로그인공유
ตอนที่ : 08 งอน
최신 업데이트:
2025-01-30 17:44:48เช้าวันต่อมา
"อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณยาย"
ฉันทักทายคุณยายดอกไม้ตามปกติเหมือนทุกวัน เพราะแกจะออกมาใส่บาตรตอนเช้าๆ ที่หน้าบ้านทุกวัน เราเลยได้เจอกันบ่อย เว้นแต่บางวันฉันมีเรียนสายเลยไม่ได้เจอหน้ากัน
"จ้ะลูก"
ฉันกำลังจะทักทายอีกคน แต่เขาหน้าบูดบึ้งจนไม่กล้าทักเลย คงจะโกรธเรื่องเมื่อวานนี้ล่ะ ปกติเจอหน้ากันนี่ยิ้มรับไปแล้วนะ
"จะไปเรียนแล้วเหรอลูก" เสียงคุณยายดอกไม้ถาม ฉันเลยได้หยุดคิดเรื่องนั้น
"ค่ะ พอดีมีธุระด้วย"
"อ๋อ"
ฉันรีบทำอะไรต่อมิอะไรจนเสร็จ ก่อนจะรีบเดินจ้ำอ้าวออกจากบ้าน และรามก็ขับรถผ่านไปพอดี ไม่มีเบรคคุยหรือชะลอเลย ขับผ่านไปเฉยๆ ดูท่าคงจะโกรธเอามากเลยนะเนี่ย
ไม่รู้สิ เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน แต่มันก็รู้สึกแปลกยังไงไม่รู้ ไม่ได้อยากถูกใครโกรธหรือเกลียดสักหน่อย
ฉันนั่งรถประจำทางไปเรียนเหมือนอย่างเคย แต่วันนี้เป็นวันที่ฉันไม่มีสมาธิเอาซะเลย รู้สึกแปลกไปหมด เมื่อวานฉันก็ไม่ได้พูดแรงเลยนี่นา
"น้องจะลงหรือเปล่า?"
"เอ่อ ลงๆๆ ค่ะ" รีบลงจากรถ
เพราะรถประจำทางมาถึงที่หน้ามหาลัยพอดี ซึ่งปกติฉันก็จะลงตรงนี้ แต่นี่มัวแต่นั่งคิดจนเพลิน จนลืมไปเลยว่าถึงมหาลัยแล้ว จนคนขับรถลงมาตาม
"อีพริม"
"อือ"
"เป็นอะไรของมึงวะ?"
"เปล่า"
"ปากบอกไม่ แต่หน้านี่ชัดเลยนะ ทำไมทะเลาะกับพี่เปรมเหรอ?"
"เปล่า ไม่มีอะไร"
มันก็ไม่ได้มีอะไรหรอก แต่มันก็แปลกยังไงไม่รู้ แค่เด็กข้างบ้านแต่ฉันกลับรู้สึกเป็นห่วงความรู้สึกของเขาซะงั้น ปากบอกว่าไม่ได้คิดอะไร ในใจก็บอกว่าเป็นแบบนี้มันก็ดีแล้ว แต่อีกในความรู้สึกหนึ่ง ฉันก็รู้สึกว่าฉันไม่ควรทำแบบนี้เลย
ตอนนี้ฉันรู้สึกสับสนกับความรู้สึกของตัวเองมากๆ
ฉันมีพี่เปรมเป็นแฟนแล้วก็จริง แต่ฉันกลับไม่ได้รู้สึกรักลึกซึ้งอะไรขนาดนั้นเลย มันเฉยๆ มากกว่านะ เพราะฉันคิดว่าฉันคงจะรักเขาได้อย่างเต็มใจ เพราะความสม่ำเสมอ ความดีที่เขาทำ ความสุภาพและอ่อนโยน มันคือสเปกที่ฉันชอบเลย
แต่ฉันดันห่วงความรู้สึกของไอ้บ้ารามซะได้นี่ เด็กนี่มันมีอะไรกันนะ ฉันถึงได้ห่วงมากขนาดนั้น ยิ่งเห็นสายตาเมื่อเช้านะ หัวใจของฉันมันเต้นรัวไปหมดเลย
"อีพริม!!"
