บทที่ 2 บังเอิญเจอกัน...

เด็กสาวเพิ่งย้ายมาเรียนที่นี่ เห็นว่ามารดาของวีรตาซึ่งแต่งงานกับชายอเมริกันในลาสเวกัสต้องการให้ลูกสาวมาเรียนโรงเรียนดังแห่งนี้ ด้วยความที่พิชนีมีเลือดผสมไทยจึงทำให้รู้จักกันตอนไปสังสรรค์พบปะกับเหล่าคนไทยในเมืองนี้ คุณแม่ของพิชนีก็บังเอิญรู้จักกับคุณแม่ของวีรตาด้วยจึงยอมให้วีรตามาพักกับหล่อน

พิชนีเกลียดงานบ้านทุกชนิด หลังจากการได้พูดคุยกับวีรตาหล่อนจึงเสนอให้เด็กสาวมาอยู่ด้วยกันโดยแลกกับการทำงานบ้าน และโชคดีที่วีรตาทำกับข้าวเป็นอีกต่างหาก พิชนีจึงไม่มายด์ที่จะแชร์อพาร์ตเม้นต์สุดหรูแห่งนี้กับเด็กสาว

“เธอก็รู้ว่าฉันไม่ต้องการแขกในอพาร์ตเม้นต์นี้”

เสียงห้าวกล่าวออกมา เตือนให้พิชนีรู้ว่าเขากับหล่อนเคยตกลงกันไว้เช่นไร พิชนีเอื้อมมือล้วงเข้าไปใต้ผ้าเช็ดตัวแล้วกำรูดรั้งเจ้ามังกรยักษ์ให้อย่างเอาใจ ปากดูดลำคอแข็งแรง

“พีชไม่ชอบทำงานบ้านนี่คะฟานขา เอาเป็นว่าวันไหนถ้าฟานมา พีชจะบอกเด็กนั่นก็แล้วกัน อันที่จริงเขาก็ไม่ค่อยได้อยู่หรอกค่ะ ไวน์เขาเด็กเรียน เขาชอบไปสิงอยู่ที่ห้องสมุดโน่น”

พิชนีทำเสียงออดอ้อนฉอเลาะ ปากบางก้มไปดูดหัวนมเล็ก มือแกะผ้าเช็ดตัวออก หล่อนรู้ว่าจะเอาใจเขาอย่างไรบ้าง ร่างอวบอั๋นจูบไซ้ร่างกายเปลือยเปล่าของชายหนุ่ม ลากลิ้นไต่ต่ำจนถึงลำปืนหนาใหญ่ ลิ้นและปากให้บริการไล้เลียจนได้ยินเสียงครางต่ำในลำคอ

วีรตา รัตนวัลย์รูดคีย์การ์ดเข้ามาในอพาร์ตเม้นต์หรูของเพื่อนรุ่นพี่นามพิชนี เด็กสาวผมซอยสไลด์สั้นระต้นคอ ใบหน้านวลใสนั้นเนียนเปล่งปลั่งด้วยเลือดฝาดแห่งวัยสาวน้อยแรกผลิ ดวงตากลมโตดำขลับ คิ้วเรียวไม่มีร่องรอยของการกันดูเป็นธรรมชาติ สวมแว่นสายตากรอบสีดำค้างอยู่บนสันจมูกโด่งรั้น ริมฝีปากอิ่มรูปคันศรสีชมพูเรื่อบ่งบอกถึงความเป็นคนมีสุขภาพดี ร่างสูงเพรียวยิ่งดูโปร่งบางขึ้นไปอีกภายใต้เสื้อเชิ้ตตัวโคร่งผูกชายตรงเอวคอดกิ่วกับกางเกงยีนส์ซีดขาดเป็นริ้วตรงหัวเข่า

