ตอนที่59 คู่มือฝึกฝน 1

หมู่เมฆเคลื่อนคล้อย เผยตะวันแผดกล้า สลายหยาดน้ำค้างยอดหญ้า มวลผกาบานสะพรั่ง

แสงแดดยามเช้าโชยกลิ่นหอมสดใหม่แห่งรุ่งอรุณเสมอ จนมิอาจล่วงรู้ว่าเหตุที่ทำให้ดอกไม้พากันเบ่งบานเพราะมวลผกาชอบดื่มด่ำน้ำค้างหรือชื่นชมแสงแดดกันแน่

ลี่เซียนช่างไม่รู้ตัวว่าตนเองงดงามจนมวลผกาละอาย นางเพียงนึกสงสัยมิคลายยามนั่งอย่างสำรวมอยู่บนเก้าอี้หินสลักข้างลานฝึกด้านหลังตำหนักเฉิงซั่ว

ตัวคนหันหน้าไปทางรุ่ยชินอ๋องผู้หล่อเหลาคมคายเผยแผงอกตึงแน่นรูปร่างล่ำสัน ผู้กำลังฝึกดาบออกกระบวนท่าองอาจงามสง่าที่สุดในหล้า แต่สายตาดรุณีกลับมองเพียงดอกไม้และยอดหญ้า พินิจพวกมันประหนึ่งจะไปสอบจอหงวน

ดวงตากลมโตดำขลับกะพริบช้าๆ เหม่อมองนภาสลับกับมวลบุปผาอยู่เช่นนั้น

กระทั่งถังไห่เฉิงยังต้องหยุดมือฟาดดาบเก็บกำลังภายในกลับมาแล้วเดินเข้าหา เอ่ยอย่างขัดเคืองว่า

“เจ้าไยมิใช่ควรมองเพียงข้าผู้เป็นสามี”

ลี่เซียนเงยมองคนตัวโตที่ยืนตระหง่านเบื้องหน้าดุจหินผา กระทั่งบดบังแสงแดดจนมืดครึ้มไปหมด

“ข้ากำลังคิดว่าควรช่วยท่านฝึกฝนอย่างไรดี”

ถังไห่เฉิงเลิกคิ้ว ปราศจากวาจา เพียงรอฟังนาง

ลี่เซียนเอื้อมมือหยิบผ้าในถาดข้างอ่างน้ำแล้วลุกขึ้นยืนเพื่อซับเหงื