เด็กเตะบอล 2

บิดาอาจอยากทดแทนที่เขาไม่ได้รับสิ่งใดๆ มาตั้งแต่ยังเด็ก และโชคดีมากที่ธีรดนย์ยินดีรับเขาเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัว รู้สึกได้ตั้งแต่แรกว่าธีรดนย์ต้องการให้เขามาเป็นน้องชายจริงๆ

แม้อีกฝ่ายจะปากร้าย พร่ำบ่นสิ่งต่างๆ ให้น่ารำคาญบ้าง ธีธัสก็ไม่เคยโกรธ และพร้อมจะอยู่เคียงข้างพี่ชายคนนี้ไปจนวันตายนั่นแหละ

เมื่อเด็กรับใช้สองคนยกกระเป๋าเดินทางสองใบใหญ่ไปเก็บไว้ในห้องแต่งตัว จัดเก็บเสื้อผ้าเข้าตู้อย่างเป็นระเบียบ ยกเว้นกระเป๋าเล็กที่เป็นของใช้ส่วนตัว ที่เขาบอกไม่ต้องเปิด

เมื่อเด็กรับใช้ทั้งสองออกจากห้องไปแล้ว เขาไม่ได้สนใจจะสำรวจห้องพักอื่นๆ แต่เดินไปยังระเบียงห้องนอน นั่งมองไปยังสวน บริเวณรอบบ้านกว้างขวาง ต้นไม้ร่มครึ้มราวกับสวนสาธารณะ มันไม่คุ้นเอาเสียเลย

เพราะตอนอยู่กรุงเทพฯ กับที่เมืองนอกก็อยู่ในตึกสูง มีแค่สวนหย่อม คนเดินเล่นและวิ่งออกกำลังกายไปมา

เขาเริ่มไม่แน่ใจว่าอยู่ที่นี่ตัวเองจะไม่เหงาตาย หรือไม่ก็เป็นโรคซึมเศร้ากับบรรยากาศเสียก่อน แต่เอาเถอะ นี่เพิ่งวันแรก บางทีอาจมีอะไรบางอย่างรออยู่ข้างหน้า ที่จะทำให้เขารู้สึกว่าที่นี่น่าอยู่จนไม่อยากไปไหน

แต่อะไรบางอย่างที่ค้างคาอยู่ในใจ เขาก็อยากจัดการให้เรียบร้อย เพื่อปลดล็อกหัวใจตนเอง เพราะเขาก็อยากจะมีความสุขกับชีวิตเหมือนคนทั่วๆ ไป

เพราะเชื่อว่าผู้หญิงบนโลกนี้ คงไม่ได้เห็นแก่เงินไปเสียทุกคน เพียงแต่เขายังไม่มีโอกาสเจอก็เท่านั้น ส่วนผู้หญิงที่ไม่เห็นแก่เงิน แต่ชอบเขาจริงๆ เขาก็ดันไม่ได้มีความรู้สึกอื่นด้วย นอกจากเซ็กซ์ที่ตอบสนองกันตามธรรมชาติ อย่างเช่นพิราลัย ผู้หญิงที่มีพร้อมทุกอย่าง ทั้งหน้าตา รูปร่าง และฐานะ

ใจคนเราก็บางครั้งก็น่าขัดใจ มันควบคุมไม่ได้จริงๆ และใจเขาก็อยากเป็นอิสระจากเรื่องรักครั้งเก่า

เขาต้องไปดูให้เห็น ว่าผู้หญิงอย่างดาริณ ไม่ใช่ผู้หญิงที่ควรค่าจะรักอีกต่อไป

ในตอนที่ธีธัสเดินมาเกือบถึงคาเฟ่นั้นเป็นเวลาสี่โมงเย็น ตอนแรกคิดจะออกมาในตอนมากินมื้อเย็นเลย แต่คิดได้ว่าจะต้องเอาของเล่นที่ธีรดนย์ฝากมาให้ ‘น้องดรีม’ อะไรนั่น เขาก็เลยออกมาก่อน แต่จอดรถไว้ที่ลานจอดของร้านอาหาร ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากคาเฟ่ เขาจึงเดินมา ผ่านสนามเด็กเล่น ในมือก็ถือของฝากสองกล่องที่อยู่ในถุง

กำลังเดินเพลินๆ อะไรบางอย่างก็กระแทกเข้ามาที่ต้นขา ไม่เจ็บ แต่ก็ตกใจมากกว่า

หันไปมองสิ่งที่เป็นต้นเหตุ ก็คือลูกบอลเด็ก กลิ้งไปตกข้างทางแล้ว เพียงครู่เดียวเท่านั้นเด็กชายตัวป้อมคนหนึ่งก็วิ่งมาตรงหน้า ใบหน้าเล็กๆ นั้น มีแววหวาดหวั่น อาจเพราะเขาจ้องมองอีกฝ่ายอย่าง...บอกไม่ถูก

ใบหน้าของเจ้าเด็กคนนี้มันคุ้นๆ ชอบกล

“ขอโทษคับ” เจ้าตัวยกมือไหว้ แล้ววิ่งไปเก็บบอล ทำท่าจะวิ่งกลับเข้าไปในสนาม แต่เสียงห้าวดุของเขาดังขึ้นเสียก่อน

“หยุดก่อน!”

