บทที่20 งานเลี้ยงของเต๋อเฟยเริ่มแล้ว

เหยาหลิงเจินซึ่งอยู่ข้างๆ สัมผัสได้ถึงความตึงเครียดรอบกายกัวรั่วชิงจึงจับแขนนางไว้แน่น แล้วเขย่าแรงๆ "ชิงชิง ทำไมเงียบไป พี่สาวตกใจแล้วนะ"

กัวรั่วชิงจึงได้สติกลับคืนมา นางสูดหายใจลึกๆ แล้วหันกลับมามองเหยาหลิงเจินที่อยู่ในอาการตกใจไม่แพ้กัน

“ข้า... ข้าไม่เป็นไร”

“แต่หน้าตาเจ้าน่ากลัวมากเลย” เหยาหลิงเจินดูหวาดๆ มองกัวรั่วชิงอย่างไม่ไว้ใจ

“ข้าทำเจ้าตกใจสินะ ขอโทษๆ” กัวรั่วชิงยิ้มอย่างอ่อนโยน แล้วจูงมือสหายไปห้องน้ำ “ตอนนี้เรารีบไปเถอะ อีกเดี๋ยวงานเลี้ยงจะเริ่มแล้ว”

เมื่อทั้งสองเดินออกมาจากจุดนั้นไปจนถึงที่หมาย จู่ๆ เหยาหลิงเจินก็เอ่ยถามคล้ายกับเข้าใจสถานการณ์ขึ้นมา “เจ้าจะทำอย่างไรต่อไปล่ะ ให้พี่สาวช่วยไหม”

ชั่ววินาทีนั้นกัวรั่วชิงพลันคิดว่าเหยาหลิงเจินไม่เหมือนคนปัญญาอ่อนสักนิดเลย แต่ก็ยอมเก็บความสงสัยนี้เอาไว้ แล้วตอบคำถาม “ไว้ข้าแน่ใจแล้วจะเล่าให้ฟังนะ”

เหยาหลิงเจินส่งยิ้มโง่ๆ แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

ใช้เวลาไม่นานนักหญิงสาวทั้งสองก็เดินกลับมายังที่นั่งของตนในงานเลี้ยงอีกครั้ง

ในขณะนั้นเอง ฮ่องเต้และเต๋อเฟยก็เสด็จมาพอดี ทำให้แขกเหรื่อต่างก็ลุกขึ้นยืนแล้วทำความเคารพ แล้วฮ่องเต้จึงทรงกล่าว