All Chapters of พิศวาสหวนคืน: Chapter 1 - Chapter 10

โชคชะตา “คุณธีขา อ๊ะ อ๊า” เสียงครวญครางของหญิงสาวร่างเล็ก ทว่ากลมกลึง โดยเธออยู่ในท่าโก้งโค้งอยู่บนเตียง โดยมีร่างใหญ่เจ้าของชื่อกระแทกกระทั้นเข้าหาอย่างไม่ยั้ง เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้องประสานเสียงครวญครางหวานใสและเสียงแหบพร่าของเขาซึ่งกิจกรรมบนเตียงที่เริ่มขึ้นมาหลายชั่วโมงก็จบลงในนาทีต่อมาหญิงสาวนอนตัวสั่นสะท้านพร้อมเสียงหายใจหอบหนัก ส่วนฝ่ายชายเมื่อถอดถอนออกจากตัวหญิงสาว เขารอให้ร่างกายหายเกร็งกระตุก ก็ดึงถุงยางโยนลงขยะข้างเตียง ก่อนจะเดินตัวเปลือยเปล่าเข้าห้องน้ำปล่อยให้หญิงสาวมองตามอย่างขัดใจ เพราะลึกๆ อยากได้สัมผัสที่อ่อนโยนหลังมีเซ็กซ์ เช่นกอด หรือหลับใหลไปด้วยกันบนเตียงแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ เพราะธีธัสก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เริ่มต้นมีความสัมพันธ์กัน ที่มีเงื่อนไขเพียงแค่เซ็กซ์ และเงินหรือข้าวของตอบแทนที่เขามอบให้ไม่มีความรัก ไม่มีความผูกพัน ไม่มีพันธะต่อกัน สะดวกเมื่อไหร่ก็เจอกันเท่านั้นลิลลี่รู้จักกับธีธัสเมื่อสองปีก่อน เขายังใช้ชีวิตอยู่เมืองนอก ตอนนั้นอีกฝ่ายกลับมาเยี่ยมเมืองไทย เจอกันในผับดัง ก่อนสานสัมพันธ์สวาทในทันที จากนั้นแลกเบอร์ติดต่อ ก่อนเขากลับไปใช้ชีวิตเมื

รักเก่าที่มาพร้อมกับความทรงจำ ภายในครัวของคาเฟ่ในรีสอร์ตอรุณกร พนักงานแผนกทำเบเกอรี่ที่เพิ่งเข้ามาทำงานได้เพียงไม่กี่วัน กำลังคร่ำเคร่งกับการอบขนมอยู่หน้าเตาใบหน้าเกลี้ยงเกลาชื้นเหงื่อ ขณะที่เจ้าตัวยกถาดขนมออกจากเตาอบเค้กกล้วยหอมแบบคลีน มีผิวหน้าสีน้ำตาลอ่อนแต้มด้วยสีน้ำตาลเข้มของช็อกโกแลตชิพ กลิ่นหอมอวลไปทั่วห้องครัวของร้าน กระทั่งคนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามา อุทานว่า“กลิ่นหอมมาก อยากชิมแล้ว”“รอให้เย็นก่อนค่ะ แต่ไม่รู้ว่าจะถูกปากพี่แพรไหม แต่ยังไงก็ปรับสูตรได้ค่ะ” หญิงสาวบอกผู้จัดการคาเฟ่อย่างคนถ่อมตัว“เอาตามสูตรคลีน หวานน้อยอร่อยมากของดาเถอะ พี่ว่ายังไงก็ถูกใจสายรักสุขภาพอยู่แล้ว”“ค่ะ” ดาริณขานรับ เธอเพิ่งมาทำงานในคาเฟ่ของรีสอร์ตอรุณกร เมื่อสามวันก่อน ในตำแหน่งผู้ช่วยฝ่ายเบเกอรี่ทางร้านมีสูตรทำเบเกอรี่อยู่แล้ว แต่เธอเสนอสูตรโฮมเมดสายคลีน ซึ่งเป็นสูตรที่เธอทำกินบ่อยๆ วัตถุดิบก็มีเพียงข้าวโอ๊ต กล้วยหอม เนยถั่ว นมโปรตีนจากพืช เพิ่มความหวานด้วยช็อกโกแลตชิฟตามความชอบ เติมกลิ่นวานิลลา ผงฟู และเกลือเพียงเล็กน้อยเท่านั้น อบด้วยความร้อน 180 องศาฯ สิบห้านาที ก็ได้เค้กกล้วยหอมแบบนุ่ม แล

จากนั้นเธอก็เอนตัวลงข้างๆ แล้วเปิดหน้านิทานเล่มโปรดของลูก“ยังมีชายชราผู้หนึ่งชื่อว่า เจพแพทโท เขาไม่มีลูกชายและอยู่ตัวคนเดียววันหนึ่ง เขาก็ได้สร้างหุ่นกระบอกที่ทำจากไม้ขึ้นมา 1 ตัวแล้วก็น่าประหลาดที่เจ้าหุ่นกระบอกนั่นเริ่มขยับตัวเองชื่อของเธอคือ พิน็อคคิโอ นะ เธอจะต้องเป็นลูกชายที่ดีของฉันและจะต้องไปโรงเรียนด้วยนะ จะสัญญากับฉันได้ไหมครับ ผมสัญญา ผมจะเป็นเด็กดีและจะไปโรงเรียน”..........เธออ่านไปเรื่อยๆ กระทั่งถึงบทสุดท้าย“แจพพาโทและพิน็อคคิโอก็เดินทางกลับถึงบ้านได้พิน็อคคิโอเสียใจกับสิ่งที่เขาทำไปมากๆเขารู้สึกเสียใจจริงๆต่อพ่อของเขา นางฟ้าสีน้ำเงินจึงเสกให้พิน็อคคิโอกลายเป็นคนจริงๆและทั้งสองก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขแต่นั้นมา”................นิทานจบลงพร้อมกับได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของลูกชายที่หลับใหลไปแล้วดาริณมองใบหน้าเล็กๆ นั้นด้วยความรัก เฝ้ามองแบบนี้ทุกคืนหลังลูกหลับ คิดเรื่อยเปื่อยถึงเรื่องราวที่ผ่านมา สุดท้ายความทรงจำต่างๆ ก็วนกลับไปยังเรื่องของผู้ชายที่เป็นพ่อของลูกป่านนี้อีกฝ่ายคงลืมเธอไปแล้ว ซึ่งก็ดีแล้ว เพราะเขาจะได้ไม่เจ็บปวดกับสิ่งที่เธอเคยทำต่อเขา สิ่งที่เ

