้งมาจากไหนนักหนา"ไงครับตัวแสบของป๊า...วันนี้กวนมี้หรือเปล่าครับ"ซันสวมกอดลูกชายที่วิ่งเข้าไปกอดต้อนรับผู้เป็นพ่อที่พึ่งกลับมาจากที่ทำงาน แล้วหอมแก้มซ้ายขวาอย่างออดอ้อนอีก "อ้อนแบบนี้อยากได้อะไรครับหื้ม?""อชิอยากมีน้องครับป๊า"เสียงใสของเด็กชายเอ่ยขึ้น ทำเอาคุณพ่อตาลุกวาวเลย แบ

"อื้ม...พะ...พี่ซัน..."เสียงร่างเล็กเอ่ยด้วยน้ำเสียงกระเส่า"รอบเดียว...รอบเดียวจริงๆ ครับ"ร่างสูงตอบเสียงแหบพร่า มือหนากอดร่างเล็กแนบแน่น"เชื่อไม่ได้ค่ะ...อ๊าส์"ริมฝีปากหนาพรมจูบไปตามลำคอระหงของร่างบาง มือหนาค่อยๆ ปลดเปลื้องเสื้อผ้าของคนตัวเล็กออก จากนั้นก็ค่อยๆ เดินต้อนให้เธอเดินถอยหลังไปที่ปลายเตียงเอวาค่อยๆ นั่งลงที่ปลายเตียงขณะที่ปากของทั้งคู่ก็ยังคงจูบแลกลิ้นกันอย่างเร่าร้อน เพียงไม่นานร่างเล็กก็เปลือยเปล่า ส่วนซันเองก็ไม่ต่างกัน เขาไม่รอช้าจับขาเรียวตั้งขึ้นแล้วก้มหน้าลงไปใช้ลิ้นตวัดเลียกลีบกุหลาบของเธอ ทันทีที่ลิ้นร้อนค่อยๆ แตะลงไปสะโพกมนก็เด้งรับสัมผัสนั้นอย่างลืมอาย นิ้วหัวแม่มือบดบี้ลงบนติ่งสวาทเบาๆ"อ๊ะ...พี่ซัน~"เสียงหวานหูของร่างเล็กพร้อมกับร่างที่ดิ้นพล่านไปด้วยความเสียวนั้นสร้างความพึงพอใจให้ร่างสูงเป็นอย่างมาก ลิ้นของเขายังคงซอกซอนไปทุกซอกทุกมุมจนทั่วทั้งกลีบงาม ทำเอาร่างเล็บิดเร้าอย่างทรมาน"อื้ม..."เสียงครางของเธอยังคงดังขึ้นเรื่อยๆ และบิ้นร้อนก็รัวเร็วขึ้นราวกับกั่นแกล้งให้เธอขาดใจจากนั้นไม่นานร่างเล็กก็กระตุกเกร็งและปลดปล่อยน้ำหว

1เดือนต่อมา...งานรับปริญญาเอวา..."ยินดีด้วยน้าพี่รหัสคนสวยของหนู"หญิงสาวหน้าใสเอ่ยขึ้นพร้อมกับช่อดอกไม้ช่อโตยื่นให้บัณฑิตคนสวย ที่มีพวงมาลัยคล้องคออย่างกับนักการเมือง"ขอบใจจ้าน้องรหัสคนสวยของพี่"เอวาส่งยิ้มให้น้องรหัสของตัวเองแล้วถ่ายรูปตามซุ้มต่างๆ ที่ทางมหาลัยจัดไว้เพื่อถ่ายรูป"ยินดีด้วยนะครับบัณฑิตคนสวยของพี่"ซันเองก็ไม่น้อยหน้ายื่นร่มที่ทำจากแบงค์สีเทาให้ภรรยาคนสวย ดอกไม้ที่เป็นแบงค์สีเทาอีกช่อโต ยังไม่หมดแค่นั้นพวงมาลัยที่สั่งทำจากแบงค์สีเทายาวจนเกือบจะลากพื้นบดบังพวงมาลัยของคนอื่นจนน่าหมั่นไส้"สามีดีเด่น!! แบ่งให้ฉันบ้าง"มิเกลเอ่ยแซวความเว่อร์ของสามีเพื่อนที่ดูออกนอกหน้าสุดๆ"จะไปแบ่งของเขาทำไม