ตอนที่ 2 มิวนิค

“ไอ้เสือ! นี่มึงเสร็จหรือยัง เดี๋ยวไปเรียนสายนะเว้ย” ชายหนุ่มหน้าตาดีตะโกนแผดเสียงเรียกเข้าไปในห้องที่มีเพื่อนสนิทของเขากำลังเล่นจ้ำจี้อยู่กับนางแบบสาวคนสวย ที่เขาเป็นคนเรียกเธอให้เข้ามาเอ็นเตอร์เทนพวกเขาทั้งสี่ตั้งแต่เมื่อคืน

“อ่าส์~ ซี๊ด อีกนิด” คนถูกเรียกทำได้เพียงแค่ตะโกนตอบกลับมาเพียงเท่านั้นเพราะกิจกรรมรักกำลังร้อนแรง หญิงสาวนางแบบกำลังขย่มอยู่บนตัวเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย

“เออๆกูไปรอที่รถแล้วกัน อยู่ตรงนี้เดี๋ยวกูได้แข็งอีกรอบแน่!” มิวนิคบอกกับคนที่อยู่ภายในห้องอีกครั้งแล้วเลือกที่จะเดินออกไปจากห้องเพราะกลัวว่าตนเองจะอดใจเอาไว้ไม่ไหวเพราะในเวลานี้มันไม่มีเวลาให้มาทำเรื่องอย่างว่าอีกแล้ว เดี๋ยวมันจะสายและจะเข้าเรียนไม่ทัน

 บนรถ

“ไงมึง สบายตัวแล้วสินะ” มิวนิคยิ้มกริ่มถามคนที่พึ่งขึ้นมาบนรถ เขาเริ่มสตาร์ทรถและขับเคลื่อนออกจากลานจอดรถของทางคอนโดทันที

“เออ ซาร่าแม่งโคตรเด็ดเป็นงานสุดๆ” เสือที่ยังคงคิดถึงความเร่าร้อนของนางแบบสาวก็ได้บอกไปยังเพื่อนสนิทที่เป็นคนเรียกเธอเข้ามาปรนเปรอพวกเขาทั้งกลุ่ม เมื่อคืนพวกเขาทั้งสี่ได้ถูกนางแบบสาวปรนเปรอความใคร่ให้อย่างถึงใจ แต่พอพวกมันทั้งไอ้เตโชกับไอ้อาร์มได้เอาเธอเสร็จก็รีบกลับไปกันทันทีกลับไปกันตั้งแต่เมื่อคืน

“แล้วเดี๋ยวนี้มึงยังได้เจอน้องพราวเขาอยู่บ้างมั้ย?” แล้วอยู่ดีๆมิวนิคก็เปลี่ยนเรื่องชวนคุยเฉย เขาถามถึงน้องพราว หญิงสาวรุ่นน้องที่เขาเคยแอบชอบ แต่เธอดันมีแฟนอยู่แล้ว ใบหน้าเศร้าฉายขึ้นอีกครั้ง

“นี่มึงยังตัดใจจากน้องเขาไม่ได้อีกหรือไง!” เสือหันมองใบหน้าของเพื่อนสนิทดูก็รู้ว่ามันยังคงตัดใจจากน้องพราวไม่ได้แต่ยังไงก็ต้องตัดแล้วไหมก็น้องเขามีแฟนอยู่แล้วทั้งคน

“กูก็แค่ถามดูเฉยๆมั้ย” มิวนิคดูจะเลิ่กลั่กอยู่ไม่น้อยที่โดนเพื่อนสนิทอย่างเสือจับพิรุธได้ว่าเขายังไม่อาจลืมเธอได้เลย

“ก็เจออยู่บ้าง..แต่เจอน้องเขาพร้อมแฟนนะ”

“....” พูดแบบนี้สู้ไม่ต้องบอกเสียยังจะดีกว่านะครับไอ้เสือ

“กูมีแอพแชทมาแนะนำ” งั้นเอาแบบนี้ก็แล้วกันในเมื่อเพื่อนของเขายังลืมน้องพราวไม่ได้ ก็คงต้องหาตัวช่วยที่จะทำให้ไอ้มิวนิคมันลืมน้องเขาให้ได้เร็วขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์มือถือของตนเองขึ้นมาแล้วเปิดไปยังแอพหาคู่ที่เขาพึ่งจะเข้าไปลองเล่นดู

