บทที่ 3

นี่คือสุสานซึ่งอยู่ห่างไกลลับตาผู้คนมากอยู่แล้ว!

จะต้องมีผีเร่ร่อนอยู่แน่ ๆ แต่ฉินหมิงเล่าว่ามีหมาป่าอยู่แถวนี้ แล้วสาวสวยเพิ่งขึ้นมาจากน้ำยังเปียกปอนไปหมด แถมได้รับบาดเจ็บเดินได้ไม่ไกลด้วย ดึกขนาดนี้หนำซ้ำที่นี่ยังอยู่ไกลจากถนนอีก ไม่มีใครมาช่วยเธออยู่แล้ว ผู้หญิงที่ไม่มีทั้งกุญแจรถหรือโทรศัพท์มือถือ ค้างคืนที่นี่แบบนี้ไม่แย่ยิ่งกว่าเหรอ?

และนี่คือสิ่งที่ฉินหมิงลงโทษเธอ!

ลงโทษเธอที่จำหลี่ต้งปินไม่ได้

ฉินหมิงเดินจากไปไกลแล้ว

“ไอ้บ้า นายมันบ้า! นาย นายอย่าทิ้งกันแบบนี้สิ!”

สาวสวยไล่ตามฉินหมิงไปสักพัก แต่เธอก็ตามไม่ทันอยู่ดี เธอโกรธฉินหมิงและด่าสาปส่งอย่างหยาบคาย แต่รู้สึกลำบากใจเหลือเกิน ไม่คาดคิดเลยว่าคุณหนูใหญ่ผู้สง่างามอย่างหลินหว่านชิงจะถูกคนธรรมดาสามัญรังแกกันได้ขนาดนี้

“ไอ้บ้า! อย่าให้รู้นะว่านายเป็นใคร ฉันไม่ปล่อยนายไว้แน่!”

หลินหว่านชิงตะโกนเสียงดัง

ผลที่ตามมาคือทันทีที่เธอพูดถ้อยคำเหล่านั้น ฉินหมิงที่รู้สึกไม่สบอารมณ์ทนไม่ไหวอยู่บ้างแล้วก็ยิ่งเมินเฉยใส่เธอแบบไร้น้ำใจมากขึ้น

เมื่อเห็นว่าฉินหมิงหายไปจากสายตา หลินหว่านชิงร้องไม่ออก รองเท้าส้นสูงของเธอหัก เธอเปียกโชกไปทั้งตัว เดินไปสองสามก้าวลมก็พัดมาจนทั้งตัวหนาวสั่นไปหมด เธอมองดูรอบ ๆ มันดูน่าขนลุกไปหมด แม้ว่าจะไม่มีหมาป่า แต่นี่ก็เป็นสุสานบางทีอาจมีผีเร่ร่อนอยู่บ้างก็ได้

ในขณะนี้เธอเกลียดฉินหมิงมากที่สุด เธอเป็นคุณหนูที่โดนเอาอกเอาใจมาตลอด ชีวิตของเธอเคยลำบากแบบนี้ที่ไหนกัน?

แต่ฉินหมิงที่ไปได้ไม่ไกลก็รู้สึกเสียใจขึ้นมา เขาเป็นคนดีไม่เช่นนั้นเขาคงไม่ทำสิ่งที่ทำเพื่อช่วยนายหม่า และถูกตระกูลหม่ารังแกโดยไม่พูดอะไรสักคำมานานหลายปี ก่อนหน้านี้ที่โกรธนั้นอันที่จริงเขาเอาความโกรธที่มีต่อคู่แม่ลูกหม่าลู่ไปลงที่หลินหว่านชิง ในตอนนี้เขาเดินออกไปไกล มีสายลมพัดผ่านทำให้เขาใจเย็นลงได้บ้าง

คิด ๆ ดูแล้ว เธอก็เป็นผู้หญิงนี่นา? ทำแบบนี้ก็ดูจะเกินไปหน่อย ตัวเธอก็เปียกขนาดนั้น แม้จะไม่ได้เจอหมาป่าหรือผีก็ตาม หากค้างอยู่ที่นี่สักคืนคงได้เป็นไข้หวัดหนักมากแน่ หากเกิดอะไรขึ้นกับเธอเพราะเรื่องแบบนี้ ตัวเขาเองคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต อืม แค่นี้ก็คงทำให้เธอกลัวพอแล้ว จะปล่อยให้เธออยู่ที่นี่ทั้งคืนไม่ได้จริง ๆ

ด้วยเหตุนี้ ฉินหมิงจึงหันกลับไปหาเธอ

เมื่อมาถึงบริเวณที่ทิ้งหลินหว่านชิงไว้ เธอก็ไม่อยู่แล้ว

ตอนนี้ฉินหมิงกังวลมาก เขารีบค้นหาไปทุกที่ แต่ก็ไม่พบอะไรเลยนอกจากรองเท้าส้นสูงของเธอ

ท่าไม่ดีแล้ว!