วันนี้ขึ้นเตียงกับฉันสิเดี๋ยวให้เลย10ล้าน"คิมหันต์เอ่ยบอกมิเกลพร้อมกับโอบเอวเธอเบาๆ"ไม่ต้องมาอิจฉาฉันเลย ได้ข่าวของขวัญรับปริญญาแกนี่ได้เกาะส่วนตัวทางภูเก็ต เยอะกว่าฉันอีกมิเกล"เอวาแซวคืน"เอวาร้อนไหม"ซันเอ่ยถามภรรยาคนสวยที่เริ่มจะมีเหงื่อผุดขึ้นบนใบหน้าสวย จากนั้นก็หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับเหงื่อให้เธออย่างอ่อนโยน ส่วนมืออีกข้างก็ถือร่มให้เธ

"เฮ้อ...เสร็จสักที"เพียงฝันนอนลงไปบนโซฟากลางห้องของคอนโดน้องชายด้วยท่าทีที่หมดสภาพ"ขอบคุณครับพี่ฝัน...อะน้ำ"ไต้ฝุ่นยื่นขวดน้ำเย็นๆ มาแนบใบหน้าสวยของพี่สาว"โอ๊ย...ฝุ่นมันเย็น...นี่แกล้งพี่เหรอห๊ะ!"เพียงฝันเอ่ยด้วยน้ำเสียงกระชากเล็กน้อย"กระตุ้นไงครับ...จะได้ไม่ง่วง...จะมานอนห้องฝุ่นไม่ได้นะ...ไหนบอกจะเอาข้าวเย็นไปส่งพี่หมอไง""อ๊ะ...จริงด้วย"เพียงฝันรีบดีดตัวลุกขึ้นจากโซฟา จากนั้นก็ยกนาฬิกาข้อมือมาดู ตอนนี้ก็เกือบจะ4โมงเย็นแล้ว เมื่อ1ชั่วโมงกว่าที่คุยแชทกันปราณบอกจะพักเบรกตอน5โมงเย็น "งั้นพี่รีบไปดีกว่า...""ขับรถฉันไปก็ได้นะฝัน...เดี๋ยวฉันให้ฝุ่นไปส่งแทน"ปรายฟ้ากล่าว พร้อมกับยื่นกุญแจรถยนต์คันหรูให้เพื่อนรัก"ก็คือ...ทิ้งฉันเลยว่างั้น?"เพียงฝันประชดประชันคู่รักที่ดูคิดถึงกันจนออกนอกหน้า"แก...พรุ่งนี้ฝุ่นก็ต้องกลับบ้านแล้ว...ให้ฉันได้อยู่กับแฟนบ้างไม่ได้หรือไง...อีก2เดือนเลยนะกว่ามหาลัยจะเปิด...ฝุ่นคงไม่ได้มาบ่อยๆ ...ไม่เหมือนแกกับเฮียนะที่ได้เจอกันทุกวันน่ะ...เห็นใจฉันหน่อยสิฝัน"ปรายฟ้ากล่าว"โอเค

"ป้าฝน!!"เสียงใสของเพียงฝันเอ่ยขึ้น ทันทีที่ลงจากรถของปรายฟ้า"ฝัน...มาป้ากอดที...คิดถึงจังเลย...พอดีเลยวันนี้ป้าทำตะโก้เผือก ตะโก้ข้าวโพดไว้ด้วย""สวัสดีค่ะคุณป้า"ปรายฟ้ายกมือไหว้หยาดฝนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม"สวัสดีจ้ะหนูปราย...ตัวจริงสวยกว่าในรูปอีกนะจ๊ะเนี้ย"หยาดฝนมองหน้าปรายพร้อมกับยิ้มกรุ้มกริ่ม ประหนึ่งว่ารู้ความลับของเธอ"หมายความว่าไงคะคุณป้า?"ปรายฟ้าเอ่ยถามด้วยสีหน้างงๆ"ฝุ่นบอกป้าหมดแล้วเรื่องที่หนูคบกับลูกชายของแม่!!""