บทที่ 4 ข่าวลือของว่าที่ลูกสะใภ้

@บ้านพัชรเทพพิพัฒน์

“มาช้านะเฮีย” เสียงกระแนะกระแหนของชายร่างสูงที่ยืนพิงรถสปอร์ตสีดำสนิทเอ่ยทักทายคนที่เพิ่งลงจากรถอย่างเย้ยหยัน ทำเอาติณณภพพ่นลมหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายในท่าทีกวนประสาทของน้องชายตัวเอง

“เสือกเรื่องของกูให้น้อยลงหน่อยก็ดี”

“คงไม่ได้ว่ะ เพราะตอนนี้ใคร ๆ ก็พูดถึงเรื่องของเฮียกันหมดนั่นแหละ ขนาดที่พ่อกับแม่ทะเลาะกันยังเป็นเรื่องงานแต่งเลย” เพลล์คีบบุหรี่ออกจากปากแล้วยักคิ้วให้พลางเหลือบมองไปที่ด้านในของบ้านไปด้วยเป็นการบ่งบอกว่าให้เขาไปจัดการกับเรื่องวุ่นวายทั้งหมดด้วยตัวเอง เพราะนอกจากเด็กที่ติณณภพเลี้ยงไว้กินเงียบ ๆ แล้วก็ดูเหมือนจะมีแม่ของเขานี่แหละที่ไม่พอใจกับเรื่องนี้

“แม่ไม่ยอมนะติณ!” ทันทีที่เท้าหนักก้าวเข้ามาในห้องรับประทานอาหาร น้ำเสียงไม่พอใจก็ดังขึ้นพร้อมกับใบหน้าของหญิงสาววัยกลางคนที่จ้องมองลูกชายของตัวเองด้วยสายตาแข็งกร้าว เธอไม่ใช่คนที่อยู่แต่ในบ้านจนไม่รู้เรื่องอะไรเลยว่าครอบครัวของคนที่กำลังจะมาเป็นลูกสะใภ้ของตัวเองเป็นอย่างไร นั่นจึงทำให้อาภัสราไม่อยากที่จะยอมรับการเกี่ยวดองกับคนในบ้านนี้ และยิ่งติณณภพแถลงข่าวว่าจะจัดงานแต่งในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าพร้อมกับมองหญิงสาวอีกคนด้วยความรักใคร่ มันก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกรับไม่ได้เป็นอย่างมาก

“พูดอะไรให้มันดี ๆ หน่อย คุณลืมไปแล้วหรือไงว่าเดชเป็นรุ่นน้องของผมตั้งแต่สมัยเรียน แล้วลูก ๆ ของเราจะรักกันมันไม่ดีตรงไหน?”

“คุณลืมไปแล้วหรือคะว่าแม่ของเด็กคนนั้นเป็นใคร ในงานสังคมไม่มีใครอยากจะคบหากับผู้หญิงคนนี้หรอกนะ คุณเองที่ไม่รู้อะไรก็อย่ามาเถียงฉันเลยจะดีกว่า แล้วเราก็ยังไม่ได้คุยกันอย่างจริงจังเรื่องที่ทั้งสองคนแอบไปตกลงแต่งงานกันลับหลังของฉันนะ” เธอเถียงกลับภูวนาถอย่างไม่ยอม แล้วจึงหันมาให้ความสนใจกับติณณภพอีกครั้ง โดยมีเพลล์ที่เป็นลูกชายคนกลางนั่งลงด้านข้างของพี่ชายอย่างเงียบ ๆ เพราะเขาเองก็ค่อนข้างจะเข้าใจเหตุผลของทั้งสองฝ่าย

“ผมเคยบอกไปแล้วไงว่าคุณมีสิทธิ์ที่จะให้ลูกไปดูตัวเพื่อศึกษาดูใจกับใครก็ได้ แต่ถ้าลูกไม่ชอบผู้หญิงคนนั้น หรือวันหนึ่งลูกมีคนที่รักจริงๆ คุณก็ต้องยอมรับการตัดสินใจของลูกเหมือนกัน”

“คิดว่าฉันไม่รู้หรือคะว่าคุณเองก็กำลังคิดอยากจะให้เด็กคนนั้นมาเป็นลูกสะใภ้ตั้งแต่แรกเหมือนกัน ที่ไปทาบทามกับพ่อของเธอเอาไว้ อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ แต่ที่ฉันยังไม่ขัดขวางก็เพราะไม่คิดว่าลูกของเราจะเอาผู้หญิงแบบนั้นเป็นเมีย”

“แม่เชื่อการตัดสินใจของผมเถอะครับ”

“แม่เชื่อลูกนะ แม่เชื่อมาตลอดว่าติณทำเพื่อครอบครัวของเรา แต่ครั้งนี้แม่ไม่เห็นด้วยจริง ๆ ผู้หญิงคนนั้นมีแต่ชื่อเสียงในด้านที่ไม่ดี ตอนไปอยู่เมืองนอกก็สร้างปัญหาไว้ที่นั่นเรื่องผู้ชายจนคนเขานินทากัน แล้วตอนนี้ยังมีข่าวว่าลาออกจากมหา’ลัยอีก ติณจะเอาผู้หญิงคนนี้มาเป็นสะใภ้ใหญ่ของบ้านเราจริง ๆ เหรอ?”

