บทที่ 1137

“บิดาของท่านล่วงเกินฮ่องเต้ ถูกลงโทษด้วยการโบยสามสิบไม้ใหญ่ เลือดเนื้อเปรอะเปื้อนไปทั่ว ถูกหามกลับไปยังจวนโหวแล้ว”

เสียงหมอหลวงหลิวเพิ่งสิ้นสุด มือของเฉียวเนี่ยนก็พลันชะงักโดยไม่รู้ตัว

หากใครสายตาเฉียบคมหน่อย เกรงว่าจะเห็นได้ว่ามือของนางกำลังสั่นเล็กน้อย

แต่บนใบหน้า นางยังคงทำท่าเหมือนไม่ใส่ใจ “ฝ่าบาทหมดสิ้นพระเมตตาต่อท่านโหวหลินมานานแล้ว หากเป็นข้า ย่อมจะระวังตัวให้มากกว่านี้ เขากลับยังกล้าล่วงเกินฮ่องเต้ ดูท่าคงเบื่อชีวิตนัก”

หมอหลวงหลิวมิอาจคาดคิดว่าคำพูดของเฉียวเนี่ยนจะโหดเหี้ยมเช่นนี้ จึงขมวดคิ้วทันใด แต่ก็พูดว่า “เรื่องของท่านโหวหลินในครานี้ ก็ล้วนเป็นเพราะมารดา... เอ้ย ไม่สิ เพราะฮูหยินหลิน ได้ยินมาว่าเมื่อคืนฮองเฮาพาฮูหยินหลินตัวเข้าวัง ให้ไปอยู่ในตำหนักที่เต๋อกุ้ยเฟยเคยอยู่ ท่านเองก็รู้ว่าอาการป่วยของฮูหยินหลิน... ข้าน้อยได้ยินขันทีหลายคนเล่าว่าเมื่อคืนฮูหยินหลินร้องคร่ำครวญโหยหวนทั้งคืน ท่านโหวหลินเป็นห่วงฮูหยินหลิน จึงได้ล่วงเกินฮ่องเต้”

สำหรับคนป่วยแล้ว การที่ฮองเฮาปฏิบัติต่อฮูหยินหลินเช่นนี้ นับว่าโหดร้ายยิ่งนัก

แต่เฉียวเนี่ยนเพียงเงยหน้ามองหมอหลวงหลิว สีหน้ากลับไม่เ