ว่าไงนะคะ!!"นี่ไม่ใช่แค่เสียงปรายฟ้าคนเดียว แต่เพียงฝันเองก็ตกใจ "อะไรน่ะปราย...จริงปะเนี้ย?"เพียงฝันหันไปถามเพื่อนรัก ดวงตากลมโตจ้องมองหน้าปรายฟ้าด้วยความกดดัน"เอ่อ...ก็ว่ากำลังจะบอกพอดีเลย"ปรายฟ้ายิ้มแห้งๆ"กำลังจะบอกบ้าอะไรของของแก...นั่งรถมาด้วยกันตั้งนานถ้าคิดจะบอกคงบอกตั้งแต่บนรถแล้ว...ตั้งแต่เมื่อไหร่?"เพียงฝันยังคงกดดันจี้ถามต่อ"ก็พอๆ กับแกนั่นแหละ...""แล้วไม่คิดจะบอกกันเนี่ยนะ??""ทีแกยังไม่บอกฉันเลย...อุ๊ย...ไปช่วยฝุ่นเก็บของดีกว่า...อยู่ข้างบนใช่ไหมคะแม่"ปรายฟ้าเลี่ยง ก่อนจะหันไปถามแม่ของแฟนเด็กด้วยน้ำเสียงทะเล้น"จ่ะ...ด้านบน...ห้องที่2นะ"หยาดฝนตอบ

วันต่อมา...ปราณนอนไปได้ไม่กี่ชั่วโมงก็ต้องรีบออกไปทำงานต่อ วันนี้เขามีประชุมแถมต้องพ่วงอยู่เวรแทนหมอรุ่นน้องที่สนิทกันอีก และไม่ได้อยู่รอจนแฟนตัวเล็กตื่นเมื่อถึงโรงพยาบาล เขาก็รีบเข้าไปดูอาการคนไข้คนเมื่อคืนที่เขาชน และมันเป็นเคสที่ต้องรับผิดชอบ แม้จะให้เงินไปเป็นค่าทำขวัญและเธอไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่เขาก็มีจิตวิญญาณความเป็นหมอที่จะต้องดูแลจนคนไข้หาย"คนไข้ของผมห้องนี้หายไปไหนแล้ว?"ปราณเอ่ยถามพยาบาล เมื่อเข้ามาในห้องแล้วไม่เจอใคร"คนไข้ชื่อคุณเอิงเอยใช่ไหมคะหมอ...เธอออกไปแล้วค่ะ...เธอฝากจดหมายไว้ให้คุณหมอด้วยนะคะ"พยาบาลสาวยื่นกระดาษแผ่นสีขาวไม่ใหญ่มากให้ปราณด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินออกไป'ถึงคุณหมอปราณนต์ ขอบคุณที่ช่วยชีวิตฉันจากคนใจร้าย บุญคุณครั้งนี้เอยจะไม่ลืมเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับเงินก้อนนี้ เอยขอยืมก่อนนะคะ ไว้เอยตั้งหลักได้เอยจะเอามาคืน เอยไม่ขอรับไว้ฟรีๆ นะคะมันมากเกินไปสำหรับเอย...เอิงเอย'ปราณรับรู้ก่อนจะเดินออกจากห้องไป แอบรู้สึกผิดที่ชน แต่ในเมื่อเธอไม่ได้ติดใจอะไรก็ดีแล้ว และเขาถือว่าเขารับผิดชอบแล้วทั้งการรักษาและเงิน อีกอย่างเงินนั่นมันเล็กน้อยสำหรับเขา ถือซะว่าเป็นค่าทำขวัญเล็

