บทที่ 9 รอยยิ้มกับแสงตะวัน (1)

บทที่ 9

รอยยิ้มกับแสงตะวัน

เสียงคลื่นกระทบฝั่งเป็นระลอกในยามสายของวันให้บรรยากาศร่มรื่นเย็นสบายหลังฝนเทกระหน่ำลงมาเมื่อคืน เซนนิก้าก้าวเดินออกมาในระยะห่างที่มากพอจะไม่ให้คนในวิลลาออกมาได้ยิน เมื่อสายทางไกลติดต่อมาในช่วงเวลาที่ไม่ค่อยเหมาะสมเสียเท่าไรสำหรับชายหนุ่ม แม้เขาจะรู้ว่าไม่นานเรื่องนี้จะต้องเกิดขึ้น เพียงแต่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นรวดเร็วแบบนี้ หากเมื่อก่อนยังไม่พบกับเชอเอม ก็คงมองว่ามันก็ช้าไปอยู่ดีกับเรื่องที่สักวันหนึ่งเขาจะต้องกลับไปจัดการในฐานะที่เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวตระกูล

ปาเนสบากาเรซ

แววตาคมกริบมองชื่อของบุคคลที่ต่อสายเข้ามาด้วยเบอร์ต่างประเทศอย่างชั่งใจชั่วครู่ ก่อนจะกดรับสายในที่สุด ทว่ายังไม่ยอมกรอกเสียงออกไป จนคนปลายสายต้องเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจอยู่ในที

“แกจะกลับเมื่อไร”

น้ำเสียงแหบพร่าไปตามวัยที่ชราขึ้นส่งเสียงเข้มถาม เมื่อคนที่เป็นหลานชายคนโตดื้อดึงที่จะไม่ยอมกลับไปรับช่วงต่อกิจการครอบครัว นับตั้งแต่เลิกรากับเอเรียน่า หลานชายคนนี้ก็หนีหายไปจากครอบครัวตามน้องของตัวเอง แค่เรื่องที่ยอมช่วยน้องชายให้ยกเลิกงานแต่งได้ก็มากพอแล้ว ตนยังไม่หายโกรธเลยแม้จะผ่านมาหลายปีก็ตาม

ตั้งแต่พ่อแม่ของหลานทั้งสองคนเลือกที่จะไปเที่ยวรอบโลกหลังทำงานจนเหนื่อยและอยากพัก หวังจะให้ลูกชายทั้งสองรับช่วงต่อ แต่ไม่คิดเลยว่าลูกทั้งสองจะไม่ยอมเชื่อฟังผู้เป็นปู่ที่ได้กลับมารับตำแหน่งตั้งแต่ลูกชายคนโตเลือกที่จะสละตำแหน่งผู้กุมอำนาจสูงสุดของตระกูล จึงเลือกที่จะปล่อยให้ปู่จัดการครอบครัวรวมถึงเซนนิก้าและซิกก้า แต่ไม่คิดเลยว่าหลานชายทั้งสองจะเลือกไม่สนใจครอบครัวตัวเองเช่นนี้ ผู้เป็นปู่จึงต้องจัดการด้วยตัวเอง

ทั้งที่ก่อนหน้านี้ส่งลูกน้องไปตามหลานทั้งสองคนก็ถูกส่งกลับมาด้วยสภาพดูไม่ได้สักคน ไม่แขนขาหักก็นอนหยอดน้ำข้าวต้ม บางคนถูกส่งเข้าเรือนจำที่ไทย ครั้นจะเข้าไปช่วยลูกน้องในเรือนจำก็ไม่คุ้มกับเงินที่จะเสีย

ครานี้ตนจะต้องลงมือด้วยตัวเอง ถึงได้ตัดสินใจต่อสายโดยตรงมาถึงหลานคนโต เมื่อหลานคนเล็กติดต่อไม่ได้คล้ายจะเป็นบุคคลสูญหายอย่างไรอย่างนั้น แต่ก็พบว่าหลานคนเล็กก็คอยไปมาหาสู่กับหลานชายคนโต แม้จะไม่บ่อย แต่ตนก็รู้ว่าเซนนิก้าทราบดีว่าซิกก้าอยู่ที่ไหน

“ฉันถามว่าแกจะกลับเมื่อไร”

เมื่อเซนนิก้าไม่ยอมตอบคนเป็นปู่เสียที ปู่จึงเอ่ยเสียงเข้มถามขึ้นอีกครั้ง ติดจะหงุดหงิดอยู่ในทีไม่น้อย กับสิ่งที่หลานชายคนโตเริ่มดื้ออย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“ปู่ครับ ผมจะกลับ...แต่กลับไปจัดการให้เรียบร้อยแล้วจะกลับมาที่นี่ ส่วนที่นั่น...” เขาเงียบลงอีกครั้ง ก่อนจะพูดออกไปตามตรง “ให้คาซัสดูแลเถอะครับ”

