บทที่ 4

หลังจากที่ฉินหมิงฟื้นคืนชีพขึ้นมา ก็ดูเหมือนมีเรี่ยวแรงอย่างมหาศาล แม้ว่าจะยังควบคุมไม่ได้แต่ก็มากเกินพอที่จะจัดการกับนักฆ่าธรรมดาสองคนได้ ดังนั้นฉินหมิงจึงฉวยโอกาสที่นักฆ่าอึ้งอยู่ไม่ทันได้โต้ตอบ พุ่งเข้าไปต่อสู้กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอย่างดุเดือด จนกลิ้งลงไปในน้ำด้วยกัน

แบบนี้เป็นการลากให้ไปตายด้วยกันไม่ใช่เหรอ?

แววตาของหลินหว่านชิงเต็มไปด้วยความสับสน แม้ว่าผู้ชายคนนี้จะน่าเกลียดจริง ๆ แต่พวกเขาเพิ่งพบกันโดยบังเอิญ เขาเต็มใจที่จะตายเพื่อเธอเหรอ?

ตอนนี้หลินหว่านชิงขาอ่อนแรงไปหมด เธอปีนขึ้นไปริมฝั่ง อารมณ์ภายในใจของเธอซับซ้อนมาก เธออยากให้ฉินหมิงปีนขึ้นมา แต่เธอก็ไม่อยากให้เขาขึ้นมาเช่นกัน เพราะเขาได้เห็น ได้สัมผัส และได้จูบกับเธอแล้ว

หลินหว่านชิงกัดริมฝีปากตัวเองและรออยู่นาน แต่เธอก็ไม่รอจนเขาจะปีนขึ้นมา คิดถึงผู้ชายที่ไม่รู้ว่าเป็นตายร้ายดีอย่างไร เธอคิดว่าเขายังอยู่และเผลอคิดว่าเขาตายไปแล้วชั่วขณะหนึ่ง

แต่น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัวและเธอก็ไม่สามารถหยุดมันได้...

ไม่นานนัก

เสียงแตรรถก็ดังขึ้น บอดี้การ์ดหลายคนจากตระกูลหลินออกเดินตามหาเธอ

เธอสวมเสื้อผ้าของฉินหมิงและรออยู่นาน หลังจากแน่ใจแล้วว่าฉินหมิงจะไม่กลับมาอีก เธอพูดเบา ๆ กับแม่น้ำ "ฉันชื่อหลินหว่านชิง ถ้ารอด... ก็มาหาฉัน... ”

หลินหว่านชิงหันหลังและจากไป แต่เธอไม่รู้ว่าฉินหมิงที่ยังอยู่ในน้ำได้ยินชื่อนี้แล้ว

หลินหว่านชิง?

ช่างเป็นชื่อที่เพราะจริง ๆ!

หลังจากกลับมาถึงบ้าน หลินหว่านชิงดูเหมือนจะเป็นบ้าไปแล้ว เธอสั่งให้กลุ่มบอดี้การ์ดไปที่แม่น้ำเพื่อตามหาฉินหมิง แต่สุดท้ายก็ไม่พบอะไรเลย

เพิ่งรู้ว่าคน ๆ นี้ชื่อฉินหมิง

เขาเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิง

บอดี้การ์ดพบบัตรประจำตัวประชาชนของเขาด้วย บอกว่าเจอในถังขยะรีไซเคิล

น่าแปลกจริง ๆ

…

หน้าอำเภอ

หม่าลู่และหลี่เหอหลานกำลังรออยู่

หม่าลู่ยกนาฬิกาข้อมือดูเวลาด้วยความโมโห

เธอบอกฉินหมิงเมื่อคืนนี้แล้วว่าเช้านี้ให้มาหย่ากันที่อำเภอ

แต่ตอนนี้เกือบเที่ยงแล้ว ฉินหมิงยังไม่โผล่มาเลย

ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อคืนฉินหมิงไม่ได้กลับบ้าน และเขาปิดโทรศัพท์มือถือติดต่อไม่ได้ เธอไม่รู้ว่าเขาไปตายที่ไหน เธออยากติดต่อก็ติดต่อไม่ได้

หม่าลู่รออย่างไม่สบอารมณ์ ในที่สุดฉินหมิงก็วิ่งกระหืดกระหอบมาแต่ไกล

เสื้อผ้าของเขาขาดรุ่งริ่ง และเขาที่ดูน่าอนาถอยู่แล้วยิ่งดูน่าอนาถมากขึ้นไปอีก!

