บทที่ 5 งานแต่งที่ไม่ลงรอย

“การแต่งงานจะเป็นประโยชน์ในการขยายธุรกิจนำเข้าของเราครับ” เสียงของลูกชายคนโตทำให้อาภัสราต้องวางมือจากสิ่งของตรงหน้า เธอถอนหายใจออกมาเบา ๆ โดยที่ไม่ยอมหันหน้ากลับไปมองลูกชาย เพราะคำพูดของติณณภพดูเหมือนจะมาปกป้องอีกคนเสียมากกว่าเป็นการอธิบาย

“ครอบครัวของเพียงพราวร่ำรวยมาจากการนำเข้าส่งออกสินค้ามาหลายสิบปี และมีอิทธิพลในด้านธุรกิจขนส่งระหว่างประเทศพอสมควร ทุกคนต่างก็เกรงใจคุณจารุเดช หลายการนำเข้ายังต้องไปขอให้พ่อของเพียงพราวช่วยจัดการให้ ถ้าเราสองคนแต่งงานกันจะยิ่งทำให้ธุรกิจใหม่ของเรามั่นคงขึ้นและตัดคู่แข่งไปได้”

“ติณแน่ใจใช่ไหมว่าเราจะได้มากกว่าเสีย” คราวนี้อาภัสราหันมาสบตากับคนด้านหลังตรง ๆ เพราะเธอเองไม่มั่นใจว่าทุกอย่างจะเป็นแบบนั้นเลย

ในรุ่นพ่อธุรกิจของบริษัทSPJ ถือว่าประสบความสำเร็จและเป็นที่ไว้วางใจเป็นอย่างมาก แต่ในตอนนี้ที่ลูกสาวของเขาได้มาบริหารงานแทนก็ไม่รู้เลยว่าเธอจะทำได้ดีมากแค่ไหน แถมตอนนี้เพียงพราวเองก็ยังมีข่าวเสียหายมาให้ได้ยินอยู่หนาหูตั้งแต่กลับมาที่เมืองไทยอีกต่างหาก

ยิ่งไปกว่านั้นก็คือ “กมลทิพย์” แม่ที่เพียงพราวเทิดทูนมากที่สุดรองจากพ่อของเธอ และเป็นผู้หญิงที่ไม่ถูกกับอาภัสรายิ่งกว่าใคร แต่มันน่าหงุดหงิดตรงที่ทุกคนยังคงมองว่าเธอเป็นคนดีที่รักและเสียสละเพื่อครอบครัวอยู่ หึ...คนที่มีนิสัยแบบนั้นน่ะหรือจะยอมเสียสละเพื่อใคร หากจะให้เดา ข่าวลือเสียๆ หายๆ ของเพียงพราวทั้งหมดก็คงจะไม่พ้นจากการเลี้ยงดูของกมลทิพย์อย่างแน่นอน

จารุเดชเป็นคนดีเรื่องนี้เธอไม่เถียง แต่สำหรับภรรยาของเขา อาภัสราไม่ขอยุ่งด้วย ตั้งแต่งานเลี้ยงของโรงแรมที่ผู้หญิงคนนั้นมาร่วมงานเมื่อสองปีก่อน หลังจากนั้นทั้งคู่ต่างก็มีเรื่องบาดหมางกันมาอยู่ตลอดจนทุกคนต่างรับรู้ในความไม่ค่อยจะลงรอยกันของทั้งคู่...แต่ใครจะไปคิดว่าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของตัวเองจะไปอยากเกี่ยวดองกับคนแบบนั้น ยิ่งคิดมันก็อดที่จะคับแค้นใจไม่ได้ที่ต้องเอาเงินทองน้ำพักน้ำแรงของตัวเองไปให้ผู้หญิงบ้านนั้นได้ใช้อย่างสุขสบาย ถึงเงินนั้นจะเป็นเพียงเศษเสี้ยวในทรัพย์สินทั้งหมดของเธอ แต่มันก็ทำให้อาภัสรารู้สึกเสียศักดิ์ศรีไม่น้อย

