LOGINShare
บทที่ 69
Latest chapter
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 1440
ยามฉู่จืออี้อุ้มเฉียวเนี่ยนซึ่งชุ่มโชกไปด้วยโลหิตพุ่งพรวดเข้ามาในโรงหมอ ผู้คนภายในต่างตื่นตระหนกตกใจ เสียงกรีดร้องดังระงมไปทั่ว บรรดาคนป่วยต่างพากันวิ่งหนีออกไปด้านนอกอย่างโกลาหล ด้วยเกรงว่าหากชักช้า ตนอาจจะมีสภาพอาบเลือดเช่นเดียวกับนางท่านหมอเห็นเสื้อบริเวณหน้าท้องของเฉียวเนี่ยนมีโลหิตซึมออกมาไม่ขาดสายก็พลันหน้าถอดสี ทว่าปฏิกิริยายังว่องไวยิ่งนัก เขาเร่งนำทางฉู่จืออี้ตรงดิ่งไปยังห้องตรวจด้านในสุด พร้อมสั่งการให้เด็กรับใช้จัดเตรียมตั่งเตียงให้ว่างลงทันที“เร็วเข้า! วางนางลงให้ราบ! ระวังด้วย!” ท่านหมอเอ่ยเสียงรัวเร็ว จ้องมองฉู่จืออี้ที่ค่อย ๆ บรรจงวางร่างของเฉียวเนี่ยนซึ่งแทบจะไร้สติสัมปชัญญะลงบนตั่งอย่างทะนุถนอมใบหน้าของเฉียวเนี่ยนซีดเผือดประดุจกระดาษ ลมหายใจรวยรินแผ่วเบาจนแทบสัมผัสหาไม่เจอ“บาดเจ็บด้วยเหตุใดหรือ?” ท่านหมอเอ่ยถามอย่างร้อนรน พลางลงมือตัดอาภรณ์ชุ่มเลือดบริเวณเอวและหน้าท้องของเฉียวเนี่ยนออกอย่างคล่องแคล่ว“ถูกกริชทำร้าย!” น้ำเสียงของฉู่จืออี้ตึงเครียดราวกบคันธนูที่ถูกง้างจนสุด แฝงไว้ด้วยความสั่นเครือที่ยากจะสังเกต “ข้าป้อน ‘โอสถฮวนหยวน’ แห่งสำนักราชาโอสถให้นางแล้ว!
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 1439
เสียงบุรุษข้างหูกับสุรเสียงของเฉียวเนี่ยนดังระงมพร้อมกัน คราหนึ่งเคียดแค้นชิงชัง คราหนึ่งออดอ้อนเย้ายวนนี่มันเกิดอะไรขึ้น?เรื่องราวมันเป็นมาอย่างไรกันแน่?!ความมืดมิดอันไร้ขอบเขตถาโถมเข้ามาอีกครั้ง ประดุจพายุทรายคลั่ง กลืนกินสรรพสิ่งจนสิ้น…ณ จวนองค์ชายรอง ห้องตำราโหยวต๋าเร้นกายเข้ามาในห้องตำราอย่างเงียบเชียบ โน้มกายคารวะ จากนั้นจึงก้าวเข้าไปกระซิบรายงานบางสิ่งข้างหูอวี่เหวินฮ่าวมือที่กำลังจรดพู่กันของอวี่เหวินฮ่าวชะงักไปเล็กน้อย หยดหมึกเข้มพลันร่วงหล่นลงบนกระดาษเซวียนจื่อสีขาวราวหิมะ แผ่ซ่านกลายเป็นรอยด่างดวงเขาค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น นัยน์ตาหงส์เรียวรีหรี่ลง “เจ้าแน่ใจรึ? เซียวเหิงลงมือแล้วจริง ๆ หรือ?”“จริงแท้แน่นอนขอรับ” ศีรษะของโหยวต๋าก้มต่ำลงกว่าเดิม ทว่าน้ำเสียงกลับหนักแน่นมั่นคง “ข้าน้อยเห็นกับตาตนเอง เซียวเหิงใช้กริชแทงเข้าที่หน้าท้องของเฉียวเนี่ยน บาดแผลลึกยิ่งนัก หากมิใช่ฉู่จืออี้พังหน้าต่างบุกเข้ามา เฉียวเนี่ยนคงสิ้นชีพไปแล้วเป็นแน่! ฉู่จืออี้บันดาลโทสะ ซัดฝ่ามือใส่เซียวเหิงจนบาดเจ็บสาหัส ก่อนจะอุ้มเฉียวเนี่ยนที่เลือดไหลไม่หยุดหนีออกไปอย่างทุลักทุเลขอรับ”เขาเว้นจ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 1438
