ถึงเวลา 2

ดาริณรู้สึกแปลกใจเมื่อไปรับลูกชายที่โรงเรียนในเวลาห้าโมงครึ่งเช่นทุกวัน ทว่าวันนี้ครูพี่เลี้ยงบอกว่าลูกชายของเธอกำลังเตะบอลอยู่กับครูพละที่สนามฟุตบอล ซึ่งส่วนใหญ่จะมีแต่เด็กประถมที่เล่นในสนามฟุตบอล

ดาริณเดินไปถึงสนามฟุตบอลที่สองข้างสนาม มีต้นไม้เรียงราย มีม้านั่งข้างสนาม เธอเห็นลูกชายกำลังเตะบอลส่งไปมากับชายหนุ่มร่างสูง อีกฝ่ายอยู่ในชุดกางเกงวอร์มสีดำ และเสื้อกีฬาสีขาว คงเป็นครูพละที่ครูพี่เลี้ยงบอก

ลูกชายเธอถึงจะเป็นเด็กที่จ้ำม่ำไปบ้าง แต่เวลาเตะบอลกลับดูคล่องแคล่ว และมีแววจะพัฒนาไปได้อีก

ชายหนุ่มหันมาเห็นเธอก่อน เขาส่งยิ้มบางให้ แล้วเอ่ยบอกลูกชาย

“คุณแม่มาแล้วครับ”

เจ้าตัวเล็กหยุดเตะบอลทันที แล้ววิ่งมาหาเธอ เนื้อตัวอาบไปด้วยเหงื่อ แต่ใบหน้ากลับยิ้มร่าเริง

“ดรีมเตะบอลกับครูบอมส์คับ”

“สวัสดีค่ะ เออ ครูบอมส์นะคะ ขอบคุณมากๆ ที่ให้น้อง

ดรีมเล่นบอลด้วย”

ดาริณยกมือไหว้ชายหนุ่ม ที่คิดว่าเขาคงอายุมากกว่าเธอ อีกฝ่ายเดินมาใกล้พร้อมยกมือรับไหว้ และส่งยิ้มให้ ใบหน้าที่ดูธรรมดาจึงดูมีเสน่ห์ และที่สำคัญดูเป็นมิตรมาก รู้สึกเบาใจที่ลูกชายได้เพื่อนเล่นบอลเป็นถึงครูพละของโรงเรียน

“พอดีเห็นน้องดรีมเล่น