ป่านนี้กมลทิพย์และเด็กผู้หญิงคนนั้นคงจะต้องหัวเราะเยาะเธอเป็นแน่ ที่อุตส่าห์ถีบตัวเองเพื่อเข้ามาในบ้านของเธอได้ แถมติณณภพยังให้คำมั่นต่อหน้าทุกคนอย่างดิบดีว่าจะจัดงานแต่งให้สมเกียรติที่สุดกับความรักของทั้งคู่

“ติณกับผู้หญิงคนนั้นคบกันมานานแล้วจริง ๆ งั้นเหรอ? ไม่ได้โกหกแม่ใช่ไหม?” อาภัสราถอนหายใจอีกครั้งอย่างปลงตก เมื่อติณณภพกับภูวนาถได้ทำอะไรข้ามหน้าข้ามตาเธอไปแล้ว

“ครับ…”

“รู้จักนิสัยกันดีพอหรือยัง? แล้วทำไมถึงไม่เคยบอกแม่เรื่องนี้เลย” เธอถามขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงปนไม่พอใจ

“ผมไม่อยากให้แม่ต้องไม่สบายใจ”

“แล้วคิดว่าการมาประกาศแต่งงานสายฟ้าแลบแบบนี้แม่จะสบายใจงั้นหรือไง! เขาจะคิดว่าลูกไปทำผู้หญิงคนนั้นท้องนะรู้มั้ย คนอื่นเขาจะนินทาว่ายังไง ทำไมถึงได้ทำอะไรตามใจตัวเองแบบนี้!”

“เราจะขยายธุรกิจกันกลางปีแล้ว ถ้าอยากสร้างความน่าเชื่อถือ ผมคิดว่าระยะเวลาทั้งหมดเหมาะสมแล้วครับ”

“เรื่องที่แม่รับรู้มา จะไม่มีเรื่องไหนที่เสื่อมเสียถึงเรา” คำพูดของเขาเป็นการบอกนัยๆ ว่าพัชรเทพพิพัฒน์จะได้ประโยชน์จากการแต่งงานนี้เท่านั้น ทั้งความเชื่อมั่นในด้านการลงทุนและการเอื้อผลประโยชน์ต่างๆ ที่จะได้มันจากครอบครัวของเพียงพราว ถึงจะมั่นใจว่าตัวเองสืบข้อมูลมาดีแล้ว และเพียงพราวก็ไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น แต่เพราะรู้ว่าต่อให้พูดไป อาภัสราก็คงจะไม่เชื่ออยู่ดี ติณณภพเลยเลือกที่จะให้คำมั่นอย่างหนักแน่นอีกครั้งเพื่อให้คนตรงหน้าสบายใจแทน เพราะอย่างน้อยเขาก็ไม่เคยจะทำให้ใครต้องผิดหวังกับการตัดสินใจของตัวเอง และครั้งนี้ก็เช่นกัน

“ต่อจากนี้พ่อคงไม่มีอะไรต้องห่วงอีกแล้ว เพราะลูกสาวของพ่อได้เจอคนดี ๆ ที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างกับลูกได้” ชายวัยกลางคนบอกกับคู่บ่าวสาวที่ตอนนี้ได้อยู่ในสถานะของสามีและภรรยาอย่างถูกต้องตามกฎหมายเรียบร้อยแล้ว วันเวลาทุกอย่างผ่านไปด้วยความรวดเร็ว แต่กลับเป็นช่วงเวลาที่จารุเดชมีความสุขเป็นอย่างมาก

ยิ่งนานวันก็เหมือนความรักของเพียงพราวและติณณภพยิ่งมีมากขึ้นเรื่อยๆ จากตอนแรกที่ทุกคนต่างตกใจไม่น้อยกับการเปิดตัวของทั้งคู่ ทว่าตอนนี้ทุกคนกลับพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าทั้งสองคนเหมาะสมกันเป็นอย่างมาก แถมช่วงที่ผ่านมาติณณภพยังคงแวะเวียนมาหาเขาอยู่บ่อยครั้งเพื่อทานอาหารร่วมกัน และส่วนมากชายหนุ่มก็มักจะมีของฝากติดไม้ติดมือที่เป็นอาหารบำรุงสุขภาพมาด้วยเสมอ จนจารุเดชสามารถเห็นถึงความใส่ใจของว่าที่ลูกเขยได้

