บทที่ 226

ร้อยยิ้มที่มาจากใจจริง แถมยังแฝงไปด้วยความชื่นชม...

เพราะเหตุใดกัน?

เซียวเหิงไม่เข้าใจ

หลินเย่ว์ที่อยู่ข้างกันเห็นแล้วก็ยิ่งเดือดพล่าน

ในเมื่อเฉียวเนี่ยนเห็นจิ่งเหยียนวิ่งวุ่นอยู่กลางโถงแล้วยังไม่รู้สึกอะไร เช่นนั้นแล้วเขาคงต้องราดน้ำมันลงบนกองไฟ

ด้วยเหตุนั้นเขาถึงไปส่งสายตาไปยังมุมหนึ่งของโถงใหญ่

ตรงนั้นมีชายคนหนึ่งนั่งอยู่ คอยมองขึ้นไปบนชั้นสองเป็นระยะ

เมื่อเห็นหลินเย่ว์มองมาทางตนเอง เขาก็เหมือนรับสัญญาณอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นก็กวักมือเรียกจิ่งเหยียน "เอ้ย นั่นน่ะ มานี่หน่อย!"

เมื่อได้ยินเสียงนั้น เฉียวเนี่ยนก็หันไปมองทางชายผู้นั้น สีหน้าก็พลันบึ้งตึง

นั่นคือสวีหวาชิง

คนที่ทำให้นางเกือบจมน้ำตาย!

คิดไม่ถึงเลยว่าหลังจากนางตบหน้าหลินเย่ว์คราวนั้น หลินเย่ว์ยังเชิญเขามาอีก!

เฉียวเนี่ยนขมวดคิ้ว ถลึงตามองหลินเย่ว์

หลินเย่ว์สัมผัสได้ถึงสายตาพิฆาตของเฉียวเนี่ยนที่มองมา แต่สองตาของเขาเอาแต่จับจ้องอยู่ที่ชั้นล่าง ราวกับมองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น

ทันใดนั้นเองจิ่งเหยียนก็เดินไปหาสวีหวาชิง

คิดไม่ถึงเลยว่ายังทันได้พูดกี่ประโยค สวีหวาชิงก็ลุกพรวดขึ้นแล้วสาดอาหารใส่จิ่งเหยียน

จิ่งเหยียนตั้