บทที่ 9 รอยยิ้มกับแสงตะวัน (3)

หลังจากกินไอศกรีมกันจนอิ่มท้อง ทั้งคู่ก็พากันออกไปเดินเล่นตามถนนย่านเมืองเก่า พลางหามุมถ่ายรูป ผลัดกันถ่ายรูปบ้างเซลฟีบ้าง และมันทำให้เขารู้สึกถึงความสุขที่แท้จริงในฐานะของผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่เดินไปทางไหนก็ไม่มีคนรู้จัก มองเขาเป็นเพียงคนแปลกหน้าหรือไม่ก็นักท่องเที่ยว แตกต่างจากที่อิตาลี ที่ไปไหนจะต้องมีลูกน้องเป็นสิบคนเดินตามไปด้วยทุกที่ แม้แต่เข้าห้องน้ำก็ต้องเข้าคนเดียว มีลูกน้องกันเอาไว้ข้างนอก ความเป็นส่วนตัวและการได้เดินเล่นอย่างไม่กังวลเช่นนี้น่ะหรือ...ไม่มีหรอก

และยิ่งได้เดินกับคนที่ทำให้หัวใจสั่นไหวด้วยแล้วยิ่งไม่มีทางเป็นไปได้เลยแม้สักนิด การได้พบและได้สร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับเชอเอมทำให้

เซนนิก้าต้องเปลี่ยนแผนชีวิตใหม่ทั้งหมดในความตั้งใจของชายหนุ่ม เพราะหญิงสาวได้กลายมาเป็นคนสำคัญในชีวิตของเขาไปเสียแล้ว และคงมีเรื่องยุ่งยากตามมาอีกไม่นาน เขาจะต้องวางแผนรับมือให้ดีที่สุด หากเขาจะรั้นคำสั่งของผู้เป็นปู่ก็คงไม่มีอะไรราบรื่นเป็นแน่ ถึงอย่างไรเขาก็ไม่ใช่ผู้ชายธรรมดาอีกต่อไปยามที่ได้กลับอิตาลี 

ใช่ อีกไม่นานเขาจะต้องกลับอิตาลี กลับไปเคลียร์ทุกอย่างที่เขาทิ้งมาเพราะเจ็บปวดกับความรักที่สิ้นสุดลงหลังจากคบหากับเอเรียน่ามาเจ็ดปี

เจ็ดปีที่เขามองย้อนกลับไปกลับพบว่ามันน่าเสียดายเวลา ความเจ็บปวดมลายหายไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ เหลือเพียงความเสียดายเท่านั้น

“เข้าไปดูพิพิธภัณฑ์ภูเก็ตไทยหัวกันดีมั้ยคะ”

น้ำเสียงเจื้อยแจ้วของเชอเอมดึงให้เซนนิก้าหลุดจากภวังค์ความคิด หันมามองคนตัวเล็กที่ส่งยิ้มกว้าง ไม่รอให้เขาตอบรับคำถาม คล้องแขนดึงรั้งให้ชายหนุ่มเดินเข้าไปด้านในอย่างไม่รอช้า รอยยิ้มเอ็นดูจึงเผยขึ้นบนใบหน้าของเขาที่มองหญิงสาวด้วยความรัก

หลังจากเดินดูจนทั่วพิพิธภัณฑ์ ชายหนุ่มก็ถูกหญิงสาวพาไปเดินตามสถานที่ต่าง ๆ ตามแพลนที่ได้มาจากฟ้าคราม และหยุดพักกินมื้อกลางวันที่ร้านอาหารรสเด็ดอย่างร้านตู้กับข้าวที่ขึ้นชื่อเรื่องอาหารใต้แท้ ๆ ทางร้านตกแต่งสไตล์ปีนัง ผสมผสานเข้ากับกับความเป็นชิโน-โปรตุกีส ความสวยงามที่ผสมผสานกันทำให้ทั้งสองคนตื่นตาตื่นใจกับการเข้ามากินอาหารใต้ครั้งแรก จึงจัดอาหารขึ้นชื่อของที่ร้านทันที ทั้งนี้ก็เพื่อสังเกตและจดจำเพื่อนำไปแนะนำให้กับนักท่องเที่ยวที่เข้ามาใช้บริการโรงแรมได้

