แชร์

บทที่ 880

ผู้เขียน: โม่เสียวชี่
บาดแผลของลุงเกิ่งไม่อาจปล่อยไว้ได้ ต้องรีมห้ามเลือดและใส่ยาให้เร็วที่สุด!

เฉียวเนี่ยนแทบไม่ต้องคิด รีบพยุงลุงเกิ่งออกไปทันที

เห็นเฉียวเนี่ยนจะจากไป เหล่านักลอบสังหารก็กรูกันเข้ามาทันที

หลินเย่ว์รีบออกไปขวางไว้

เสียงดาบกระทบกันดังขึ้นกลางสายฝนอันพรั่งพรู ยิ่งฟังยิ่งบาดหู

หนิงซวงก็ลงจากหลังม้าแล้ววิ่งตรงเข้ามา

เดิมทีนางตั้งใจจะช่วยเฉียวเนี่ยนพยุงลุงเกิ่งหนี แต่ไม่คิดว่าเฉียวเนี่ยนกลับผลักลุงเกิ่งให้นางแทน

“พาลุงเกิ่งขึ้นม้าแล้วหนี! ขวดฝาสีน้ำเงินเข้มคือน้ำยารักษา รีบหาที่พักแล้วจัดการรักษาแผลให้ลุงเกิ่งซะ!”

เฉียวเนี่ยนพูดพลางจะหันกลับไป

แต่หนิงซวงคว้าข้อมือนางไว้ทันที “คุณหนู!”

ใบหน้าหนิงซวงเต็มไปด้วยความร้อนรน ไม่รู้ว่าบนหน้านั้นคือหยาดน้ำตาหรือหยาดฝนกันแน่

เฉียวเนี่ยนรู้ดีว่าหนิงซวงเป็นห่วงนาง

แต่...

“ข้าทิ้งเขาไว้ไม่ได้”

พูดจบ เฉียวเนี่ยนก็สะบัดมือหนิงซวงออก แล้ววิ่งกลับไปหาหลินเย่ว์

วรยุทธ์ของหลินเย่ว์ไม่เก่งเท่าลุงเกิ่ง ยามเผชิญหน้ากับเหล่านักลอบสังหารจึงยิ่งลำบาก

เพียงประมือไม่กี่กระบวนท่า หลินเย่ว์ก็ถูกเตะกระเด็นล้มลงกับพื้น

และนักลอบสังหารไม่เปิดโอกาสให้แม้แต่น้อ
อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป
บทที่ถูกล็อก
ความคิดเห็น (3)
goodnovel comment avatar
LiYi Tk
พี่ไป๋มาช่วยแล้ว
goodnovel comment avatar
ลิ้นจี่ Generation
พี่ไป๋เถอะนะ🥹
goodnovel comment avatar
Rukzy Zeana
ใครกันนะ เหอ เหิง หรือพี่ไป๋
ดูความคิดเห็นทั้งหมด

บทล่าสุด

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 884

    รุ่งเช้า เฉียวเนี่ยนกับพวกก็ออกเดินทางก่อนฟ้าสาง เร่งเดินทางจนถึงตัวเมืองเล็กๆ แห่งหนึ่งก่อนเที่ยงหลายวันที่ต้องหลบหนี บวกกับเหตุลอบสังหารเมื่อคืน ทำให้ทุกคนต่างอ่อนล้าสุดท้ายจึงตัดสินใจพักผ่อนที่เมืองเล็กนี้สักสองวันอย่างไรเสียหลินเย่ว์กับลุงเกิ่งต่างก็ได้รับบาดเจ็บ ต้องพักฟื้นให้มากหน่อยในห้องแยกของโรงเตี๊ยม เด็กในร้านได้นำอาหารอร่อยๆ มาส่ง ทุกคนนั่งล้อมโต๊ะกินกันอย่างเอร็ดอร่อยไม่ทันไร พี่ห้าก็เอามือกุมท้องขึ้นมา “ไม่ไหว ข้าต้องไปห้องส้วมเดี๋ยวนี้”พูดยังไม่ทันขาดคำ พี่ห้าก็รีบพรวดพราดออกจากห้องไปแทบจะชนประตูพังดูเหมือนจะปวดท้องมากจริงๆหนิงซวงกระพริบตาปริบๆ “หรือว่าจะกินของไม่สะอาดเข้าไป?”เฉียวเนี่ยนกลับส่ายหน้า “พี่ห้ากินเหมือนกับพวกเราทุกอย่าง พวกเราไม่เป็นอะไร เขาจะท้องเสียได้อย่างไร? หรืออาจเป็นเพราะเมื่อคืนโดนลมเย็นมากไป? เดี๋ยวข้าค่อยไปดูเขา”เฉียวเนี่ยนพูดพลางก็ไม่ได้ใส่ใจนักอย่างไรเสีย อาการท้องเสียเล็กน้อยเช่นนี้ มีอะไรต้องใส่ใจนัก?สำหรับศิษย์หมอเทวดาอย่างนางก็แค่เรื่องเล็กน้อยกำลังคิดอยู่นั้น หลินเย่ว์ที่นั่งอยู่ข้างๆก็พูดขึ้นมา เสียงเขาเคร่งขรึม “ท