เด็กสาวค่อยย่องไปยังประตูห้องเล็กของตัวเองที่เปิดแง้มไว้ เพราะไม่เห็นความจำเป็นที่ต้องล็อก เอากระเป๋าสะพายสำหรับใส่แล็ปท็อปวางบนโต๊ะริมหน้าต่าง ก่อนจะย่องออกไปยังโซนครัว ขอซดกาแฟสักแก้วเถอะ ก่อนจะทำรายงานที่ค้างอยู่ให้เสร็จ

เสียงครวญครางแว่วๆ ดังจากห้องนอนใหญ่ของพิชนีทำให้ วีรตาอดหน้าแดงเรื่อไม่ได้ หล่อนพอรู้มาบ้างว่าพิชนีเป็นเด็กเจ้าพ่ออะไรสักอย่าง อพาร์ตเม้นต์หรูแห่งนี้เจ้าพ่อมาเฟียนั่นก็จ่ายเงินให้ ตั้งแต่วีรตาย้ายมาอยู่ที่นี่ยังไม่เคยเห็นผู้ชายคนดังกล่าว เห็นว่าเขาเป็นพวกทำธุรกิจด้านการเงินอะไรพวกนั้น ซึ่งอยู่นอกเหนือความสนใจของเด็กสาวอย่างสิ้นเชิง

โชคดีที่อพาร์ตเม้นต์นี้มีสามห้อง มีห้องว่างคั่นระหว่างห้องหล่อนกับห้องนอนใหญ่ของพิชนี ลักษณะดีไซน์เป็นแบบโอเพิ่นแพลนคือโล่งกว้าง โซนห้องรับแขกกับครัว มีเคาน์เตอร์หินแกรนิตสีดำคั่นกลางให้เป็นสัดส่วน

วีรตายืนรอให้กาแฟเดือด ภาวนาให้มันเร็วทันใจ หวังว่าคนสองคนในห้องนอนหรูที่กำลังส่งเสียงครางได้ยินแว่วๆ นั้นคงไม่รู้ว่าหล่อนกลับมาแล้ว ร่างบางรีบเทกาแฟดำใส่แก้วใบใหญ่กำลังหันหลังย่องกลับ เป็นเวลาเดียวกับประตูห้องนอนหรูเปิดผางออก

ร่างสูงใหญ่ของผู้ชายมีเพียงผ้าเช็ดตัวพันท่อนล่าง ตรงแขนล่ำสันและหน้าอกมีรอยสักที่วีรตาไม่ได้มอง ใบหน้าคร้ามเข้มเฉยเมย ดวงตาคมกล้าจ้องมองมายังหล่อนอย่างแปลกใจก่อนคิ้วหนาของเขาจะขมวดมุ่นราวกับไม่สบอารมณ์ เด็กสาวยืนอ้าปากหวอนิ่งขึงอยู่นาทีหนึ่งก่อนจะรีบก้าวฉับเข้าห้องและปิดประตูลงทันที

สเตฟานแปลกใจที่เห็นร่างเพรียวบางของเด็กสาวผมสั้นระต้นคอสวมแว่นตา เจ้าหล่อนดูเหมือนจะตกใจที่เห็นเขา สังเกตได้จากดวงตากลมโตดำขลับหลังแว่นหนาที่เบิกกว้างเป็นสองเท่านั้น ชายหนุ่มหันกลับเข้าไปในห้องตรงเข้าไปหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมทันที

“อย่าลืมบอกเด็กของเธอนะพีช ถ้าฉันมา...อย่าให้เห็นอีก!”

เสียงห้าวเอ่ยบอกก่อนจะวางปึกเงินไว้บนโต๊ะกระจกแล้วเดินก้าวอาดๆ ออกไป

สเตฟานเกลียดการถูกคุกคามพื้นที่ส่วนตัวยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด!

​***********************************

เปิดตอนย้อนอดีตไปถึง 6 ปี ที่เขาบังเอิญเจอกันค่ะ... น้องไวน์ยังเป็นเด็กแว่นหน้าใสผมสั้นอยู่ค่ะ ส่วนพี่ฟานนั้นร้ายกาจมากนะคะ ไรท์ขอเตือนล่วงหน้า...แฮ่...