“แกก็รู้ว่าฉันไม่ไว้ใจใครนอกจากครอบครัวแก” ผู้เป็นปู่ตวาดกลับมาอย่างเดือดดาล

“ปู่ครับ ผม...” ชายหนุ่มกำลังจะพูดถึงเรื่องเชอเอมให้ผู้เป็นปู่ทราบ แต่ก็ถูกปู่ขัดเสียก่อนด้วยเรื่องที่เขากำลังจะพูด

“ฉันรู้ว่าแกกำลังจะพูดอะไร...แกจะรักจะชอบใครฉันไม่ห้าม แต่แกต้องกลับมาดูแลที่นี่”

“ครอบครัวอามาคลอสเขาทุ่มเทให้กิจการของปู่มากกว่าพวกผม ยังไงผมคงเลือกแค่กลับไปเคลียร์ทุกอย่างให้เรียบร้อย ที่เหลือปู่จัดการให้กับอามาคลอสนะครับ...ผมตัดสินใจแล้ว” เขาให้คำตอบที่ได้ตัดสินใจแล้วอย่างไม่คิดเปลี่ยนใจอีก

“แต่ก่อนหน้านี้ไม่กี่เดือนแกบอกจะยอมกลับ...แกจริงจังกับลูกเจ้าของบริษัทจิวเวลรีนั่นจริง ๆ หรือเซน” ผู้เป็นปู่เอ่ยถาม แม้ในใจจะรู้ว่าหลานชายคนโตเป็นคนเช่นไร และรู้ว่าหากตัดสินใจอะไรไปแล้วก็ยากที่จะเปลี่ยนใจ หากไม่มีเรื่องที่สำคัญต่อความรู้สึกของเซนนิก้าจนเกิดการเปลี่ยนใจอีกครั้ง

“ครับ” เขาตอบกลับเพียงคำสั้น เพราะรู้ว่าผู้เป็นปู่คงทราบเรื่องของตนมากพอที่จะรู้ว่าเชอเอมเป็นใคร มีพื้นเพครอบครัวเช่นไรแล้ว

“กลับมาที่นี่ให้เร็วที่สุด” ผู้เป็นปู่ออกคำสั่งเด็ดขาดแล้วกดวางสายทันที

เซนนิก้าดึงสมาร์ตโฟนมาอยู่ในระดับสายตาเมื่อถูกผู้เป็นปู่ตัดสาย แสดงให้ชายหนุ่มได้เห็นว่าจะไม่ยอมให้กับพวกเขาอีกต่อไป และบอกให้รู้ว่าเขาจะต้องกลับอิตาลีให้เร็วที่สุด สายตาคมของเขาชำเลืองมองไปที่วิลลา นึกถึงคนที่กำลังนอนหลับสบายในห้องนอนอย่างเป็นกังวลเมื่อ ‘ครอบครัว’ ของเขาที่ทิ้งมานานหลายปีกำลังจะฉุดรั้งเขาให้กลับไป เพราะคำพูดของผู้เป็นปู่คงไม่ยอมปล่อยผ่านเหมือนครั้งในอดีตอย่างเด็ดขาด

เขาจะทำอย่างไรกับครอบครัวนี้

แม้ในคราแรกเขาจะมุ่งมั่นที่จะรับช่วงต่อก็เพื่อเอเรียน่าในตอนที่คบหากัน ทว่าเมื่อยามเลิกรา เขาเสียศูนย์จนพบว่าชีวิตแบบนี้มันดีที่สุดสำหรับเขา มันดีกว่าการที่เขาจะต้องกลับไปที่อิตาลีเป็นแน่ เพราะที่นี่ไม่เคยทำให้เขาเกิดความลังเลที่จะอยู่ต่อหรือกลับไปแม้แต่วันเดียว ทว่าการจะกลับไปกลับเกิดความลังเลมากมายจนยากที่จะตัดสินใจเช่นนี้

ไม่ใช่แค่ห่วงเชอเอม แต่เขากลัวที่จะจากกับหญิงสาว กลัวว่าหากตัวตนของเขาเปิดเผยแล้ว จะทำให้เธอจากไป ไม่รู้หรอกว่าสาวเจ้ารับรู้เรื่องของตนมากน้อยแค่ไหน แต่เขาเชื่อว่าเธอคงรู้จักพื้นเพครอบครัวของเขาอยู่บ้างจากซิกก้าเป็นแน่ ทว่าสิ่งที่เขามั่นใจก็คือเธอคงไม่รู้ลึกไปมากกว่านี้ หากรู้จริงก็คงไม่ตัดสินใจยอมเดินหน้าสร้างความสัมพันธ์กับเขามาร่วมสามเดือนเช่นนี้ และหากว่าเขาเลือกที่จะกลับไป แม้ผู้เป็นปู่จะไม่ได้ห้ามที่จะคบหากับสาวเจ้า แต่เขารู้ว่าสถานที่แห่งนั้นไม่เหมาะสมกับเชอเอม ความรู้สึกกลัวจึงปะทุขึ้นยามที่สายจากผู้เป็นปู่ติดต่อมาเช่นนี้

เขาถึงได้กลัว...กลัวว่าจะเสียเธอไป