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 883

    “ใช่แล้ว ถ้าไม่อย่างนั้นข้าคงตายไปแล้ว ข้าขอบคุณแม่นางหนิงซวงมาก” ลุงเกิ่งกล่าวเสริม“ไม่ ไม่ใช่แบบนั้นนะเจ้าคะ!” หนิงซวงรีบโบกมือ แต่รอยยิ้มบนใบหน้ากลับปิดไม่มิด “ข้าแค่คิดว่า ความแม่นยำของข้า แรงของข้า ถ้าได้หาอาจารย์แล้วฝึกวรยุทธ์สักหน่อยจริงๆ จะไม่เก่งมากเลยหรือ?”ที่แท้แม่หนูผู้นี้กำลังเพ้อฝันในใจว่าตนเองกลายเป็นยอดฝีมือแห่งยุทธภพ จึงหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดีลุงเกิ่งพยักหน้ารัวๆ “อืม หากแม่นางหนิงซวงต้องการ ข้าสอนให้ได้”“จริงหรือ?” หนิงซวงเบิกตากว้าง “ลุงเกิ่งจะสอนข้าหรือ?”ลุงเกิ่งยิ้มกว้างแล้วพยักหน้าหนิงซวงดีใจจนรีบคุกเข่าลงต่อหน้าลุงเกิ่งทันที โขกศีรษะสองทีเสียงดัง “เช่นนั้นหนิงซวงขอขอบคุณท่านอาจารย์ล่วงหน้าเจ้าค่ะ!”ท่าทางเช่นนี้ ทำเอาพี่ห้าเบิกตากว้าง “ง่ายดายขนาดนี้เชียวรึ?”หนิงซวงหัวเราะเขิน “ถึงอย่างไรก็โขกหัวไปแล้ว ท่านอาจารย์ก็ห้ามปฏิเสธแล้วนะเจ้าคะ!”“ฮ่าๆๆๆ ไม่ปฏิเสธหรอก!” ลุงเกิ่งตอบกลับทันที “ได้ศิษย์น้อยเฉลียวฉลาดเช่นเจ้า ข้าดีใจจะตาย!”หนิงซวงได้ยินดังนั้นก็แอบยิ้ม แต่สายตากลับเหลือบไปทางเฉียวเนี่ยนบ่อยครั้งในใจคิดเพียงว่า เมื่อฝึกวรยุทธ์แล้ว วันหน