“ไปกันใหญ่แล้ว! ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะว่าคุณจะเป็นคนสนใจคนอื่นที่ภายนอกด้วย” ภูวนาถเอ่ยแทรกอย่างเหลืออดและทนไม่ได้ที่จะฟังถ้อยคำว่าร้ายเหล่านั้น จารุเดชเป็นคนที่ไม่เคยคิดร้ายต่อใคร เรื่องนั้นเขารู้เป็นอย่างดี และเขาเองก็เชื่อมั่นในตัวของลูกสาวของรุ่นน้องคนนี้ด้วยว่านิสัยจริง ๆ ของเธอจะต้องไม่ต่างจากที่เขามองเห็นในครั้งแรก

“ฉันไม่เคยตัดสินคนที่ภายนอกหรอกนะคะ จะรวยจะจนยังไงฉันก็ไม่สนใจ แต่ฉันก็ไม่ได้ใจบุญถึงขนาดจะยอมให้คนแบบนั้นเข้ามาเป็นครอบครัวเดียวกัน”

“เธอเติบโตมาในสังคมที่ต่างจากเรา และการเลี้ยงดูก็ไม่ใช่จากรุ่นน้องที่คุณเคยรู้จักเพียงคนเดียว ยังไงเธอก็มีนิสัยไม่ต่างจากแม่ของตัวเองหรอก”

“ผมว่าแม่อาจจะมองเธอในแง่ร้ายไปนะครับ”

“ติณ”

“ถ้าแม่ไม่เชื่อใจเพียงพราวก็ไม่เป็นไร แต่ผมอยากให้แม่เชื่อใจผมว่าผมจะไม่มีทางปล่อยให้ใครมาสร้างปัญหาภายในครอบครัวของเราได้ และที่สำคัญ..ผมก็จะไม่ยกเลิกงานแต่งด้วยเหมือนกัน” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงหนักแน่นในประโยคสุดท้ายเป็นการยืนยันในการตัดสินใจของตัวเอง เขาไม่รู้ว่าอาภัสราไปได้ยินเรื่องราวเหล่านี้มาจากไหน แต่ติณณภพค่อนข้างที่จะมั่นใจในข้อมูลที่หามาเองมากกว่าจากการนินทาในแวดวงของพวกไฮโซ เพียงพราวเป็นผู้หญิงที่มีทุกอย่างที่เขาต้องการ ทั้งคู่อยู่ด้วยกันเพราะข้อตกลงที่จะเป็นประโยชน์ต่อกันทั้งสองฝ่ายเท่านั้น และหากเธอทำได้อย่างที่เคยตกลงกันไว้ หญิงสาวก็จะยิ่งเป็นประโยชน์ต่อธุรกิจของเขาในอนาคตเป็นอย่างมาก

“ส่วนเรื่องที่ดินที่เราต้องการเขายังไม่ยอมขายครับ เพราะเขาไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงิน การเสนอราคาที่สูงกว่าตลาดเลยไม่ได้มีผลอะไร แต่ตอนนี้ผมมีวิธีที่จะทำให้เราได้มันมาตามที่ต้องการแล้ว” ไม่รอให้อาภัสราได้ขัดขวางไปมากกว่านั้น ใบหน้าคมคายก็หันไปสนทนากับคนที่นั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะเพื่อเปลี่ยนเรื่องทันที ซึ่งภูวนาถเองที่เหมือนจะรู้ก็พยักหน้าเล็กน้อยแล้วพูดคุยในเรื่องโครงการที่เขาวางแผนเอาไว้ต่อ

เพราะถ้าเป็นเรื่องงานเมื่อไหร่ คุณผู้หญิงของบ้านก็คงจะไม่มีทางแทรกขึ้นมาอย่างแน่นอน

“พ่อรู้มาว่าเจ้าของไม่ชอบความวุ่นวายเลยไม่ยอมขายให้เรา แต่ถ้าติณสามารถซื้อที่ดินในเขตนั้นของเขามาได้ทั้งหมด การลงทุนใหม่ของเราก็จะทำให้เป็นห้างสรรพสินค้าอันดับต้น ๆ ได้ไม่ยาก”

“สรุปพ่อจะสร้างห้างสรรพสินค้าจริง ๆ งั้นเหรอ?” เพลล์ที่นั่งฟังอยู่นานแทรกขึ้นด้วยความสงสัย เพราะนอกจากธุรกิจโรงแรมที่ทำมาหลายสิบปีกับการนำเข้าวัสดุก่อสร้างแล้ว เขาก็ไม่คิดว่าพ่อของตัวเองจะลงทุนอย่างอื่นให้ปวดหัวอีก

“ตรงนั้นเหมาะจะเป็นห้างมากที่สุดแล้ว”

“แต่ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะติณ กลางปีนี้ที่เราจะขยายธุรกิจนำเข้า เราได้หนูพราวมาคงจะช่วยอะไรได้เยอะ แล้วอาเดชก็บอกแล้วว่าจะให้การสนับสนุนเราเอง ยังไงก็คงได้กำไรและนักลงทุนจากตรงนี้เพิ่มขึ้นมา ส่วนเรื่องห้างสรรพสินค้าพ่อไม่อยากให้เราต้องเครียดมากในช่วงเตรียมงานแต่ง” เจ้าของบ้านตบบ่าของลูกชายที่มีสถานะเป็นว่าที่เจ้าบ่าวด้วยรอยยิ้ม โดยที่ผู้หญิงอีกคนยังคงมีสีหน้าบึ้งตึงด้วยความไม่พอใจจากการตัดสินใจของทุกคน