"ชะ...ช่วยด้วย!!...ช่วยฉันด้วย!!"เสียงผู้หญิงที่วิ่งมาตัดหน้ารถของปราณเอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่แผ่วเบาคล้ายกับคนที่จะหมดแรง ปราณรีบวิ่งลงไปดูด้วยความตกใจ ร่องรอยตามเนื้อตามตัวของเธอเหมือนไม่ได้เกิดจากการเฉี่ยวชนของเขา แต่เหมือนโดนทำร้ายร่างกายมาเสียด้วยซ้ำ"คุณ...คุณ...ทำใจดีๆ ไว้นะ"ปราณช้อนคนร่างเล็กที่ตอนนี้หมดสติไปแล้วขึ้นรถ ก่อนจะกลับไปที่โรงพยาบาลดังเดิมปราณอุ้มร่างบางนอนลงไปที่เตียง ก่อนจะให้บุรุษพยาบาลเข็นร่างที่หมดสตินี้ไปที่ห้องฉุกเฉิน โดยมีเขาที่จะเป็นทั้งเจ้าของไข้ และผู้ดูแลเคสนี้เอง"เกิดอะไรขึ้นคะคุณหมอ"พยาบาลผู้ช่วยเอ่ยถามขณะที่กำลังจัดเตรียมอุปกรณ์รอปราณ"เธอวิ่งตัดหน้ารถฉัน...แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่แค่รอยรถชนเหมือนจะถูกทำร้ายร่างกายมาก่อนหน้านั้น"ปราณกล่าวพร้อมกับใส่ถุงมือและเปลี่ยนเป็นชุดผ่าตัด จากนั้นก็เดินมาประจำที่และทำการรักษาตามอาการ โชคดีที่เธอไม่ได้มีบาดแผลที่ต้องผ่าตัดอะไร มีแค่เย็บแผลที่ศีรษะเท่านั้นหลังจากที่ดูแลเคสนี้เสร็จ เขาก็สั่งให้บุรุษพยาบาลพาไปพักฟื้นที่ห้องพักวีไอพี และเฝ้าดูอาการของเธอแต่ดูเหมือนเธอก็ไม่มีทีท่าว่าจะฟื้นขึ้นมา จนเวลาล่วงเลยไปเกือบจะ3ทุ่มคร

หลายวันต่อมา..."วันนี้ถ้าจะอ่านหนังสือก็หยุดนะ...ไม่ต้องไปทำงานกับพี่ก็ได้...ตอนเย็น...แต่งตัวสวยๆ รอนะพี่จะพาไปเจอเพื่อน"มือหนายกขึ้นมาจับแก้มใสของเพียงฝันอย่างเอ็นดู จากนั้นก็โน้มตัวไปจูบร่างเล็กอย่างแสนรัก"ค่ะ...ตั้งใจทำงานนะคะ"เพียงฝันยิ้มตอบ พร้อมกับเอื้อมมือขึ้นไปจัดเนกไทของปราณให้เรียบร้อย ปราณมองหน้าคนตัวเล็กนิ่งเนิ่นนานราวกับต้องมนต์ ทุกการเคลื่อนไหวในร่างกายของเธอมันน่ามอง มีเสน่ห์ดึงดูดให้เขามองแทบจะตลอดเวลา เขาละสายตาไปมองอย่างอื่นไม่ได้เลยด้วยซ้ำ"คนหรือนางฟ้าเนี้ย...ยิ่งมองยิ่งมีเสน่ห์"ปราณอดไม่ได้ที่จะเอ่ยมันออกมา ทำเอาร่างเล็กถึงกับหน้าแดงไปจนถึงใบหู"ชมจนตัวฝันลอยแล้วค่ะ...ปากหวานจังเลยนะคะ"เพียงฝันกล่าวด้วยรอยยิ้มเขิน"ก็ฝันสวยจริงๆ นี่...ภูมิใจจังได้แฟนสวยน่ารักแบบนี้...ไม่เสียแรงเลยที่ลงทุนจีบ"ปราณกล่าว"ไปทำงานได้แล้วค่ะ...เดี๋ยวฝันจะไปอ่านหนังสือแล้ว"คนตัวเล็กกล่าว ส่วนปราณก่อนจะออกจากห้องไปก็ไม่วายหันมาหอมแก้มนวลทั้งสองข้างของแฟนสาว"ชื่นใจ...พี่ไปก่อนนะครับ"กว่าจะได้ออกไปไหนแต่ละวันมันช่างยากเย็น ต้องได้กอดได้หอมคนตัวเล็กก่อน วันไหนเธอไปทำงานด้วยก็จะยอมออกไปง