"โว๊ะ! อะไร?" ขานรับอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่
"กูเรียกมึงหลายพริมละ ยืนเหม่ออยู่ได้"
"อ่าว มีไร"
"จะไปเรียนมั้ย เพื่อนไปโน่นกันหมดแล้ว เหลือมึงกับกูยืนตากแดดอยู่สองคนเนี่ย"
"เออๆ ไปดิไป"
ฉันกับโอ๋รีบเดินก้าวยาวๆ ตามเพื่อนอีกสองคนไป ก่อนจะพากันเข้าเรียน
#เวลาต่อมา
"อีพริม ตกลงมึงเป็นห่าอะไรวะ?" เฟรมถาม
"เป็นอะไร กูไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย"
"ปากแข็งนะมึง"
"อะไรของพวกมึงเนี่ย มาจ้องจับผิดกูทำห่าอะไร"
"ก็มึงทำตัวให้น่าจับผิดนี่หว่า"
"ไม่มีอะไรหรอก กูกับพี่เปรมไม่ได้ทะเลาะกัน ยังรักกันดีจ้ะ"
"แล้วไป"
เรื่องอื่นมันไม่มีอะไรให้น่าหนักใจหรอก จะมีก็แต่เรื่องนี้แหละ ฉันพยายามไม่คิดแล้ว ไม่อยากคิดไม่อยากจำไม่อยากนึกถึง แต่ก็อดไม่ได้อยู่ดี
#ตกเย็นวันเดียวกัน
บรืน~
ขณะที่กำลังเดินกลับบ้าน รามขับรถผ่านฉันไป ผ่านไปแบบฉิวไปเลย เหมือนว่าไม่เห็นฉันเดินอยู่ตรงนี้สักนิด
พอกลับมาถึงบ้าน หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จ ฉันก็มานั่งทำงานที่มุมเดิมของห้อง แต่วันนี้หน้าต่างห้องของรามปิดสนิท ไฟก็ไม่เปิด เหมือนไม่มีคนอยู่บ้าน แต่ก็เห็นรถจอดอยู่นี่นา
ก๊อกๆๆๆ !
"แม่เองนะพริม"
"อ๋อ แป๊บนะคะ"
ฉันรีบลุกออกไปเปิดประตู ทุกวันนี้ต้องล็อคเอาไว้ เพราะกลัวว่าแม่หรือพ่อจะเข้ามาเจอตอนที่รามปีนหน้าต่างห้องขึ้นมาอยู่ในห้องนอนของฉัน
"แม่มีอะไรหรือเปล่าคะ?"
"แม่จะมาบอกว่า พ่อกับแม่ต้องไปต่างจังหวัด พอดีญาติที่ต่างจังหวัดเสีย เลยจะมาถามว่าเราจะไปด้วยไหม"
"ช่วงนี้พริมงานเยอะ คงไม่ได้ไปหรอกค่ะแม่ ต่อให้ติดวันหยุด พริมก็ต้องรีบทำงานส่งอาจารย์ค่ะ"
"งั้นก็ดูแลตัวเองดีๆ นะ พ่อแม่ไปค้างคืนด้วย คงสักสามวันเลย"
"ค่ะแม่ ไปพรุ่งนี้เหรอคะ?"
