บทนำ

บทนำ

@มาเก๊า

@คาสิโนของไฟคุณพ่อของเพลิง

"บอกกูทีว่ามึงไม่ได้คบกับน้องสาวกูอยู่" เพลิงเอ่ยถามริชาร์ดเพื่อนสนิทของตนขณะที่นั่งดื่มกันอยู่บนชั้นสองของคาสิโน

"นั่นน้องสาวมึงเหรอ" ริชาร์ดมาเฟียหนุ่มลูกครึ่งไทย-อิตาลีเจ้าของดวงตาสีครามเอ่ยขึ้นอย่างยียวนพลางยักยิ้มมุมปากอย่างไม่สะทกสะท้านกับสายตาดุดันที่เพลิงจ้องมองมาที่ตน

"มึงมันทุเรศ" เพลิงต่อว่าเพื่อนรักอย่างขอไปที พลางกระดกเหล้าเข้าปากอึกใหญ่

"หึ..เป็นกูไม่ดีรึไง..อย่างน้อยกูก็เป็นเพื่อนมึง" ริชาร์ดกล่าวพลางหัวเราะในลำคอหนาเบาๆพึงพอใจที่ทำให้เพื่อนรักหงุดหงิดได้

"มึงคือสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัว" เพลิงกล่าว

"ได้ข่าวว่ามึงน่ากลัวกว่ากู" ริชาร์ดยอกย้อนกลับอย่างติดตลก

"ยอกย้อนนะไอ้เวร" เพลิงใช้ท่อนขาแกร่งพาดขึ้นมาบนโต๊ะตรงหน้าด้วยท่าทางเคร่งขรึมก่อนจะหันไปมองดูความเรียบร้อยของคาสิโน

"ใครอนุญาตให้เด็กอายุไม่ถึงสิบแปดมาทำงานที่คาสิโนพ่อกู" เพลิงเอ่ยขึ้นเสียงเข้มเมื่อสายตาคมกริบเหลือบไปเห็นเด็กสาวหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มที่มีผิวขาวอมชมพูออร่าเด่นออกมา จนเขาต้องหันไปมองกำลังเดินเสิร์ฟวิสกี้ให้กับเหล่าบรรดานักเสี่ยงโชคอยู่ที่ชั้นหนึ่งของคาสิโนอย่างเงอะงะดูจากท่าทางของเธอแล้วเพลิงก็รู้ได้ทันทีว่าเธอเพิ่งเข้ามาทำงานที่คาสิโนของคุณพ่อของเขาได้ไม่นานแน่นอน

"เด็กคนนั้นอายุสิบแปดปีแล้วครับเธอมาขอทำงานก่อนมหาวิทยาลัยจะเปิดเรียนเดือนหน้าครับ" กวินมือขวาคนสนิทของเพลิงเอ่ยบอกผู้เป็นเจ้านาย

"แน่ใจว่าสิบแปด?" ริชาร์ดเอ่ยถามแทรกขึ้นมาด้วยไม่เชื่อว่าเด็กหน้าตาจิ้มลิ้มคนดังกล่าวจะอายุถึงสิบแปดปีแล้ว ใบหน้าของเธอยังดูเหมือนเด็กวัยมัธยมต้นอยู่เลย

"เอ่อ..คะ..ครับ..ถ้าเธอไม่โกหก" กวินตอบด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักเขาเองก็ไม่แน่ใจว่าเด็กสาวพูดความจริงกับเขารึเปล่าด้วยเมื่อตอนกลางวันเด็กสาวเดินเข้ามาขอร้องอ้อนวอนเขาให้ช่วยรับเธอเข้าทำงาน เพราะความสงสารเห็นว่าเธอกำลังลำบากกวินจึงช่วยให้งานเธอทำเพื่อแลกกับเศษเงินของเจ้านายหนุ่มของเขาอย่างเพลิง