เมื่อวานฉินหมิงทำแบบนั้นกับหลินหว่านชิง และเมื่อรู้ว่าเธอเป็นคุณหนูใหญ่จะเกิดปอดแหกขึ้นมาก็เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว เขาจึงแอบในน้ำอยู่นาน เมื่อเขาได้ยินเสียงเรียกชื่อและเห็นว่ามีบอดี้การ์ดมาแล้ว เขาจึงลอยตามกระแสน้ำจนไปถึงปลายน้ำ และเพราะเผชิญอะไรมากมายติดต่อกันเขาก็หมดสติอยู่ที่ริมน้ำ

เมื่อเขาตื่นขึ้นมาก็สายมากแล้ว

เขากำลังคิดจะหย่ากับหม่าลู่ และอยากจะจัดการให้จบให้เร็วที่สุดจึงรีบไป

เพี๊ยะ!

หม่าลู่พุ่งเข้ามายกมือขึ้นตบฉินหมิงอย่างแรง

“ไอ้คนไม่ได้เรื่อง เมื่อคืนหายหัวไปไหนมา!”

“ฉันบอกแกแล้วไงว่าจะหย่าตอนเข้า นี่มันใกล้จะเที่ยงแล้ว ทำฉันเสียเวลาจริง!”

หม่าลู่ด่าสาปด้วยความโกรธ

“เมื่อคืนผมมีเรื่อง...”

ฉินหมิงกุมหน้าตัวเอง อยากจะตบเธอกลับไปสักทีแต่ไม่กล้า ในท้ายที่สุดเขาทำได้เพียงกัดฟันอดทนต่อความอัปยศอดสูนี้

“คนไม่ได้ความอย่างแกเนี่ยนะจะไปทำอะไรจริงจังได้ยังไง!”

“หรือว่าเมื่อวานไม่พอใจเลยไปหาผู้หญิงคนอื่น?”

หลี่เหอหลานเดินเข้ามาด้วยสีหน้าน่ากลัว

“แม่ ยกย่องเขามากไปแล้ว!”

“กับคนพรรค์นี้ ผู้หญิงที่ไหนจะตาบอดชอบคนอย่างเขาได้กัน!”

“ถึงหาได้เขาก็ไม่มีเงินจ่ายหรอก!”

หม่าลู่หัวเราะเย้ยหยัน

สีหน้าของฉินหมิงโกรธจนหน้าดำหน้าแดงไปหมด เขาถูกแม่ลูกหม่าลู่ล้อเลียนจนเงยหน้าขึ้นมาไม่ได้

“ช่างเถอะ เห็นคนอย่างแกก็รู้สึกสะอิดสะเอียนจะแย่แล้ว!”

“รีบลงชื่อหย่ากับฉันเร็ว ๆ!”

หม่าลู่ตะคอกอย่างเย็นชาแล้วเชิดหน้าหันหลังกลับเข้าไปในอำเภอ

แต่ฉินหมิงพูดขึ้นมาเบา ๆ ว่า

“บัตรประจำตัวประชาชนของผมหายไปแล้ว คงหย่าไม่ได้หรอก”

“เมื่อวานพวกคุณไล่ผมออกจากบ้าน ทิ้งข้าวของของผมลงถังขยะ รวมถึงบัตรประชาชนด้วย ตอนนี้ขยะคงถูกส่งไปที่กองขยะเพื่อเผาแล้ว คงหาบัตรประชาชนไม่เจอหรอก”

"อะไรนะ?"

หม่าลู่อึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นหันกลับมาจ้องมองที่ฉินหมิงพร้อมกับสีหน้าเย้ยหยันแล้วพูดว่า "ฉันคิดว่าแกตั้งใจไม่ยอมหย่าใช่ไหม?"

“ทำบัตรประชาชนหาย แกมันไอ้ขี้โกหก!”

“แกยังเป็นผู้ชายอยู่รึเปล่า!”

“ใช่ ถ้าแกไม่อยากหย่าก็พูดตรง ๆ สิ!”

"ทำไม ชอบถูกภรรยาสวมเขาให้รึไง?"

“หรืออยากเป็นพ่อคอยเลี้ยงลูกให้คนอื่น?”

