บทที่ 3 เพียงพราว

@บ้านกัลยาภัค

แกร๊ก~

เสียงเปิดประตูที่ดังขึ้นทำให้จารุเดชที่กำลังนั่งเขียนบางอย่างอยู่เงยหน้ามามองตามต้นทางของเสียงก่อนจะเห็นร่างบางที่ค่อย ๆ แทรกตัวผ่านประตูห้องเข้ามาอย่างระมัดระวังราวกับกลัวว่าจะรบกวนคนด้านใน ใบหน้าหวานถูกประดับด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นว่าพ่อของตัวเองกำลังทำกิจกรรมบางอย่างที่ไม่ใช่การนอนหลับอยู่บนเตียง ไม่รู้เลยว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เธออยากจะให้เขาลุกขึ้นมาใช้ชีวิตทั้งวันได้อย่างปกติ น้อยครั้งนักที่จารุเดชจะมีเรี่ยวแรงและไม่อ่อนเพลียแบบนี้ ทั้ง ๆ ที่ปกติเขามักจะใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการนอนหลับเสียมากกว่า

“ทำอะไรอยู่เหรอคะ เอ๊ะ! ทำไมมีรูปของพราวด้วย” ดวงตาสวยเปล่งประกายเมื่อเห็นรูปของตัวเองในตอนยังเป็นทารกที่เหมือนจะถูกแปะอยู่บนสมุดโน๊ตเล่มหนึ่งในมือของพ่อตัวเอง

“พ่อกำลังเขียนบันทึกอยู่น่ะ มานั่งก่อนสิ”

“เขียนบันทึกเหรอคะ?”

“ใช่ นี่รูปของพราวตอนแรกเกิดที่พ่อเป็นคนถ่ายเอาไว้ ตอนนั้นพราวเหมือนตุ๊กตามากเลยนะ พ่อเองก็ไม่คิดเลยว่าลูกของพ่อจะน่ารักมากขนาดนี้” จารุเดชพูดไปยิ้มไปเมื่อนึกถึงเรื่องราวเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน นอกจากการได้แต่งงานกับคนที่รักแล้วก็มีแค่เรื่องของลูกสาวคนนี้เท่านั้นที่จะทำให้เขามีความสุขได้มากขนาดนี้

“ตอนนั้นพ่อเป็นคนตั้งชื่อของพราวเองนะ พอรู้ว่าลูกพ่อเป็นผู้หญิงก็คิดชื่อเลย เพียงพราว..ชื่อที่แปลว่าพ่อจะมีเพียงแค่พราวกับแม่ของพราวเท่านั้น” เพียงพราวยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกที่เอ่อล้นอยู่ภายในใจเมื่อรับรู้ความหมายของชื่อตัวเอง ถึงเธอจะเคยรู้มาบ้างแล้ว แต่มันก็ยังคงรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้ฟังจากปากของคนที่เธอรัก

“ยังมีอีกหลายเรื่องเลยที่พ่อพยายามนึกแล้วเขียนมันออกมา หรือบางเรื่องที่พ่ออาจจะไม่เคยเล่ามันให้พราวฟัง ถ้ายังไงพราวมาอ่านบันทึกเล่มนี้ได้เลยนะ”

“แต่พราวอยากฟังจากปากของพ่อมากกว่าค่ะ”

“หึ พ่อคงไม่มีโอกาสได้เล่ามันจนจบหรอกนะ เพราะเวลาที่เหลืออยู่มันก็ไม่ได้ยาวนานพอที่จะเล่ามันจนหมดได้” รอยยิ้มในตอนแรกของเพียงพราวจางหายไปอย่างเห็นได้ชัดเมื่อคนเป็นพ่อพูดราวกับเป็นการย้ำเตือนถึงช่วงเวลาที่เหลืออยู่อันน้อยนิดของเขา ซึ่งเมื่อเดือนก่อนครอบครัวของเธอก็ได้รู้ถึงข่าวร้ายที่ทำให้ชีวิตของทุกคนได้เปลี่ยนไปเป็นอย่างมาก

เพียงพราวต้องลาออกจากการเรียนปริญญาโทที่มหาวิทยาลัยเพื่อกลับมาดูแลจารุเดชที่ตรวจพบว่าป่วยเป็น “มะเร็ง” ระยะสุดท้าย และต้องมารับช่วงต่อในการบริหารธุรกิจการนำเข้าสินค้าของครอบครัวแทน เธอพยายามที่จะแบ่งเบาและทำทุกอย่างเพื่อให้คนเป็นพ่อไม่เครียดและมีสภาพจิตใจที่ดีที่สุดระหว่างการรักษา แม้กระทั่งการเลือกคู่ชีวิต