ถึงเขาจะรู้ว่าติณณภพอาจจะสงสัยเกี่ยวกับอาการป่วยของตัวเองบ้าง แต่ถึงอย่างนั้นชายหนุ่มก็ไม่เคยจะเสียมารยาทอยากรู้ในสิ่งที่เขาไม่ต้องการเล่าเลยแม้แต่ครั้งเดียว

เช่นเดียวกับที่คนในบ้านของกัลยาภัคไม่เคยปริปากเรื่องนี้ให้ใครฟัง เพราะถ้าหากทุกคนรู้เกี่ยวกับอาการป่วยของประธานใหญ่ที่ทำการบริหารมาหลายสิบปี มันคงจะเกิดปัญหาตามมาไม่น้อย ดังนั้นตอนนี้จารุเดชจึงเลือกที่จะให้เพียงพราวได้ทำการพิสูจน์ตัวเองอย่างอ้อมๆ ในตอนที่เขายังอยู่ ซึ่งเขาก็ยังคงมีหน้าที่บริหารงานใหญ่ๆ เช่นเดิม เพียงแต่การตัดสินใจส่วนมากในตอนนี้จะเป็นของลูกสาวที่เข้ามาช่วยงานแทนเสียมากกว่า ซึ่งเพียงพราวเองก็ทำมันได้ดีเป็นอย่างมาก

“พ่อฝากดูแลพราวด้วยนะติณ”

“ครับ”

“ดูแลพราวดี ๆ นะลูก หนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัยกันนะ ส่วนพราวเองก็ต้องเป็นภรรยาที่ดีและเป็นลูกสะใภ้ที่น่ารักให้ผู้ใหญ่เขาเอ็นดู จะได้ไม่มีใครมาว่าลูกของแม่ได้” กมลทิพย์เน้นคำในประโยคสุดท้ายแล้วเหลือบมองสีหน้าที่ไม่พอใจของอาภัสราเล็กน้อย ยิ่งเป็นการจุดชนวนอารมณ์ขุ่นเคืองของอีกคนเข้าไปใหญ่

“ผมไม่คิดเลยว่าจะมีโอกาสได้เห็นภาพนี้”

“ฉันเองก็เหมือนกัน ยอมรับเลยว่าหนูเพียงพราวเป็นลูกสะใภ้ที่ฉันถูกใจตั้งแต่ครั้งแรกเลยจริง ๆ และลูกชายของฉันเองก็ชอบเธอด้วยเหมือนกัน แบบนี้เราสองคนคงจะได้เป็นคุณปู่กับคุณตาเร็วๆ นี้แน่” สองหนุ่มใหญ่เอ่ยหยอกล้อกันอย่างอารมณ์ดีราวกับในช่วงสมัยวัยรุ่นใหม่ๆ จากรุ่นพี่รุ่นน้องในคณะเดียวกัน พวกเขาก็ไม่คิดเลยว่าลูกๆ ของตัวเองจะมีโอกาสได้ใช้ชีวิตร่วมกันแบบนี้ จนทั้งสองครอบครัวได้เป็นทองแผ่นเดียวกันในที่สุด

“งั้นฉันว่าเราปล่อยให้เด็ก ๆ ได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองเถอะ นี่ก็ได้ฤกษ์มงคลแล้ว ผู้ใหญ่อย่างเราก็ไปฉลองกันข้างนอกดีกว่านะ” อย่างเช่น การฉลองงานแต่ง หรือการฉลองที่ราคาหุ้นสูงขึ้นมา ภูวนาถคิดแบบนั้น เพราะตั้งแต่ที่ทั้งคู่ได้ประกาศข่าวดีออกมาก็มีแต่เรื่องดีๆ ที่เกิดขึ้นกับครอบครัวของเขาทุกวัน แต่ที่เหนือกว่าความสามารถของเพียงพราวที่เป็นที่ชื่นชม ก็คงเป็นความนอบน้อมของหญิงสาวที่สามารถทำให้ทุกคนเอ็นดูได้ไม่ยาก และเขาเองก็หวังว่าเธอจะสามารถทำให้อาภัสราคิดแบบนั้นได้เช่นเดียวกัน

“งั้นพ่อไปก่อนนะพราว”

“พ่อคะ...” เพียงพราวในชุดเจ้าสาวเดินเข้ามาสวมกอดจารุเดชไว้แน่นด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย แต่เธอเองก็ไม่สามารถที่จะบอกกับเขาได้ทั้งหมดในตอนนี้ ยกเว้นแต่คำว่า...

