บทที่ 3 เวลาไม่รอใคร...

วีรตามาอยู่อเมริกาตั้งแต่หล่อนอายุได้เพียงสิบปี มารดาแต่งงานใหม่กับจอห์น ไวท์ ชายชาวอเมริกันซึ่งเป็นเจ้าของผับที่ลาสเวกัส เด็กสาวเรียนอยู่ที่นั่นจนกระทั่งอายุสิบหกปี เมื่อเข้าไฮสกูล มารดาจึงส่งมาเรียนที่เมืองบอสตันแห่งนี้ วีรตาฉลาดพอที่จะรู้เหตุผลที่ซ่อนอยู่ของมารดาที่รักลูกสาวคนเดียวอย่างหล่อนดังแก้วตาดวงใจ ยิ่งหล่อนโตขึ้นคุณแม่ก็ยิ่งเป็นห่วง ท่ามกลางสังคมแสงสีลวงล่อแห่ง มหานครบาป หรือ Sin City ใครมีลูกสาวก็ต้องเป็นห่วงด้วยกันทั้งนั้น

จอห์น บิดาบุญธรรมของหล่อนนั้นเปิดผับหรูสำหรับพวกนักเที่ยวกระเป๋าหนักที่มาเยือนลาสเวกัส รายได้นั้นเหลือเฟือและเกินพอถ้าหากจอห์นไม่เป็นนักพนันตัวยง

การใช้ชีวิตอยู่ในมหานครแห่งนี้ เป็นไปได้ยากที่จะหลีกเลี่ยงอบายมุขที่ยั่วยวนกิเลสฝ่ายต่ำซึ่งมีเต็มเมืองไปหมด คุณแม่วิไลวรรณได้เปิดร้านอาหารไทยที่นั่นเพื่อหาเงินเอง เพราะหากมัวแต่ฝากความหวังและชีวิตไว้กับสามีอย่างจอห์นนั้น เธอคิดว่าตัวเธอและวีรตาคงจะมีชีวิตตกต่ำในอนาคตอันใกล้นี้เป็นแน่

เด็กสาวถอนสายตาจากจอคอมพิวเตอร์พกพาประจำตัว บิดขี้เกียจสองสามที มองนาฬิกาบ่งเวลาสองทุ่มแล้ว เสียงห้องข้างๆ เงียบไปตั้งแต่หลายชั่วโมงก่อน ภาพผู้ชายตัวโตเท่ายักษ์ที่มีผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันท่อนล่างแว้บเข้ามาในหัวอีกครั้ง เด็กสาวสะบัดศีรษะสะบัดตัวทำท่าขยะแขยงกับเรือนกายที่เห็นรอยสักตรงแขนและหน้าอก...บรื๋อออ...ขนลุก!

วีรตาเดินออกไปยังโซนครัว เห็นพิชนียังอยู่ในชุดเสื้อคลุม ร่างกายสาวรุ่นพี่ลูกครึ่งอวบอัดเกินวัยสิบแปด คงเป็นเพราะเลือดผสมตะวันตกทำให้ดูโตเป็นสาวเต็มตัว หากเปรียบเทียบร่างโปร่งบางอรชรของวีรตาวัยสิบหกปี

“ไวน์จะทำข้าวผัดไก่ พี่พีชทานด้วยกันมั้ยคะ” เสียงใสร้องถาม หยิบผ้ากันเปื้อนมาใส่ ร่างเพรียวลมเคลื่อนไหวคล่องแคล่ว

“ทำเผื่อด้วย ทำไข่ดาวเพิ่มให้พี่สองนะ หมดแรงไปเยอะวันนี้”

คำพูดเปิดเผยโผงผางตามลักษณะสาวอเมริกันทำให้วีรตาอดหน้าแดงเรื่อไม่ได้

“เออนี่... ถ้าครั้งต่อไปแฟนพี่เขามาหา ไวน์อย่ากลับเร็วนะ เขาไม่ชอบ” พวกตะวันตกมักพูดอะไรกันตรงไปตรงมา ไม่อ้อมค้อมรักษาน้ำใจเหมือนคนไทย

