EP 4 : เจอกันครั้งแรก

พันธะร้ายพ่ายรัก : ตอนที่ 4

"ไปได้ ส่วนเธอนายรออยู่ข้างใน" หลังจากบอดี้การ์ดหน้าห้องเช็คตามร่างกายว่าไม่มีของต้องสงสัยได้พูดขึ้นและรีบไล่เจ๊ซูซี่ออกไป

แกร๊ก

ประตูกระจกเปิดออกแค่เพียงตัวเธอเดินเข้าไปได้ ภายในห้องเงียบสงัดจนเธอขนลุก ดวงตากลมโตมองไปยังบุคคลที่นั่งอยู่บนโซฟาหนังเป็นมุมเดียวกับที่เธอรู้สึกก่อนหน้านี้ว่ามีคนจ้องเธออยู่จากด้านใน ท่าทางน่าเกรงขามจนน่าขนลุก แต่รูปร่างหน้าตาดูดีจนตกตะลึง สันจมูกโด่งคมรับกับกรอบหน้า ถึงจะมองเห็นแค่ด้านข้างก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นเค้าโครงฟ้าประทาน บุคลิกภายนอกที่ไม่เหมือนนักธุรกิจหรือมาเฟียธรรมดาทั่วไปแน่นอน

"จะยืนจ้องอีกนานไหม" น้ำเสียงเข้มเอ่ยขึ้นทำให้เธอหลุดออกจากภวังค์

"ขอโทษค่ะ" วิเวียนก้าวขาเรียวเล็กเดินตรงไปที่โซฟาตัวนั้น เธอนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกันแต่เว้นระยะห่างพอสมควร เป็นการเจอแขกที่เธอรู้สึกอึดอัดแบบบอกไม่ถูก ทั้งอึดอัดทั้งเสียวสันหลัง ปกติแล้วเธอจะผ่อนคลายและพูดคุยกับแขก แต่พอเป็นเขาคนนี้ปากของเธอแทบไม่อยากอ้าออกเสียง รังสีบางอย่างกำลังจับจ้องมาที่เธอ รับรู้ถึงสายตาที่เพ่งเล็งมาจนต้องเงยหน้าขึ้นไป

ทำให้เธอกับเขาสบสายตากันในระยะที่ใกล้ ดวงตาคู่นั้นทำให้วิเวียนตกอยู่ในภวังค์ แต่สุดท้ายเธอก็เป็นฝ่ายละสายตาหันหน้ากลับมาตามเดิม

“หึ” คาไลน์หัวเราะในลำคอเบาๆ กับปฏิกิริยาของหญิงสาว แต่เลือกที่จะไม่สนใจอะไรเธอมาก ผู้หญิงแรกๆทำเป็นเล่นตัว และดูเหมือนเธอจะแสดงละครเก่งทำเหมือนไม่สนใจเพื่อให้ผู้ชายอยากได้

มือหนาหยิบบุหรี่ราคาแพงขึ้นมาสูบ พ่นควันขาวคลุ้งไปทั่ว โดยไม่สนใจว่าคนที่นั่งอยู่จะชอบกลิ่นของมันหรือไม่

เธอชินกับกลิ่นบุหรี่พวกนี้แล้วเพราะเธอทำงานสายนี้ลูกค้าส่วนใหญ่มักจะสูบกัน แต่ถ้าเลือกได้เธอจะไม่เข้าใกล้มันเด็ดขาด

ภายในห้องตกอยู่ในความเงียบ และสร้างความอึดอัดให้เธอไม่น้อย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นเหมือนกับเสียงสวรรค์ ก่อนที่ลูกน้องของเขาจะเข้ามา

"คุณแดเนียลมาแล้วครับ" บอดี้การ์ดหน้าห้องโค้งคำนับเป็นเชิงทำความเคารพก่อนจะพูดขึ้น

