พันธะลวงสามีแสนเลว : EP 9 ยั่วประสาทนิตา

บทที่ 9

หลินหลินกลับมาที่บ้านในตอนเช้าเห็นลูกชายตัวเล็กซึ่งหลายวันที่เขาไม่ได้เห็นน้องณธีเลยมีแต่พี่เลี้ยงอยู่ดูแล ตัวเธอละเลยความเป็นแม่ขนาดนี้เลยเหรอ เธอทิ้งทุกอย่างและก้าวเดินตรงไปหาลูกชายวัยสองขวบที่นั่งทานข้าวบนโต๊ะอาหารสำหรับเด็ก พี่เลี้ยงที่ป้อนข้าวอยู่นั้นขยับออก

"คุณผู้หญิง" หลินหลินพยักหน้าให้กับพี่เลี้ยงและรับถ้วยข้าวมา เพื่อที่จะป้อนข้าวลูกชายเองเด็กชายตัวเล็กวัยสองขวบกำลังหัดพูดยิ้มหวานให้ผู้เป็นแม่ด้วยความเป็นเด็กดีใจมากที่แม่ของตัวเองนั้นมาหา

"หม่ามี๊ รักมี๊ คิดถึง" ในดวงตาคู่น้อยน้ำตาเอ่อล้นหลินหลินละเลยความเป็นแม่ให้แต่พี่เลี้ยงดูแลจนตัวเองนั้นไม่เคยได้เข้าใกล้ลูก เมื่อได้ฟังคำพูดของลูกบอกว่าคิดถึงมันรู้สึกจุกอกและพูดอะไรไม่ออกนอกจากน้ำตาที่ไหลออกมา

"ฮึ๊บ มี๊ก็คิดถึงลูกมากๆ เลยนะ รู้ไหมมี๊จะไม่ไปไหน วันนี้หม่ามี๊จะอยู่ดูแลน้องณธีและเล่นกับน้องณธีนะลูก" มือของหลินหลินสั่นมากเธอยกมือลูบหัวของลูกชายและยิ้มทั้งน้ำตาเด็กชายตัวเล็กยิ้มหวานให้กับผู้เป็นแม่และจับมือตอบ

"รักมี๊สุดๆ" ถ้วยข้าวในมือนั้นปกติแล้วพี่เลี้ยงบอกว่าน้องณธีจะกินไม่หมดแต่ในครั้งนี้เขากลับกินข้าวในถ้วยหมดจนไม่เหลือน่าจะเป็นเพราะความดีใจที่แม่ของเขาอยู่ด้วยและเป็นคนป้อนข้าวเอง

ในช่วงสายหลินหลินป้อนข้าวลูกชายเสร็จจึงนอนเล่นกับลูกชายในห้องนั่งเล่น จนกระทั่งเธอพาลูกชายขึ้นไปอาบน้ำ 

มีแต่พี่เลี้ยงที่คอยดูแลจนไม่รู้ว่าการอาบน้ำให้ลูกเป็นยังไง แต่หลินหลินก็พร้อมที่จะปรับตัวและเป็นคุณแม่ที่ดีเธอบอกให้พี่เลี้ยงเป็นคนสอนจนกระทั่งอาบน้ำให้ลูกเสร็จ น้องณธีเป็นเด็กที่ฉลาดพูดเร็วและบอกง่าย 

"มี๊ขอดมหัวหน่อยสิ หอมไหมนะ" เธออุ้มลูกชายวางไว้บนเตียงนอนและใช้ผ้าเช็ดหัวเช็ดผมให้กับลูกชายเบาๆ น้องณธีกับธารามซึ่งหน้าคล้ายกันดั่งกับฝาแฝด หลินหลินเธอยิ้มให้กับลูกชายยิ่งเช็ดผมให้กับเขาดูแลเขาเอาใจใส่เขายิ่งรู้สึกมีความสุขมันผ่อนคลายความเครียดและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้มาก 

