All Chapters of พันธะลวงสามีแสนเลว: Chapter 1 - Chapter 10

บทนำ งานเลี้ยงต้อนรับท่านประธานคนใหม่จัดขึ้นยิ่งใหญ่สมกับฐานะและหน้าตาของเขา ผู้ชายที่ยืนอยู่บนเวทีเตรียมกล่าวขอบคุณแขกในงานนี้คือสามีของเธอ ใบหน้าสวยฉีกยิ้มหวานเตรียมที่จะเดินขึ้นเวทีแต่ต้องหยุดชะงัก ปลายตาของแขกในงานต่างพากันเหลียวมองหญิงสาวแปลกหน้าที่เดินขึ้นไปเสียก่อน "ท่านประธานคะ ไม่ทราบว่าคนที่ขึ้นไปอยู่บนเวทีนั้นเป็นใครแล้วทำไมคุณหลินหลินถึงไม่ขึ้นไปอยู่ตรงนั้นล่ะคะ" เหล่านักข่าวและบุคคลที่มาร่วมงานต่างพากันงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จ้องมองหลินหลินอย่างที่หญิงสาวคนนี้เอ่ยพูด ที่ตรงนั้นต้องเป็นของเธอผู้ดป็นภรรยาเขาสิแต่กลับเป็นของผู้หญิงคนอื่นได้อย่างไรหลินหลินผู้ที่ไม่เคยยอมใครเดินตรงเข้ามาด้วยความสวยสง่าเรือนร่างบางเผยถึงความเซ็กซี่และจัดจ้านด้วยชุดแดงปากแดงเดินตรงขึ้นไปบนเวที เธอเดินแทรกเข้าไประหว่างผู้หญิงคนนั้นกับสามีตัวเองใบกน้าสวยฉีกยิ้มหวานให้สื่อมวลชลและแขกร่วมงาน แต่ภายใต้รอยยิ้มนั้นโกรธจนกัดฟันเสียงดังกรวดๆ"ดิฉันมาแล้วค่ะ สามีของฉันได้เป็นประธานคนใหม่แทนคุณพ่อดิฉันจะไม่มาแสดงความยินดีได้ยังไงคะ ต้องขอบคุณพี่ๆ นักข่าวมากเลยนะคะที่นึกถึงหลินหลิน" ในแววตาคู่นั

บทที่ 2 หลังจากที่รถจอดหน้าบ้านของนิตาธารามมาส่งเธอแต่ยังไม่ยอมลงรถ นิตาหันไปมองธารามแล้วพุ่งตัวกอดทันที ใบหน้าออดอ้อนซบลงที่แขนแกร่งเบาๆ"นิตาอย่าทำแบบนี้" ธารามถอนหายใจจับแขนของนิตาออกจากคอตัวเอง ถึงแม้เธอคืออดีตคนรักแต่เขาไม่เลวพอที่จะมีอะไรกับคนผู้หญิงอื่นทั้งที่ยังไม่หย่า"ทำไมคะธาราม เรารักกันไม่ใช่หรอคะตลอดระยะเวลาสี่ปีที่ผ่านมา นิตาเชื่อว่าคุณรักนิตามาโดยตลอด" ธารามยิ้มให้กับนิตาเขายกมือลูบหัวของหญิงสาวเบาๆ ใบหน้าของธารมที่ส่งยิ้มให้นั้นดูมีบางอย่างที่ไม่กล้าจะพูดกับเธอ"ใช่ผมรักคุณมาโดยตลอด แต่ผมยังไม่ได้หย่ากับหลินหลินซึ่งผมไม่อยากบาป โดยการมีชู้เข้าใจผมนะนิตา จะเลวอย่างไงก็ไม่ควรสวมเขา" ธารามอ้างกับนิตาว่าตัวเองนั้นยังไม่ได้หย่ากับหลินหลินเพื่อปฏิเสธความสัมพันธ์ที่จะเกิด"ก็ได้ค่ะ แล้วเมื่อไรคุณจะหย่ากับหลินหลินสักที ในเมื่อพ่อของเธอก็ตายไปแล้ว คุณได้ทุกอย่างมาแล้ว คุณรออะไรอีก" ใบหน้าน้อยจ้องมองด้วยสายตาที่เคร่งครัดรอคำตอบจากคนรักว่าเมื่อไร เขาจะหย่าเพื่อที่ตัวเองจะได้เข้าไปแทนที่"หลินหลินเข้าโรงพยาบาลเพราะเป็นลม ผมจะต้องรีบกลับบ้านลูกของผมอยู่คนเดียว เอาไว้เราค่อยคุยกัน