“เอ่อ...ค่ะ” แล้วหล่อนจะรู้ได้ยังไงว่าอีตานั่นจะมาตอนไหน แต่ก็ไม่ได้พูดออกไป วีรตาจัดการทำอาหารอย่างรวดเร็ว เพราะของทุกอย่างมีพร้อมอยู่เต็มตู้เย็น ด้วยคุณแม่ทำร้านอาหารวีรตาช่วยท่านตั้งแต่ท่านเปิดร้านใหม่ตอนหล่อนอายุสิบสองปีแล้ว เรื่องทำกับข้าวจึงเป็นเรื่องหมูๆ สำหรับเด็กสาว

“ฟานเขาไม่มาบ่อยหรอก เสียดาย เพิ่งกลับไปพี่ก็คิดถึงเขาแล้ว คนอะไรโคตรหล่อโคตรฮ็อตเรื่องบนเตียงสุดยอดเลยเธอเอ๊ย”

เสียงพิชนีพร่ำเพ้อถึงแฟน วีรตาได้แต่ทำเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง นี่ถ้าไม่ติดว่าอยู่กับพิชนีแล้วหล่อนช่วยคุณแม่ประหยัดค่าใช้จ่ายเรื่องเช่าห้องไปเยอะ วีรตาก็คงจะขอเซย์บ๊าย บายไปนานแล้ว สองเดือนที่อยู่กันมา พิชนีพาเพื่อนมาปาร์ตี้สังสรรค์เต็มห้องแทบทุกอาทิตย์ จนหล่อนอ่านหนังสือแทบไม่รู้เรื่อง แถมยังทิ้งถ้วยโถโอชามไว้ให้ล้างเต็มซิงก์ในรุ่งเช้าถัดมา

แต่คิดในทางบวกก็ถือว่าเป็นการฝึกความอดทน คุณแม่สอนว่า พระเจ้าส่งคนเข้ามาในชีวิตเราอย่างมีจุดประสงค์ พระองค์ต้องการสอนบางสิ่งบางอย่างแก่เรา ไม่มีใครเข้ามาในชีวิตเราโดยบังเอิญคุณแม่เชื่อเช่นนั้น เวลานี้พิชนีก็คงเข้ามาในชีวิตของวีรตาเพื่อสอนเรื่องความอดทน สอนให้เห็นถึงความต่างระหว่างการตั้งใจเรียนกับการสนุกสนานปาร์ตี้ไปวันๆ เพราะพิชนีติดเอฟเป็นพรืดเวลานี้

แต่ดูเหมือนหล่อนจะไม่เดือดร้อนใจอะไรนัก นั่นคงเป็นเพราะเวลานี้ยังเนื้อหอมมีเจ้าพ่อมาเฟียเลี้ยงดูอยู่ เงินทองไม่เคยขาดมือ แต่เจ้าหล่อนไม่คิดบ้างหรือว่าวันหนึ่งในอนาคตหากถูกทิ้งขึ้นมา หล่อนจะทำเช่นไร วันหนึ่งที่ร่างกายหมดความสาวความสวยใช้หากินไม่ได้อีกต่อไปแล้ว

“พี่พีชได้รับจดหมายจากยูอีกแล้วนะคะ ไวน์เอาวางไว้ที่ตะกร้า” วีรตาเอ่ยบอก พิชนีสะบัดหน้าทำเสียงขึ้นจมูก

“โอ๊ย...ช่างเถอะ พี่ไม่สนหรอก เรียนไปก็เท่านั้น แฟนพี่รวย แค่เก่งเรื่องบนเตียงก็พอแล้ว เขาไม่สนใจหรอกว่าพี่จะเรียนจบหรือเปล่า พวกผู้ชายเขาไม่เอาเด็กเรียนขึ้นเตียงหรอกยายไวน์ เขาเอาพวกแซ่บซ่านถึงใจ พี่เอาเวลาไปดูคลิปโป๊ไว้เอาใจแฟนดีกว่า...หึหึ”

พิชนีตอบพลางยักไหล่อย่างไม่แคร์ตามที่ปากว่า วีรตาจึงได้แต่พยักหน้ารับรู้ อุตส่าห์แอบเตือนด้วยความหวังดีแล้ว แต่ช่างเถอะ ถ้าอย่างนั้นก็ตัวใครตัวมันก็แล้วกัน