บทที่ 539

เขาเองก็ไม่ได้คิดอะไรมากนัก เพียงเอ่ยเสียงทุ้ม "พอดีล่าหมีได้ตัวหนึ่ง จึงต้องรีบลากไปที่ตัวเมืองก่อนที่มันจะตาย"

ขณะพูดก็หยิบโสมต้นเล็ก ๆ หนึ่งต้นออกมาจากในอกเสื้อ "พรุ่งนี้รบกวนป้าตุ๋นไก่ใส่โสมให้ทีเถอะนะ"

ในหมู่บ้านไม่มีของกินดี ๆ อะไรมากนัก น้ำซุปไก่ก็ถือเป็นของบำรุงชั้นยอดแล้ว

นางรอดตายมาได้ก็นับว่าโชคดี แต่ร่างกายยังอ่อนแอเกินไป ต้องบำรุงให้มากหน่อย

พูดจบก็หยิบเงินตำลึงออกมาสองสามตำลึงและยื่นให้ป้าชุน

ป้าชุนรีบปฏิเสธ "ไม่เป็นไร ๆ ก่อนหน้านี้ก็ให้มาตั้งห้าตำลึงแล้วไม่ใช่เหรอ?"

"ก่อนหน้านี้ก็คือก่อนหน้านี้" ฉู่จืออี้แรงเยอะ ป้าชุนไม่อาจฝืนเขาได้ ก็ได้แต่รับมันมาอย่างเลี่ยงไม่ได้

"เช่นนั้นรอข้าก่อนนะ เดี๋ยวข้าไปตักข้าวให้เจ้า!"

พูดจบก็เดินกลับไปยังบ้านของตัวเอง

ฉู่จืออี้จึงเดินไปที่ครัว ตักน้ำเย็นจากโอ่งมาหนึ่งกระบวยและยกขึ้นดื่มรวดเดียวหมด

จากมุมที่เฉียวเนี่ยนนั่งอยู่ สามารถมองเห็นแผ่นหลังของเขาขณะดื่มน้ำพอดี

รวมถึงคราบเลือดขนาดใหญ่ที่เปรอะอยู่บนเสื้อเขา

นางขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว เมื่อครู่คำพูดของฉู่จืออี้กับป้าชุนนางก็ได้ยินหมดแล้ว

ล่าหมีงั้นหรือ ต้องอันตรายมากแน่ ๆ

เ