บทที่ 4 ธารามเข้ามาในห้องทำงานมือหนากำหมัดเข้าหากันแล้วทุบลงด้วยความโกรธ ใบหน้าขรึมเข้มเงยขึ้นด้วยมือนั้นลูบใบหน้าของตัวเองคลายความโกรธ "เธอต้องชดใช้ มันถูกแล้ว" สายตาจ้องมองไปยังกรอบรูปบานเล็กเป็นรูปแต่งงานของตัวเองกับหลินหลินตั้งอยู่บนโต๊ะทำงาน มือหนาคว้าหยิบแล้วเขวี้ยงมันเข้าผนังห้องอย่างแรง"เพร๊ง!" ในเวลาเดียวกันคนที่เปิดประตูเข้ามาแบบไร้มารยาทสะดุ้งตกใจร้องว้ายตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ธารามจึงหันหน้าไปมอง"นิตา" นิตายืนตัวเกร็งยกมือปิดปากของตัวเองไม่คิดว่าที่เธอเสียมารยาทเข้ามาในห้องทำงานของเขาเงียบๆ จะมาเจอเขาขว้างของทำให้เธอตกใจ"ขอโทษค่ะ ฮึ๊ก" นิตาอยู่ต่อหน้าของธารามเธอเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนในขณะหญิงสาวตัวเล็กยืนร้องไห้ธารามไม่รอช้าที่จะลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปประคองเธอเข้ามาในห้องทำงาน"ตกใจหมดเลยค่ะ" เมื่อนั่งอยู่ตรงโซฟามือน้อยทั้งสองข้างพุ่งโอบกอดเอวของธารามพยายามใช้ใบหน้าซบลงที่อก ธารามแม้ไม่เต็มใจให้กอดแต่ต้องนิ่งเพราะคนตัวเล็กร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุด"แคร็ก!" ประตูเปิดพรวดพราดเข้ามาซึ่งแตกต่างจากการเปิดประตูเมื่อสักครู่ หลินหลินเธอเปิดมาเห็นในจังหวะที่นิตาเธอกอดสามี

บทที่ 6 เรือนร่างบางไร้สติบนเตียงโดยคนตัวโตอาบน้ำชำระร่างกายอยู่ในห้องน้ำ ล้างทำความสะอาดเพื่อที่จะมีความสุขกับคนที่ตัวเองนั้นเอามา ใบหน้าน้อยที่หลับตาเริ่มขยับขมวดคิ้วเข้าหากัน เธอยกมือตบตรงช่วงศีรษะเบาๆ เพราะรู้สึกปวดหัวแต่พอลืมตาตื่นขึ้นพบว่าที่ตัวเองอยู่นั้นไม่คุ้นเคยมาก่อนและไม่ใช่ห้องของตัวเองอย่างแน่นอน เธอจึงดีดตัวเองลุกขึ้นนั่งและในช่วงขณะเดียวกันประตูห้องน้ำเปิดออกมา ด้วยที่มีผู้ชายตัวโตเดินออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูผืนเดียวพันเอวหลินหลินจ้องมองชายคนนั้นด้วยใบหน้าที่สงสัยจนคิ้วขมวดเข้าหากันแต่ยังคงประคองจับใบหน้าไว้เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ยังคงหลงเหลืออยู่"ตื่นแล้วเหรอ ดีตื่นแล้วจะได้ไม่เสียเวลาฉันกระแทกจะได้ครางดังๆ" อยู่ๆ ผู้ชายคนนั้นพุ่งตัวเข้ามาหาแล้วจับแขนของเธอกดลงลำตัวน้อยไม่สามารถสู้แรงของคนตัวโตได้"ปล่อยฉันนะ ปล่อยฉันนายเป็นใคร" ใบหน้าเขาที่อยู่ในระยะใกล้ชิดยกยิ้มด้วยความเจ้าเล่ห์นั่งกดทับหน้าท้องของหลินหลินเอาไว้มือทั้งสองข้างกดลงไม่ให้ขยับหนี"ฮ่าๆ จำแฟนเก่าอย่างฉันไม่ได้เหรอ" ไม่แปลกที่หลินหลินสงสัยและคลับคล้ายคลับ

บทที่ 8 ในตอนที่ธารามนอนอยู่นั้นเขาได้ยินเสียงประตูมีคนมาเคาะและเรียกเสียงดังซึ่งธารามนอนในห้องทำงานตัวเองด้านล่างโดยที่หนีหลินหลินมานอนโซฟาในห้องทำงาน เขาลุกขึ้นจากโซฟาด้วยความหงุดหงิดแต่พอเปิดประตูออกมาเห็นนิตาเขาจึงปรับเปลี่ยนสีหน้าทันทีในตอนดึกขนาดนี้แล้วทำไมนิตาถึงยังไม่นอน"นิตามีอะไรหรือเปล่า ทำไมถึงยังไม่นอนนี่มันดึกมากแล้วนะ" ธารามก้มมองนาฬิกาที่แขนของตัวเองและเอ่ยถามหญิงสาวตรงหน้าเธอยืนนิ่งถือโทรศัพท์เอาไว้ใบหน้าสวยนั้นดูใสซื่อ"คุณธารามคะ คือนิตาไม่รู้ว่าจะบอกคุณดีหรือเปล่า แต่มันคงไม่ดีแน่ๆ เพราะจะทำให้สามีภรรยานั้นเกลียดกัน นิตากลับห้องดีกว่าค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ" นิตาเดินหันหลังกลับเหมือนสำนึกผิดที่เขาทั้งสองคนจะทะเลาะกัน แต่จริงๆ แล้วในใจของเธอรอวันที่เขาหย่ากันต่างหากเมื่อนิตาหันหลังธารามจึงคว้าจับแขนของนิตาเอาไว้ดึงให้หันกลับ"มีอะไรนิตามาเคาะประตูเรียกผมแล้วอยู่ๆ ก็กลับไปจะปล่อยให้ผมค้างคาใจหรือยังไง เกิดอะไรขึ้น" สายตาของธารามจ้องมองนิตาที่ดูกล้าๆ กลัวๆ ไม่กล้าที่จะบอก เขาขมวดคิ้วเพ่งมองไปยังใบหน้าน้อยเอ่ยถามย้ำอีกครั้งจนนิตายื่นโทรศั