[ปราย~] เสียงปลายสายเอ่ยเรียกร่างบางเสียงกระเส่า"อื้อ..."[หลับตาลง...แล้วจินตนาการการถึงฝุ่น...ตอนนี้...ปรายใส่ชุดอะไร] ร่างเล็กค่อยๆ หลับตาลงพร้อมกับนอนราบไปกับเตียง"ชุดนอนสายเดี่ยวผ้าซาติน"[ใส่บราหรือเปล่า?]"ไม่ใส่"[งั้นฝุ่นจะค่อยๆ ใช้ปากดึงสายเดี่ยวของปรายออกช้าๆ นะ....]"อะ...อื้ม..."เสียงครางเล็ดลอดออกมาตามจินตนาการของตัวเองที่ไต้ฝุ่นกำลังพาสร้างขึ้น มือเล็กค่อยๆ ปลดสายเดี่ยวของตัวเองไปไว้ด้านข้างทั้งสองข้าง เธอหลับตาและคิดว่าตอนนี้มีไต้ฝุ่นใช้ปากงับมันออกอย่างแผ่วเบา โดยตามด้วยใช้ริมฝีปากขบเม้มตามซอกคอขาวของเธออย่างที่เขาชอบทำ ความเสียวซ่านเริ่มค่อยๆ ซึมเข้ามาในกาย[ปราย...ฝุ่นใช้มือลูบไล้ไปตามเรียวขาของปรายเบา...จากนั้นก็เลื่อนกระโปรงขึ้น]"อื้ม"มือเล็กลูบไล้ไปตามเรียวขาของตัวเองเบาๆ ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่จุดสงวนกลางกายสาว[ปราย...อ๊าส์...ฝุ่นจะใช้นิ้วกับปรายแล้วนะ] นิ้วเล็กค่อยๆ สอดใส่เข้าไปในร่องรัก1นิ้ว"อ๊าส์...ฝุ่น...ปราย...เสียว"เสียงกระเส่าของร่างเล็กดังขึ้น พร้อมกับมือที่เริ่มชักเข้าออกถี่ตามจินตนาการ[ฝุ่นจะเอาเข้าไปอีกนิ้วแล้วนะปราย...อีกมือหนึ่งฝุ่นบีบหน้าอกปรายอย

หลายวันมานี้ใบชาเตรียมเอกสารเพื่อไปสมัครงานที่สายการบินแห่งใหม่ แต่ถึงแม้ว่าที่นี่จะเป็นสายการบินอันดับสองก็ไม่ได้แย่อะไรขนาดนั้น และโชคดีหน่อยที่เธอยังไม่ใช่ตัวตึงในสายการบินเป็นเพียงแค่ผู้ช่วยนักบินเท่านั้น ตอนลาออก แม้ว่าเขาจะเสียดายเธอ แต่พอฟังเหตุผลเขาก็จำยอมให้เธอออกตามที่ต้องการเธอได้ใช้ชีวิตอยู่กับลูกชายพักใหญ่เลย จนกระทั่งวันนี้เธอได้ถูกเรียกตัวไปสัมภาษณ์งาน“แม่คะ ชาจะไปสัมภาษณ์งานแล้ว ขอพรจากแม่หน่อยได้ไหมคะ” ร่างเล็กเดินเข้าไปนั่งตรงหน้าผู้เป็นแม่ที่นั่งอยู่เหนือเธอที่โซฟาไม้สัก พร้อมพนมมือขอพรจากพระในบ้าน“ขอให้ผ่านไปได้ด้วยดี ราบรื่น ไม่ติดขัด ลูกของแม่เก่งอยู่แล้ว แม่เชื่อว่าลูกทำได้” อวยพรพร้อมทั้งยกมือขึ้นลูบศีรษะลูกสาวสุดที่รัก จากนั้นใบชาก็ก้มลงกราบไปที่ตักเมื่อได้รับพรที่ศักดิ์จากปากของแม่“ขอบคุณนะคะ...