บทที่ 29

เฉียวเนี่ยนไม่เข้าใจ นางแค่ขอให้หลินยวนปล่อยแขน เหตุใดหลินยวนถึงเอ่ยไปถึงฮูหยินหลินได้

นางรังแกฮูหยินหลิน?

จวนโหวนี้ไม่มารังแกนาง นางก็ขอบคุณฟ้าขอบคุณดินมากแล้ว!

จะกล้าไปรังแกฮูหยินหลินคนนั้นได้อย่างไร!

เฉียวเนี่ยนสูดหายใจเข้าลึก กำมือตัวเองแน่น ทนวู่วามจะเข้าไปตบหลินยวน

แต่หนิงซวงที่อยู่ด้านข้างกลับทนพูดขึ้นมาไม่ไหว “คุณหนูรองท่านบ้าไปแล้วหรือ?”

นางตำหนิด่าออกมาอย่างไม่เกรงใจ ทำให้หลินยวนอึ้งอยู่ที่เดิม “ท่าน ท่าน…”

อาจเพราะตกใจมากเกินไป หลินยวนเรียก ‘ท่าน’ อยู่ครึ่งค่อนวันก็ไม่พูดออกมา

เฉียวเนี่ยนตกใจเหมือนกัน ไม่คิดเลยว่าความกล้าของหนิงซวงจะมากขนาดนี้!

ช่างไม่จำเลยสักนิด นางบอกชัดเจนแล้วว่าตัวเองปกป้องนางไม่ไหว!

นางหมายจะอธิบายแทนหนิงซวง ทว่าใครไปรู้หนิงซวงกลับก้าวไปข้างหน้า และส่งยิ้มให้หลินยวน“ไม่กี่วันก่อนคุณหนูรองยังไออยู่มิใช่หรือเจ้าคะ?”

เห็นดวงหน้าที่เคลือบไปด้วยความอ่อนเยาว์นั้นของหนิงซวงเต็มไปด้วยความจริงใจ หลินยวนกลับมองไม่ออกว่าเด็กคนนี้เป็นห่วงตัวเองจริงๆ หรือด่านางกันแน่

ดวงตาปริบๆ คู่นั้นของนางกระพริบไปมา “ท่านแม่นำยาจากในวังมาให้ข้า ข้า ข้าดีขึ้น”

“โอ้ว ม