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 882

    ไออุ่นจากกองไฟค่อยๆแผ่ซ่านไปทั่วในถ้ำ รอยยิ้มก็เริ่มปรากฏบนใบหน้าของทุกคนความหวาดกลัวและกังวลที่ถูกนักลอบสังหารไล่ตามมาหลายวัน ดูราวกับจะสลายหายไปในชั่วขณะนี้หลินเย่ว์กับลุงเกิ่งทายาเสร็จแล้ว ต่างก็พากันมานั่งหน้ากองไฟพี่ห้าหยิบแป้งย่างสอดไส้เนื้อที่ห่อด้วยกระดาษไขออกมาจากอกเสื้อ แจกจ่ายให้ทีละคน “ข้าซื้อมาจากตลาดในเมืองเมื่อกลางวัน รีบกินก่อนจะเสีย”โชคดีที่ห่อไว้ด้วยกระดาษไข จึงไม่เปียกฝนผ่านเหตุการณ์เฉียดตายมาหมาดๆ ทุกคนต่างหิวโหยกันหมด พอรับแป้งย่างสอดไส้เนื้อมาก็กินกันคำโตๆ ทันทีในถ้ำก็มีเพียงเสียงเคี้ยวอาหารเท่านั้นที่ดังก้องแต่ในใจของแต่ละคน กลับมีความคิดที่ต่างกันออกไปลุงเกิ่งมองเฉียวเนี่ยนแวบหนึ่ง ใจพลันอบอุ่นขึ้นมาในฐานะองครักษ์ หน้าที่ของเขาก็คือยอมสละชีวิตเพื่อปกป้องนายให้ปลอดภัย เมื่อก่อนปกป้องฉู่จืออี้เป็นเช่นไร ตอนนี้ปกป้องเฉียวเนี่ยนก็เป็นเช่นนั้นเขาไม่เคยคิดเลยว่าจะมีใครหันกลับมาช่วยชีวิตเขาสายตาของหลินเย่ว์ก็ลอบมองใบหน้าเฉียวเนี่ยนเป็นระยะเช่นกันสำหรับเขาแล้ว เกรงว่าความสำคัญของตนในใจเฉียวเนี่ยนอาจยังน้อยกว่าลุงเกิ่งเสียอีกเดิมคิดว่าเฉียวเนี่ย

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 881

    “อย่ามอง” เสียงทุ้มต่ำกล่าวออกมาเฉียวเนี่ยนจึงยอมละมือลงจริงๆ หัวใจที่ก่อนหน้านี้แทบจะหลุดหายไปกับความตกใจ ในวินาทีนั้นก็เริ่มเต้นขึ้นมาอีกครั้งเสื้อคลุมกันฝนผืนใหญ่ถูกคลุมลงบนร่างนาง หมวกงอบก็ถูกกดลงบนศีรษะอย่างแน่นหนาปีกหมวกถูกดึงลงต่ำเป็นพิเศษ บังทัศนวิสัยของนางไว้“ขึ้นม้าก่อน”เป็นเสียงของพี่ห้าเฉียวเนี่ยนก็ไม่รู้เหมือนกันว่านางถูกฉู่จืออี้พาขึ้นม้าได้อย่างไรในชั่วพริบตาที่ดาบยาวพุ่งเข้ามา นางคิดว่าตนเองต้องตายแน่แล้ว สมองจึงขาวโพลนไปหมดแม้แต่ตอนนี้ ขณะที่มองฉู่จืออี้ที่กำลังนั่งจุดไฟอยู่ในถ้ำ มองพี่ห้าที่กำลังใส่ยาให้ลุงเกิ่งอยู่ไม่ไกล และหนิงซวงที่กำลังพันแผลที่แขนให้หลินเย่ว์ เฉียวเนี่ยนก็ยังไม่แน่ใจว่าเรื่องทั้งหมดนี้เป็นความฝันหรือไม่ในที่สุด กองไฟก็ลุกโชติช่วงฉู่จืออี้มองเฉียวเนี่ยนแวบหนึ่ง “เข้ามานั่งใกล้หน่อย”ร่างกายนางเปียกโชก หากไม่รีบทำให้แห้งจะต้องป่วยแน่เฉียวเนี่ยนขยับเข้าไปใกล้กองไฟอย่างเชื่องช้าไออุ่นจากกองไฟแผ่ซ่านเข้าสู่ร่าง จนร่างกายที่เย็นเฉียบค่อยๆ อบอุ่นขึ้นมานางจึงเหมือนเพิ่งตระหนักได้ว่า สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้ไม่ใช่ความฝันจึงเง

