Lahat ng Kabanata ng พรานร้ายพ่ายรัก NC 25+ ซีรีส์ Strong Heart 1: Kabanata 1 - Kabanata 10

ย้อนอดีตกลับไปเมื่อหกปีก่อนณ อพาร์ตเม้นต์หรูใจกลางเมืองบอสตัน“อ๊าๆ...ฟานขา...อีก...อูวย์...พีชเสียวมาก...แรงอีกดาร์ลิ้ง”เสียงร้องครวญดังในห้องนอนใหญ่ ร่างอวบอั๋นขาวจั๊วะของพิชนีกำลังคลานสี่ขาอยู่บนเตียงขนาดคิงไซส์ ด้านหลังมีร่างสูงใหญ่ใบหน้าหล่อเข้มร้ายกาจ เรือนกายเต็มไปด้วยมัดกล้ามสวยของสเตฟาน แม็คเคนซี่อยู่แนบชิด ร่างใหญ่กำยำเกร็งกระตุกเฮือกเพื่อปลดปล่อยความอัดอั้นจนเต็มเครื่องป้องกันเขาถอนถอยตัวตนออกมาก้าวยาวไปยังห้องน้ำทันที จัดการถอดถุงยางทิ้งถังขยะและชำระล้าง ใบหน้าคร้ามคมกอปรด้วย คิ้วหนาเป็นปื้นพาดขนานไปกับดวงตาคมกริบ คมเสียจนน่ากลัวจะบาดหัวใจสาวน้อยสาวใหญ่ให้เหวอะหวะเล่นหากเผลอจ้องนานเกินสองนาที ผมสีน้ำตาลเข้มหยักศกสั้นถูกเสยขึ้นอย่างลวกๆ ปากหนาหยักได้รูปนานๆ จึงจะยกยิ้มทีนั้นเวลานี้ไร้รอยยิ้มสเตฟาน แม็คเคนซี่ วัยยี่สิบหกปีพาร่างสูงพันท่อนล่างด้วยผ้าเช็ดตัวหมิ่นเหม่เดินออกมาจากห้องน้ำ ร่างอวบอั๋นเปลือยเปล่าของพิชนีนั่งกึ่งนอนด้วยท่ายั่วยวน ปล่อยทรวงอกอวบอร้าอร่ามเปลือยโชว์พาดบนหมอนไม่มีกระดากอาย มือลูบแก้มสะโพกโด่งงอนของตัวเองไปมา ส่งสายตายั่วอารมณ์กามใคร่มายังร่างสูงสมา

วีรตามาอยู่อเมริกาตั้งแต่หล่อนอายุได้เพียงสิบปี มารดาแต่งงานใหม่กับจอห์น ไวท์ ชายชาวอเมริกันซึ่งเป็นเจ้าของผับที่ลาสเวกัส เด็กสาวเรียนอยู่ที่นั่นจนกระทั่งอายุสิบหกปี เมื่อเข้าไฮสกูล มารดาจึงส่งมาเรียนที่เมืองบอสตันแห่งนี้ วีรตาฉลาดพอที่จะรู้เหตุผลที่ซ่อนอยู่ของมารดาที่รักลูกสาวคนเดียวอย่างหล่อนดังแก้วตาดวงใจ ยิ่งหล่อนโตขึ้นคุณแม่ก็ยิ่งเป็นห่วง ท่ามกลางสังคมแสงสีลวงล่อแห่ง มหานครบาป หรือ Sin City ใครมีลูกสาวก็ต้องเป็นห่วงด้วยกันทั้งนั้นจอห์น บิดาบุญธรรมของหล่อนนั้นเปิดผับหรูสำหรับพวกนักเที่ยวกระเป๋าหนักที่มาเยือนลาสเวกัส รายได้นั้นเหลือเฟือและเกินพอถ้าหากจอห์นไม่เป็นนักพนันตัวยงการใช้ชีวิตอยู่ในมหานครแห่งนี้ เป็นไปได้ยากที่จะหลีกเลี่ยงอบายมุขที่ยั่วยวนกิเลสฝ่ายต่ำซึ่งมีเต็มเมืองไปหมด คุณแม่วิไลวรรณได้เปิดร้านอาหารไทยที่นั่นเพื่อหาเงินเอง เพราะหากมัวแต่ฝากความหวังและชีวิตไว้กับสามีอย่างจอห์นนั้น เธอคิดว่าตัวเธอและวีรตาคงจะมีชีวิตตกต่ำในอนาคตอันใกล้นี้เป็นแน่เด็กสาวถอนสายตาจากจอคอมพิวเตอร์พกพาประจำตัว บิดขี้เกียจสองสามที มองนาฬิกาบ่งเวลาสองทุ่มแล้ว เสียงห้องข้างๆ เงียบไปตั้งแต่หลายชั่

