น้ำเปล่า

ณ ผับใหญ่หรูหราใจกลางเมืองแหล่งท่องเที่ยวสำหรับคนมีเงิน กำลังมีนักเที่ยวกลางคืนที่เป็นพวกลูกไฮโซคนรวยหลั่งไหลกันเข้ามาใช้บริการรวมไปถึงพริมาก็ด้วย

ตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยเที่ยวแหล่งอโคจรแบบนี้มาก่อน แต่เพราะฝันร้ายมันตามหลอกหลอนจนเธอข่มตาหลับไม่ลง เลยจำต้องออกมาลองท่องราตรีดูบ้าง

หญิงสาวจอดรถคันหรูที่พ่อเพิ่งจะซื้อให้เพื่อให้เธอเมื่อไม่นานมานี้เพื่อให้มีหน้ามีตาเทียบเท่ากับคนอื่นตรงลานจอดรถของผับที่เตรียมเอาไว้สำหรับต้อนรับแขก

"ดีกว่ากลับไปนอนฝันร้ายที่คอนโด"

เสียวหวานบ่นพึมพำกับตัวเองที่ไม่กล้าลงจากรถอยู่นานพอสมควรเพื่อรวบรวมความกลางในการออกเที่ยวกลางคืนครั้งแรก

ร่างบางที่ใส่ชุดเดรสรัดรูปสีดำสั้นแค่คืบก้าวลงจากรถอย่างกล้าๆ กลัวๆ ไร้ความสง่างามเดินเข้าไปในผับหลังจากตัดสินใจได้

พริมาเลือกที่จะไปนั่งในมุมที่ค่อนข้างไกลผู้คนเพื่อจะได้นั่งมองคนอื่นเพราะมันอาจทำให้เธอลืมเรื่องที่มันฝังใจลงไปได้บ้าง

"พี่พิชญ์"

หญิงสาวที่กำลังนั่งเหม่อลอยคิดนู้นคิดนี้ไปเรื่อยสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อมีผู้ชายมายืนอยู่ข้างหน้า

คิ้วสวยขมวดเข้าหากันเล็กน้อยแสดงความหงุดหงิดที่มีคนมาก่อกวนยืนบังวิสัยทัศน์ในการมอง

แต่แล้วใบหน้าสะสวยของพริมาก็ต้องยิ้มอย่างฝืนๆ ออกมาเมื่อชายหนุ่มที่เดินเข้ามาคืนคนรู้จัก

"ขอนั่งด้วยคนสิ"

ยังไม่ทันที่เจ้าของโต๊ะที่เป็นหญิงสาวสวยจะเอ่ยอนุญาต พิชญ์ก็หย่อนก้นนั่งลงตรงข้ามกับเธอเรียบร้อยแล้ว

เขาไม่ได้เจอเธอมาสามปีแล้วเห็นจะได้เพราะพอเรียนจบก็ต่างแยกย้ายกันไปทำงาน

เธอยังคงเป็นผู้หญิงที่สวยสดใสน่ารักเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน จนสะดุดตาทำให้เขาต้องเดินเข้ามาหาเหมือนกับตอนเรียนมหาลัยไม่มีผิด

"มาคนเดียวเหรอ"

พิชญ์เป็นฝ่ายเปิดบทสนทนาขึ้นก่อนหลังจากที่ปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุมมาสักพัก

มันคงไม่แปลกที่เขากับพริมาจะไม่มีอะไรจะพูดคุยกันเพราะการไม่ได้เจอกันมานาน

อีกอย่างบริษัททนายความของบ้านเขาก็เป็นคู่แข่งกับบริษัททนายความของบ้านเธอ ยิ่งทำให้การต้องมีเรื่องพูดคุยกันน้อยเข้าไปอีก

"ค่ะ มาคนเดียว"

เสียงหวานตะโกนแข่งกับเสียงเพลงตอบไปอย่างขอไปทีเพราะเธอแทบจะไม่มีอะไรจะสนทนากับพิชญ์

เพราะถ้าพ่อของเธอรู้เรื่องที่เธอมาเจอคู่แข่งทางธุรกิจคนนี้เขาเธอคงโดนตำหนิอย่างมากจากท่านเป็นแน่

"พี่ขอเลี้ยงเหล้าเราสักแก้วนะ หวังว่าคงจะไม่รังเกียจ"

เสียงหนาของชายหนุ่มเอ่ยออกมาอย่างสุภาพเหมือนกับตอนที่เขาเข้าไปทำความรู้จักกับเธอตอนที่ยังเรียนอยู่มหาลัย

ด้วยเขาก็ยังเป็นชายหนุ่มที่ยังแอบชอบเธออยู่เหมือนเดิมแม้ในวันนี้เขาจะมีครอบครัวไปแล้วก็ตาม

"ค่ะ"

หญิงสาวตอบรับตามมารยาททั้งที่เธอไม่กินเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์

พิชญ์ก็รีบลุกขึ้นไปจัดหามาให้ในทันที โดยตรงไปสั่งเหล้าที่หน้าเคาน์เตอร์บาร์ด้วยตัวเอง ชี้นิ้วสั่งนู้นนี้กับบริกรที่คอยให้บริการ