ห้วงฝันดำดิ่งลึก สับสนอลหม่าน ทวีความสิ้นหวังจับขั้วหัวใจคล้ายดั่งเขาได้ย้อนคืนสู่ในยามบ่ายที่แสงแดดทอประกายอบอุ่นบนกระดานหมากรุก ตัวหมากสีขาวดำวางเรียงรายสลับซับซ้อนเบื้องหน้าคือใบหน้าหมดจดงดงามเปื้อนรอยยิ้มของเฉียวเนี่ยน นางสวมอาภรณ์ฤดูใบไม้ผลิสีเหลืองนวลตา บนมวยผมปักปิ่นหยกเรียบง่าย ปอยผมเคลียคลอข้างแก้มดูซุกซนน่าเอ็นดูนางนั่งเท้าคาง คิ้วเรียวขมวดมุ่น จ้องมองกระดานหมาก ราวกับกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก“อุ๊ย พี่เหิง...” จู่ ๆ นางก็เงยหน้าขึ้น นัยน์ตาสุกใสเปล่งประกาย แฝงแววเจ้าเล่ห์และออดอ้อน พลางยื่นมือไปขยับหมากสีขาวบนกระดาน “ตานี้ไม่นับนะเจ้าคะ! เมื่อครู่ข้ามองไม่ถนัด ขอข้าเดินใหม่ได้หรือไม่?”น้ำเสียงของนางทั้งนุ่มนวลและอ่อนหวาน ประหนึ่งเคลือบด้วยน้ำผึ้งหวานล้ำเขาส่ายหน้าอย่างจนใจ ทว่ามุมปากกลับระบายยิ้มเอ็นดูที่ตนเองก็มิทันรู้ตัว “เนี่ยนเนี่ยน เดินหมากแล้วห้ามคืน...”“แค่ครั้งเดียวเท่านั้น! พี่เหิงดีที่สุดเลย!” นางแลบลิ้นปลิ้นตา รีบขยับตัวหมากกลับไปตำแหน่งเดิมอย่างรวดเร็ว รอยยิ้มนั้นราวกับลูกแมวตัวน้อยที่แอบขโมยปลาย่างกินได้สำเร็จแสงแดดสาดส่องลงบนแพขนตายาวงอน ทาบทับเ
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 1437
เงาร่างสายหนึ่งพุ่งทะลวงหน้าต่างเข้ามาประดุจลูกธนูหลุดจากคันศร กอปรด้วยไอสังหารอันเยียบเย็นและความตื่นตระหนกถึงขีดสุด!เป็นฉู่จืออี้!เขาไม่เคยวางใจให้เฉียวเนี่ยนเข้าจวนองค์ชายรองเพียงลำพัง จึงอ้อมไปทางประตูหลัง หลบเลี่ยงองครักษ์ในจวนแล้วลอบเร้นกายเข้ามาเงียบ ๆทว่าคาดไม่ถึงเลยว่า ภาพที่ปรากฏแก่สายตาจะทำให้เขาแทบใจสลายดั่งดวงจิตแหลกสลายลงตรงหน้า!“เนี่ยนเนี่ยน——!” เสียงคำรามกึกก้องด้วยความตื่นตระหนกและโทสะพวยพุ่งดังสนั่นไปทั่วห้องฉู่จืออี้มิลังเลแม้แต่น้อย ร่างกายเคลื่อนไหวรวดเร็วดั่งสายฟ้า ฟาดฝ่ามือที่อัดแน่นด้วยพลังอันหนักหน่วงปานอัสนีบาตเข้าที่ไหล่ของเซียวเหิงอย่างจัง!“กร๊อบ!” เสียงกระดูกแตกหักดังขึ้นอย่างชัดเจน“พรวด!” เซียวเหิงราวกับถูกค้อนปอนด์ทุบ ร่างทั้งร่างปลิวไปด้วยแรงฝ่ามืออันบ้าคลั่ง กระแทกกลับลงบนเตียงอย่างแรง จนกริชในมือหลุดกระเด็นออกมา!“ฉึก!” ทันทีที่คมกริชหลุดจากร่าง เลือดสดอันร้อนระอุพุ่งทะลักออกจากบาดแผลที่หน้าท้องของเฉียวเนี่ยนราวกับน้ำพุ สาดกระเซ็นเปรอะเปื้อนม่านเตียง พื้นห้อง แม้กระทั่งใบหน้าของฉู่จืออี้ก็ยังมีหยดเลือดอุ่นกระเด็นมาโดนช่างเป็นภาพที่น่าส
