ตอนที่17 นอนนิ่งๆ 2

“หากมิใช่ฝ่ายฆ่าย่อมเป็นฝ่ายถูกฆ่า”

กล่าวพลางดึงผ้าห่มขึ้นปิดเนินเนื้ออวบอิ่มที่บัดนี้ยอดถันสีหวานกำลังชี้หน้าชี้ตาได้อย่างร้ายกาจ

เขากล่าวอีกว่า “และหากเปลี่ยนเป็นข้าหนึ่งเดียวที่ตาย แต่ผู้ร้ายทั้งหมดหลุดรอดไปได้ ไม่ช้า...สงครามย่อมบังเกิด ประชาราษฎร์นับหมื่นนับแสนต้องสังเวยชีวิต สามแคว้นเชื่อมโยงจะเกิดเภทภัย ความพินาศจากการเข่นฆ่ามิอาจหลีกเลี่ยงได้ บิดามารดาต้องเสียบุตรชาย ผู้เฒ่าคนชราไร้ผู้สืบสกุล เด็กทุกคนจะเป็นกำพร้า ภรรยาเป็นม่ายสามีตาย ภาพอเนจอนาถน่าเวทนาจะเกิดขึ้นทุกหย่อมหญ้า เชื่อเถอะ! ไม่ว่านรกหรือสวรรค์ ไม่มีใครช่วยพวกเขาได้ทั้งนั้น”

วาจายาวเหยียดทำคนฟังทำได้แค่กะพริบตาปริบๆ

เนื่องจากต้องการรอให้แผลสมาน คนงามจึงไม่ได้รับอนุญาตให้ใส่เสื้อผ้า นางจึงโผล่ได้แต่หัวออกมาเบิกตาโตเพ่งมอง

ถังไห่เฉิงหยัดกายลุกขึ้นจากเตียงนอน เขายืนตระหง่านเบื้องหน้าลี่เซียน สีหน้าเคร่งขรึม เค้นถามเสียงต่ำ

“ฝีมือระดับเจ้า ขนาดกรงศิลาเหล็กหนายังมิอาจคุมขัง จงบอกข้าว่าเจ้าคิดจะทำสิ่งใด? ต้องการอะไรกันแน่?”

เมื่อได้ยินคำถาม ลี่เซียนพลันนึกขึ้นได้ถึงสาเหตุที่ต้องการออกจากห้อง จึงตอบกลับด้วยน้ำเสียงน่าสงส