บทที่ 9 รอยยิ้มกับแสงตะวัน (2)

สายฝนที่กระหน่ำตกลงมาในวันที่สองของการมาเที่ยวภูเก็ตทำให้เชอเอมและเซนนิก้าไม่สามารถออกไปเที่ยวไหนได้เลย กระทั่งในวันที่สาย ฝนที่เคยตกก็หายไปราวกับว่าไม่มีมาก่อน ท้องฟ้าแจ่มใสจนคิดว่าเป็นหน้าร้อน แต่สำหรับหญิงสาวแล้ว ถือเป็นวันดีที่ทำให้ไม่ต้องอุดอู้อยู่แต่ในห้อง และเธอเองก็อยากออกมาเที่ยวในเมืองภูเก็ตมากกว่าจะนั่งมองคลื่นทะเลกระทบโขดหินที่วิวห้อง และสถานที่แรกที่เธอกับเซนนิก้ามาตามแพลนที่ฟ้าครามให้ไว้ก็ไม่พ้นร้านของกิน

“อร่อยใช่มั้ยคะ” เชอเอมเอ่ยถามเซนนิก้าเมื่อได้กินไอศกรีมเจ้าดังที่ขึ้นชื่อเรื่องความอร่อยจนมีแต่คนนำไปขึ้นเว็บไซต์รีวิวอย่างร้าน Torry's Ice Cream ที่ตั้งอยู่บนถนนถลางแห่งย่านเมืองเก่าจังหวัดภูเก็ต หลังจากรอให้ฝนหยุดตกมาหนึ่งวันเต็ม ๆ และมันก็เป็นวันที่ดีสำหรับเธอกับเขากับท้องฟ้าแจ่มใสแดดจ้า ราวเป็นใจให้หญิงสาวและชายหนุ่มได้ออกมาท่องเที่ยวและสำรวจพื้นที่ภูเก็ตไปด้วย

“อืม อร่อย”

“เอมมาครั้งนี้ก็ครั้งที่สอง ครั้งแรกที่มาก็ตอนแวะเพราะหิว หลังจากนั้นก็ไม่ได้มาอีกเลย” เชอเอมยิ้มกว้าง ภูมิใจกับสิ่งที่แนะนำเซนนิก้าให้ได้มาลองชิม เมื่อเข้ามาในตัวเมืองเธอก็พาเขาตรงมาที่นี่ก่อนเป็นที่แรก ดับร้อนก่อนจะพาไปยังสถานที่อื่นตามแพลนที่ฟ้าครามลิสต์มาให้กับเธอ พร้อมกับสั่งให้ดูป้ายตามทางและใช้กูเกิลแมปแทนการใช้คนของวิลลานำทางให้ ซึ่งก็เป็นสิ่งที่เซนนิก้าต้องการเพราะเขาอยากใช้เวลาที่ได้อยู่กับเธอเต็ม ๆ ทั้งวันทั้งคืนกับเธอให้มากที่สุดและมีความทรงจำดี ๆ ระหว่างกัน

เพราะเขาไม่อยากให้เธอลืมความหวั่นไหวในครั้งนี้ไปหวั่นไหวกับคนอื่น ไม่ว่ากับใครก็ตาม

เขาไม่มีทางปล่อยให้เธอไปเป็นคนของคนอื่นเป็นแน่ โดยเฉพาะฟ้าคราม

เขามองสาวเจ้าที่ให้ความสนใจไอศกรีมตรงหน้าด้วยความตื่นเต้นไปกับความอร่อย รอยยิ้มเผยขึ้นอย่างปิดไม่มิดเมื่อได้เห็นรอยยิ้มสดใสของเธอ อดคิดไม่ได้ว่าจุดเริ่มต้นระหว่างเขากับเธอเหมือนกับคนที่ถูกใจและหวังที่จะเคลม แต่สำหรับเธอมันมีความหมายเพราะเป็นค่ำคืนแรกของสาวเจ้า และสำหรับเขาที่เพิ่งรู้ว่ามันไม่ใช่แค่ความสนุกอีกต่อไป

เขาเพิ่งรู้ตัวว่าตนก็เป็นเพียงผู้ชายคนหนึ่งเท่านั้น

ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่อยากมีความรักเหมือนกับคนอื่น ๆ ทั่วไป ไม่ต้องเพอร์เฟ็กต์ แต่เต็มไปด้วยความสุข ไม่ต้องระแวงตลอดว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับการแต่งงานที่ไม่ได้เริ่มด้วยรัก ความคิดเหล่านี้ถูกผู้เป็นแม่ปลูกฝังมาเสมอว่าความรักเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับชีวิตคู่ หากไม่รักแต่มีความเหมาะสมกันคงไม่มีความสุข แม้แต่ความผูกพันก็คงไม่มี อีกทั้งฝ่ายหญิงคงน่าสงสารหากวันใดวันหนึ่งเขาเจอคนที่ใช่แล้วเลิกราไปหาอีกคน

