เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 583
บทล่าสุด
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 584
เมื่อได้ยินถ้อยคำเหล่านั้น เซียวเหิงก็เผยแววไม่พอใจขึ้นในใจ “เจ้าก็รู้ดีอยู่แล้ว ด้วยนิสัยของนาง แม้เจ้าจะรออยู่ตรงนี้จนตาย นางก็อาจจะไม่ยอมพบเจ้า”แต่คำพูดนี้ กลับทำให้หลินเย่ว์หัวเราะเย็นชา “ที่แท้แม่ทัพเซียวเอง ก็รู้ว่านางเป็นคนเช่นไร”ทั้งที่รู้ดีว่านางเป็นคนเช่นนั้น เหตุใดจึงยังไม่ยอมปล่อยนางไป?ใบหน้าของเซียวเหิงแข็งกร้าว มือที่ไพล่หลังแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัวแต่หลินเย่ว์กลับไม่สนใจเขาแม้แต่น้อย เพียงค้อมศีรษะให้เซียวเหอ “ขอรบกวนด้วย”จากนั้นก็หันก้าวไปยืนอีกด้านถึงจะต้องรอ แต่ก็ไม่อาจยืนขวางอยู่ตรงประตูใหญ่ให้ดูไม่งามเซียวเหอก้มมองห่อผ้าเล็ก ๆ ในมือตนอีกครั้งคราบสีน้ำตาลคล้ำที่เกาะอยู่บนผ้าดูเหมือนจะเป็นรอยเลือดแห้งเขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่เมื่อครู่ เห็นหลินเย่ว์เกือบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ คิดว่าคงเป็นสิ่งของล้ำค่ายิ่งนักคิดได้ดังนั้น เขาก็หันก้าวเข้าไปในเรือนเล็กเซียวเหิงรีบตามเข้าไปเมื่อเห็นเซียวเหอทำท่าจะนำห่อผ้านั้นไปให้เเฉียวเนี่ยนจริง ๆ เซียวเหิงก็อดไม่ได้ที่จะกล่าวขึ้นมา “เนี่ยนเนี่ยนอาจไม่อยากเห็นของสิ่งนั้น”แม้เขาเองก็ไม่รู้ว่าภายในมีอะไรแต่จากท่าทีขอ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 583
"นางไม่ต้องการพบพวกท่าน"เสียงเย็นเยียบดังขึ้นจากด้านหลังของเซียวเหอทุกคนถึงกับชะงักแล้วก็เห็นเซียวเหิงก้าวออกมาจากเรือนเล็กอย่างช้า ๆ ใบหน้าของเขามืดครึ้มจนดูน่ากลัวเมื่อเห็นดังนั้น หลินเย่ว์ก็โกรธจนตัวสั่น"เซียวเหิง! เจ้าอีกแล้ว!"เขาตะโกนลั่น พร้อมพยายามดิ้นหลุดจากการกักกันขององครักษ์ "เพราะเจ้า! เจ้ากักขังเนี่ยนเนี่ยนไว้ เกือบทำให้นางตาย! ตอนนี้ยังคิดจะทำอะไรอีก? จะพานางไปกักขังที่อื่นอีกหรือ?!"ท่านโหวหลินก็สั่นด้วยความตื่นตระหนก "เหิงเอ๋อร์! แม่ทัพเซียว! ขอร้องล่ะ ให้ข้าได้พบเนี่ยนเนี่ยนเถอะ! นางไม่ยอมพบเรา เพราะนางยังไม่รู้ความจริงแน่ ๆ เนี่ยนเนี่ยนนาง...""นางรู้อยู่แล้ว"เสียงเย็นชาของเซียวเหิงดังขึ้นอีกครั้ง ทำเอาคนตระกูลหลินทั้งหมดตกตะลึงหลินเย่ว์เบิกตากว้างมองเซียวเหิง "เจ้าว่าอะไรนะ?"แม้แต่เซียวเหอเองก็ยังอดประหลาดใจไม่ได้ แต่แล้วก็นึกขึ้นได้ เคยมีช่วงหนึ่งที่เนี่ยนเนี่ยนเปลี่ยนไปนางขังตัวเองในห้องนานมาก... นานจนแทบไม่ได้ออกมาบางทีอาจจะเป็นตอนนั้นฮูหยินหลินเองก็ไม่อยากจะเชื่อ "เจ้าว่าอะไรนะ? นางรู้แล้ว? รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่?!""ตอนเสี่ยวชุ่ยตาย" เซีย
