เด็กเตะบอล 1

เด็กเตะบอล

          ธีธัสมาถึงสนามบิน มีผู้จัดการรีสอร์ตและผู้ช่วยของธีรดนย์มารอรับ

ผู้จัดการรีสอร์ตเป็นหนุ่มใหญ่ อายุสี่สิบกลางๆ ชื่อภาษิต ส่วนผู้ช่วยธีรดนย์ ซึ่งนับแต่วันนี้เป็นต้นไป ก็ต้องเป็นผู้ช่วยของธีธัส มีชื่อว่ากรวิก อายุราวๆ สามสิบต้นๆ

ธีธัสยอมรับว่าตั้งแต่รถตู้ที่ไปรับเขาจากสนามบิน กระทั่งมาถึงรีสอร์ต ซึ่งอยู่ในอำเภอที่ขึ้นชื่อเรื่องที่พักมีวิวสวยงาม เพราะภูมิทัศน์ที่มีทั้งแม่น้ำเล็กๆ และภูเขาโอบล้อม

หัวใจเขามันแปลบปร่ากับความทรงจำที่ไหลผ่านเข้ามา เมื่อคิดถึงตอนที่พาดาริณมาพักผ่อนที่นี่ ในวันครบรอบครบกันสองปี

วันนั้นดาริณพาเขาไปพบแม่ของเธอเป็นครั้งแรก แม้จะรู้สึกว่าแม่ของเธอจะไม่ค่อยชอบเขาเท่าไหร่ หลังจากรู้ว่าเขาเป็นเพียงพนักงานบริษัท เงินเดือนแค่หมื่นกว่าๆ

หลังจากเยี่ยมแม่เธอแล้ว เขาก็พาดาริณมาที่รีสอร์ตแห่งนี้ เพราะราคาห้องพักค่อนข้างแพง เขาจึงสามารถพักได้แค่สองวัน และต้องรีบกลับไปทำงานด้วย

ภายในบ้านพักที่สวยงาม เขากับดาริณใช้เวลาด้วยกันอย่างมีความสุข ตอนนั้นยังเคยสัญญากันว่า หากเก็บเงินได้มากพอ จะพากันมาพักผ่อนที่นี่อีกครั้ง

เขาแค่นยิ้มให้กับโชคชะตา ไม่คิดว่าวันหนึ่งเขาจะได้เป็นเจ้าของรีสอร์ตที่นี่ และกลับมาอีกครั้ง โดยไม่มีดาริณ

ทุกวันนี้ธีธัสมีเงิน บ้าน รถ และธุรกิจเป็นของตัวเอง มีทุกอย่างที่เคยฝันไว้ แต่ไม่มีดาริณ ไม่มีความรัก แต่เขาก็ยังหวังสักวันหนึ่งจะมีผู้หญิงสักคน ที่จะทำให้เขาลืมความเจ็บปวดและบาดแผลที่ดาริณได้ฝากไว้

รถวิ่งเข้ามาบริเวณรีสอร์ต ทุกอย่างที่นี่คงเดิม สิ่งแรกที่เห็นหลังจากวิ่งรถเข้ามา คือคาเฟ่ ถัดไปคือร้านอาหาร มีสนามเด็กเล่นอยู่อีกฝั่ง และสวนหย่อม จากนั้นเป็นบ้านพักที่แทรกตัวอยู่ท่ามกลางแมกไม้ และสถานที่อื่นๆ ก็ยังคงเดิม เพียงแต่ปรับปรุงเปลี่ยนแปลงเพื่อให้คงสภาพสวยงามน่าพักผ่อนมากขึ้น

ส่วนบ้านพักของเจ้าของรีสอร์ตนั้น อยู่อีกด้านหนึ่ง มีรั้วไม้ดัดเป็นกำแพงสูง กางกั้นระหว่างพื้นที่รีสอร์ตกับบ้านอย่างชัดเจน และเป็นครั้งแรกที่ธีธัสได้มาเห็นบ้านหลังนี้

