บทที่ 3

EP. 3

"ทะ..ทำแบบนี้ทำไม..นายกำลังคุกคามฉันอยู่นะ" นิสาขยับตัวถอยหลังออกห่างจากอัคคีอย่างหวาดกลัวจนแผ่นหลังบางชนกับหัวเตียงนอน

"นาย?" อัคคีเอ่ยพลางเลิกคิ้วเข้มข้างขวาขึ้นเล็กน้อย เขาขบกรามแน่นอย่างไม่สบอารมณ์กับสรรพนามที่เธอใช้เรียกเขาตั้งแต่อยู่ที่โซนวีไอพีของผับแล้ว "ฉันรุ่นเดียวกับเธอ?"

"..." นิสาเม้มริมฝีปากสั่นเทาเข้าหากันแน่นเธอแอบเหลือบตามองหาทางหนีทีไล่แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีช่องทางให้หนีออกไปได้เลย เนื่องจากประตูห้องถูกปิดล็อกเอาไว้จากด้านนอกอย่างแน่นหนาด้วยฝีมือของการันต์

"ไม่เรียกฉันว่า 'พี่' เหมือนเมื่อก่อนแล้วรึไง" อัคคีหยิบกุญแจมือและเชือกที่ปลายเตียงนอนขึ้นมา

"..." นิสาเห็นอย่างนั้นยิ่งสั่นเทา หวาดกลัวหนักกว่าเดิม เธอจ้องมองกุญแจมือและเชือกในมือของอัคคีด้วยแววตาที่สั่นระริก

"อยู่ต่อหน้าพ่อของเธอเธอเรียกฉันว่า..พี่..แต่พออยู่กับฉันสองคน...เธอแทบจะไม่เรียกฉันว่า'พี่' เลยด้วยซ้ำ" อัคคีใช้มือหนากระชากข้อเท้าเล็กถลาลงมาอย่างแรงก่อนจะกระชากผมตรงท้ายทอยของเธออย่างแรงจนใบหน้าของเธอยกขึ้นแหงนมองเพดานห้อง

"โอ๊ย! ฮึก ฉันเจ็บนะ" น้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมาอีก ไหลรินอาบสองแก้มนวลอีกรอบ ยิ่งเธอร้องไห้อัคคียิ่งออกแรงกระตุกเส้นผมของเธอแรงขึ้น

"กลัว? กลัวมากแค่ไหน?" อัคคีย่อตัวลงพลางเอ่ยถามน้ำเสียงที่เอื้อนเอ่ยออกมาไม่ต่างอะไรกับฆาตกรโรคจิต ดวงตาดุร้ายจ้องมองใบหน้าเปื้อนน้ำตาของคู่หมั้นสาวอย่างเย้ยหยัน มือหนาบีบขยำหน้าอกใหญ่อย่างแรงจนนิสาเบ้หน้าด้วยความเจ็บ

"ในเมื่อเธอผิดสัญญา...ฉันก็ไม่จำเป็นต้องรักษาสัญญา" อัคคีเอ่ยพลางบีบหน้าอกใหญ่แรงขึ้น

"อึก"

"กลัวฉันงั้นเหรอ"

"อึก"

"แค่นอนกับฉันมีอะไรต้องกลัว...ถ้ากลัวฉันมากขนาดนี้เธอก็ไม่ควรหลอกใช้ฉันแต่แรก"

"อื้ออ!!" อัคคีใช้ลิ้นสากปาดเลียริมฝีปากอวบอิ่มหนึ่งที ก่อนจะสอดลิ้นสากเข้าไปในโพรงปากเล็ก นิสาเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นไม่ยอมให้ลิ้นสากสอดเข้าไปในโพรงปากของเธอ

"ทำไม รังเกียจฉันนักเหรอ" อัคคีใช้มือหนาบีบริมฝีปากของนิสาอย่างแรง ดวงตาคมกริบจ้องมองริมฝีปากสั่นระริกอย่างเย้ยหยัน

"รังเกียจคนที่ดึงเธอขึ้นมาจากหลุมนรก...ลืมไปแล้วรึไงว่าเธอมีชีวิตที่สุขสบายได้เพราะใคร" อัคคีเลื่อนมือหนาต่ำลงเรื่อยๆ จนถึงใต้สะดือ