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 582
เฉียวเนี่ยนไม่ค่อยอยากให้เขาเข้าใกล้สถานที่แห่งนี้ที่นี่ มีต้นเหมยแดงที่จิ่งเหยียนเป็นคนปลูกไว้ที่นี่… เป็นสถานที่ของจิ่งเหยียนนางขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ยังหันกลับไปมองเซียวเหิงเมื่อสายตาทั้งสองสบกัน นางกลับไม่พูดอะไรออกมาสักคำ เพียงแค่มองเขาอย่างเงียบงันใบหน้าตรงหน้านี้ ดูเป็นผู้ใหญ่กว่าภาพในความทรงจำอยู่มากอาจเพราะการเดินทางติดต่อกันหลายวัน ทำให้เขาดูเหน็ดเหนื่อย แววตาระหว่างคิ้วแฝงไว้ด้วยความหนักแน่นที่เด็กหนุ่มในอดีตไม่เคยมี สายตาที่มองมาที่นาง ก็ไม่เย็นชาอย่างในวัยเยาว์อีกต่อไปเขาก็ยังเป็นเขา แต่กลับไม่เหมือนเขาอีกต่อไปแล้วเฉียวเนี่ยนรู้ดี ว่าตัวนางเองก็เปลี่ยนไปเช่นกันหลินเนี่ยนในวันวาน หากได้เห็นเซียวเหิงในวันนี้ คงจะโผเข้าหาเขาด้วยความดีใจ วิ่งวนรอบตัวเขาเหมือนผีเสื้อ ไม่หยุดพูดเลยสักนิดแต่เฉียวเนี่ยนในตอนนี้ เพียงแค่เงียบมองเขา… โดยไร้คำพูดใดมือของเซียวเหิงที่ห้อยอยู่ข้างลำตัว กำแน่นโดยไม่รู้ตัวแม้จะเคยเห็นความเงียบของนางมาแล้วหลายครั้ง แต่เขาก็ยังไม่อาจชินได้หลังผ่านเรื่องราวมามากมาย เขาก็ยังชอบนางในแบบที่เคยเป็น เด็กสาวที่ชอบเรียกเขาว่า "ท่านพ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 581
เมื่อเห็นเช่นนั้น ดวงตาของเซียวเหิงก็ฉายแววไม่พอใจขึ้นมาเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ยังยกมือขึ้นมา ชนหมัดกับเขา……รถม้าค่อย ๆ เคลื่อนไปอย่างช้า ๆ กว่าครึ่งเดือนต่อมาถึงได้เข้าเมืองหลวงเดิมทีเฉียวเนี่ยนคิดว่าตนเองจะถูกส่งไปยังเรือนพักตากอากาศนอกเมือง แต่ก็ไม่คิดว่ารถม้าจะหยุดลงตรงหน้าเรือนหลังเล็กของตนชั่วขณะหนึ่ง นางแทบคิดว่าเซียวเหิงเพียงแค่แวะพักที่นี่ไม่นานเท่านั้นจนกระทั่งได้ยินเสียงของหนิงซวง ที่แฝงไว้ด้วยเสียงสะอื้นชัดเจน “คุณหนู!”เฉียวเนี่ยนตกใจ รีบร้อนลงจากรถม้ายังไม่ทันยืนได้มั่น ร่างเล็ก ๆ ร่างหนึ่งก็พุ่งเข้ามากอดนางแน่นในทันที“คุณหนู ฮือ ๆ ๆ บ่าวรู้ว่าคุณหนูต้องยังมีชีวิตอยู่!”หนิงซวงร้องไห้จนทั้งน้ำมูกน้ำตาไหลพราก ทุกถ้อยคำล้วนเต็มไปด้วยความทุกข์ระทมอย่างสุดใจ“บ่าวรอคุณหนูอยู่ทุกวัน ในที่สุดคุณหนูก็กลับมาแล้ว ฮือ…”เฉียวเนี่ยนเองก็น้ำตาไหลทันทีเช่นกัน นางกอดหนิงซวงกลับแน่น ไม่อาจเอ่ยคำใดออกมาได้เลยนางไม่รู้ว่าจะบอกอย่างไรดี ว่าคุณหนูของนางคนนี้ ก็เคยคิดจะไม่กลับมาอีกตลอดกาล…นายบ่าวสองคนกอดกันร้องไห้อยู่อย่างนั้น จนกระทั่งเสียงอ่อนโยนของเซียวเหอดังขึ้น“เข้าไ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 580