“แอพอะไรของมึง แอพนัดเย.. อะนะ” มิวนิคหรี่ตามองไปยังเพื่อนอย่างจับผิดสรรหานั่นนี่มาให้ตลอดนั่นแหละมันน่ะ

“แอพคุยนี่แหละแต่ถ้าได้เย..ถือว่าได้กำไร อ่ะนี่ชื่อแอพนี้ มึงลองโหลดไปเล่นดูเผื่อจะได้ลืมน้องพราวเขาได้เร็วขึ้น” เสือยื่นโทรศัพท์มือถือของตัวเองยื่นไปให้มิวนิคได้เห็นรูปแอพที่เขาได้ลองโหลดมาเล่นดูตั้งแต่เมื่อคืนวาน

“เออ เอาไว้กูจะลองโหลดมาเล่นดูแล้วกัน ไอ้เตโชกับไอ้อาร์มมันไปถึงมหาลัยกันแล้ว พวกมันทักแชทมาบอกกู” มิวนิคพยักหน้ารับหงึกหงักอย่างไปทีพร้อมทั้งบอกกับเสือว่าพวกเพื่อนของเขาทั้งสองคนที่เหลือได้ไปถึงยังมหาลัยเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“เออๆงั้นมึงก็รีบขับเลย”

มหาลัย CH

“ไงครับพวกมึงมาช้านักนะ เอายัยนั่นรอบเช้าหรือไง” พวกเขาเดินเข้ามาภายในห้องเรียนที่มีเตโชกับอาร์มนั่งรอกันอยู่ เสียงทุ้มของไอ้เตโชก็เอ่ยดังขึ้น

“ก็เออดิ แต่เป็นไอ้เสือนะ” มิวนิคชี้ไปที่เสือที่เป็นคนที่เอาแม่นางแบบสาวคนนั้นอีกครั้งก่อนที่พวกเขาจะมาเรียน

“รู้แบบนี้พวกกูน่าจะอยู่ถึงเช้าแบบมันบ้างจะได้เอาอีกสักรอบสองรอบ” อาร์มที่นั่งอยู่ตรงนั้นด้วยก็เริ่มพูดแทรกขึ้นมาด้วยความเสียดายนี่ถ้าเขาอยู่ห้องของไอ้มิวนิคยันเช้าก็คงได้เอาแม่นางแบบคนนั้นอีกสักรอบสองรอบอย่างแน่นอน

“อาจารย์มาแล้วพูดแต่เรื่องเหี้ยๆกันอยู่ได้” เตโชส่ายหัวไปมาเมื่อได้ฟังกลุ่มเพื่อนพูดแต่เรื่องอะไรก็ไม่รู้ เขารับไม่ได้จริงๆ

“ครับ มึงไม่เหี้ยเลยได้ข่าวว่าเมื่อคืนมึงเอายัยนั่นคนแรก?” เสือแซวไปยังเตโชที่กำลังนั่งฟังสิ่งที่มันพูดอยู่

“ฮ่าๆ ก็กูชอบเปิดก่อนนี่” เตโชหัวเราะลั่นขึ้นมาทันทีของแบบนี้ใครดีใครได้ครับ

หลังเลิกเรียน

“สวัสดีมิวนิค วันนี้น้ำตาลขออาศัยรถกลับบ้านด้วยจะได้มั้ยคะ พอดีว่ารถของน้ำตาลเสียจอดซ่อมอยู่ที่อู่น่ะ” น้ำตาล นักศึกษาสาวร่วมคลาสของมิวนิคได้เดินเข้ามาขอความช่วยเหลือจากมิวนิคด้วยแววตาหยาดเยิ้มโดยที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธอต้องการอะไรจากเขา

“ก็เอาสิว่าแต่คอนโดของเธออยู่ตรงไหนช่วยบอกด้วยก็แล้วกัน” มิวนิคยิ้มร้ายอย่างมีเลศนัยในเมื่อเธอคนนี้เสนอตัวมาขนาดนี้มีหรือที่คนอย่างเขาจะปฏิเสธให้เสียของ ของฟรีใครๆก็อยากได้จริงไหม