“เฮ้ย...ไวน์ ทางนี้”เสียงเรียกดังมาจากโต๊ะหินใต้ซุ้มดอกไม้หลังตึกเรียน โต๊ะประจำของวีรตา โซเฟียและแซม สามเกลอเพื่อนซี้ที่สนิทกันตั้งแต่ไฮสกูลและกอดคอตามกันมาเข้ามหาวิทยาลัยอีก วีรตาเร่งฝีเท้าตรงไปหาเพื่อน“ไวน์คร้าบ แซมซื้อกาแฟร้านโปรดมาฝาก”เสียงกรุ้มกริ่มเอ่ยพร้อมกับยื่นกาแฟยี่ห้อดังมาให้ วันนี้เป็นวันสอบปลายภาควันสุดท้ายสำหรับปีการศึกษาที่หนึ่งวีรตาเพิ่งทำข้อสอบวิชาสุดท้ายเสร็จในขณะที่โซเฟียซึ่งเรียนสาขาการเงินและการบัญชีอยู่ห้องเดียวกันทำเสร็จก่อนนานแล้ว หล่อนเป็นประเภทเก่งเรื่อง เวิร์บ ทู เดา แต่ก็เอาตัวรอดได้ดีเสมอมาส่วนวีรตาเป็นประเภทใช้ทุกนาทีจนคุ้ม คือใช้มันจนนาทีสุดท้ายนั่นแหละ ทั้งๆ ที่เป็นคนเรียนเก่งสอบได้ท็อปแทบทุกวิชา แต่ก็ไม่วายรอบคอบนั่งแช่จนกว่าโปรเฟสเซอร์จะส่งสายตามาเตือนว่าหมดเวลาแล้วจึงจะยอมลุกแซม แม็คเคนซี่ หนุ่มน้อยร่างสูงโปร่งผมสีน้ำตาลเข้มตัดสั้นด้านหน้าใส่เจลจนตั้งแข็งตามสมัยนิยม ใบหน้าขาวตาสีฟ้าน้ำทะเล จมูกโด่งปากหยักได้รูปสีแดงเข้มน่าอิจฉา ยิ้มชวนฝันสำหรับสาวๆ ทั้งรุ่นเดียวกันและรุ่นพี่ จัดว่าหล่อเหลาเป็นนายแบบได้สบายหากขี้เกียจอ่านตำรา แต่เจ้าตัวมีความใ