"จ้ะ"
"ค่ะ เดินทางปลอดภัยนะคะ"
"ขอบใจจ้ะลูก"
ความจริงพ่อแม่ฉันไม่ใช่คนที่นี่แต่โดยกำเนิดหรอก แต่มาทำงานด้วยกัน แล้วได้เจอกัน รักกัน ก็เลยปักหลักปักฐานอยู่ที่นี่ จนได้มีฉันและก็ได้อยู่ที่นี่ถาวรเลย เวลามีงานบุญหรืองานสีดำ พ่อกับแม่ก็ต้องขับรถกลับต่างจังหวัด
#เวลาต่อมา
เพราะพ่อแม่ไม่อยู่บ้านฉันเลยออกมาเล่นที่บ้านคุณยายดอกไม้แก้เหงา ไม่รู้จะทำอะไรจะไปที่ไหนจริงๆ
บรืน~
"นั่นไง พูดถึงก็มาพอดีเลย"
หมายถึงรามเพราะฉันมาไม่เจอเขา คุณยายบอกว่าใช้ออกไปซื้อของที่ตลาดสักพักแล้ว
หมอนี่ก็นะ ออกไปตลาดทั้งทีจะชวนกันสักนิดก็ไม่ได้
"รามซื้อของมาให้ยายแล้วนะครับ"
"เออๆ ขอบใจลูก"
รามมองหน้าฉันแบบตึงๆ ก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าไปในบ้าน ทำไมใจร้ายแบบนี้เนี่ย เมื่อก่อนออกไปตลาดชอบซื้อขนมมาฝากแท้ๆ
"งั้นพริมกลับบ้านไปทำงานก่อนนะคะคุณยาย"
"จ้ะลูก"
"เดี๋ยวพรุ่งนี้พริมมาหาใหม่ค่ะ"
"จ้ะๆ"
@ในห้องนอน
ฟึ่บ~
พริม : ราม
พริม : พี่จะถามว่า จะออกไปตลาดอีกวันไหน จะฝากซื้อของ
พริม : ถ้าไม่ได้ออกไป ก็ไม่เป็นไร
อ่านแล้ว...
อยากจะกรี๊ด รามมันอ่านข้อความที่ฉันส่งไป แต่มันไม่ตอบเลย ไอ้บ้านี่ หน้าต่างก็ไม่ยอมเปิด จะด่าสักหน่อยเชียว
แต่เอ๊ะ!? ทำไมฉันต้องไปสนใจขนาดนั้นด้วย ไปตลาดเองก็ได้นี่นา แล้วทำไมต้องรอให้เขาเปิดหน้าต่างด้วยล่ะ โอ้ย! ฉันไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ
ฉันถอนหายใจออกมาอย่างแรง ก่อนจะกดโทรออกไปหาพี่เปรม หวังจะได้คุยกับเขาจะได้ลืมเรื่องของเด็กนั่นสักที ฉันเอาแต่คิดฟุ้งซ่านไปหมดแล้ว
ตู๊ด~
( ฮัลโหล สวัสดีค่ะ ) เสียงผู้หญิงรับ
"เอ่อ...นี่ใช่เบอร์พี่เปรมมั้ยคะ?"
( ใช่ค่ะ เปรมอาบน้ำอยู่ ใครคะ? )
"เอ่อ..." ฉันนั่งตัวแข็ง ตอบไม่ถูกเลย เพราะไม่รู้ว่าปลายสายเป็นใคร ทำไมถึงมารับโทรศัพท์ของพี่เปรมได้ น้องสาวเขาเหรอ หรือว่าพี่สาว หรือว่าใคร?
( มีธุระหรือเปล่าคะ จะฝากไว้ไหม เดี๋ยวฉันบอกให้ค่ะ )
"มะ ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันโทรไปอีกรอบดีกว่า"
( ค่ะ )
พอกดวางสายหัวใจของฉันก็เต้นรัวไม่หยุดเลย ไม่รู้ว่าปลายสายเป็นใคร ทั้งใจสั่น ทั้งกลัวยังไงก็ไม่รู้ ตั้งแต่คบกับพี่เปรมมาฉันรู้จักแค่เขา ไม่เคยรู้จักครอบครัวของเขาเลย และฉันก็ไม่เคยยุ่ง ไม่เคยล้ำเส้น เหมือนกับเขาที่ไม่เคยล้ำเส้นฉันเหมือนกัน แต่มันรู้สึกแปลกยังไงก็ไม่รู้สิ ปกติโทรหาเขาก็จะเป็นตัวเขารับตลอด แต่วันนี้เป็นผู้หญิงรับสาย
ฉันคิดมากไปเหรอ มันอาจจะเป็นน้องสาวของเขาก็ได้ ใช่ไหม?