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 1436
ความเจ็บปวดอันเยียบเย็นฉีกกระชากสติของเฉียวเนี่ยนในชั่วพริบตา!นางมิทันได้รู้สึกหวาดกลัวด้วยซ้ำ รับรู้เพียงขุมพลังมหาศาลอันป่าเถื่อนที่ทิ่มแทงเข้าสู่หน้าท้องอันบอบบางอย่างอำมหิต บดขยี้เรี่ยวแรงและความคิดอ่านทั้งหมดของนางจนแหลกสลาย“อึก…” เสียงครางต่ำสั้นกระชับด้วยความเจ็บปวดเล็ดลอดออกจากลำคอลึก สองมือของนางไขว่คว้ากำด้ามกริชที่ฝังลึกอยู่ในร่างของตนไว้แน่นตามสัญชาตญาณนางพยายามยับยั้งมิให้กริชรุกล้ำลึกเข้าไปกว่าเดิม ทว่ากล้ามเนื้อหน้าท้องกลับเกร็งกระตุก ทุกจังหวะการหายใจฉุดกระชากความเจ็บปวดเจียนขาดใจออกมา ทำให้การขัดขืนของนางดูสูญเปล่าเหลือเกินไม่นานโลหิตสีแดงฉานก็ไหลทะลักออกจากง่ามนิ้วหยดเลือดที่แดงสดจนบาดตาไหลรินอาบมือของนาง หยดลงสู่พื้นทีละหยดเฉียวเนี่ยนเบิกตากว้าง รูม่านตาหดเกร็งฉับพลันด้วยความเจ็บปวดและความตกตะลึงสุดขีด นัยน์ตาคู่นั้นสะท้อนภาพใบหน้าอันซีดเผือดทว่าเปี่ยมไปด้วยความเคียดแค้นของเซียวเหิงไว้อย่างชัดเจนเหตุใดกัน?แววตาของนางเต็มไปด้วยความกังขาและความไม่เข้าใจเหตุใดเซียวเหิงจึงต้องฆ่านาง?เหตุใดเขาจึงเกลียดชังนางถึงเพียงนี้?มิใช่ว่าเขาความจำเสื่อมไปแล้วหร
พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี บทที่ 1435
เสิ่นเยว่พยักหน้าช้า ๆ ดูเหมือนมิได้แปลกใจกับผลลัพธ์นี้เท่าใดนักทว่าเขากลับเอ่ยถามขึ้นอีกประโยค “เช่นนั้น ตำราแพทย์เล่า? เจ้าได้มาหรือไม่?”คำถามนี้ช่างเหมือนกับที่อิ๋งชีเคยถามมาราวกับถอดแบบกันมาไม่มีผิดเพี้ยนเฉียวเนี่ยนขมวดคิ้วมุ่น “ตำราแพทย์นั่นสลักอยู่บนหน้าผาหินสูงใหญ่ มิอาจนำติดตัวกลับมาได้ และข้าก็มิได้คัดลอกเนื้อหาเหล่านั้นไว้”คิ้วของเสิ่นเยว่ขมวดเข้าหากันเป็นปมแน่นในทันที แววตาฉายรอยความผิดหวังออกมาวูบหนึ่งแต่เขาก็พยายามข่มกลั้นอารมณ์บางอย่างเอาไว้ ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาจึงหันมามองเฉียวเนี่ยน น้ำเสียงเปี่ยมด้วยความเด็ดเดี่ยว “ในเมื่อเป็นเช่นนี้! เห็นทีข้าคงต้องกลับไปที่สำนักราชาโอสถด้วยตนเอง เพื่อนำหญ้าผลึกหยกม่วงกลับมาจากบ่อสมุนไพรแล้ว!”เฉียวเนี่ยนได้ยินดังนั้นก็ชะงักไปทว่าเสิ่นเยว่ยังคงกล่าวต่อ “หนทางไปสำนักราชาโอสถนั้นห่างไกลนัก ต่อให้ข้าใช้วิชาตัวเบาเดินทางทั้งวันทั้งคืน ไปกลับรอบหนึ่งเกรงว่าต้องใช้เวลาร่วมเดือน!”เมื่อได้ฟังวาจาของเสิ่นเยว่ เฉียวเนี่ยนก็อดรู้สึกตื้นตันมิได้ นางรีบลุกขึ้นมองหน้าเขา “ศิษย์พี่วางใจเถิด ข้าจะทุ่มเทสุดความสามารถเพื่อยื้อลมหายใจของเซี
You may also like