ร่างป้อมนั้นชะงักทันที เขาไม่รู้เช่นกันว่าทำไมถึงอยากให้เด็กชายยืนอยู่ตรงหน้า รู้เพียงแค่...อยากเห็นหน้าชัดๆ อีกครั้ง

แต่ใบหน้าที่หันกลับมามองนั้น มีสีหน้ายุ่งๆ เหมือนสงสัยว่าเรียกไว้ทำไม

“ไม่ถามกันหน่อยเหรอว่าฉันเจ็บหรือเปล่า” เขาพูดออกไปแบบนั้น เพียงเพื่อจะดึงเด็กชายไว้นานๆ เพราะอยากพินิจใบหน้าที่รู้สึกว่าคุ้นๆ นั้นนานๆ

“เจ็บหรือเปล่าคับ” เจ้าตัวถามกลับอย่างที่ถูกท้วงติง

“เจ็บ ตรงขานี่แหละ” เขาแกล้งว่า แต่ร่างป้อมนั้นก็วิ่งมาใกล้เขา แล้วเอามือป้อมๆ ข้างที่ว่างจากถือลูกบอลมาจับที่ขาของเขา

“ตรงนี้หรือเปล่าคับ”

“อือ...” ธีธัสขานรับ

และอย่างเหลือเชื่อ เจ้าตัวเล็กก้มลงเป่าขาของธีธัส

“หายไวๆ นะคับ” แล้วจากนั้นก็วิ่งตื๊อไปต่อหน้าต่อตา แล้วก็เตะฟุตบอลไปมาอยู่คนเดียว ขณะเด็กอื่นๆ เล่นของเล่นในสนาม

คิดว่าเด็กชายคงเป็นลูกหลานของแขกที่มาพักในรีสอร์ต แต่ก็สงสัย เมื่อครู่ที่เจ้าตัวมาเก็บลูกบอลเอง ไม่เห็นมีผู้ใหญ่คนไหนเดินมาด้วย หรืออย่างน้อยก็ควรมาขอโทษเขา ที่เด็กเตะบอลมาโดน

ลูกเต้าเหล่าใคร ทำไมปล่อยลูกมาเล่นสนามเด็กเล่นคนเดียว ถึงจะเป็นสนามเด็กเล่นของรีสอร์ต ซึ่งเป็นพื้นที่ภายใน แต่ก็ไม่ควรปล่อยให้เล่น โดยที่ไม่มีผู้ปกครองมาดูแล

ชายหนุ่มครุ่นคิด กระทั่งเดินมาถึงคาเฟ่ ข่มใจอยู่ชั่วครู่ เพราะที่นี่ก็เป็นอีกสถานที่แห่งหนึ่งภายในรีสอร์ต ที่เขาพาดาริณมานั่งกินของว่าง และถ่ายรูปเล่นกัน

ตัวร้านที่เป็นเรือนชั้นเดียว กระจกรอบล้อมยังเหมือนเดิม แต่ภายนอกบริเวณ ก็มีจัดแต่งสวนใหม่

ชายหนุ่มเดินเข้าไปในร้าน ตรงไปยังเคาน์เตอร์ที่มีพนักงานยืนอยู่ วางของฝากไว้บนโต๊ะตรงหน้าหญิงสาวคนหนึ่ง เอ่ยเพียงสั้นๆ

“คุณดนย์ฝากของนี้ไว้ให้น้องดรีมครับ” พูดจบเขาก็เดินออกจากร้านไปทันที เพราะหมดหน้าที่ของเขาแล้ว ที่สำคัญเขาไม่อยากอยู่ในสถานที่ ที่เป็นหนึ่งในความทรงจำของเขากับ

ดาริณนานๆ

เพราะดาริณชอบที่นี่มาก ยังเคยเปรยว่า ถ้าวันหนึ่งมีเงินมากพอ อยากมีคาเฟ่เป็นของตัวเอง จะตกแต่งให้สวยงามเหมือนที่นี่

ป่านนี้คงทำตามสิ่งที่ต้องการได้แล้วมั้ง ในเมื่อแต่งงานกับคนที่มีทุกอย่างที่ต้องการแล้ว!

ธีธัสเดินผ่านสนามเด็กเล่นอีกครั้ง มองหาร่างป้อมของเด็กชาย แต่ไม่เจอเสียแล้ว เขาจึงเดินกลับไปยังร้านอาหาร แต่ยังไม่รู้สึกหิว จึงตัดสินใจขับรถไปยังอำเภอบ้านเกิดของดาริณ

เพราะในเมื่ออยู่ใกล้แค่นี้ และมันคงรบกวนจิตใจเขาจนไม่มีสมาธิทำงาน หากไม่ปลดล็อกหัวใจตัวเองในเรื่องนี้

:::::::::::::::::::::::