คลิ๊ก~
ราม : ขนมแขวนอยู่หน้าบ้านครับ
พริม : ขอบใจนะราม
อ่านข้อความเสร็จฉันก็รีบลงไปเอาขนมที่หน้ารั้วทันที ทำไมฉันถึงได้รู้สึกแปลกขนาดนี้นะ ฉันไม่ชอบตัวเองที่ลังเลแบบนี้เลย เพราะฉันไม่รู้ว่าการที่ฉันเป็นห่วงความรู้สึกของราม มันเรียกว่าอะไร ตอนนี้ฉันเป็นแฟนกับพี่เปรมอยู่ ฉันไม่อยากถูกมองว่าเป็นผู้หญิงสองใจ มีแฟนอยู่แล้วแต่ก็ยังมีใจให้กับผู้ชายคนอื่น
ครืด ครืด ~
สายเรียกเข้า >>> พี่เปรม
"ค่ะพี่เปรม"
( โทรหาพี่เหรอ? )
"ค่ะ"
( มีอะไรหรือเปล่า พอดีพี่กำลังยุ่ง )
"ไม่มีค่ะ พริมโทรไปคุยเล่นเฉยๆ"
( อ๋อ ช่วงนี้พี่ยุ่งมากขอโทษด้วยนะ อาจจะไม่ค่อยได้ไปหาเราเลย )
"ไม่เป็นอะไรค่ะ งานพี่คงยุ่ง ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ"
( ครับ พี่ต้องวางสายแล้ว แค่นี้ก่อนนะครับ )
"ค่ะ"
ตู๊ดๆๆๆ !!
เป็นการสนทนาที่แข็งมาก เป็นคำพูดที่ให้ความรู้สึกเหมือนไม่มีอารมณ์ ไม่อยากคุย พูดแล้วก็จบๆ ไป ทำไงได้ ฉันเลือกแบบนี้เองนี่เนอะ
최신 챕터
พี่สาวดาวคณะกับไอ้เด็กวิศวะข้างบ้าน ตอนที่ : 30 ตอนจบ
@หลายปีต่อมาฉันกับรามเราแต่งงานกันแล้ว หลังจากที่ช่วยกันทำงานเก็บเงินและมีเงินเก็บมากพอ เราซื้อบ้านน็อคดาวน์ไว้หลังนึง ราคาไม่แพงเท่าไร แต่ก็ถือว่าอยู่ได้สบายมากสำหรับครอบครัวเล็กๆ อย่างเรา และบ้านของเราก็อยู่ไม่ไกลจากบ้านของพ่อแม่เท่าไรด้วยตอนนี้รามเปิดอู่เล็กๆ อยู่ใกล้บ้านส่วนอู่ที่เคยทำงานอยู่ก็ยังไปทำงานอยู่เหมือนเดิม รามทำงานหลายที่มากๆ จนบางครั้งฉันก็แอบห่วงสุขภาพของเขา กลัวว่าเขาจะพักผ่อนไม่เพียงพอหลังจากที่ย้ายบ้านมาอยู่ด้วยกันสองคนฉันก็ท้อง ทีแรกฉันก็กะว่าจะลาคลอดระยะยาวเลย เพราะตัวเองก็มีลาพักร้อนอยู่แล้ว แต่รามบอกให้ฉันลาออกจากที่นั่นมาเลย จะได้ไม่ต้องเจอคนแย่ๆ จนทำให้สุขภาพจิตของเราเสียอีก ยิ่งฉันท้องยิ่งไม่ควรอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนั้นเลยเราสองคนเริ่มต้นจากจุดเล็กๆ ถึงตอนนี้ก็ไม่ได้ร่ำรวยถึงขนาดที่อยู่บ้านนั่งกินนอนกินสบายๆ ไม่ต้องทำงาน เราแค่มีเก็บมากพอจะใช้จ่ายได้ไม่ลำบากก็เท่านั้นเองบวกกับปีก่อนคุณยายของรามเอาที่มาให้ รามก็เลยประกาศขาย เพราะถึงยังไงก็ไม่ได้ไปอยู่อยู่แล้ว ทำเลตรงนั้นขายได้หลายล้านเลยทีเดียว ที่ตัดสินใจขายเพราะเราสองคนวางแผนอนาคตกันเอาไว้แล้ว ฉันกับรา