ตอนเย็น...ฝากไปรับรันเวย์หน่อยนะคะแม่...วันนี้ชาอาจจะกลับดึกหน่อยเพราะเดี๋ยวชาจะแวะไปดูคอนโดใหม่ด้วย...”“พี่ชาเอารถของหม่อนไปใช้ก็ได้นะ...วันนี้หม่อนมีนัดกับเพื่อนเดี๋ยวเพื่อนมารั

เช้าวันต่อมา...ใบชารีบตื่นแต่เช้าเพื่อไปบินตามไฟล์ทในตาราง จัดการจัดเตรียมอาหารเช้า และเอกสารสำหรับการบินเรียบร้อยแล้วก็รีบออกจากห้องไป แต่พอเปิดประตูห้องออกไปกลับเจอสายหมอกยืนพิงผนังรออยู่ที่หน้าห้อง ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส ซึ่งต่างจากก่อนหน้านี้เป็นอย่างมาก“กินข้าวเช้ายังครับ...” สายหมอกถาม ส่วนเธอก็สอดส่ายสายตามองด้วยความระแวง กลัวว่าคนของเขาจะออกมาเห็นและเข้าใจผิดได้“เอ่อ...เรียบร้อยแล้ว” ตอบเพียงเท่านั้น แล้วเอื้อมมือไปคว้ากระเป๋าของเธอมาถือไว้แทน“มะ...หมอก...ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่ถือเอง”“เดี๋ยวหมอกถือให้” ในเมื่อเขาดันทุรังที่จะทำก็จำยอมให้เขาทำไป ก่อนที่จะรีบเดินไปเข้าลิฟต์ เพราะกลัวว่าใครจะเห็นเข้า เธอไม่อยากถูกตราหน้าว่าแย่งคนของใครทั้งนั้น แม้จะรักมากแค่ไหน หากเขาเป็นของคนอื่นไปแล้ว เธอก็ไม่ควรเอาตัวเองเข้าไปยุ่ง“หมอกคิดถึงพี่มากเลยนะ พี่หายไปไหนมา พี่ช่วยบอกหมอกได้ไหมครับ” เอ่ยถามเหตุผลหลังจากที่ทั้งคู่เข้ามาอยู่ในลิฟต์“พี่ไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ เพิ่งกลับมาได้สองปี”“ที่เลิกกันเพราะไปเรียนต่อเหรอ”“อืม...”“ทำไมไม่บอกหมอกดีๆ ทิ้งไปแบบนั้น หมอกใจหายนะรู้ไหม ติดต่อก็ไม่ไ

แล้วใครบอกกันล่ะว่าที่ผ่านมาเธอไม่รักเขา เธอรักเขาสุดขั้วหัวใจ และยิ่งรู้ว่าเธอมีลูกกับเขา แน่นอนว่ารักนี้ไม่มีวันจาง หรือลดน้อยลงไปเลยสักวัน เจอหน้าลูกทุกวันก็ยิ่งรักมากขึ้น ยิ่งคิดถึงจนแทบขาดใจ แต่คิดถึงแล้วจะให้ทำยังไง ในเมื่อตอนนี้เธอไม่กล้าแม้แต่จะดึงเขากลับมา เธอไม่กล้าเห็นแก่ตัวได้เลย เพราะเธอเป็นคนที่ทิ้งเขาไปเอง“ตอบดิชา แค่ชาพูดว่าชาเองก็ยังรักหมอก แค่นี้เลย” เขายังคงคาดคั้นเธออีกครั้ง ดวงตาแดงก่ำของสายหมอกตอนนี้มันสะท้านความหวังออกมา หวังให้เธอนั้นพูดมันออกมาสักที“...”