บทที่ 647

หัวใจเจ็บจี๊ดขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ หลินเย่ว์ก้าวพรวดเข้าไปข้างหน้า ดึงหลินยวนกลับมาในทันที “เท้าของเจ้าเป็นอะไร?”

หลินยวนรู้สึกยินดีขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็รีบข่มความรู้สึกนั้นลงแทบจะทันที แทนที่ด้วยความเศร้าและความน้อยใจอย่างไม่สิ้นสุด

น้ำตาของนางไหลไม่หยุด ร้องไห้เบาๆ อย่างอัดอั้น เสียงเต็มไปด้วยความน้อยใจ “พี่ใหญ่… แม้ว่าคนเฝ้าประตูสองคนนั้นจะรับเงินของพี่ใหญ่ไปแล้ว แต่ระหว่างทางก็ยังกลั่นแกล้งยวนเอ๋อร์! พวกเขา พวกเขาไม่ให้ยวนเอ๋อร์กินข้าว แล้วยัง… ยังคิดจะล่วงเกินยวนเอ๋อร์อีก! ยวน ยวนเอ๋อร์กลัวมากจริง ๆ ยวน ยวนเอ๋อร์ได้แต่หนี! แต่ยวนเอ๋อร์ไม่รู้จะหนีไปที่ไหน ยวนเอ๋อร์เลยต้องขอทานตลอดทาง ตัวยวนเอ๋อร์เลอะเทอะสกปรกไปหมด ไม่ยอมให้ใครแตะตัว แต่ยวนเอ๋อร์ก็ยัง… ยังโดนพวกขอทานกลุ่มหนึ่ง… ฮือฮือฮือ พี่ใหญ่ ยวนเอ๋อร์ผิดไปแล้ว ไม่กล้าทำอีกแล้ว! พี่ใหญ่ช่วยอย่าทิ้งยวนเอ๋อร์เลย ยวนเอ๋อร์ไม่อยากโดนรังแกอีกแล้ว ฮือฮือฮือ…”

เสียงร้องไห้ของหลินยวน แทบจะทำให้ใจของหลินเย่ว์แหลกสลาย

เขาไม่เคยนึกเลยว่าหลินยวนจะถูกกระทำถึงเพียงนี้!

ทั้งตกใจ ทั้งโกรธ ทั้งสับสน ปะปนกันยุ่งเหยิงไปหมด จนหลินเย่ว์ไม่