การมาเที่ยวในวันนี้ไม่ใช่เพื่อพากันมาเที่ยวเท่านั้นแต่สาวเจ้าก็มาทำงานไปในตัวด้วย แม้จะแอบสนุกมากกว่าก็ตาม แต่ทว่าเป็นเรื่องดีสำหรับเธอที่รู้สึกสนุกและชื่นชอบไปกับบรรยากาศของภูเก็ต เพราะเธอสามารถไปบอกเล่าให้กับนักท่องเที่ยวได้อย่างถึงรสถึงชาติ ไม่มีตกสักนิด ซึ่งเป็นหน้าที่ของเธอที่ควรจะทำมันออกมาให้ดีที่สุดถึงจะไม่ต้องลงมาดูแลแขกบ่อยครั้ง แต่ยามเมื่อจำเป็นเธอจะต้องอธิบายและบอกตำแหน่งสถานที่ต่าง ๆ ให้ได้ไม่ต่างจากพนักงาน

“แกงปูใบชะพลูน่ากินว่ามั้ยคะ เอมดูที่เขารีวิวกันห้ามพลาดเลยนะคะ เป็นอาหารซิกเนเจอร์ประจำที่นี่เลย”

เชอเอมมองถ้วยแกงปูใบชะพลูด้วยสายตาวับวาวเมื่อได้ทั้งกลิ่นหอมและหน้าตาน่ารับประทานที่ถูกใส่ถ้วยจัดแต่งมาอย่างสวยงาม ก่อนจะมองไปยังหมี่ขาว จึงเงยหน้าขึ้นไปถามพนักงานเสิร์ฟที่กำลังวางยำส้มโอและปลากะพงทอดขมิ้น

“หมี่ขาวนี่กินยังไงเหรอคะ”

“ใช้ทานควบคู่ไปกับแกงใบชะพลูค่ะ ดูจะไม่เข้ากัน แต่รับรองความแซ่บความอร่อยแน่นอนค่ะ”

พนักงานสาวเสิร์ฟเอ่ยถามภาษากลางเมื่อพบว่าลูกค้าไม่ใช่คนในพื้นที่ที่แต่งตัวไม่เหมือนนักท่องเที่ยวทั่วไป ก่อนจะทำหน้าที่ของตัวเองจนเสร็จเมื่อสาวเจ้ากล่าวขอบคุณ

“เอมไม่เคยกิน แต่จากรีวิวคิดว่าต้องอร่อยมาก ๆ แน่นอนค่ะ มีอีกเมนูนะคะที่เอมไม่ได้สั่ง กลัวพี่เซนจะกินไม่ได้ เลยสั่งเฉพาะที่มีรีวิวเยอะที่สุดค่ะ เอาจริง ๆ ก็มีหลายเมนูมาก”

เธอหันมาพูดกับเซนนิก้าเรื่องเมนูอาหารให้ชายหนุ่มได้ฟัง แม้เขาจะเป็นลูกครึ่งไทย แต่ก็เติบโตและใช้ชีวิตอยู่ที่อิตาลีอยู่หลายปี เพิ่งจะได้มาใช้ชีวิตอยู่ที่เมืองไทยไม่นานมานี้ ทั้งยังอยู่แต่เมืองหลวง แม้จะได้ยินมาบ้างว่าเขาต้องบินมาภูเก็ตเมื่อดูโรงแรมที่กำลังสร้าง แต่ก็เพียงมาแล้วกลับเท่านั้น คงไม่มีโอกาสได้กินอาหารรสชาติภาคอื่น ๆ ของเมืองไทยเป็นแน่ อย่างมากก็คงจะเป็นอาหารภาคกลางกระมัง

“สั่งมาเถอะ พี่กินได้หมด ได้ลองกินอาหารที่ไม่เคยกินอาจจะติดใจก็ได้ เหมือนที่พี่ติดใจเอม”