ฉินหมิงรู้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับหลินหว่านชิงแน่ เขาได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือของหลินหว่านชิงแว่ว ๆ เขารีบเข้าไปดูอย่างร้อนรน ปรากฏว่านักฆ่าสองคนจากก่อนหน้านี้ได้กลับมาแล้ว คราวนี้พวกเขาไม่เพียงแต่จะฆ่าหลินหว่านชิงเท่านั้น ผู้ชายอาจทนไม่ไหวเมื่อได้เห็นสภาพหลินหว่านชิงเปียกปอนไปทั้งตัวแบบนั้น

ฉินหมิงเห็นหลินหว่านชิงจะถูกเปลื้องผ้า ในตอนนี้เขาไม่สนแล้วว่าเขาจะเป็นคู่ต่อสู้ของนักฆ่าสองคนรึเปล่า? เขารีบพุ่งไปถีบนักฆ่าที่คร่อมตัวหลินหว่านชิงออกไป เขามองลงไปเห็นหลินหว่านชิงมีเสื้อผ้าเหลือเพียงไม่กี่ชิ้นบนร่างเธอ แม้ว่าจะพยายามปกปิดมันอย่างหนัก แต่ก็ไม่สามารถปกปิดร่างกายที่เกือบเปลือยเปล่าของเธอได้ ฉินหมิงเผลอคิดไปไม่ได้ว่าเธอหุ่นดีจริง ๆ คนอื่นเทียบไม่ได้เลยสักนิด

หุ่นดีกว่าหม่าลู่ อดีตภรรยาที่เขาเคยแอบมองตอนอาบน้ำเสียอีก

"ไม่เป็นไรใช่ไหม?"

ฉินหมิงถอดเสื้อของเขาด้วยความรู้สึกผิด ก่อนจะโยนให้หลินหว่านชิงคลุมร่างตัวเอง

หลินหว่านชิงรีบเอาเสื้อของเขาคลุมตัวเอง เมื่อเธอเห็นว่าเป็นฉินหมิงที่มาช่วย เธอโกรธมากจนทำอะไรไม่ถูก อยากจะตบหน้าเขาไปสักที แต่ในตอนนั้นเองเธอเห็นแสงแวบหนึ่งจากหางตา เธอร้องอุทานด้วยความตกใจว่า

"ระวัง!"

เธอพูดออกมา แต่มันก็สายเกินไปแล้ว

นักฆ่าชายชุดดำเป็นผู้เชี่ยวชาญศิลปะป้องกันตัว แต่ฉินหมิงเป็นแค่คนธรรมดา เขาจะสู้ได้อย่างไร เขาเตะฉินหมิงกระเด็นออกไปไกล จากนั้นเขาก็หยิบมีดสั้นที่ตกอยู่ข้างหลังออกมาแล้วพูดเย้ยหยันว่า

“รนหาที่ตาย!”

ชายชุดดำก็เหยียบหน้าอกของฉินหมิง และใช้มีดสั้นนั้นแทงฉินหมิงให้ตาย

ข้างหลังเขา นักฆ่าอีกคนหนึ่งที่คร่อมตัวหลินหว่านชิงและฉีกเสื้อผ้าของเธอออก คนที่ถูกฉินหมิงเตะออกไปพูดเตือนว่า "พี่ซ่ง ตระกูลหลินมีอำนาจล้นฟ้าใช้เวลาไม่นานก็ตามมาได้แล้ว เรามีเวลาไม่มากดังนั้นรีบจัดการกับพวกเขาอย่าพลาดล่ะ!”

คิดว่าเขาไม่รู้รึไง?