บ้านไม้สักหลังใหญ่สองชั้น สไตล์ประยุกต์ล้านนา บริเวณกว้างขวางไม่ต่างจากบ้านอรุณกรในกรุงเทพฯ แต่ที่นี่บรรยากาศดีกว่า เพราะภูมิทัศน์เป็นภูเขา และมีแม่น้ำสายเล็กๆ ไหลผ่าน

 ด้านหน้ามีสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ แบ่งเป็นสระเด็กและสระผู้ใหญ่แยกไว้ ข้างสระมีเรือนหลังเล็กที่เป็นคลับเฮ้าส์ มีบาร์เครื่องดื่ม และสำหรับนั่งพักผ่อน

“ถ้าคุณธีจะดูรอบๆ รีสอร์ต หรือตรวจงานอื่นๆ สะดวกวันไหนบอกผมได้เลยนะครับ” คุณภาษิตเอ่ยขึ้น ขณะรถแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้านพัก

“คงเป็นพรุ่งนี้ แต่ผมจะนัดเวลาอีกครั้งนะครับ”

“ได้ครับ”

ธีธัสลงจากรถโดยมีแม่บ้านและเด็กรับใช้ คนสวน มารอรับ ไม่ต่างจากครั้งแรกที่เขาเดินเข้าบ้านอรุณกรในกรุงเทพฯ

“สวัสดีค่ะคุณธี ป้าชื่อป้าแม้น เป็นแม่บ้านที่นี่ค่ะ ส่วนนี่ คือเอมกับอิน เป็นเด็กรับใช้ และเป็นหลานสาวของป้าเองค่ะ”

“สวัสดีครับป้าแม้น ผมขอฝากตัวด้วยนะครับ” ธีธัสยกมือรับไหว้ทุกคน พร้อมกล่าวแนะนำตัวสั้นๆ เพราะคิดว่าธีรดนย์คงแจกแจงทุกคนแล้วว่าเขาเป็นใคร และมีสถานะอะไรในบ้านหลังนี้

“คุณธี จะรับมื้อเที่ยงเป็นอะไรบอกได้เลยนะคะ”

“ได้ครับ ส่วนมื้อเย็น ผมจะลองไปกินที่ร้านในรีสอร์ต”

“ค่ะ” 

จากนั้นแม่บ้านก็นำหน้าเขาไปยังห้องพักบนชั้นสอง ในฐานะเจ้าของบ้าน เขาจึงได้อยู่ห้องนอนใหญ่ ซึ่งครั้งหนึ่งเป็นห้องประมุขของบ้าน

ข้าวของทุกอย่างของบิดา ได้ถูกจัดเก็บไปไว้ที่ห้องอื่นเรียบร้อย ซึ่งไม่มีอะไรนอกจากเสื้อผ้าของใช้ส่วนตัวเท่านั้น ทรัพย์สินที่มีค่าเช่นนาฬิกา เครื่องประดับ ธีรดนย์ได้จัดเก็บไปรวมกับมรดกชิ้นอื่นๆ หมดแล้ว ซึ่งมรดกที่เป็นเครื่องประดับ ซึ่งเป็นนาฬิกาหรู ส่วนใหญ่ธีรดนย์ได้รับ ส่วนเขาได้มาเพียงสามเรือนเท่านั้น แต่มูลค่าราคานั้นหลายล้าน

ธีธัสไม่ได้รู้สึกอะไรกับการได้น้อยกว่าพี่ชาย รวมทั้งมรดกส่วนอื่น เพราะธีรดนย์สมควรได้รับมากกว่าเขาอยู่แล้ว ไม่ใช่เพียงเพราะอีกฝ่ายเป็นลูกเมียหลวง แต่เพราะธีรดนย์ทำงาน สร้างมูลค่าธุรกิจให้ครอบครัว ส่วนเขาคนมาทีหลัง ยังไม่ได้สร้างผลประโยชน์อะไรให้กับธุรกิจของอรุณกรเลยสักอย่าง แต่ได้รับมรดกที่มีมูลค่ารวมถึงพันล้าน เพียงเพราะเขาเป็นลูกชายอีกคนหนึ่งเท่านั้น

:::::::::::::::::::::::::::::