แม้คนที่อิตาลีจะไม่ใส่ใจมากกับการหย่าร้าง แต่สำหรับเขาที่ถูกสอนด้วยวัฒนธรรมจากผู้เป็นแม่ ย่อมให้ความสำคัญต่อศักดิ์ศรีและเกียรติของฝ่ายหญิง แม้สิ่งที่เกิดขึ้นจะดูเหมือนเป็นการรับผิดชอบกับการกระทำ แต่สำหรับเขาคือการไม่ปล่อยมือจากคนที่ทำให้ความรู้สึกของตัวเองมีความสุขอีกครั้ง

เมื่อก่อนที่เขาจะพบกับความรักที่ขมขื่น เขาก็เป็นเพียงผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่มีความรักที่เกิดจากความรู้สึกข้างในหัวใจ กับเชอเอมก็เช่นกัน มันคงเป็นความรู้สึกที่แตกต่าง แต่ก็ยากที่จะอธิบายออกมาได้ยากเช่นกัน

ความรู้สึกที่แตกต่างจากเอเรียน่า...

เซนนิก้ารู้ได้ถึงความแตกต่างระหว่างเชอเอมและเอเรียน่า ชายหนุ่มไม่ได้อยากเปรียบเทียบ เพียงแต่อยากหาคำตอบให้กับความรู้สึกในครั้งนี้ และก็พบว่ากับเอเรียน่าเหมือนกับเป็นความสัมพันธ์ที่เหมาะสมกันเสียมากกว่า ถูกใจกันเพียงภายนอกด้วยรูปลักษณ์หน้าตา คบหากันเพราะคำพูดคนอื่นที่เอาแต่พูดว่าเหมาะสมกัน

เขาและเอเรียน่าจึงลงเอยด้วยความหลงใหล

แต่กับเชอเอม อาการหัวใจสั่นไหวยามมองดวงตาคู่นั้นของสาวเจ้า อาการที่ซิกก้าเรียกว่าหึงหวงก็มีมากขึ้นเรื่อย ๆ ยิ่งชัดเจนก็คราวที่เจอกับฟ้าคราม และความรู้สึกที่อยากใกล้ชิดเธอมากขึ้นทุกวัน ยามอยู่คนเดียวมักเหม่อคิดถึงสัมผัส คิดถึงสีหน้าและน้ำเสียงของเธอ ไม่เว้นแม้แต่รอยยิ้มเขินอาย ๆ ที่พยายามปิดไม่ให้เขาได้เห็น ความรู้สึกเหล่านี้ที่ไม่เคยมีต่อเอเรียน่า แต่ทว่ามีกับเชอเอมได้เพียงไม่กี่เดือนเช่นนี้

รักหรือ...มันใช่ความรักจริงหรือไม่ เขาเองก็ยังหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้ แม้อาการเหล่านี้ซิกก้าจะเคยพูดถึงว่ามันคือความหวั่นไหวของคนที่กำลังจะมีความรักก็ตาม ไม่ใช่ไม่ยอมรับความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อเชอเอม แน่นอนว่าเขายอมรับว่าหวั่นไหว เพียงแต่ยังไม่อยากเชื่อว่านี่คือความรัก

ใช่ เขายังมีความกลัวเล็ก ๆ ที่มันยังฝังรากลึกอยู่เพียงน้อยนิด

กลัวกับอดีตที่เขาเจ็บปวดกับการคบหากับเอเรียน่า ทว่ายามที่ได้ทบทวนความรู้สึกของตัวเองอีกครา ก็พบว่าแท้จริงแล้วความรู้สึกที่มีระหว่างเอเรียน่ากลับไม่พบถึงความรู้สึกที่เรียกว่ารักเลยแม้แต่นิดเดียว อาจมีเพียงความรู้สึกเจ็บใจที่ถูกเอเรียน่าทิ้งไปเพียงเพราะเรื่องเงินก็เป็นได้ ใช่แล้ว...ความรู้สึกที่เป็นมาหลายปีก็คือความเจ็บใจที่ถูกทิ้งไปเพราะเงิน ผู้หญิงคนนั้นไม่เคยจริงจังกับเขาเลยแม้แต่นิด ความรู้สึกของเขาจึงไม่เหมือนที่มีให้กับ

เชอเอม ไม่มีแม้แต่นิด

แม้แต่เสี้ยวของความรู้สึก