พี่ซ่งไม่พอใจเล็กน้อย ถ้าเขาไม่มัวเสียเวลาจะฉวยโอกาส หลินหว่านชิงคงตายไปนานแล้ว

แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมานั่งแยกแยะว่าอะไรถูกอะไรผิด พี่ซ่งเอามีดสั้นแทงหน้าอกฉินหมิงทันที

เลือดกระเซ็นไปทั่ว!

ก่อนตายฉินหมิงกัดฟันและคว้าต้นขาของพี่ซ่งไว้แน่น และตะโกนใส่หลินหว่านชิง

"หนีเร็ว!"

“ฉันมีชีวิตเดียว ตายก็ตายแค่ครั้งเดียว เธอไม่ต้องห่วงฉัน!”

ก่อนตายฉินหมิงยิ้มอย่างขมขื่นให้กับหลินหว่านชิง แม้ว่าเขาจะโกรธมาก แต่ในช่วงวาระสุดท้ายของชีวิต เขายังคงเป็นฉินหมิงคนที่ซื่อสัตย์อยู่ดี

ชาติหน้าเขาจะไม่มีวันเป็นคนซื่อสัตย์อีก

รอยยิ้มอันขมขื่นของฉินหมิงมีหลายอารมณ์เหลือเกิน ทั้งความเจ็บปวด ความอ้างว้าง และความสิ้นหวังในตลอดชีวิตที่ผ่านมา

หลินหว่านชิงตัวสั่นสะท้าน ด้วยรอยยิ้มนี้ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจความเปราะบางและความเศร้าในใจของฉินหมิง ที่ดูห่างไกลจากความกล้าหาญและความแข็งแกร่งที่เขาแสดงออกมาให้เห็น

หลินหว่านชิงไม่ได้หนี เธอรู้ว่าถ้าฉินหมิงตาย เธอเองก็หนีไม่รอด

หลังจากที่เห็นฉินหมิงตาย หลินหว่านชิงก็หน้าซีดและทรุดตัวลงกับพื้น

แม้ว่าฉินหมิงจะเคยรังแกหลินหว่านชิงมาก่อน แต่ตอนนี้เขากลับเสียชีวิตเพราะพยายามช่วยเธอ เธอจะเสียใจมากขนาดไหนใครก็คงรู้

ในเวลาเดียวกัน

เลือดไหลออกมาจากหน้าอกของฉินหมิง และในไม่ช้าก็ย้อมจี้หยกที่ห้อยอยู่ที่คอจนเป็นสีแดง

ไม่มีใครสังเกตเห็นว่าจี้หยกเปล่งประกายแสงสีขาว และแสงก็ไหลอย่างนุ่มนวลเข้าสู่ร่างกายของฉินหมิงไปตามบาดแผลของเขา

"ข้าบรรพบุรุษตระกูลฉิน ฉายานามเผิงจู่ ทายาทตระกูลฉินของข้าทุกคน ล้วนมีชะตาสืบทอดมรดกของข้า ..."

ขณะที่เขากำลังจะตาย มีอะไรบางอย่างที่ดูสับสนว้าวุ่นหลั่งไหลเข้ามาในจิตใจของฉินหมิง

ดูเหมือนว่าเขาจะกลับมามีสติอีกครั้ง ใบหน้าซีดเซียวของเขาแดงก่ำอย่างผิดปกติ มีพลังที่ไม่รู้จักอยู่ในร่างกายของเขา

“หลินหว่านชิง ถึงตาเธอแล้ว!”

ชายชุดสีดำหัวเราะเยาะและเดินเข้าไปหาหลินหว่านชิงทีละก้าว พร้อมกับมีดสั้นในมือ

หลินหว่านชิงนั่งทรุดตัวลงบนพื้น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและเศร้าโศก

"ระวัง!"

ในตอนนั้นเอง คนที่อยู่ข้างหลังตะโกนด้วยความโกรธ แต่ก็สายเกินไปแล้ว

ฉินหมิงหยิบมีดสั้นที่ตกอยู่บนพื้น ลุกขึ้นแทงชายชุดดำจากด้านหลังทันที

"แก..."

ชายชุดดำก็หันขวับกลับมา ตกใจมองฉินหมิงด้วยดวงตาเบิกกว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ ร่างเขาล้มลงกับพื้นเสียงดังตุบ และตายตาไม่หลับแบบนั้น

ฉินหมิง ทำไมเขาถึงฟื้นคืนชีพขึ้นมาได้?