"อึก...จะทำอะไร" นิสาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือหยาดน้ำตาไหลออกจากดวงตาคู่สวยไม่หยุด

"คิดว่าไงล่ะ" รอยยิ้มร้ายกาจปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลาอีกครั้ง ใบหน้าหล่อโน้มลงไปตะโบมดูดดุนปลายถันสีชมพูระเรื่ออย่างหนักหน่วงรุนแรง

"อึก..ไม่นะ...อย่าดูดนะอัคคี...อื้ออ!!!" นิสาสะดุ้งเฮือกด้วยความเจ็บเมื่อฟันคมกัดเข้าที่ยอดอกของเธออย่างแรงและไม่ยอมปล่อย "กรี๊ดดดดด!!" เธอกรีดร้องสุดเสียงด้วยความเจ็บปวดทรมาน กำปั้นเล็กทั้งสองข้างกระหน่ำทุบตีใบหน้าหล่อเหลาสุดแรงเพื่อหวังให้เขาถอนริมฝีปากออกจากยอดอกของเธอ

ตุบ!

อัคคีรู้สึกรำคาญคู่หมั้นสาวที่เอาแต่กระหน่ำใช้กำปั้นทุบตีใบหน้าของเขาจึงเหวี่ยงร่างของเธอไปที่โซฟาตัวใหญ่อย่างแรงก่อนจะตามไปขึ้นคร่อมบนตัวของเธออย่างรวดเร็ว

"อย่านะอัคคี...อย่าทำแบบนี้ฉันกลัว...ฮือๆปล่อยฉันนะ!" นิสาร่ำไห้ไม่หยุด ตะเบ็งเสียงดังลั่นด้วยความหวาดกลัวราวกับคนสติแตก

"อืออ!" นิสาส่งเสียงร้องด้วยความทรมานในลำคอเมื่อริมฝีปากของเธอถูกอัคคีประกบจูบบดขยี้อย่างแรง ฟันคมขบกัดลิ้นเล็กอย่างแรงราวกับกำลังลงโทษเธออย่างไรอย่างนั้น

"ฮึก!อื้ออ!!" เธอรู้สึกเจ็บที่ปลายลิ้น เธออย่างจะหลุดออกจากพันธนาการป่าเถื่อนของอัคคีจึงใช้กำปั้นเล็กทุบตีที่แผงอกแกร่งไม่ยั้ง แต่ยิ่งเธอทุบตีเขามากเท่าไหร่อัคคียิ่งกัดลิ้นของเธอแรงขึ้น จนลิ้นเกิดเป็นบาดแผลมีเลือดสีแดงสดไหลออกจากเรียวลิ้น

อัคคีสูดดมกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งอบอวลอยู่ในโพรงปากของเธอราวกับฆาตกรโรคจิต พลางเค้นหัวเราะในลำคอหนาให้กับความโง่ของเธอที่เอาแต่ทุบตีเขาไม่ยั้ง เพราะการทุบตีเขาเป็นความคิดที่ไม่ฉลาดเอาเสียเลย ยิ่งเธอแรงเขาก็ยิ่งสัมผัสเธอแรงมากขึ้น

"อย่ามายุ่งกับฉัน! ปล่อยฉันนะ" ทันทีที่ริมฝีปากของเธอได้รับอิสระเธอก็ตวาดใส่หน้าอัคคีทันที

"ทำไม!? ในเมื่อเธอเป็นของฉันทำไมฉันจะยุ่งกับเธอไม่ได้!" อัคคีตวาดเสียงดังกลับไป อัคคีเป็นคนอารมณ์ร้อนอยู่แล้วยิ่งถูกคู่หมั้นสาวตวาดใส่หน้าแบบนี้จึงเกิดอารมณ์โทสะฉุนเฉียวมากกว่าเดิม

"อึก...ฉันไม่ใช่ของนาย"

"งั้นเหรอ" อัคคีเหยียดยิ้มมุมปากอย่างน่ากลัวพลางกระชากเรียวแขนเล็กให้เดินตาม จากนั้นจึงมัดแขนมัดขาของเธอกับเชือกแขวนเพดาน

