บทที่ 661

หลินยวนเองก็ไม่แน่ใจนักว่าฮูหยินหลินจะได้ยินสิ่งที่นางพูดไปหรือไม่ แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังคงไอและสำลักอย่างต่อเนื่อง ความโกรธในใจของนางก็พลันลดลงไปกว่าครึ่ง

ในที่สุดหลินยวนก็ผละจากร่างของฮูหยินหลิน ลุกขึ้นยืนแล้วจ้องอีกฝ่ายเขม็ง ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป

นางไม่ทันเห็นเลยว่า ฮูหยินหลินที่นอนตะแคงอยู่บนเตียง แม้จะยังคงไอไม่หยุด แต่ดวงตากลับจ้องมองแผ่นหลังของนางด้วยความเกลียดชัง

วันรุ่งขึ้น

เฉียวเนี่ยนไปยังโรงหมอหลวงตามปกติ

หมอหลวงเซวียอยู่พอดี

แต่กลับไม่ได้รั้งนางไปยังลานฝึกเช่นก่อนหน้านี้ หากแต่แสดงท่าทีปกติราวไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วชวนเฉียวเนี่ยนไปที่คลังยาแทน

ในฐานะแพทย์ ย่อมต้องรู้จักสมุนไพรชนิดต่าง ๆ ให้ดี

หมอหลวงเซวียจึงเริ่มสอนนางทีละอย่าง

เฉียวเนี่ยนถือกระดาษกับพู่กันเดินตามเขาไป จดบันทึกด้วยความตั้งใจ

คาดไม่ถึงว่าจู่ ๆ หมอหลวงเซวียจะเอ่ยขึ้นว่า “หมอเทวดาที่เจ้าพูดถึง ใช่คนจากสำนักราชาโอสถหรือไม่?”

เฉียวเนี่ยนตกใจจนมือที่กำลังเขียนอยู่สะดุด เส้นอักษรเบี้ยวไปทันที

นางเงยหน้าขึ้นมองหมอหลวงเซวีย แววตาฉายแววตื่นตระหนก

ไม่ได้ตอบอะไร

ทว่ากลับได้ยินหมอหลวงเซวียว่า “ดูจากท่าทีขอ