"หม่ามี๊ไม่ไปไหนนะ" ด้วยความเป็นเด็กอยู่บ้านเดียวกับพ่อและแม่แต่ต้องอยู่กับเพียงแค่พี่เลี้ยงหลินหลินเธอเห็นลูกที่มองตัวเองและส่ายหน้าไปมากลัวว่าเธอจะหนี ยิ่งทำให้เธอรู้สึกผิดทำไมถึงละเลยลูกได้ขนาดนี้เป็นเพราะว่าแสงสีความสนุกใช้ชีวิตใช้แต่เงินจึงไม่หันมองคนใกล้ตัวเหตุผลนี้คงทำให้สามีเธอนั้นโกรธด้วยจึงกลายเป็นความเจ็บปวดที่เขาเลิกรักเธอ 

"ไม่ไปไหนครับ...มี๊ไม่ไปไหนจะอยู่กับลูกชายครับ" ประตูห้องเปิดเข้ามาในช่วง 13 :00 น .ปกติแล้วเขาจะต้องกลับบ้านในตอนเย็น ธารามเดินเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าเข้มขรึมดั่งกับคนไม่พอใจแต่พอเห็นหลินหลินกำลังกอดกับลูกชายหยอกล้อกัน

"ปะป๊า" เด็กชายตัวเล็กยิ้มกว้างมากกว่าเดิมเมื่อเห็นผู้เป็นพ่อนั้นเข้ามาหา เขารีบลุกขึ้นทันทียกมือทั้งสองข้างเพื่อให้พ่ออุ้ม

"ว่ายังไงครับคนเก่งของป๊า ไหนขอป๊าหอมหน่อยสิลูก" ถึงแม้ว่าในสายตาของธารามมองมาที่หลินหลินแต่เขายังคงยิ้มและหัวเราะกับลูกชายธารามนั่งลงที่เตียงหยอกล้อกับลูกชาย หลินหลินยิ้มดีใจที่วันนี้ครอบครัวมีความสุขถึงแม้มันจะเป็นช่วงเวลาอันสั้นก็ตาม

"คุณคะวันนี้เราทำกับข้าวนั่งทานกับลูกกันไหม ช่วยกันทำเราจะได้ฝึกพัฒนาการของลูกด้วยไง" ธารามมองมาที่หลินหลินที่เอ่ยชวนตัวเองที่กำลังจะอ้าปากเตรียมที่เพื่อจะปฏิเสธแต่ลูกชายนั้นเอ่ยพูดขึ้นไม่พอยังจับแขนของเขาเขย่าใบหน้าที่ดีใจทำให้ธารามไม่สามารถปฏิเสธลูกชายตัวเล็กได้

"ปะป๊า...นะครับปะป๊าอยากทำ" มือหนาลูบหัวของลูกชายและพยักหน้า

"ได้สิครับถ้าอยากทำเดี๋ยวป๊าจะโชว์ฝีมือเอง เราไปกันเลยไหมป๊าหิวข้าวแล้ว" ธารามลุกขึ้นยื่นมือหาลูกชายทั้งสองข้างเพื่อโอบอุ้มเจ้าตัวเล็กนั้นออกจากห้อง 

เมื่อลงมาด้านล่างธารามพาน้องณธีลูกชายตัวเล็กเข้ามาในครัวนั่งลงที่เก้าอี้ ส่วนหลินหลินที่ไม่เคยทำกับข้าวเลยได้เพียงแต่เปิดตู้เย็นแล้วเอาของออกมาล้าง

"คุณจะใช้อะไรบ้างคะ เดี๋ยวฉันจะได้เตรียมถูกคุณจะทำเมนูอะไร" หลินหลินนั่งยองๆ ลงเพราะว่าผักในตู้เย็นนั้นอยู่ชั้นล่าง เธอเอ่ยถามธารามโดยที่ไม่ได้หันมองส่วนคนตัวโตก็มองก้มลงซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ทั้งคู่หันมองหน้ากันในระยะใกล้ชิด

"อุ๊ย...ปิดตา" เด็กชายตัวเล็กทำท่าทียกมือปิดตาทั้งสองข้างเสียงหัวเราะและคำพูดนั้นทำให้พ่อและแม่ของเขาถึงกับสะดุ้ง

"หลบ" น้ำเสียงห้วนๆ เอ่ยบอกให้เธอหลบและยังผลักไหล่ของหลินหลินออกการกระทำนั้นลูกชายไม่เห็นเพราะเขาหันมองแล้ว 