เซียวเหอกำลังขี่ม้าอยู่บนหลังม้าศึกตัวใหญ่ก็หันไปมองรถม้าคันนั้นโดยไม่รู้ตัว จากนั้นจึงเหลือบมองเซียวเหิงที่อยู่ข้างกายก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “เจ้าคิดจะพานางกลับไปที่ใด?”เซียวเหิงหันไปมองเซียวเหอครั้งหนึ่ง แต่ไม่ได้ตอบอะไรที่จริงแล้วเซียวเหอพอจะเดาได้ว่า มีความเป็นไปได้สูงมากที่เซียวเหิงจะพาเนี่ยนเนี่ยนกลับไปยังเรือนที่เคยกักขังนางไว้ก่อนหน้านี้จึงมองตรงไปข้างหน้า เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบว่า “เจ้ามิกลัวว่านางจะกระโดดแม่น้ำฉางหยางอีกครั้งหรือ?”ทั้งที่ต่างก็รู้ดีว่า ด้วยนิสัยของเฉียวเนี่ยนนั้น ไม่มีทางยอมจำนนได้ง่าย ๆครั้งนี้ เนี่ยนเนี่ยนรอดตายมาได้ราวปาฏิหาริย์แต่ใครจะรับประกันได้ว่าหากเกิดเหตุขึ้นอีกครั้ง นางจะยังโชคดีเช่นนี้อยู่?การได้เห็นขณะที่นางตกลงไปในแม่น้ำฉางหยางกับตา ความเจ็บปวดที่ต้องทนทุกข์จากความไม่รู้ว่านางเป็นหรือตาย พวกเขาต่างก็ได้ประสบมาด้วยตัวเองแล้วทั้งนั้นสีหน้าของเซียวเหิงมืดครึ้มอย่างหนักเขาจะไม่เข้าใจได้อย่างไร ว่าสิ่งที่เซียวเหอพูดมานั้นมีเหตุผลแต่เขาก็กลัวเช่นกัน กลัวว่าเมื่อมีระยะห่างระหว่างกันแล้ว เขาจะยิ่งไม่สามารถเข้าใกล้
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 579
ฉู่จืออี้ขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ไม่กล่าวอะไรห้องอันกว้างใหญ่พลันกลับมาเงียบสงัดอีกครั้ง รอบด้านเงียบเสียจนเหมือนจะได้ยินเสียงหัวใจของทุกคนเต้นอย่างชัดเจนไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไร เจ้ารองก็เอ่ยขึ้น “พวกเจ้าคิดอยากกลับเมืองหลวงกันบ้างหรือไม่?”เขาเคยคิดคิดอยู่หลายครั้งโดยเฉพาะหลังจากเห็นหมายจับของโจรภูเขา เขาก็คิดทันทีว่า เกียรติยศที่พี่น้องของเขาแลกมาด้วยชีวิต เพื่อให้องครักษ์พยัคฆ์ได้รับ มันไม่ควรต้องพังพินาศเพราะโจรภูเขาสองสามคนเพียงแต่เขาไม่กล้าพูดออกมาเมื่อเทียบกับเมืองหลวง ชีวิตที่นี่ช่างสงบสุขเหลือเกินเขาแทบจะมองเห็นล่วงหน้าได้เลยว่า หากกลับไปเมืองหลวงอาจจะต้องเจอปัญหานานัปการ อาจกระทั่งต้องแลกด้วยชีวิตแต่เขาก็ยังคิดถึงช่วงเวลานั้นบ่อยครั้ง ช่วงเวลาที่เขาและพี่น้องร่วมรบอย่างห้าวหาญ เคียงบ่าเคียงไหล่กันอย่างองอาจ“ข้าเคยคิด”เสียงหนึ่งดังขึ้น เป็นเจ้าสิบเห็นเขาหันไปมองฉู่จืออี้ น้ำเสียงทุ้มต่ำและหนักแน่น “ตอนแรกที่ข้าตัดสินใจติดตามพี่ใหญ่ ก็เพื่อปกป้องบ้านเมือง”ไม่ใช่เพื่อมาหลบซ่อนตัวในหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ไม่มีใครรู้จัก กลายเป็นแค่นายพรานธรรมดา“ข้าก็เคยคิด”“ข