เมื่อจบประโยคจากบอดี้การ์ดหน้าห้อง ชายร่างสูงลักษณะคล้ายกับคนที่นั่งอยู่ข้างๆเธอได้ปรากฏตัวขึ้น แต่งกายด้วยเสื้อเชิ้ตธรรมดาเหมือนกันกับคาไลน์ ใบหน้าหล่อเหลาสไตล์ชาวยุโรปชวนมอง แต่สิ่งที่ต่างไปคือรอยยิ้มความเจ้าเล่ห์ที่ส่งมาให้เธออย่างเปิดเผย เพราะคนที่นั่งข้างเธอมีแต่สีหน้าบึ้งตึง เรียบนิ่งจนน่ากลัว ชายร่างสูงเดินมานั่งที่โซฟาตรงข้ามเธอและเขา

"ว้าว สาวน้อยคนนี้ชั่งสะดุดตาซะเหลือเกิน" แดเนียลพูดด้วยสายตากะลิ้มกะเหลี่ย

ปึก!

เสียงแก้วคริสตัลกระทบกับโต๊ะกระจกเสียงดัง คาไลน์เป็นคนวางแก้วเหล้าราคาแพงที่ว่างเปล่าไปตรงหน้าเธอและส่งสายตาให้เธอจัดการ

“ไม่ได้เรื่อง”

คำพูดเรียบนิ่งของคาไลน์ทำให้วิเวียนปรายตามองเขาเพียงนิด เขาคงกำลังด่าเธอที่ไม่ยอมรินเหล้าให้ ถ้าเป็นแขกคนอื่นเธอจะทำหน้าที่รินเหล้าทันที แต่เพราะเขาไม่เหมือนคนอื่นเธอเลยไม่กล้าที่จะทำนอกเหนือคำสั่ง อีกอย่างถูกเจ๊ซูซี่กรอกหูก่อนเข้าห้องมาหลายยก และหนึ่งในนั้นที่จำขึ้นใจเลยคือถ้าเขาไม่สั่งห้ามเธอทำ

จะมาไม่พอใจเธอได้ยังไงกัน

วิเวียนจัดการรินเหล้าราคาแพงด้วยความชำนาญ และจัดการหยิบแก้วคริสตัลอีกหนึ่งใบมาไว้ข้างๆกัน แก้วอีกใบที่มีเหล้าสีอำพันถูกยื่นไปให้คนตรงข้าม

แดเนียลยิ้มชอบใจแต่สายตามองไปที่ร่องอกของหญิงสาว

“กูไม่มีเวลาว่างมานั่งมองมึงดูนมผู้หญิงคนนี้”

"โทษทีที่ไม่สนใจมึง พอดีสาวน้อยคนนี้สะดุดกูมากกว่ามึง พอจะบอกชื่อให้ฉันได้รู้จักเธอได้ไหมล่ะสาวน้อย" แดเนียลยังไม่หยุดที่ส่งสายตาหยาดเยิ้มแทบจะกลืนกินหญิงสาวตรงหน้า

ทำให้วิเวียนเขยิบตัวเข้าไปใกล้คาไลน์อีกนิด มือบางกำมือแน่น คาไลน์ยกแขนพาดโซฟาเหมือนเป็นภาพที่เขานั่งโอบไหล่เธออยู่

"วิเวียนค่ะ" เธอตอบเขากลับไปตามมารยาท

"ฉัน...แดเนียล" แดเนียลยื่นมือมาเพื่อหวังจับทำความรู้จัก แต่วิเวียนไม่ได้ยื่นมือไปตอบรับความรู้จักกับเขา

"อยู่กับไอ้คาไลน์เธอไม่ได้แตะตัวมันหรอก ลองมานั่งฝั่งฉันสิ ฉันจะทำให้เธอมีความสุขไม่รู้ลืม"

"ขอโทษด้วยค่ะ ฉันรับงานดูแลคุณคาไลน์แล้วคงไปนั่งกับคุณแดเนียลไม่ได้ และฉันไม่รับงานซ้อนค่ะ ถ้าต้องการผู้หญิงสามารถเลือกเด็กที่ผับนี้ได้เลยค่ะ มีหลายคน" วิเวียนตอบกลับไปตามความจริง และพยายามพูดเพื่อไม่ให้แขกโกรธ