พี่สาวดาวคณะกับไอ้เด็กวิศวะข้างบ้าน ตอนที่ : 29 งานหมั้น
@อีกหนึ่งปีต่อมาณ บ้านของพริมมีงานเล็กๆ เป็นงานหมั้นระหว่างพริมกับราม ญาติพี่น้องทางฝั่งของพริมก็มาไม่กี่คน เพราะส่วนใหญ่อยู่ต่างจังหวัดไกลๆ กันหมด และมีเพื่อนๆ ของพริมไม่กี่คน ทางฝั่งของรามก็มีแค่ยายและเพื่อนๆ ที่อู่กับอาที่เป็นเจ้าของอู่เท่านั้นแม่ของเขาเหมือนถูกตัดขาดจริงๆ รามยอมติดต่อไปหาแม่ เพื่อให้ยายนั้นสบายใจ แต่คำตอบที่ได้กลับมาก็เล่นเอาจุกเหมือนกัน เขาไม่ได้ต้องการความช่วยเหลือ ไม่ได้ต้องการเงิน ไม่ได้ต้องการอะไรทั้งสิ้น นอกจากบอกให้รับรู้ รามรู้มาตั้งแต่แรกแล้วว่าการตัดสินใจไม่ไปอยู่กับแม่ที่ต่างประเทศมันจะเป็นยังไงไม่ใช่ไม่รัก ไม่ใช่ไม่เคารพ แต่บางเรื่องเราก็ต้องเป็นฝ่ายตัดสินใจเอง เพราะนี่คือชีวิตของเราถ้าเขาไปแล้วคุณยายจะอยู่กับใคร ที่ผ่านมาคุณยายก็อยู่โดยลำพังมาตลอดอยู่แล้ว ไม่รู้ว่าแม่ของเขาตัดสินใจแบบนั้นได้ยังไง ในมุมของคนเป็นลูกดูใจร้ายมากเลยนะตัดกลับมาที่งานหมั้น ทุกอย่างจัดขึ้นแบบเรียบง่าย ไม่ได้หวือหวา มีกินเลี้ยงกันนิดๆ หน่อยๆ ตามประสาเพื่อนเกลอ พูดคุยกับญาติผู้ใหญ่ที่มาร่วมเป็นสักขีพยาน เป็นงานหมั้นเล็กๆ ที่ดูอบอุ่นมากเลยทีเดียวเงินสด 99,999 ทองอีก 1 บาท
พี่สาวดาวคณะกับไอ้เด็กวิศวะข้างบ้าน ตอนที่ : 28 แหวนแทนใจ
@หนึ่งปีต่อมารามเรียนจบมาได้สักพักแล้ว และหลังจากที่เรียนจบก็ได้ทำงานอย่างเต็มตัวเต็มเวลา และก็ได้รับหน้าที่คอยดูแลเป็นหูเป็นตาแทนอาที่เป็นเจ้าของที่นี่ เขาเป็นคนละเอียดมีฝีมือ เรื่องงานช่างไม่ต้องห่วงเลยถึงจะอายุเท่านี้แต่ประสบการณ์ทำงานก็มากเลยทีเดียวพอได้ทำงานเต็มเวลารามก็เริ่มจะมีเงินเก็บจากที่ตัวเองทำงานอยู่ทุกวัน มีมากพอจะซื้อของขวัญเล็กๆ น้อยๆ ให้กับแฟนสาวได้ในช่วงเวลาที่สำคัญของเธอรามกำเงินเก็บจำนวนนึงที่ได้มาจากการทำงานที่อู่เข้าร้านทองใกล้ๆ กับอู่ที่ทำงานอยู่สายตาคมกวาดมองแหวนทองที่ทางร้านวางโชว์หราอยู่ด้านหน้า กำลังเลือกลายและขนาดที่นิ้วของพริมจะใส่ได้ กะขนาดจากระยะสายตาของเขาเองเนี่ยแหละ ไม่เคยพลาดหรอก"อ้าวราม""หวัดดีครับเสี่ย"รามทักทายเจ้าของร้านทอง เสี่ยยักษ์ อายุรุ่นราวคราวเดียวกับอาที่เป็นเจ้าของอู่ ถึงรามจะไม่เคยมาใช้บริการร้านทองเลยสักครั้งแต่ก็พอจะรู้จักกันอยู่บ้าง เพราะเสี่ยยักษ์ก็เอารถไปใช้บริการที่อู่เป็นประจำอยู่เหมือนกัน"จะเอาแบบไหนล่ะหืม เลือกมาเลย เดี๋ยวเสี่ยลดราคาให้เป็นพิเศษ""อ๋อ ขอบคุณครับ""ซื้อให้แฟนเหรอ?""ครับ อยากได้แหวนสองสลึง วงเล็กๆ มีลาย
พี่สาวดาวคณะกับไอ้เด็กวิศวะข้างบ้าน ตอนที่ : 27 ขึ้นขย่ม NC20+
พริมกระโจนโถมเข้าหาแฟนหนุ่มจนกระทั่งเขานั้นหงายหลังลงไปกับที่นอนฟูกหนาของตัวเอง จากนั้นเธอก็เป็นฝ่ายเล้าโลมเขาก่อน อยากรู้ว่ามันรู้สึกยังไงที่ต้องเป็นคนอยู่ข้างบน เพราะที่ผ่านมารามเป็นฝ่ายเริ่มก่อนตลอดเลย"อึก พะ พี่ครับ""....." พริมไม่ได้สนใจท่าทางที่พยายามขัดขืนของอีกฝ่าย อารมณ์เสียอยู่เล็กน้อย แต่ก็ช่างมันเถอะ"อ่าส์~ แฮ่ก! รุนแรงจังเลยนะครับที่รักของผม""อือ...อยู่นิ่งๆ สิราม""อืมพี่ครับ"พริมชะงักเพราะเสียงเรียกของอีกฝ่าย เธอมองหน้าของเขาก่อนจะโน้มใบหน้าลงบดเบียดริมฝีปากของตัวเองลงไปอย่างบ้าคลั่ง ลิ้นร้อนสอดเข้าไปในโพรงปากอุ่นตวัดลิ้นเลียอย่างรุนแรงจนหายใจกันแทบไม่ทันหน้าอกอวบก็เบียดเสียดลงไปกับอกแกร่งของร่างกำยำแน่น ชนิดที่ว่ารู้สึกได้ถึงแรงเต้นของหัวใจของกันและกันเลยทีเดียว"อืมพี่พริมครับ อ่าส์""....." ร่างบางผละตัวออกไปก่อนจะถอดเสื้อยืดของตัวเองออกต่อหน้าของแฟนหนุ่ม หน้าอกที่อวบปลิ้นออกมาจากชุดชั้นในครึ่งเต้านั้นมันทำให้รามอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือขึ้นไปบีบเคล้นอย่างมันส์มือ "อึก..บะ เบาๆ สิพี่เจ็บนะ!""นมพี่ใหญ่จังเลยครับ มองข้างนอกนึกว่าคนไม่มีนม" นี่ถือว่าเป็นคำชมนะ เพราะ
พี่สาวดาวคณะกับไอ้เด็กวิศวะข้างบ้าน ตอนที่ : 26 ขึ้นห้องหมาเด็ก
หลังจากวันนั้นพริมกับรามก็ใช้ชีวิตกันโดยปกติมาตลอด ไม่ได้มีเรื่องอะไรปิดบังใครแล้ว คุณยายเองก็ได้รู้ว่าเป็นเรื่องจริงไม่ใช่หลานชายตัวเองพูดไปเรื่อยพริมเรียนจบแล้วและมีกินเลี้ยงกับเพื่อนๆ ก่อนแยกย้ายกัน เลยนัดกันที่ร้านอาหารในเมือง"พี่พริมกลับกี่โมงครับ ผมจะได้มารอรับ" รามเอ่ยถาม