“พูดดิชา!!!...”ตะโกนใส่หน้าเธอจนเธอสะดุ้ง“แล้วหมอกล่ะ...ถ้าหมอกพูด...พี่ก็พูด”“รักสิ ไม่รักหมอกจะเป็นบ้าแบบนี้เหรอ”หัวใจดวงน้อยเต้นรัวเร็วขึ้นมา ดีใจที่ตอนนี้เขายังมีความรู้สึกนั้นกับเธอ แต่พอจะดีใจมันก็มีหน้าแฟนเขาผุดขึ้นมาหลอกหลอนเธอและทำให้เธอต้องเก็บความรู้สึกที่มีเอาไว้ภายในใจ พร้อมกับย้ำตัวเองในใจว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่ควร เธอไม่ควรไปบอกรักแฟนชาวบ้านแบบนี้“แฟนหมอกรู้ไหม ว่าหมอกมาตามราวีแฟนเก่าแบบนี้”“ตอนนี้มีแค่เราสองคน จะไปพูดถึงคนอื่นทำไม”“แต่คนอื่นที่หมอกพูดถึง คือคนที่หมอกจะแต่งงานด้วย หมอกควรจ

หลังจากที่คายคุกกี้ทิ้งก็รู้สึกอยากจะกินคุกกี้เจ้าประจำขึ้นมา จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทักแชทหาน้องสาว หวังให้ประกายดาวสั่งให้สายหมอก : น้องดาวครับประกายดาว : คะเฮีย?สายหมอก : หนูช่วยสั่งคุกกี้ให้เฮียหน่อยได้ไหมครับประกายดาว : วันนี้ดาวไม่ว่างเลยเฮีย เดี๋ยวดาวให้ช่องทางติดต่อแล้วเฮีย สั่งเองได้ไหมคะสายหมอก : ได้ครับประกายดาว : ส่งข้อมูลการติดต่อสายหมอก : ขอบคุณครับเมื่อได้ช่องทางการติดต่อเขาก็ไม่รีรอรีบกดติดตามเพจ ตามด้วยทักข้อความส่วนตัวไปด้านใบชาติ้ง!!สายหมอก : สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าวันนี้เปิดรับออเดอร์ไหมครับเสียงข้อความในโทรศัพท์มือถือของใบชาดังขึ้น ดึงความสนใจแก่ร่างเล็กที่กำลังดูทีวีอยู่เพลินๆ ทว่าเมื่อหยิบเครื่องสี่เหลี่ยมขึ้นมาอ่านก็แทบช็อก เพราะข้อความที่ทักมานั้นดันเป็นสายหมอก พร้อมกับภายในใจที่คิดไปกันใหญ่ว่า หรือว่าเขาจะรู้ว่าเธอขายคุกกี้“หรือรันเวย์จะให้คุกกี้ไปผิดกล่อง?” วิเคราะห์กับตัวเอง ด้วยหัวใจที่สั่นระรัว และไม่รู้ว่าควรจะรับอ

“สนุกไหมครับรันเวย์” ใบชาเอ่ยถามลูกชาย หลังจากออกมาจากโรงภาพยนตร์“สนุกมากครับมี๊...เวย์อยากอยู่กับมี๊ทุกวันเลย...ไม่อยากกลับเลย” ว่าแล้วก็งอแงอ้อนแม่เสียหน่อย“งั้นก็ต้องกลับไปตั้งใจเรียน ปิดเทอมค่อยมาอยู่ด้วยกันโอเคไหมครับ” ย่อตัวลงตรงหน้าลูกชาย แล้วใช้สองมือประคองใบหน้าเขา ตามด้วยเอ่ยบอกด้วยความเอ็นดู“หม่ามี๊ครับ...เราไม่ย้ายคอนโดได้ไหมครับ”“ทำไมครับ?”“เวย์อยากเจอคุณลุง เวย์อยากเจอพี่ชาย”“เวย์ครับ...มี๊เคยบอกใช่ไหมครับว่าเราไม่ควรไว้ใจคนแปลกหน้า...ต่อให้เขาดีแค่ไหน...ก็ไม่ควรอยู่ใกล้...บางคนอาจจะไม่ได้หวังดีกับเราก็ได้นะครับ” ที่เธอพูดเธอไม่ได้จะบอกว่าสายหมอกไม่ดี แต่เธอแค่กลัวว่าลูกชายจะไว้ใจคนอื่นง่ายเกินไป การที่เขาเป็นแบบนี้ มันเป็นภัยต่อตัวเขาเอง หากคนที่เข้าหาไม่ใช่สายหมอกแต่เป็นคนอื่น ทำท่าทีใจดีแบบนี้กับเขา แล้วจับตัวไปจะทำยังไง ใจของเธอจะไม่ขาดหรอกเหรอ“แต่คุณลุง...เป็นคนดีนะครับ...คุณลุงใจดีกับเวย์มากๆ เลย”“แต่คนอื่นที่ไม่ใช่คุณลุงล่ะครับ ถ้าเขามีหมา มีแมว เวย์ก็จะมองว่าเขาใจดีทุกคนแบบนี้เหรอ”รู้แหละว่าลูกชายรักสัตว์ แต่การที่คนอื่นเอาสิ่งที่ชอบมาล่อมันก็เข้าตาโจรพอด

“มี๊ครับ มี๊ทำไมหน้าซีดๆ ไม่สบายหรือเปล่าครับ” รันเวย์ยืนขึ้นแล้วใช้หลังมืออังไปที่หน้าผากใบชา“มี๊ไม่เป็นอะไรครับ...เอ่อ...งั้นเดี๋ยวมี๊ไปเปิดน้ำอุ่นให้แช่นะครับ วันนี้จะเอาฟองสีอะไร” ว่าแล้วก็เอ่ยถามลูกชาย เพราะปกติเขาจะชอบใช้บาธบอมม์ สบู่อโรม่าฟองฟู่ในอ่างทุกครั้งเวลาแช่น้ำ“สีฟ้าครับมี๊”“โอเคครับ เดี๋ยวมี๊ไปเตรียมให้นะ” พูดจบก็เดินไปเตรียมน้ำให้ลูกชาย พอเตรียมเสร็จ เธอก็ปล่อยให้รันเวย์เล่นน้ำไป ส่วนเธอก็ออกไปซื้อของมาทำมื้อเย็นให้เขาด้วยเพราะเธอหยุดหลายวัน และรันเวย์ก็จะได้นอนกับเธอสองคืน เธอจึงมีการเตรียมกิจกรรมต่างๆ ไว้ทำกับลูกชาย บวกกับต้องเจียดเวลาทำคุกกี้อีก จะหักโหมมากก็ไม่ได้ เพราะการเป็นนักบิน การนอนต้องเพียงพอ“รันเวย์ครับ...เล่นพอหรือยังครับ...ข้าวผัดปูเสร็จแล้วน้า”“โอเคครับมี๊...มี๊ช่วยมาถูหลังให้เวย์หน่อยได้ไหมครับ”เมื่อเห็นว่าลูกเล่นจนพอใจแล้ว เธอก็ไปอาบน้ำล้างตัวให้ลูกเป็นขั้นตอนสุดท้าย แล้วเตรียมตัวกินข้าวต่อ แต่สักพักก็จามถี่ๆ ด้วยเพราะแช่น้ำนาน บวกกับอากาศในห้องค่อนข้างที่จะเย็น เลยมักจะเป็นหวัดแบบนี้อยู่บ่อยๆ หลังอาบน้ำ พอเห็นรันเวย์เป็นแบบนี้ก็อดคิดถึงสายหมอ