"ไปเรียกมา" เพลิงออกคำสั่งเสียงเข้มไม่รู้อะไรดลใจทำให้เขาต้องเรียกเธอให้ขึ้นมาพบ ทั้งที่เขาแค่เอ่ยปากออกคำสั่งกับลูกน้องก็สามารถทำให้เธอออกไปจากคาสิโนของเขาได้แล้ว

"ครับ" กวินตอบรับคำสั่งของผู้เป็นนายแม้จะงุนงงเล็กน้อยว่าทำไมเจ้านายของเขาถึงต้องเรียกเด็กสาวคนดังกล่าวขึ้นมาตำหนิเองทั้งๆที่เพลิงสามารถสั่งให้เขาลากตัวเด็กสาวออกไปให้พ้นสายตาก็ง่ายเพียงแค่ต้องการ ถึงจะงุนงงแต่ก็ต้องทำตามคำสั่งของผู้เป็นนายอยู่ดี กวินจึงโค้งศีรษะลงเล็กน้อยเป็นการทำความเคารพผู้เป็นนายแล้วจึงรีบสาวเท้าเดินออกไปทำตามคำสั่งทันที

"สนใจเหรอไอ้เพลิง" ริชาร์ดเอ่ยแซวอย่างรู้ทัน หากเพลิงไม่มีความสนใจในตัวของเด็กสาวคนดังกล่าว เพลิงคงจะไม่เรียกเธอให้ขึ้นมาพบ เพลิงคงจะสั่งให้ลูกน้องของเขาลากตัวเธอออกไปจะง่ายกว่าการที่เขาจะมานั่งสอบสวนต่อปากต่อคำกับเด็กสาววัยมัธยมเอง

"แค่เรียกมาตำหนิ" เพลิงตอบเสียงเรียบอย่างขอไปที

"เหรอ..เท่าที่กูเห็นเมื่อกี้สายตาที่มึงมองเด็กคนนั้นมันไม่ใช่สายตาที่จะเรียกมาตำหนิ" ริชาร์ดกล่าวด้วยเขาแอบเห็นแววตาที่เพลิงจ้องมองเด็กสาวคนดังกล่าวมันเหมือนกับว่าเพลิงเองกำลังตกอยู่ในภวังค์ความสวยและน่ารักของเด็กสาวคนดังกล่าวอยู่

"มึงเป็นกูรึไง" เพลิงตวัดตามองเพื่อนรักอย่างนึกรำคาญ ทำให้ริชาร์ดหัวเราะในลำคอหนาเบาๆด้วยความชอบใจ

"มาแล้วครับนาย" กวินเดินเข้ามาหาผู้เป็นนายพร้อมกับเด็กสาวคนดังกล่าวเดินตามหลังเขามาติดๆ เพลิงหันมามองใบหน้าจิ้มลิ้มสวยหวานราวกับตุ๊กตาบาร์บี้มีชีวิตของเด็กสาวตรงหน้าด้วยแววตาเย็นชาไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกมา

"ชื่ออะไร" เป็นริชาร์ดที่เอ่ยถามชื่อของเด็กสาวเป็นภาษาอังกฤษแทนเพื่อนรักอย่างรู้งาน

"นามิค่ะ" นามิตอบกลับริชาร์ดเป็นภาษาอังกฤษพลางเบนสายตามาจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาราวกับถูกพระเจ้าตั้งใจปั้นขึ้นมาอวดพระเจ้าดาวดวงอื่นอย่างเพลิงไม่วางตาเหมือนกับที่เพลิงเองก็จ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้มสวยหวานราวกับตุ๊กตาบาร์บี้มีชีวิตของเธอเหมือนกัน

"เป็นคนญี่ปุ่น?" ริชาร์ดเลิกคิ้วขึ้นกล่าวถามด้วยเห็นว่าชื่อและดวงตาของเธอที่กลมโตจึงคิดว่าเด็กสาวตรงหน้าคงจะเป็นคนญี่ปุ่น