หลังจากที่จอดรถส่งแฟนสาวถึงร้านอาหารที่เธอนัดกับเพื่อนๆ แล้ว"ไม่เป็นไร นายนอนเถอะ พี่คงกลับดึกๆ เลย""นั่นแหละครับ ดึกแล้วพี่จะกลับไง นั่งแท็กซี่มันอันตราย" พูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง"เดี๋ยวเพื่อนมันแวะไปส่งน่ะ""ให้ผมรอมั้ยครับ ผมรอได้""ไม่เป็นไร นายทำงานเหนื่อยมาทั้งวันแล้วนะ กลับไปพักเถอะ""จะดีเหรอครับ?""ใช่ ดีมากๆ เลย พี่อยู่กับเพื่อนได้ กลับเองได้ พี่ไม่ใช่เด็กแล้ว""โอเคครับ ผมกลับก็ได้ แต่ถ้าไม่มีใครไปส่งพี่ต้องโทรหาผมนะครับ ห้ามกลับแท็กซี่เด็ดขาด""อื้ม พี่สัญญา"พริมพยักหน้าตอบ เธอไม่อยากให้รามรอ เพราะเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะได้กลับตอนไหน จะให้รามรออยู่ได้ยังไงในเมื่อเขาเองก็ทำงานเหนื่อยมาทั้งวันแล้วเหมือนกัน"ขับรถกลับดีๆ นะราม วันนี้พี่ขอวันนึง""ครับ ผมไม่ว่าหรอก กินกับเพื่อนตามสบายเลยครับ
พี่สาวดาวคณะกับไอ้เด็กวิศวะข้างบ้าน ตอนที่ : 25 เปิดตัว
@บ้านพริม"มีอะไรหรือเปล่าลูก พริมราม""คือว่า เราสองคนกำลังคบกันค่ะ คบกันมาสักพักแล้ว" ทั้งที่มันเป็นการบอกข่าวดีแท้ๆ แต่เธอกลับตื่นเต้นกลัวไปหมดเลย"อะไรนะ?" แม่ของพริมมองหน้าทั้งสองคนสลับกันไปมา"ผมกำลังคบกับพี่พริมครับคุณน้า" รามยืดอกยอมรับอย่างลูกผู้ชาย เพราะมีหลายอย่างที่ตัวเองทำเกินเลยลงไป เขาจะยอมรับหากพ่อแม่ของเธอถาม และเขาพร้อมจะรับผิดชอบ"ราม.." เสียงเข้มของผู้เป็นพ่อดังขึ้น สายตาที่แข็งกร้าวมันทำให้พริมเริ่มใจเต้นแรง เพราะเธอไม่เคยเห็นพ่อของเธอเป็นแบบนี้เลย"ครับคุณลุง""มาคุยกับลุง""พ่อคะ...""คุยสองคน อย่างลูกผู้ชาย""ครับ"รามลุกขึ้นและเดินตามพ่อของพริมไปทางหลังบ้าน พริมอยากจะเดินตามไปเพราะกลัวว่าเรื่องมันจะจบไม่สวย แต่ก็ถูกแม่ห้ามเอาไว้"มันจะเกิดอะไรไหมคะแม่""เรากลัวอะไรล่ะหืม?""ไม่รู้สิคะ แม่ไม่เห็นสายตาของพ่อเหรอ น่ากลัวมากเลย""ไม่มีอะไรหรอก ให้เขาได้คุยกันแบบลูกผู้ชาย เราเป็นผู้หญิงก็ไม่ต้องไปอยากรู้หรอก""....." โอ้ย! ทำไมมันถึงตื่นเต้นกลัวอะไรขนาดนี้นะ พ่อของฉันใจดีจะตายไป คงไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก จะว่าไปรามมันก็ยังเด็กไง และด้วยความที่เป็นเด็กก็ยังไม่มีอะไรเป็