หลี่เหอหลานหัวเราะเยาะ

“เปล่า ทำบัตรประชาชนหายจริง ๆ แล้วพวกคุณทำเองทั้งนั้น เกี่ยวอะไรกับผม?”

ฉินหมิงกำหมัดแน่น ดวงตาของเขาแดงก่ำด้วยเดือดดาล

ตอนนี้เขาอยากหย่ากับหม่าลู่โดยเร็วที่สุด แต่ไม่มีบัตรประจำตัวประชาชน เขาทำอะไรไม่ได้เลย

ตอนนั้นเองรถยนต์ปอร์เช่คันใหม่ที่ดูหรูหรา ตามด้วยรถออดี้สีดำ ขับไปจอดตรงที่ฉินหมิงและคนอื่น ๆ อยู่

ประตูรถปอร์เช่เปิดออก ชายหนุ่มอายุประมาณยี่สิบหกยี่สิบเจ็ดปี สวมแว่นกันแดดในชุดเสื้อผ้าราคาแพงของดีไซเนอร์ชั้นนำก้าวลงจากรถ

หลังจากนั้นทันที บอดี้การ์ดสองคนในชุดสูทและรองเท้าหนังก็เดินลงจากรถออดี้ เดินตามชายหนุ่มไปอย่างสง่าเผย

เรียกว่าดึงดูดความสนใจของผู้คนที่สัญจรไปมาอย่างรวดเร็ว

ใคร ๆ ก็บอกได้ทันทีว่าชายหนุ่มคนนี้ต้องเป็นคุณชายที่ร่ำรวยอย่างแน่นอน

“คุณซุน คุณมาแล้ว…”

ครอบครัวของหม่าลู่ดูมีความสุข ราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน พวกเธอทักทายเขาด้วยสีหน้าประจบประแจง

ซุนกวนฉงถอดแว่นกันแดดออก แล้วทำท่าทางเหนือกว่า สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง "ลู่ลู่ เช้านี้คุณบอกว่าคุณจะหย่ากับสามีไม่ได้เรื่องของคุณไม่ใช่เหรอ?"

“เกิดอะไรขึ้น? พวกคุณยังหย่าไม่เสร็จเหรอ?”

“อย่าไปพูดถึงเลย ไอ้ขยะนี่ตั้งใจมาสาย ไม่เพียงไม่ยอมหย่า ยังบอกอีกว่าเขาทำบัตรประชาชนหาย!”

"น่าขำมาก!"

หม่าลู่ถลึงตามองไปที่ฉินหมิง

“ใครบอกว่าไม่มีบัตรประจำตัวประชาชนแล้วจะหย่าไม่ได้!”

“ผมรู้จักกับนายอำเภอที่นี่!”

“ไปกันเถอะ ผมจะพาคุณไปดำเนินเรื่องเอง!”

ซุนกวนกงกอดเอวคอดของหม่าลู่อย่างแนบชิด จากนั้นจ้องมองไปที่ฉินหมิงด้วยสายตาคมกริบที่เปี่ยมไปด้วยจิตสังหาร "พ่อหนุ่มน้อยฉันขอเตือนนาย นายควรหย่าแต่โดยดี ถ้านายกล้าเล่นลูกไม้หรือทำให้ลู่ลู่รำคาญ ฉันจะทำให้นายเสียใจอย่างแน่นอน!”

“เศษสวะอย่างแกได้ยินไหม ถึงไม่มีบัตรประชาชน แต่สามีของฉันก็ยังจัดการได้!”

“ตอนนี้พูดไม่ออกเลยล่ะสิ!”

หม่าลู่ยิ้มอย่างเชิด ๆ ให้ฉินหมิง จากนั้นเธอก็หอมแก้มซุนกวนฉง ทั้งสองก็เดินจู๋จี๋เข้าไปในอำเภอด้วยกัน

หญิงชู้ชายชู้คู่นี้!

ฉินหมิงกำหมัดแน่น สายตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ

หม่าลู่ไม่เพียงสวมเขาให้เท่านั้น แต่ยังจงใจแสดงความรักต่อกับชายชู้ต่อหน้าเขาด้วย นี่มันมากเกินไปแล้ว!

แต่เมื่อนึกได้ว่าอีกไม่นานเรื่องก็จะจบลง เขาก็โล่งใจ รีบสงบสติอารมณ์เดินตามหม่าลู่เข้าไปในอำเภอ