วีรตานิ่งฟังเสียงเอะอะโวยวายลั่นที่ดังอยู่ด้านนอก เสียงแหลมของพิชนีร้องไห้ระงมพร้อมกับเสียงขนของตึงตัง อีตามาเฟียนั่นกำลังพูดเสียงเย็นยะเยียบสั่งคนของเขาโยนข้าวของของพิชนีไปนอกห้องเวรกรรม! พิชนีคงจะหมดบุญวาสนาความซวยมาเยือนเร็วกว่าที่คิด อีตามาเฟียก็คงจะบังเอิญโชคดีที่แวะมาถูกจังหวะพอดี อื่ม...แล้ววีรตาล่ะ นอกจากจะซวยโดนไอ้บ้ากามนั่นจูบแล้ว ต่อไปนี้ยังจะต้องหาที่อยู่ใหม่อีก...แต่ถ้ามองในแง่บวกก็ถือว่าโชคดีที่เหตุเกิดตอนปิดเทอม วีรตากำลังจะกลับบ้านที่ลาสเวกัสพอดีหญิงสาวรีบจัดการเก็บกระเป๋าอย่างเงียบๆ หูคอยเงี่ยฟังเสียงจากด้านนอก ครู่ใหญ่ต่อมาได้ยินเสียงร้องไห้และโวยวายของพิชนีห่างออกไป เสียงเคลื่อนไหวยังคงได้ยินอยู่จากห้องนั่งเล่น วีรตาไม่แน่ใจว่าจะต้องทำอย่างไรดี อาจจะต้องรอให้พวกเจ้าพ่อมาเฟียนั่นออกไปก่อนแล้วหล่อนค่อยไป คิดได้ดังนั้นจึงนั่งรออยู่บนเตียงอย่างเงียบเชียบต่อไปสเตฟานหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟา ลูกน้องคนสนิทสองคนคือ เจมส์และเบน ยืนรออยู่ตรงหน้าประตู ชายหนุ่มหันไปมองห้องเล็กที่ยังคงปิดประตูเงียบอีกครั้ง...เด็กนั่นชื่ออะไรนะ...เคยเห็นแว้บเดียวเมื่อสองปีก่อน ไม่เคยเจอหน้าจังๆ สัก

วิไลวรรณขับรถเองจึงสะดวกในการไปร้าน“คุณลุงล่ะคะ” วีรตาเรียกจอห์นว่าคุณลุง เพราะตอนวิไลวรรณแต่งงานกับจอห์นวีรตาอายุสิบปีแล้ว บิดาแท้ที่อยู่เมืองไทยเด็กสาวก็ยังติดต่อและคุยกันบ้างทางโทรศัพท์“พักอยู่ที่ห้องชุดบนผับน่ะลูก เขาหงุดหงิดคงปัญหาเดิมๆ แม่ไม่อยากยุ่งกับเขามาก ไวน์เองก็เหมือนกันถ้าไม่จำเป็นอย่าไปยุ่งกับเขา” วิไลวรรณกล่าวเตือนด้วยน้ำเสียงแบบผู้ใหญ่กับผู้ใหญ่คุยกัน วีรตาพยักหน้ารับรู้ หญิงสาวพอจะเข้าใจด้วยวัยและวุฒิภาวะที่โตในเมืองใหญ่ มารดาเกรงว่าหล่อนจะเป็นอันตรายนั่นเองเธอไม่ไว้ใจแม้กระทั่งสามี เพราะลูกสาวยิ่งโตก็ยิ่งสวย ถึงแม้จอห์นจะไม่มีทีท่าว่าจะมองลูกสาวเธอไปในทางชู้สาวอย่างที่เห็นในข่าวบ่อยๆ แต่วิไลวรรณก็ไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น กันเอาไว้ก่อนเป็นดีที่สุดและแน่นอนว่าวีรตาก็รับรู้และเชื่อฟังมารดาเป็นอย่างดี...การป้องกันย่อมดีกว่าการแก้ไขเสมอวันต่อมาวีรตาก็เริ่มไปช่วยมารดาที่ร้านอาหาร หญิงสาวสวมชุดไทยยูนิฟอร์มของร้าน ซึ่งก็คือเสื้อแขนกระบอกสีชมพูผ้าถุงยาวกรอมเท้าห่มสไบเฉียง ผมยาวเกล้าเป็นมวยไว้ตรงท้ายทอยครอบด้วยผ้าตาข่ายสีดำเพื่อความคล่องแคล่วและความสะอาด ทุกวันนี้วีรตาเลือกใส่