EP 4/1 ชู้รัก

EP 4

ชู้รัก

____________

“ฉันก็ขอให้เป็นอย่างนั้น ฉันอาจคิดไปเอง ฉันยังไม่มีหลักฐานมากพอ แต่มันเจ็บนะ ที่ฉันเหมือนจะรู้ว่าผู้หญิงอีกคนของเขาเป็นใคร ฉันดันรู้จักหล่อนด้วย”

“โอ...มันคง...ทรมาน..”

เทียนหยดพยักหน้า เช็ดหน้าเช็ดตาแต่รู้ว่าสภาพตัวเองคงไม่ได้น่ามองนัก มาสคาร่าแบบไม่ได้กันน้ำของเธอเปรอะเปื้อนผ้าเช็ดหน้าเขา มันทุเรศเหลือเกิน

“บ้าจริง! ทำไมฉันต้องมาคร่ำครวญให้คุณฟังด้วยนะ น่าอายชะมัด!”

สมัตถ์ส่ายหน้า

“ไม่หรอก เรื่องมันละเอียดอ่อน คนเรามีความอ่อนแอทุกคนนั่นแหละ อยู่ที่ว่าจะแสดงออกมามากแค่ไหน”

“คุณจะทำยังไง ถ้ารู้ว่าเมียนอกใจ” เธอโยนหินถามทาง สมัตถ์หันไปจ้องถนนเบื้องหน้าชั่วครู่ หัวคิ้วเขาขมวดเข้าหากัน ก่อนจะเอ่ย

“ปล่อยเธอไปกับคนที่เธอรักละมั้ง”

“จริงเหรอ” เธอถามอย่างทึ่งๆ น้ำตาเริ่มแห้งเมื่อเช็ดมันถี่ๆ

สมัตถ์ส่ายหน้ารัวๆ “ไม่! จะฆ่าให้ตายทั้งคู่เลย!”

“หา!” เทียนหยดเหวอรับประทาน ตาเบิกโต อ้าปากค้าง มาสคาร่าเลอะใต้ตากับสีลิปสติกที่เปรอะไปทั่วยิ่งส่งให้ใบหน้างามไม่น่าดูชม

สมัตถ์กลั้นขำไว้ไม่ไหวเลยหลุดหัวเราะเสียงดังลั่น ก็ดูหล่อนเถิด ดูได้ที่ไหน

“นี่คุณ! ขำอะไรฮะ ล้อฉันเหรอ”

เขาพยักหน้า ชี้ให้หล่อนดูกระจกมองหลัง เทียนหยดทำตาม ก่อนที่...

“กรี๊ด...หน้าฉัน!”

“ทุเรศมากขอบอก”

“รู้แล้วน่า ฮือ...ทุเรศจริงๆ” ทำเสียงร้องฮือๆ แล้วรีบคว้ากระเป๋าใบน้อยมาควานหาของ เธอไม่ได้หยิบครีมล้างเครื่องสำอางมาด้วย เลยต้องใช้โลชั่นทาหน้ากระปุกบางๆ ละเลงจนทั่วแล้วเช็ดมันออกด้วยกระดาษเช็ดหน้าที่มีอยู่ในรถ “ฉันไม่เคยร้องไห้ฟูมฟายอย่างนี้ต่อหน้าคนอื่น โดยเพาะคนอื่นที่เป็นผู้ชาย แถมไม่ได้สนิทกันด้วย”

สมัตถ์เลิกคิ้วสูง ไม่รู้จะพูดอะไรดี

“ฉันรักเขามากนะ พ่อฉันเสียตั้งแต่เล็กๆ ตอนมัธยมฉันเรียนโรงเรียนหญิงล้วนด้วย พอขึ้นมหา’ลัยฉันก็เจอเขา เขาดีกับฉันมาก และก็...ฉันรักเขา” สาธยายระบายความในจนหมดเปลือก ได้ยินเสียงสมัตถ์ถอนหายใจเฮือกๆ “โอ...ตายละ แล้วคุณก็รู้ความลับฉันหมดเลย”

เขาทำหน้ากลั้นขำ เทียนหยดเช็ดเครื่องสำอางเสร็จพอดี เธอจ้องหน้าเขา เวลาเขายิ้มแล้วมองเพลินดีจัง

สมัตถ์เองก็หุบยิ้มชั่วครู่ ใบหน้างามยามไม่ได้แต่งแต้มเครื่องสำอางทำให้เขาทึ่ง ผิวแก้มเนียนของหล่อนมิมีไฝฝ้าราคีใดๆ เลย สิวสักเม็ดก็ไม่มี ความจริง แม้ไม่แต่งหน้า เขาก็ยังว่าหล่อนน่ามองนะ