ถนนในตัวเมืองช่วงเย็นของวันสุดสัปดาห์ รถก็ติดไม่ต่างจากกรุงเทพฯ ชายหนุ่มเอื้อมไปเปิดเพลงเบาๆ ขณะรอรถเคลื่อน จากนั้นก็มองถนนหนทางไปเพลินๆ กระทั่งสายตาเหลือบไปเห็นหญิงสาว ที่แม้ว่าจะเจอเพียงครั้งเดียว แต่ก็เพิ่งเจอเมื่อบ่ายนี่เอง เธอกำลังจูงมือเด็กชายคนหนึ่งที่ยังอยู่ในชุดโรงเรียนอนุบาล เดินไปตามฟุตบาต กระทั่งไปหยุดที่ป้ายรถประจำทางเมื่อรถข้างหน้าเคลื่อนไปได้ ธีรดนย์จึงขับไปจอดหน้าป้ายรถประจำทางทันที แล้วเลื่อนกระจกลง“ไปไหนครับ” เขาทักทาย พร้อมกับพุ่งสายตามองไปยังเด็กชายที่กำลังจ้องเขาเป๋ง แววตามีความสงสัย นั่นทำให้เขาเกือบช็อก นอกจากความเป็นเด็กจะทำให้เขาสนใจแล้ว ทว่าหน้าตาเด็กคนนี้เหมือนคนในครอบครัวของเขา ตั้งแต่พ่อยันไอ้น้องชายต่างแม่ เพราะสองคนนั่นเหมือนกันมาก ยิ่งเอาภาพสมัยยังเด็กมาเทียบเคียงเหมือนราวกับแฝด และถ้าเอาเด็กคนนี้ไปรวมด้วย ก็แฝดสามดีๆ นี่เองแต่ในโลกนี้เขาเคยเห็นคนหน้าเหมือน หรือคล้าย ทั้งที่ไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกันทางสายเลือด ในกรณีก็คงจะเหมือนกัน เพราะพ่อของเขา หลังจากแม่ของธีธัสหนีไปก็ไม่เคยมีผู้หญิงคนใหม่อีกเลย ส่วนเจ้าน้องชายต่างแม่ ตั้งแต่รู้จักกันมาก็ไม่เคยเห็

ถึงเวลา“ตกลงแกจะไม่ไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยเหรอ” ธีรดนย์เพิ่งกลับมาถึงกรุงเทพฯ ในเช้านี้เอง ตอนเที่ยงต้องไปกินข้าวเที่ยงร่วมกับญาติๆ ฝ่ายพ่อ ซึ่งจะนัดรวมตัวในวันอาทิตย์ของทุกเดือนเขาพยายามชวนน้องชายให้ไปด้วย แต่อีกฝ่ายก็ปฏิเสธท่าเดียว“ใจคอแกจะปล่อยให้ฉันถูกบรรดาอาๆ ทั้งหลายรุมทึ้งหรือไง!”“ไป ก็ช่วยอะไรพี่ไม่ได้หรอก” เผลอๆ เขานี่แหละจะเป็นเป้าให้บรรดาญาติๆ รุมทึ้งพี่น้องเยอะในตระกูลร่ำรวย หาความปรองดองกันยาก มีแต่แข่งกัน ไม่ต่างละครหลังข่าว บอกตามตรง เขาเกิดมาเป็นลูกคนเดียว อยู่กับแม่ ไร้ญาติโยม ในตอนเด็กก็รู้สึกเหงาอยู่บ้าง แต่โตมาก็ชิน แต่พอมีญาติเยอะกับเขาบ้าง บอกเลย อยากกลับไปเป็นคนไม่มีญาติจะดีกว่า มีแค่ธีรดนย์เป็นพี่คนเดียวก็พอแล้ว ทว่าบางเวลาเขาก็อยากกลับไปเป็นลูกคนเดียวเหมือนที่เคยเป็นมา เช่นตอนนี้...“แกนี่นา ช่วยกันบ้างก็ไม่ได้”“พี่จะกลัวอะไร ยังไงพวกเขาก็เอาหุ้นจากพี่ไปไม่ได้หรอก ถ้าพี่ไม่ขายหรือโอนให้เขาฟรีๆ”“มันก็ใช่ แต่ต้องทนฟังนั่นนี่จากพวกเขา มันกดดัน ยิ่งเวลาอาๆ ทั้งหลายรวมหัวกันนะ บอกเลย ฉันอยากจะกรี๊ด”“ก็กรี๊ดออกมาเลยสิ กรี๊ดเลย” ธีธัสบอกด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ“แกกวนต