“พราวรักพ่อนะคะ” พ่อต้องอยู่กับพราวนานๆ นะ เพราะพราว...ไม่ต้องการจะเสียใครไปอีกแล้ว

ประโยคหลังเพียงพราวได้แต่เอ่ยมันออกมาในใจและส่งผ่านไปทางอ้อมกอดอบอุ่นนั้นแทน เนื่องจากยังคงมีคนอื่นที่ไม่รู้เกี่ยวกับอาการป่วยของจารุเดชอยู่ เธอจึงไม่สามารถที่จะพูดมันออกมาได้ ว่าที่เธอทำทุกอย่างก็เพื่อต้องการให้เขามีความสุขและอยู่ด้วยกันนานๆ เท่านั้น

“พ่อเองก็รักพราวเหมือนกันนะ”

“คุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมจะดูแลพราวอย่างดี” ติณณภพที่เห็นแววตาของจารุเดชก็ทำหน้าที่ของตัวเองอย่างรู้งานจนอีกคนสามารถยิ้มออกมาได้ เขาเอื้อมมือไปจับที่ต้นแขนเล็กแล้วค่อย ๆ ประคองตัวเพียงพราวออกมาให้อยู่ในอ้อมกอดของเขาแทน เป็นเหมือนการ “สร้างภาพ” ที่ทำให้ผู้ใหญ่ได้มั่นใจในคำพูดก่อนหน้า

“แม่คะ พราวฝากดูแลพ่อด้วยนะคะ แล้วพราวจะไปหาบ่อยๆ”

เมื่อทั้งสามคนกล่าวอำลากันเสร็จแล้ว ผู้ใหญ่ทั้งหมดจึงเดินออกจากห้องนอนที่ใช้เป็นห้องหอไป ทำให้บรรยากาศทุกอย่างกลับมาอยู่ในความเงียบอีกครั้ง

“คงไม่มีใครยินดีหรอกนะคะที่เห็นว่าแม่ของสามีที่จะมาดูแลลูกสาวของตัวเองต่อรู้สึกยังไง และยิ่งเป็นความรู้สึกไม่ชอบหน้าที่ออกนอกหน้าขนาดนั้นด้วย” กมลทิพย์เดินเข้าไปหาอาภัสราตอนที่เห็นว่าเธออยู่ตามลำพังแล้ว ทำให้คนที่ถูกตำหนิตวัดสายตามองเธอด้วยความไม่พอใจ

“ก็เพราะว่าไม่ยินดีไงคะ ถึงได้แสดงออกแบบนั้น แต่ต่อไปนี้เธอคงไม่ต้องพยายามอย่างหนักอีกแล้ว เพราะสามารถพาตัวเองมาอยู่ในที่ของคนอื่นได้แบบที่เคยทำ..นอกจากกัลยาภัคแล้ว ครอบครัวของฉันคงเป็นอีกหนึ่งเป้าหมายของเธอสินะ”

“คุณจะคิดยังไงฉันก็คงจะห้ามคุณไม่ได้หรอกค่ะ แต่ฉันเลี้ยงดูเพียงพราวมาเป็นอย่างดี และที่ฉันทำไปเพราะเห็นว่าเป็นความสุขของเด็กๆ ทั้งสองคน ซึ่งก็หวังว่าคุณจะเห็นแก่ลูกๆ ด้วยเหมือนกัน”

อาภัสรากรอกตาอย่างเหนื่อยหน่าย หากเธอไม่เห็นแก่ลูกชายของตัวเอง กมลทิพย์คงจะไม่มีโอกาสมายืนตรงหน้าเธอพร้อมกับเงินหลายร้อยล้านอย่างนี้ได้หรอก!

“ฉันแค่อยากจะบอกว่าเพียงพราวคือหัวใจของฉัน และถ้าคุณทำให้เธอต้องรู้สึกไม่ดีเมื่อไหร่ ฉันก็จะไม่ยอมเหมือนกัน”