"ปล่อยฉันนะอัคคี" นิสาดิ้นพล่านพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการของเชือก แต่ยิ่งเธอดิ้นเชือกที่รัดแขนและขาของเธอยิ่งบีบรัดแน่นขึ้นจนเธอรู้สึกเจ็บบริเวณที่ถูกบีบรัด

"ดิ้นอย่างกับหมาโดนน้ำร้อนลวก" อัคคีแสยะปากเยาะอย่างร้ายกาจพลางปลดเปลื้องเสื้อผ้าบนตัวของตัวเองออก นิสาส่ายหน้าปฏิเสธพัลวันเมื่อแก่นกายใหญ่เกินมาตรฐานของอัคคี มือหนาชักแก่นกายใหญ่อย่างเนิบนาบสามสี่ครั้ง พลางเดินเข้าไปประชิดตัวของนิสาจากนั้นจึงดันส่วนหัวแดงก่ำเข้ามาในช่องทางรักคับแคบทันที

"กรี๊ดดดดดดด!!" นิสากรีดร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดทรมานราวกับร่างกายกำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ เมื่อช่องทางรักที่ไม่เคยมีชายใดได้ล่วงล้ำเข้ามาถูกแก่นกายใหญ่ยักษ์ของอัคคีจ้วงแทงเข้ามาอย่างไร้ความปราณี ส่งผลให้รูคับแคบปิดสนิทฉีกขาด เลือดสีแดงสดอันบริสุทธิ์ของเธอไหลออกมาตามรอยฉีกขาดเป็นทางยาว

"อ่าส์!!ยังบริสุทธิ์?" อัคคีขมวดคิ้วเข้มเข้าหากันแน่นพลางเอ่ยถามเมื่อแก่นกายใหญ่เกินมาตรฐานดันเข้าไปในตัวของเธอได้แค่ส่วนหัวถูกบีบรัดแน่นจนรู้สึกปวดหนึบ

"อึก..เจ็บ..เอาออกไป" นิสาร่ำไห้อย่างหนักเธอรู้สึกเจ็บปวดทรมานเกินจะรับไหว หากเป็นแก่นกายขนาดมาตรฐานของชายไทยเธอคงจะไม่เจ็บปวดมากขนาดนี้

ทว่า แก่นกายของอัคคีมันใหญ่มหึมามากเกินไป ใหญ่ราวกับท่อไอเสียรถแทร็กเตอร์ อัคคีก้มหน้าลงไปมองแก่นกายของตัวเองชโลมไปด้วยเลือดสีแดงสดของคู่หมั้นสาว

"ฉันย้ำเตือนเธอก่อนที่เธอจะมาอยู่ที่นี่ว่า...ให้จำเอาไว้เสมอว่าเธอมีคู่หมั้นแล้ว...แต่เธอก็ไม่คิดจะจำ...ปีกกล้าขาแข็งคบชู้ลับหลังฉัน" อัคคีกัดฟันกรอดอย่างโกรธจัด แม้เขาจะเป็นผู้ชายคนแรกของเธอ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความโกรธของเขาลดลง เขาดันแก่นกายเข้าไปอีกรอบ กระแทกซ้ำๆ ย้ำๆ อย่างรุนแรงต่อเนื่องจนทะลุทะลวงเข้าไปในตัวของเธอได้ทั้งลำ

"กรี๊ดดดดดด!!" นิสายังคงกรีดร้องดิ้นพล่านด้วยความเจ็บปวดสุดแสนทรมาน ทั้งที่เป็นครั้งแรกของเธอแต่เขาก็ไม่คิดที่จะอ่อนโยนกับเธอเลยสักนิด หนำซ้ำเขายังกระแทกกระทั้นเข้ามาในตัวของเธออย่างป่าเถื่อนไร้ซึ่งความปราณี ทำราวกับว่าเธอเป็นตุ๊กตายางไม่ใช่มนุษย์

"แค่โดนเอายังไม่ได้โดนฆ่า...ไม่ต้องดิ้นพล่านขนาดนั้น" อัคคีก้มมองจุดเชื่อมต่อระหว่างเขาและเธอ เขาจ้องมองเลือดบริสุทธิ์ของเธอกระเซ็นเปรอะเปื้อนหน้าท้องแกร่งพลางแสยะยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