บทที่ 584

เมื่อได้ยินถ้อยคำเหล่านั้น เซียวเหิงก็เผยแววไม่พอใจขึ้นในใจ “เจ้าก็รู้ดีอยู่แล้ว ด้วยนิสัยของนาง แม้เจ้าจะรออยู่ตรงนี้จนตาย นางก็อาจจะไม่ยอมพบเจ้า”

แต่คำพูดนี้ กลับทำให้หลินเย่ว์หัวเราะเย็นชา “ที่แท้แม่ทัพเซียวเอง ก็รู้ว่านางเป็นคนเช่นไร”

ทั้งที่รู้ดีว่านางเป็นคนเช่นนั้น เหตุใดจึงยังไม่ยอมปล่อยนางไป?

ใบหน้าของเซียวเหิงแข็งกร้าว มือที่ไพล่หลังแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว

แต่หลินเย่ว์กลับไม่สนใจเขาแม้แต่น้อย เพียงค้อมศีรษะให้เซียวเหอ “ขอรบกวนด้วย”

จากนั้นก็หันก้าวไปยืนอีกด้าน

ถึงจะต้องรอ แต่ก็ไม่อาจยืนขวางอยู่ตรงประตูใหญ่ให้ดูไม่งาม

เซียวเหอก้มมองห่อผ้าเล็ก ๆ ในมือตนอีกครั้ง

คราบสีน้ำตาลคล้ำที่เกาะอยู่บนผ้าดูเหมือนจะเป็นรอยเลือดแห้ง

เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่เมื่อครู่ เห็นหลินเย่ว์เกือบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ คิดว่าคงเป็นสิ่งของล้ำค่ายิ่งนัก

คิดได้ดังนั้น เขาก็หันก้าวเข้าไปในเรือนเล็ก

เซียวเหิงรีบตามเข้าไป

เมื่อเห็นเซียวเหอทำท่าจะนำห่อผ้านั้นไปให้เเฉียวเนี่ยนจริง ๆ เซียวเหิงก็อดไม่ได้ที่จะกล่าวขึ้นมา “เนี่ยนเนี่ยนอาจไม่อยากเห็นของสิ่งนั้น”

แม้เขาเองก็ไม่รู้ว่าภายในมีอะไร

แต่จากท่าทีขอ