คนอะไร หยอดกันได้ทุกที่ทุกเวลา

สาวเจ้าบ่นอุบในใจด้วยอาการเก้อเขิน ก่อนจะทำทีตักอาหารให้กับชายหนุ่มตรงหน้าเมื่อทำตัวไม่ถูกที่อยู่ ๆ ก็ถูกอีกฝ่ายพูดจีบออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยเช่นนี้

“งั้นก็กินให้อิ่มเลยนะคะ ยังมีอีกหลายที่เลยค่ะที่ยังไม่ได้ไป”

“เขินก็พูดมาเถอะ อย่างน้อยพี่จะได้รู้ว่าเอมรู้สึกยังไงเวลาอยู่กับพี่”

“ไม่ใช่แค่เขินนะคะ แต่หัวใจมันเต้นแรงด้วยค่ะ”

คำตอบของเธอเรียกเสียงหัวเราะและรอยยิ้มจากเขาได้เป็นอย่างดี พร้อมกับอาการก้อนเนื้อที่เต้นโครมคราม ทว่าสองแก้มนวลน่ะหรือ แดงระเรื่อร้อนผ่าวไปจนถึงใบหูเสียแล้ว เขาจึงบริการเธอด้วยการใช้ช้อนของตัวเองตักข้าวที่มีเนื้อปลายื่นไปจ่อปาก ซึ่งทำให้เจ้าตัวที่ยังเขินไม่หายยิ่งทวีความเขินมากขึ้น

เมื่อในหัวคิดดีไม่ได้เลย...

แบบนี้ไม่เป็นการจูบทางอ้อมหรอกหรือ

ไม่ ๆ ทำไมคิดอะไรไม่เข้าเรื่องแบบนี้ ก็แค่กินข้าว จูบดูดดื่มก็จูบมาแล้ว ไม่ต้องพูดถึงเลยว่ามันจะมากแค่ไหนกับคำว่า ‘ดูดดื่ม’ มากกว่านั้นก็ทำมาแล้ว แถมหลัง ๆ มานี้ตัวเธอเองยังเป็นคนทำให้เขาด้วย จะมาเขินมาอายอะไรกับตอนนี้กันเล่า

ควรจะเขินเพราะอาการใจเต้นแรงไปกับคำพูดและการกระทำของเขาเสียมากกว่ากระมัง

แต่เอ๊ะ...ครั้งแรกเธอเองไม่ใช่หรือที่เต็มใจไปกับจูบของเขาจนมันเลยเถิด ทำไมจะยังมาทำเป็นหวงเรื่องความไม่เหมาะสมอีก เธอก็ไม่ได้ปิดกั้นเสียหน่อย

โอ๊ย ยายเอมนะยายเอม ทำไมคิดไปคิดมาถึงได้คิดไปไกลแบบนี้

เชอเอมบ่นอุบอิบตัวเองอยู่ในใจ ก่อนจะยอมให้เซนนิก้าป้อนอย่างที่ชายหนุ่มตั้งใจแต่โดยดี ทั้งนี้หญิงสาวต้องการให้บรรดาผู้หญิงนักท่องเที่ยวที่อยู่ในร้านรู้ว่าเขาคือคนของเธอ

ใช่ เขาคือคนของเธอ

เธอไม่เคยเลยที่จะหวั่นไหว หัวใจเต้นแรงขนาดนี้อย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน จะไม่ให้เขาเป็นคนของเธอ จะไม่ให้เขาเป็นคนพิเศษได้ยังไง คบใครต่อใครที่ผ่านมาก็แค่รู้สึกเสียหน้าที่ถูกผู้หญิงคนอื่นมาสวมเขาให้ ทว่าต่างจากเขาที่เธอไม่อยากให้คนอื่นแม้แต่แค่มองก็ตาม หวั่นไหวใจรู้สึกกลัวว่าจะมีผู้หญิงคนอื่นมาฉกไป กับคนที่ผ่านมาเธอไม่เคยกลัว แต่ก็ไม่คิดอยากให้ใครมาใช้แฟนร่วมด้วยก็เท่านั้น เธอไม่ชอบที่มีคนติฉินนินทาให้หลังที่มักจะลอยเข้ามาให้ได้ยินอยู่ร่ำไป

ตอนนี้เธอทั้งหวงทั้งหึงเลยล่ะ