พี่สาวดาวคณะกับไอ้เด็กวิศวะข้างบ้าน

ย้อนกลับไป 10 กว่าปีก่อน

รั้วไม้กั้นระหว่างบ้านหลังเล็กๆ เป็นที่ประจำของเด็กคนนึงที่ชื่อว่า ราม ทุกวันจะมายืนเกาะหน้ารั้วรอพี่สาวคนสวยนั้นกลับมาจากโรงเรียน พี่สาวที่แสนใจดี แสนสวย น่ารัก จนทำให้เด็กคนนึงตั้งมั่นกับตัวเองไว้ว่าโตขึ้นจะเป็นแฟนกับพี่สาวคนนี้ให้ได้

"รามรักพี่พริม"

"แก่แดดใหญ่แล้วนะเรา"

แต่แล้วก็มีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้น คุณยายที่เป็นยายแท้ๆ ของราม นั่งเหงาหงอย เศร้าสร้อย เพราะแม่ของรามมาพารามไปอยู่ด้วย หลังจากนั้นเขาก็หายไปเลย เด็กน้อยที่เคยมายืนเกาะรั้วทุกเช้าเย็นหายไปโดยที่ไม่มีข่าวคราวเลยเป็น 10 ปี

จนกระทั่ง...

"หวัดดีครับพี่พริม"

"???"

"รามเองครับ"

"น้องราม...เหรอ!!"

ไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเอง เด็กน้อยตัวผอมแห้งเห็นกระดูกในวันนั้นเมื่อ 10 กว่าปีก่อน กลับกลายมาเป็นหนุ่มร่างกายบึกบึนกำยำ หล่อ ดูดี เท่ห์ แถมเป็นเด็กนักเรียนวิศวะด้วย

โชคชะตาได้พาเขากลับมาอีกครั้ง เด็กน้อยในวันนั้นกลายเป็นหนุ่มหล่อไปซะแล้ว แถมดูฮอตไม่น้อยเลย

ความทรงจำแสนหวาน รักแรกที่เคยตั้งมั่นไว้ว่าโตขึ้นจะขอพี่สาวคนสวยเป็นแฟน เขายังคงตั้งใจไว้แบบนั้น ถึงตอนนั้นจะเป็นคำพูดของเด็กที่ดูเหมือนแก่แดด แต่ใครจะไปรู้ ว่านั่นคือรักแรกจริงๆ ที่มันฝังลึกอยู่ในใจ ต่อให้ผ่านไปซักอีกกี่ 10 ปีก็ไม่มีวันลืม

"ตอนเด็กๆ ผมเคยบอกว่าผมรักพี่"

"ตอนนั้นยังเด็กอยู่เลย นายยังจำได้อีกเหรอ"

"ผมไม่เคยลืมต่างหากครับ"

"....."

"ผมรักพี่นะครับพี่พริม"

คำว่ารักที่พูดในตอนนั้น กับคำว่ารักที่พูดในตอนนี้ ทำไมความรู้สึกมันถึงได้แตกต่างกันขนาดนี้ล่ะ

"พี่คิดกับนาย แค่น้องชายนะ น้องชายข้างบ้าน หลานชายของคุณยายใจดี"

"แต่ผมรักพี่"

"อย่าทำให้พี่ต้องหนักใจสิ"

"ไม่รู้แหละ ผมจะเอาพี่มาครอบครองให้ได้"

"ไอ้หมา ทำไมถึงได้ดื้อขนาดนี้"

ตอนเด็กๆ ถ้าเขาพูดไม่ฟัง เธอจะใช้วิธีการดุโดยการเรียกว่าไอ้หมาน้อย

"แต่ก่อนผมอาจจะเป็นไอ้หมาน้อยของพี่ ถึงตอนนี้ผมก็ยังเป็นหมานะครับ แต่ไม่ใช่หมาน้อย ผมมันเป็นหมาพิทบูลต่างหาก เพราะหมาพันธุ์นี้มันหวงเจ้าของมากครับ"

"!!!!"

"ใครมาใกล้เจ้าของมัน โดนขย้ำไม่เหลือดี"