“เดี๋ยวน้ำตาลไว้บอกตอนอยู่ในรถแล้วกันนะคะ ขอตัวไปเก็บของก่อน” เธอพูดเสร็จก็เดินออกไปเก็บพวกหนังสือเรียนกระเป๋าเครื่องสำอางค์ที่อยู่บนโต๊ะที่อยู่ไม่ไกลจากตรงกลุ่มของพวกเขาสักเท่าไหร่

“ไงมึงได้เหยื่อรายใหม่อีกแล้วเหรอ?” เตโชที่เห็นว่าน้ำตาลได้เดินออกไปแล้วก็รีบเดินเข้ามาแซวมิวนิคในทันทีทันใด

“มาเสนอถึงที่ กูก็ไม่อยากจะปฏิเสธเธอให้เสียน้ำใจ” มิวนิคยิ้มกริ่มในเมื่อมีสาวร้องขอความช่วยเหลือขนาดนี้มีหรือที่คนอย่างเขาจะไม่ให้การช่วยเหลือได้ลงคอเห็นเขาเป็นคนใจร้ายแบบนั้นได้อย่างไรกัน

“หึ!” เสือที่ได้ฟังอยู่ก็หัวเราะในลำคอไอ้มิวนิคนี่แหละตัวดีแม่งล่อหญิงได้ทุกวัน

บนรถ

“ไปห้องเธอเลยนะ” เขามองไปยังเรียวขาสวยของน้ำตาลและเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าสุดสวยที่กำลังจดจ้องมองมายังเขาอยู่เช่นกัน

“ได้สิคะว่าแต่ทำไมวันนี้รถถึงได้ติดจัง” เธอมองไปโดยรอบในช่วงเย็นทำไมถนนเส้นนี้รถถึงได้ติดแบบนี้นะ คนยิ่งอยากจะไปให้ถึงห้องโดยเร็วอยู่ซะด้วย

“ธรรมดาฝนตกรถเลยติด” มิวนิคที่ได้ยินเสียงบ่นพึมพำจากปากของน้ำตาลก็พูดบอกเธอกลับด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ฝนตกรถติดเป็นของคู่กันอยู่แล้ว

“มิวคะแล้วมิวมีแฟนหรือยัง?” ร่างบอบบางหันมายิ้มและถามในสิ่งที่เธอต้องการอยากรู้ออกไป

“ถามทำไม ถ้ามีแล้วจะไม่ทำ?” เขาเป็นคนที่ไม่ชอบให้ใครเข้ามายุ่งวุ่นวายกับเรื่องส่วนตัวอยู่แล้วจึงได้ถลึงตาทำเสียงดุใส่เธอ

“ทำสิคะ ว่าแต่อยากจะให้น้ำตาลทำให้ในรถเลยมั้ยคะ?” น้ำตาลยิ้มเย้ายวนก็แค่อยากรู้ว่าเขามีหรือไม่มีก็เท่านั้นแต่ยังไงแล้วเธอก็ยังอยากที่จะเอากับเขาอยู่ดี แล้วถ้าต่อไปได้พัฒนาไปเป็นแฟนกับมิวนิคได้ก็คงจะดีอยู่ไม่น้อย

“อยากมากเลยเหรอ?” ถามเธอกลับพร้อมกับใช้มือหนาลูบไล้ไปตามต้นขาอ่อนนุ่มของน้ำตาล

“แค่เห็นหน้ามิว น้ำตาลก็..เยิ้มแล้วค่ะ” ยิ้มหวานถูกส่งกลับมา มือเรียวจับมือของเขาเอาไว้แล้วออกแรงขยับเลื่อนให้มือของเขาสัมผัสโดนกางเกงชั้นในของเธอที่ตอนนี้เริ่มมีน้ำหวานไหลเยิ้มออกมา

“หึ!” มิวนิคมองตาเธอหวานซึ้งถ้าจะใจกล้าดึงมือเขาไปอยู่ที่ตรงนั้นของเธอขนาดนี้ เธอคนนี้ก็คงจะพร้อมมากแล้วสินะ