ผับแห่งนี้เขามีหุ้นอยู่ครึ่งหนึ่งโดยอีกครึ่งเป็นของเพื่อนชาวต่างชาติ

ไม่แปลกที่เขาจะโชว์ความเป็นเจ้าของต่อหน้าหญิงสาวเพื่อให้เธอนั้นประทับใจ

เพราะเขารู้ว่าเธอนั้นมองตามเขาโดยตลอดตามสัญชาตญาณ

ไม่นานนักพิชญ์หนุ่มหล่อที่สาวๆ ต่างต้องแอบมองจนเหลียวหลังก็กลับมาพร้อมกับเครื่องดื่มสองแก้ว

หนึ่งแก้วเขาส่งให้เธอ อีกแก้วหนึ่งเขาดื่มเอง

"ขอบคุณนะคะ"

พริมารับเหล้าสีสันสวยงามนั้นมาจากมือชายหนุ่มแล้วเอ่ยขอบคุณตามมารยาท

เธอวางมันลงบนโต๊ะกระจกเล็กๆ ตรงหน้าอย่างไม่ได้สนใจอยากจะกินมัน

เครื่องดื่มแอลกอฮอล์กับเธอก็ไม่ค่อยจะถูกโรคกันอยู่แล้ว

เธอเคยดื่มครั้งหนึ่งตอนสมัยเรียนมหาลัยจำได้เลยว่าเมาเละ เช้ามาโดนทำโทษจากพ่อกับแม่จนเละเช่นกัน

ไม่จำเป็นเธอไม่แตะต้องมันจะดีกว่า

"พี่สั่งน้ำเปล่ามาให้ล้างคอ"

พิชญ์ที่พอรู้จักนิสัยใจคอของหญิงสาวมาบ้างเลยสั่งน้ำเปล่าตามมาอีกแก้วโดยให้บริกรเดินมาส่งที่หลัง พร้อมกับพูดติดตลกเพื่อเรียกรอยยิ้มจากเธอ

"ขอบคุณค่ะ"

พริมาขอบคุณอีกครั้งและรับน้ำเปล่าเย็นๆ แก้วนั้นมาจากเขา

เธอจิบน้ำเปล่านั้นต่อหน้าเขาเพื่อรักษามารยาท

และก็เพื่อขอบคุณเขาจากใจที่เขาดูจะเอาใจใส่เธอมากกว่าคนรู้จักที่เป็นศัตรูทางธุรกิจกัน

"ให้พี่ไปส่งไหม"

เขากับเธอนั่งคุยกันสักพักโดยที่เขาเป็นฝ่ายชวนคุยมากกว่าจนเวลาเดินหน้าไปเรื่อยๆ

หัวข้อสนทนาหลักๆ ก็คงเป็นเรื่องชีวิตการทำงานเพราะเขากับเธอค่อนข้างหัวอกเดียวกันที่ต้องทำงานหนักเพื่อนำพาตัวเองให้ประสบณ์ความสำเร็จสูงสุด

หญิงสาวก็มีท่าทีกระวนกระวายและขอตัวกลับมาขึ้นเสียดื้อๆ ทั้งที่ยังอยู่ในช่วงเวลาหัวค่ำอยู่เลย

เขาก็เลยอาสาที่จะไปส่งเธอเพราะน้ำเปล่าที่หมดไปครึ่งแก้วคงเริ่มออกฤทธิ์แล้ว

"ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณนะคะที่เลี้ยง"

พริมาพรวดพราดลุกเดินออกจากโต๊ะนั้นอย่างรีบร้อน เธอเดินตรงไปยังลานจอดรถในทันที

ใบหน้าของเธอเริ่มเต็มไปด้วยเหงื่อราวกับด้านในร่างกายมีใครจุดไฟอยู่ภายในนั้น

ลมหายใจเริ่มแรงขึ้นทั้งที่ไม่ได้เหน็ดเหนื่อยอะไรเพราะเธอแค่เดินอยู่

สายตาเริ่มพร่ามัวมองหารถของตัวเองแทบจะไม่เห็น

มือบางพยายามควานหากุญแจรถในกระเป๋าสะพายเพื่อจะนำมากดรีโมทหารถแต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ

"ให้พี่ไปส่งนะ"

พิชญ์เดินเข้ามาประคองเธอจากทางด้านหลัง สองแขนโอบรั้งเอวคอดกิ่วของเธออย่างจงใจ

นำพาลำตัวแสนแข็งแรงแนบชิดไปกับเรือนร่างอรชรที่มีเสื้อผ้าเพียงน้อยนิดปกปิดเอาไว้

ใบหน้าหล่อเหล่าที่ผ่านการดูแลมาอย่างดีแนบชิดไปกับใบหน้าหวานอย่างจงใจ

"ไม่"

พริมาพยายามเปล่งเสียงออกมาให้ดังที่สุดเพื่อหวังให้มีคนเข้ามาได้ยินและช่วยเธอออกไปจากตรงนี้