"กูขอย้ำอีกครั้ง! กูไม่ได้มีเวลามานั่งฟังบทสนทนาไร้สาระ" คาไลน์กระตุกยิ้มกับคำพูดของเธอ และพูดขัดจังหวะเมื่อหมดความอดทนกับสิ่งที่ได้ยิน

วิเวียนได้แต่ข่มอารมณ์ไว้และภาวนาให้จบงานนี้เร็วๆ เธออยากจะออกจากห้องนี้เต็มที

"ท่าทางหงุดหงิดไม่สมกับเป็นมึงเลยนะคาไลน์" แดเนียลกระตุกยิ้มมุมปาก พร้อมกับกระดกเหล้าสีอำพันเข้าปากจนหมดแก้ว

คาไลน์ไม่ได้สนใจคำพูดของคนตรงหน้า และส่งสายตาเรียบนิ่งไปที่คนตรงหน้า เขาจริงจังกับงานไม่มีเวลามาพูดเรื่องตลก

"ล็อตใหม่จะถึงมือกูเมื่อไหร่" แดเนียลเป็นคนเปิดประเด็นก่อนและจริงจังทันที

"เงินมึงพร้อมเมื่อไหร่ ของกูก็ไปถึงโกดังมึงเมื่อนั้น"

ทั้งสองคนคุยเรื่องธุรกิจผิดกฎหมายอย่างที่เธอคิดไว้ไม่มีผิด เธอพยายามหันหน้าออกไปทางอื่นไม่อยากรับฟังเรื่องแบบนี้ ไม่เคยสนใจว่าแขกจะคุยเรื่องอะไร แต่เท่าที่ได้ยินผ่านๆคือการส่งอาวุธเถื่อน

โดยที่ทั้งคู่ระมัดระวังคำพูดเช่นกัน เพราะวิเวียนคือคนนอกที่พวกเขาไม่ไว้ใจ

การพูดคุยดำเนินต่อไปด้วยความเคร่งเครียด ถึงในตอนแรกแดเนียลจะเหมือนคนทีเล่นทีจริงแต่พอเข้าสู่โหมดธุรกิจเขาก็กลายเป็นบุคคลที่น่ากลัวไม่ต่างจากคนที่นั่งข้างๆเธอ คนที่นิ่งไม่แสดงอาการอะไรเลยก็คือคาไลน์ที่เธอไม่รู้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

"โอเค เสร็จเรื่องเครียดสักที อยากจะปลดปล่อยอารมณ์สักหน่อย เธอพอจะช่วยฉันได้ไหม?" แดเนียลกลับมาสนใจเธออีกครั้ง สายตากะลิ้มกะเหลี่ยส่งตรงมาที่เธออย่างเปิดเผย

ปึก!

เสียงแก้วเหล้ากระทบโต๊ะอย่างแรง เมื่อคาไลน์กระดกเหล้าจนหมด

"อยากแก้เงี่ย_ก็ตามสบาย กูยกห้องนี้ให้" คาไลน์พูดจบก็ลุกเดินออกจากห้องนี้ทันที ปล่อยให้วิเวียนกับแดเนียลอยู่ด้วยกันสองต่อสอง

"เหลือแค่เราแล้วสินะ"

"ขอตัวค่ะ ฉันบอกคุณไปแล้วว่าฉันมาดูแลแค่คุณคาไลน์ ไม่ต้องการรับงานเพิ่ม ถ้าต้องการระบายเด็กของเราพร้อมทำหน้าที่ค่ะ" วิเวียนพูดจบก็ลุกเดินออกตามคาไลน์ไปทันที

แดเนียลกระตุกยิ้มกับการเล่นตัวของเธอ

"หึ ยิ่งเข้าถึงยากฉันยิ่งชอบ" แดเนียลพูดให้คนตัวเล็กได้ยิน สายตาคมมองร่างบางที่กำลังเดินออกไป

วิเวียนได้ยินประโยคนั้นแต่เธอไม่ได้สนใจ และสาวเท้าเดินออกจากห้องทันที