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 880

    บาดแผลของลุงเกิ่งไม่อาจปล่อยไว้ได้ ต้องรีมห้ามเลือดและใส่ยาให้เร็วที่สุด!เฉียวเนี่ยนแทบไม่ต้องคิด รีบพยุงลุงเกิ่งออกไปทันทีเห็นเฉียวเนี่ยนจะจากไป เหล่านักลอบสังหารก็กรูกันเข้ามาทันทีหลินเย่ว์รีบออกไปขวางไว้เสียงดาบกระทบกันดังขึ้นกลางสายฝนอันพรั่งพรู ยิ่งฟังยิ่งบาดหูหนิงซวงก็ลงจากหลังม้าแล้ววิ่งตรงเข้ามาเดิมทีนางตั้งใจจะช่วยเฉียวเนี่ยนพยุงลุงเกิ่งหนี แต่ไม่คิดว่าเฉียวเนี่ยนกลับผลักลุงเกิ่งให้นางแทน“พาลุงเกิ่งขึ้นม้าแล้วหนี! ขวดฝาสีน้ำเงินเข้มคือน้ำยารักษา รีบหาที่พักแล้วจัดการรักษาแผลให้ลุงเกิ่งซะ!”เฉียวเนี่ยนพูดพลางจะหันกลับไปแต่หนิงซวงคว้าข้อมือนางไว้ทันที “คุณหนู!”ใบหน้าหนิงซวงเต็มไปด้วยความร้อนรน ไม่รู้ว่าบนหน้านั้นคือหยาดน้ำตาหรือหยาดฝนกันแน่เฉียวเนี่ยนรู้ดีว่าหนิงซวงเป็นห่วงนางแต่...“ข้าทิ้งเขาไว้ไม่ได้”พูดจบ เฉียวเนี่ยนก็สะบัดมือหนิงซวงออก แล้ววิ่งกลับไปหาหลินเย่ว์วรยุทธ์ของหลินเย่ว์ไม่เก่งเท่าลุงเกิ่ง ยามเผชิญหน้ากับเหล่านักลอบสังหารจึงยิ่งลำบากเพียงประมือไม่กี่กระบวนท่า หลินเย่ว์ก็ถูกเตะกระเด็นล้มลงกับพื้นและนักลอบสังหารไม่เปิดโอกาสให้แม้แต่น้อ

  • พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 879

    “เจ้าหากอยู่ต่อ เจ้าก็ต้องตายเหมือนกัน!”หลินเย่ว์เสียงต่ำหนักแน่น เต็มไปด้วยความเด็ดขาดที่ไม่เปิดโอกาสให้โต้แย้ง“ไม่! ข้าไม่ยอมทิ้งลุงเกิ่งไว้คนเดียวแน่!” เฉียวเนี่ยนยังพยายามดิ้นรนแต่หลินเย่ว์กลับโกรธขึ้นมา “เขาเป็นคนที่ฉู่จืออี้ฝากไว้ให้ปกป้องเจ้า เดิมทีก็ต้องยอมตายเพื่อเจ้าอยู่แล้ว!”เฉียวเนี่ยนไม่คาดคิดว่าหลินเย่ว์จะพูดถ้อยคำเยี่ยงนี้ออกมาได้ลุงเกิ่งกับฉู่จืออี้เป็นคนประเภทเดียวกัน ไม่พูดมาก แต่ทำงานรอบคอบน่าเชื่อถือตลอดทางที่ผ่านมา ลุงเกิ่งดูแลนางอย่างดี และยังคอยเกื้อหนุนหลินเย่ว์อยู่เสมอแต่ในตอนนี้ หลินเย่ว์กลับพูดว่าลุงเกิ่งสมควรตาย?บางทีอาจเพราะนางเคยชินที่ถูกคนอื่นไม่เห็นค่าชีวิตของนาง ดังนั้นคำพูดของหลินเย่ว์จึงเหมือนกระตุกเส้นลึกในใจของเฉียวเนี่ยนเข้าอย่างจังนางไม่สนอะไรอีกต่อไป ยอมเสี่ยงกลิ้งตกจากหลังม้าเพื่อลงมาให้ได้หลินเย่ว์ตกใจ รีบรั้งม้าให้หยุดหนิงซวงที่อยู่ไม่ไกล เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ก็ชะงัก หยุดม้าตามไปด้วยนางมองหลินเย่ว์กับเฉียวเนี่ยนด้วยความไม่รู้จะทำเช่นไรเพียงเห็นเฉียวเนี่ยนเงยหน้าขึ้นมองหลินเย่ว์สายฝนเทลงมาไม่หยุด ทำให้ใบหน้าของเฉียวเ

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status