"ค่ะ แต่คุณพ่อของหนูเป็นคนไทย"

"เธอเป็นคนไทยเหรอ..พวกฉันก็เป็นคนไทย" ริชาร์ดกล่าวเป็นภาษาไทยติดสำเนียงอังกฤษ

"จริงเหรอคะ" เด็กสาวทำตาลุกวาวด้วยความดีใจเมื่อได้รับรู้ว่าบุรุษตรงหน้าทั้งสองคนเป็นคนไทยเหมือนกับคุณพ่อของเธอที่เพิ่งเสียชีวิตไปเมื่อห้าเดือนที่แล้ว

"เธออายุเท่าไหร่" ริชาร์ดเอ่ยถามเป็นภาษาไทย

"สิบแปดปีค่ะ" เด็กสาวตอบพลางเบือนหน้าหลบสายตาคมกริบของเพลิงที่จ้องมองมาที่เธอราวกับกำลังจับผิดเธออยู่

"โกหก" น้ำเสียงเหี้ยมทรงอำนาจของเพลิงดังขึ้นหลังจากนิ่งเงียบอยู่นานทำเอานามิสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจกับน้ำเสียงอันแสนเหี้ยมดุดันของเขา

"เธออายุเท่าไหร่? อย่าโกหกเพราะถ้าเธอโกหกร่างของเธอจะถูกโยนทิ้งที่บ่อจระเข้ทันที" ริชาร์ดกล่าวเสียงเข้มดุทำเอาเด็กสาวเนื้อตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว

"ฮือฮือ..นะ..หนูอายุสิบเจ็ดปีค่ะแต่หนูจะอายุครบสิบแปดปีเดือนหน้าแล้วค่ะ" เด็กสาวตอบพลางสะอื้นไห้ออกมาอย่างหนักทำเอาเพลิงและริชาร์ดงุนงงกับความอ่อนแอของเธอไม่น้อย

"ยังเรียนมัธยมอยู่สินะ" ริชาร์ดเอ่ย

"อึก..ค่ะ" เด็กสาวตอบเสียงสั่นมือบางสั่นเทาอย่างหนัก

"เอาไง? ให้ลูกน้องมึงโยนเด็กคนนี้ออกไปเลยไหม?" ริชาร์ดเอ่ยถามความคิดเห็นของเพลิงเสียงเรียบก่อนจะกระดกเหล้าเข้าปากอย่างใจเย็น

"ใครให้เธอมาทำงานที่นี่" เพลิงเอ่ยถามเสียงเรียบ

"อึก..นะ..หนูมาเองค่ะหนูไม่มีบ้านไม่มีเงินติดตัวเลยหนูก็เลยมาของานพี่ใจดีทำค่ะ" เด็กสาวตอบกลับไปตามความจริงเธอเองก็ไม่ได้อยากจะโกหกพวกเขาเรื่องอายุจริงๆของเธอ หากแต่ไม่ทำอย่างนั้นเธอก็คงไม่มีเงินกินข้าว

"พี่ใจดี?" เพลิงขมวดคิ้วเข้มเข้าหากันยุ่งก่อนจะหันมาตวัดตามองลูกน้องคนสนิทที่ยืนเหงื่อตกอยู่ข้างๆของเด็กสาวตรงหน้า

"ผมขอโทษครับนาย ผมเห็นว่าเด็กคนนี้เดินร้องไห้มาของานทำ ผมสงสารก็เลยรับเธอเข้ามาทำงานผมไม่รู้ว่าเธอโกหกเรื่องอายุ" กวินกล่าวพลางก้มหน้าสำนึกผิด

"ลากออกไป" เพลิงออกคำสั่งเสียงเข้มก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเดินตรงไปที่บันไดโดยที่มีริชาร์ดเดินตามหลังเพลิงออกมาติดๆ