บทที่ 777

คาดว่าตลอดชาตินี้คงมิอาจลบเลือนได้

เฉียวเนี่ยนก็นึกถึงเรื่องนั้นขึ้นมา

คิ้วนางเลิกขึ้นโดยไม่รู้ตัว

นางย่อมจำได้แน่นอน

วันนั้นนางไม่รู้เรื่องของเซียวชิงหน่วน ยังตามหาหลินเย่ว์ในงานชมโคมไฟอยู่นาน สุดท้ายก็เป็นเซียวเหิงที่พานางกลับไปส่งยังจวนโหว

เพราะเรื่องนี้ นางถึงได้โกรธหลินเย่ว์อยู่พักใหญ่ เพียงแต่หลินเย่ว์ไม่เคยบอกนางเลยว่าวันนั้นเขาไปที่ใด

บางครั้ง บางเรื่อง บางความรู้สึก อาจได้หยั่งรากและผลิหน่อขึ้นมาตั้งแต่ตอนที่ไม่มีใครรู้ตัวแล้วก็เป็นได้

มุมปากของเซียวชิงหน่วนมีรอยยิ้มอยู่ตลอด “ข้าคิดไว้ตั้งแต่ตอนนั้น ว่าหลังจากนี้ขอให้เป็นเขาก็พอแล้ว”

เมื่อคำพูดนั้นจบลง เฉียวเนี่ยนก็เห็นได้ชัดว่าแพขนตาที่ยาวเรียวของหลินเย่ว์สั่นไหวเล็กน้อย

นางใจหายวาบ รีบหยิบเข็มเงินออกมาแล้วแทงลงไปยังจุดฝังเข็มบนศีรษะของหลินเย่ว์ทันที

ด้วยแรงกระตุ้นจากเข็มเงิน หลินเย่ว์ก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาจริงๆ

เซียวชิงหน่วนที่ยืนอยู่ข้างๆ นั้นเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดกับตา นางก็หลั่งน้ำตาออกมาในทันที “ท่านพี่หลิน...”

แม้แต่เสียงก็ยังสั่นเครือ

หลินเย่ว์บาดเจ็บสาหัสเพิ่งฟื้น ตัวทั้งตัวดูไร้เรี่ยวแรง แม้แต่การลืมตาก็ราวกั