“แต่พ่อก็ดีใจนะที่อย่างน้อยพราวก็มีคนคอยดูแล ตอนแรกพ่อกังวลมากว่าพราวจะต้องลำบากถ้าไม่มีพ่อ”

“พราวบอกแล้วไงคะว่ายังไงพราวก็อยากอยู่กับพ่อมากกว่า แล้วพ่อก็ไม่ต้องเป็นห่วงพราวด้วย ตอนนี้พราวอยากให้พ่อรักษาตัวเพื่ออยู่กับพราวนาน ๆ นะ”

“ฮ่า ๆ งั้นพราวก็เอาหลานมาแลกสิ พ่อจะได้มีกำลังใจในการรอเลี้ยงหลานไง”

“ร้ายนักนะที่ปิดบังเรื่องของแฟนเรามาตั้งนาน พ่อกับลุงภูมิไม่คิดเลยว่าทั้งสองคนจะคบหากันอยู่แล้ว” จารุเดชพูดไปยิ้มไปอย่างอารมณ์ดีเมื่อได้รู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของลูกสาวตัวเองกับลูกชายของรุ่นพี่ที่เคยเรียนอยู่มหาวิทยาลัยเดียวกัน เขาเองที่อยากจะให้เพียงพราวได้มีคนรักไว้คอยดูแลและอยู่เคียงข้างเธอในตอนที่ตัวเองไม่อยู่ กับตระกูลพัชรเทพพิพัฒน์ที่ต้องการอยากจะหาลูกสะใภ้ที่เหมาะสมให้กับลูกชายคนโต สุดท้ายทั้งสองคนก็รักและกำลังจะสร้างครอบครัวไปด้วยกัน...ไม่มีอะไรที่จะน่ายินดีสำหรับเขาไปมากกว่านี้อีกแล้ว

เพียงพราวได้แต่นั่งฟังอีกคนเงียบ ๆ อย่างไม่ได้แสดงความเห็นใด ๆ เพราะเธอเองก็รู้สึกกระดากปากเกินกว่าจะสรรเสริญผู้ชายอีกคนได้

ติณณภพถือเป็นผู้ชายที่ปากเสียและไร้มารยาทที่สุดเท่าที่เธอเคยเจอมา อีกทั้งยังเห็นแก่ผลประโยชน์ของตัวเองยิ่งกว่าอะไร ข้อดีของเขาที่เธอยอมรับได้คงมีเพียงแค่การไม่ละโมบโลภมากอยากได้ทรัพย์สมบัติของครอบครัวเธอ และการที่เขาก็ไม่ได้พิสวาทในตัวเธอเท่านั้น ที่ทำให้เพียงพราวไม่ต้องปวดหัวมากกว่าเดิมและยอมที่จะเลือกเป็นหุ่นเชิดในสังคมธุรกิจของเขาเพื่อแลกกับสุขภาพจิตใจที่ดีขึ้นของพ่อตัวเอง เพราะตั้งแต่ที่จารุเดชรู้ว่าลูกสาวกำลังจะแต่งงานเขาก็ดูสบายใจขึ้นเป็นอย่างมาก และไม่ได้มีความกังวลแบบเมื่อก่อน อย่างน้อย ๆ มันก็คุ้มค่ากับอิสระที่แลกเปลี่ยนไป

“ข้อตกลงนี้ฉันคิดว่าตัวเองเป็นฝ่ายได้รับความเสี่ยง แต่ที่ฉันยอม ก็เพราะหวังว่าเธอจะทำประโยชน์ได้แบบที่คุยกันไว้”

เขาก็อยู่ส่วนเขา และเธอก็อยู่ส่วนเธอ ทั้งสองต่างไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวของกันและกัน แต่เราต่างรู้ดีว่าหน้าที่ของตัวเองเป็นอย่างไร นั่นเป็นสิ่งที่เพียงพราวและติณณภพได้คุยกันเมื่อสัปดาห์ก่อน

“พราวต้องมีความสุขให้มากนะรู้ไหม เพราะถ้าพราวมีความสุข พ่อก็จะมีความสุขด้วย”

“ค่ะ...”

“พ่อไม่รู้หรอกนะว่าตัวเองจะอยู่ได้นานถึงเมื่อไหร่ ระยะเวลาอาจจะเป็นเดือน เป็นปีหรือมากกว่าที่เราคิดเอาไว้...แต่ในอนาคตพ่ออาจจะไม่ได้แข็งแรงเหมือนเดิม พ่ออาจจะจำพราวไม่ได้ อาจจะลืมความสุข ลืมช่วงเวลาที่เคยมีกับพราวและแม่ไป แต่ขอให้รู้ไว้ว่าลึก ๆ แล้ว พ่อยังเป็นพ่อคนเดิมและจะยังยินดีกับทุกความสำเร็จ ทุกความสุขของพราวเสมอนะ”