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 578
รอบกาย…หางตาของเฉียวเนี่ยนเผลอเหลือบไปมองข้าง ๆ อย่างไม่รู้ตัว เพียงชั่วพริบตานางก็เข้าใจความหมายของเซียวเหิงรอบกายนางมีอะไร?รอบ ๆ นั้นล้วนเป็นคนของเขาเขากำลังบอกนางว่าวันนี้นางหนีไม่พ้นแล้วการยืนกรานโดยไร้ความหมาย มีแต่จะทำร้ายทั้งเขาและนางฉู่จืออี้รับรู้ได้อย่างชัดเจนว่าน้ำหนักเมื่อครู่ของคนที่ยังแนบอยู่กับแผ่นหลังของเขานั้น ค่อย ๆ ถอยห่างออกไปทีละน้อยเขาเผลอขมวดคิ้วเขาได้ยินเสียงของเฉียวเนี่ยนดังขึ้นช้า ๆ จากด้านหลังของเขา “พี่ไป๋คือผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตข้า ข้าเป็นคนขอร้องให้เขาพาข้าหนีไป ท่านอย่าทำให้เขาลำบากเลย”น้ำเสียงนั้น แฝงไว้ด้วยความสั่นไหวที่จับสังเกตได้ยากแต่ฉู่จืออี้กลับได้ยินชัดเจน มือทั้งสองกำแน่นโดยไม่รู้ตัวในฐานะผู้ชายเหมือนกัน เซียวเหิงจะดูไม่ออกหรือว่าฉู่จืออี้ในตอนนี้เป็นอย่างไร?เขาดูออกชัดเจนเต็มตา ว่านายพรานผู้นี้ยังตัดใจปล่อยเนี่ยนเนี่ยนไปไม่ได้แต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกเนี่ยนเนี่ยนของเขางดงามถึงเพียงนี้ ใครจะไม่หลงรักก็คงแปลกแล้วทว่า แค่นายพรานต่ำต้อยคนหนึ่ง ยังกล้าริอาจฝันไปได้!ทันใดนั้นเขาก็เอ่ยขึ้นเรียบ ๆ “มานี่”เพียงสองคำสั้น ๆ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 577
ครานี้ ฉู่จืออี้เร่งความเร็วขึ้นอีกตรอกซิ่งโหยวก็คือที่ที่เนี่ยนเนี่ยนพักอยู่เมื่อคืน หากเซียวเหิงตามไปที่นั่น ก็ต้องพบว่าเฉียวเนี่ยนนางไม่ได้อยู่ที่นั่นแล้วต่อให้เมื่อครู่เขาไม่เอะใจอะไร แต่ย่อมต้องสั่งให้ค้นหาทั้งเมืองอย่างแน่นอนเพราะฉะนั้นต้องรีบออกไปให้เร็วที่สุด!ไม่นาน พวกเขาก็ออกนอกเมืองได้สำเร็จแต่แม้จะพ้นเขตเมืองแล้ว รถม้าก็ยังไม่ชะลอความเร็วลงแม้แต่น้อยขอเพียงได้พบเจ้าสาม เปลี่ยนเสื้อผ้าที่ใช้ปลอมตัวอีกครั้ง ก็จะสามารถหลอกเซียวเหิงได้!แต่แล้วไม่ทันไร ก็มีเสียงตะโกนดังขึ้นจากด้านหลัง “หยุดนะ!”คิ้วของฉู่จืออี้ขมวดเป็นปม ทว่าเขาไม่ได้หยุดในจังหวะนั้นเอง เสียงลมฉีกฟ้าดังขึ้นจากด้านหลังพุ่งมาทางเขา!ฉู่จืออี้ไม่แม้แต่จะหันกลับไปมอง เขาเอียงศีรษะหลบด้วยสัญชาตญาณลูกธนูพุ่งเฉียดใบหูของเขาไปอย่างหวุดหวิด!เฉียวเนี่ยนเบิกตากว้าง มองไปข้างหลังด้วยความตกใจก็เห็นเซียวเหิงควบม้าไล่ตามมาอย่างรวดเร็ว ในมือยังจับคันธนู พร้อมปล่อยลูกธนูดอกต่อไป เป้าหมายยังคงเป็นฉู่จืออี้!นางตกใจสุดขีด ไม่สนใจสิ่งใดอีก รีบลุกขึ้นกางแขนออก ตั้งใจจะใช้ร่างกายของตนเองขวางลูกธนูนั้นไว้!