"พูดดีๆ ก็ได้นี่คะ" หลินหลินจึงเอ่ยพูดบอกเขาที่มองมาด้วยสายตาที่ไม่พอใจในตัวเธอ

"คนแบบเธอสมควรที่จะให้ฉันพูดดีด้วยหรอก ถ้าไม่ติดว่าลูกอยู่ตรงนี้ ฉันคงไม่แม้แต่จะเข้าใกล้เธอด้วยซ้ำ" ยังดีนะที่มีลูกชายอยู่ตรงนี้ไม่อย่างนั้นธารามคงว่าให้มากกว่านี้อีกแต่ไม่เป็นไรความสัมพันธ์จะดีขึ้น ถ้าเกิดเรามีลูกเพราะยังไงณธีก็คือสายเลือดของเขาเเละเธอ

"วันนี้ป๊าจะผัดข้าวแล้วก็ต้มจืดให้กับน้องณธีนะลูก โอเคไหม" น้องณธีพยักหน้าให้กับผู้เป็นพ่อเขายิ้มนั่งรอที่เก้าอี้ไม่ดื้อไปไหนมองพ่อและแม่ทำกับข้าวให้กับตัวเอง

"หยิบหัวไชเท้าให้หน่อย" ธารามเอ่ยขึ้นเรียกให้หลินหลินนั้นหยิบหัวไชเท้าให้ตัวเองเพื่อที่จะต้มน้ำซุปแต่หลินหลินเธอไม่เคยทำกับข้าวเข้าครัวเลยสักครั้งจึงไม่รู้จักชนิดของผักสักเท่าไร เธอหันหน้ากลับมามองที่ธารามและเอ่ยถามเขา ซึ่งนิตาที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องครัวเห็นการกระทำของหลินหลินทำให้นิตาไม่พอใจจนเเสดงออกทางแววตาอย่างชัดเจน

"ฉันไม่รู้ว่าอันไหนอันนี้หรือเปล่าคะที่รัก" หลินหลินหยิบหัวไชเท้ายกขึ้นและเรียกธารามว่าที่รักซึ่งคิ้วหนาขมวดเข้าหากันไม่รู้ว่าหลินหลินกำลังเล่นอะไร

"ลูกกำลังมีความสุข ฉันอยากให้เขาเห็นเรารักกันขอสักวันนะคะ" หลินหลินขยับเข้าใกล้สามีกระซิบข้างหูเบาๆ สายตามองมายังนิตา

"ก็แค่วันนี้วันเดียวเท่านั้นแหละ" นั่นคือเสียงตอบกลับของธารามเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่านิตายืนมองอยู่คิดว่าหลินหลินภรรยาของเขาอยากให้ลูกมีความสุขเพราะพ่อแม่รักกัน

"ปะป๊ากับหม่ามี๊รักกัน" นิตากำหมัดเข้าหากันแน่จนตัวสั่นเธอเห็นเด็กผู้ชายตัวเล็กนั่งอยู่ที่เก้าอี้บอกพ่อกับแม่รักกันและทั้งสองนั้นดูรักกันมากหัวเราะให้กับลูกจึงรีบเดินออกมา

"รักกันเหรอ ที่คุณรีบกลับมาบ้านคุณบอกว่ามีธุระรีบออกมาจากบริษัท คุณกลับมาหาภรรยาของคุณ คุณกลับมาหาอีหลินหลิน" นิตาเหมือนกับคนบ้ายืนเกร็งพร้อมกับมือทั้งสองข้างกำหมัดไว้ เธอกลับมาก่อนเวลาก็เพราะว่าอยากรู้ว่าธารามนั้นกลับมาที่บ้านหรือเปล่าและก็เป็นจริงอย่างที่เธอคิด 

"ไม่มีวัน ฉันไม่มีวันให้คนรักของฉันไปรักเธอหลินหลิน เธอมันผู้หญิงที่เหลือแต่ตัวไม่เหลืออะไรแล้ว เธอไม่สมควรได้รับความรัก เธอไม่สมควรได้รับมันต้องเป็นฉันเท่านั้น จะต้องเป็นฉัน" 

นิตารีบหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายและโทรหาใครบางคนก่อนที่จะขับรถออกจากบ้านไป