บทที่ 542

หมัดนั้น ชกเข้าที่ใบหน้าของเซียวเหออย่างแรง

จนร่างของเซียวเหอกระเด็นไปด้านข้าง

ทำให้แม่เซียวซึ่งยืนอยู่ข้างหลังเซียวเหออุทานออกมาด้วยความตกใจ "เหอเอ๋อร์!"

นางรีบเข้าไปประคองเซียวเหอ ดวงตาทั้งสองเอ่อคลอด้วยน้ำตา แล้วมองเซียวเหิงด้วยความเคียดแค้น "เจ้าบ้าไปแล้ว! เจ้ากล้าลงมือกับพี่ใหญ่เจ้าได้อย่างไร?!"

เซียวเหิงเองก็ไม่คิดว่าแม่เซียวจะปรากฏตัวขึ้นกะทันหัน หมัดเมื่อครู่นั้นเดิมทีเซียวเหอหลบได้

แต่หากเขาหลบ คนที่จะโดนหมัดนั้นก็คือแม่เซียว

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ คิ้วของเซียวเหิงก็ขมวดแน่น ในขณะนั้นเอง ความโกรธในใจก็ถูกกดลง และค่อยๆ สงบลง

เซียวเหอถูกชกจนมุมปากมีเลือดซึม แม่เซียวประคองเขาลุกขึ้นด้วยความปวดใจ "เหอเอ๋อร์ เป็นอย่างไรบ้าง? บาดเจ็บตรงไหนหรือไม่?"

เซียวเหอส่ายหน้านิดๆ และเหลือบมองเซียวเหิง

แม้เซียวเหิงจะโกรธ แต่เขาก็ยังยั้งแรงไว้

มิเช่นนั้น หมัดนั้น ฟันทั้งปากของเซียวเหอคงรักษาไว้ไม่ได้

แม่เซียวค่อยๆ สงบลง แต่ก็หันมองเซียวเหิง "ทำไมยังไม่รีบขอโทษพี่ใหญ่เจ้าอีก!"

เซียวเหิงเหลือบมองเซียวเหออย่างเย็นชา ไม่สนใจ และยกเท้าเดินจากไป!

คนที่ทำผิดก่อนคือเซียวเหอ จะให้เขาขอโทษอย่าง