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 576
ฉู่จืออี้ชี้มือไปข้างหน้า “เลี้ยวขวาที่ทางแยกที่สามข้างหน้า ตรอกที่สองทางซ้ายมือก็คือตรอกซิ่งโหยว”“ขอบใจ” เสียงของเซียวเหิงเย็นเยียบ เขากล่าวขอบคุณอย่างห้วน ๆ แล้วจึงเร่งรุดนำคนมุ่งหน้าไปยังตรอกซิ่งโหยวทันทีข่าวคราวที่ได้รับในเช้าวันนี้บอกเขาว่าเมื่อวานเซียวเหอได้พาเนี่ยนเนี่ยนตัวไปแล้วหญิงสาวในกระท่อมที่หมู่บ้านเหอวาน เป็นเพียงตัวแทนเนี่ยนเนี่ยนที่เซียวเหอจัดฉากเอาไว้!เจ้าเล่ห์นัก!ใบหน้าของเซียวเหิงยิ่งหมองหม่น แต่ในใจกลับเอ่อล้นด้วยความยินดีเขารู้ว่าเขากำลังจะได้พบกับเนี่ยนเนี่ยนของเขาในไม่ช้า!ไม่นาน เขาก็นำคนมาถึงตรอกซิ่งโหยวเขาผลักประตูของเรือนเล็กหลังหนึ่ง ก้าวเข้าไปอย่างเร่งรีบเขาอยากตะโกน อยากเอ่ยเรียกเนี่ยนเนี่ยนเสียงดัง ๆ แต่ก็เกรงว่าจะทำให้นางตกใจ จึงได้แต่ข่มอารมณ์ไว้ทว่า ฝีเท้ากลับยิ่งเร่งเร้าโดยไม่รู้ตัวเขาเดินผ่านโถง ผ่านสวน ผ่านลานอีกหลายหลังที่ไร้ผู้คนสุดท้าย ก็มาหยุดยืนอยู่หน้าประตูเรือนหลังในสุดภายในลาน มีชายผู้หนึ่งยืนอยู่แม้เป็นวันที่อากาศร้อนจัด แต่เงาร่างของเขากลับแผ่ความเย็นยะเยือกออกมา“นางไปแล้ว”เซียวเหอเอ่ยเสียงเรียบ มือทั้งสองที
บางทีคุณอาจจะชอบ
ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง
หานซานรื่อ115.4K viewsองค์ชายหลีกับชายาลี้รัก
ชาผลไม้129.6K viewsมนตรารักท่านอ๋องขี้หึง (หึงโหด คลั่งรัก)
ชาไทยเย็น10.6K viewsบุตรีอนุผู้ถูกทอดทิ้ง
หิมะที่ปลิดปลิว48.6K viewsในวันที่ใจของข้าสิ้นรัก
28พิจิกาเฉิน3.7K viewsใต้หล้าสยบรัก
จูน187.4K viewsบ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง
เจียงหนานเยียน79.1K viewsข้าร้ายกว่าที่ท่านคิด
อักษรามณี80 views