“ฉันจะคิดว่าไม่ได้ยิน หรือไม่ก็...เธอคิดไปสิว่าฉันไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้”

“แต่คุณอยู่นี่นา”

“อ่า...มโนน่ะเทียนหยด เธอรู้จักไหม”

“อ้อ...โอเค รู้ๆ ขอโทษทีนะ เวลาสติแตกแล้วฉันควบคุมตัวเองไม่ได้ มันจะแบบว่า...พรั่งพรู” เธอเอ่ยขออภัย เขาพยักหน้าหงึกๆ

สมัตถ์มองเทียนหยดอย่างพิจารณา ท่าทีหยิ่งทระนงที่เคยเห็นมา แท้จริงเป็นเพียงเปลือกนอกเท่านั้น เทียนหยดมีความอ่อนแอ มีความเป็นสุภาพสตรีที่รอการปกป้องจากสุภาพบุรุษ หล่อนก็เป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ต้องการความรักจากคนที่หล่อนรักเท่านั้นเอง

“เธอรักเขามาก แต่น่าแปลกที่ยัง เอ่อ...ไม่พัฒนาไปถึงขั้น...” เขาไม่ได้เอ่ยออกไป

เทียนหยดละมือจากแป้งตลับที่ถืออยู่ ด้วยคิดว่าเข้าใจสิ่งที่เขาสื่อออกมา

“เซ็กซ์ไม่ใช่ทุกอย่าง และฉันดีใจที่จีรวัฒน์เข้าใจ แต่ว่า...มาถึงตอนนี้ฉันก็ไม่แน่ใจแล้วละว่าเขาจะเข้าใจฉัน”

“ผู้ชายไม่ใช่พระอิฐพระปูน ย่อมมีความต้องการ” เขาช่วยอีกฝ่ายอธิบาย มันดูน่าอึดอัดออกที่ต้องพยายามไม่มีเซ็กซ์กับใครเป็นเวลาหลายๆ ปีเพราะว่ามีแฟนอยู่แล้ว แถมกับแฟนตัวเองยังไม่สามารถมีอะไรกับหล่อนได้อีก ถ้าจีรวัฒน์ทำได้ เขาก็นับถือเลยล่ะ เดี๋ยวนี้มันสมัยไหนกันแล้ว บางคู่อยู่กินกันตั้งแต่ยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ สังคมเปลี่ยนแปลงไป เขาเองก็ทำใจยอมรับมากขึ้น เขากับราตรีเอง ก็อยู่ก่อนแต่ง แม้จะเป็นช่วงหลังงานหมั้นแล้วก็ตาม และเขา...ไม่ใช่ผู้ชายคนแรกของราตรี แต่นั่นไม่สำคัญสักนิด มันสำคัญที่ว่าเขารักราตรีมากต่างหาก

“ฉันก็เป็นผู้หญิง ไม่เห็นจะต้องการ” เธอเถียง รู้สึกพวงแก้มร้อนผ่าวเพราะภาพเหตุการณ์เมื่อเช้าโผล่เข้ามา

“นั่นเพราะเธอยังไม่เคยได้รู้จักมันต่างหาก ถามจริงๆ เถอะ เธอยังเวอร์จิ้นจริงๆ เหรอ”

เทียนหยดตาโต เขาจะมาถามอะไรกับเรื่องนี้ แล้วดูทำหน้าเข้าสิ แค่เวอร์จิ้นนะ ไม่ได้มีหมื่นแขนแสนหาง ทำไมต้องทำหน้าเหมือนกับมันเป็นเรื่องพิลึกขนาดนั้น

“ฉันไม่ตอบคุณหรอก ตาบ้าเอ๊ย มาถามอะไรพรรค์นี้ฮะ”

สมัตถ์ยกมือยอมแพ้เมื่อเสียงแหวๆ กลับมาสดใสดังเดิม หล่อนกลับมาแล้วสินะ แม่นางพญาเทียนหยด อย่าได้เผลอไปทำอะไรหล่อนเข้าล่ะหากไม่อยากถูกตัดหัวเสียบประจาน

“เราจะไปทำงานได้ยัง” เขาถาม แต่เทียนหยดไม่ตอบ หล่อนจัดการเอาแป้งตลับลงกระเป๋าแล้วแล้วหยิบลิปสติกมาเติมปากให้มีสีสันเล็กน้อย พอเสร็จก็บังคับพวงมาลัยรถให้เคลื่อนต่อไปยังจุดหมายปลายทาง