ธนาดูแลณิชาเหมือนที่พี่ชายคนหนึ่งทำให้น้องสาว ความอบอุ่นค่อยๆ ซึมลึกโอบกอดหัวใจทีละนิด
ทุกวันเขาพาเธอเที่ยวเพื่อให้ลืมเรื่องเศร้าลืมคนเก่า
ทุกคืนหลังจากไล่ยัยติ๊กกลับไป ณิชามักจะออดอ้อนให้ธนามานั่งคุยเป็นเพื่อนจนดึก ไม่งั้นเธอนอนไม่หลับ ยัยติ๊กคุยไม่สนุกเลย เคยสนใจใครที่ไหน เอาแต่เล่นโทรศัพท์
สุดท้ายณิชาที่คุยกับธนาอย่างถูกคอจนดึกดื่นทุกวันก็มักจะเผลอหลับไปด้วยกันบ่อยครั้งตรงโซฟาหน้าทีวี
กลิ่นตัวของธนาสะอาดหอมเย็น ผิวของเขาร้อน แต่กลับให้ความรู้สึกอบอุ่นละมุนละไม ณิชาคิดอย่างนั้น
เธอปล่อยตัวเองให้ค่อยๆ จมดิ่งในห้วงปรารถนาอย่างคนที่ไม่เคยชอบการอยู่คนเดียวมาแต่ไหนแต่ไร
จากโซฟาจึงพัฒนาเป็นเตียงนอน
ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงบได้ยินเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศ หญิงสาวแอบมองผู้ชายด้านข้างเงียบงัน ธนาก็คงเช่นกัน เขาอาจรู้สึกเหมือนเธอ ความหวังบางอย่างเริ่มเกาะกุมหัวใจ ก่อเกิดความรู้สึกแปลกใหม่ขึ้นทีละชั้นอย่างไม่อาจมีสิ่งใดมากั้น แม้แต่อุปสรรคนานัปการ
หนึ่งอาทิตย์ต่อมา ในที่สุดพี่สาวก็กลับ
“พี่ต้า!” ณิชาทักทายริตาเสียงดัง
“ตกใจอะไรยัยนิด พี่ไม่ใช่ผีซะหน่อย รีบกลับจะแย่ อ่ะ นี่จ้า ของฝาก แล้วติ๊กล่ะ มีของฝากติ๊กด้วยนะ”
“ติ๊กเพิ่งกลับไปเมื่อกี้”
“เหรอ ทำไมรีบกลับ ปกติติ๊กมักจะอยู่กับที่ได้นาน ชอบมาเล่นโทรศัพท์ที่คอนโดพี่ได้ทั้งวันนี่ ช่างเหอะ นิดเอาของไปจัดการที แยกของติ๊กไว้นะ สองถุงนี้”
เธอรับไว้ ขณะเดินเข้าไปวางของในครัว สายตาเหลือบมองธนาที่กำลังนั่งดูทีวีนิ่งๆ ตรงโซฟาที่เธอเพิ่งลุกมา ตรงนั้นมีร่องรอยความอบอุ่นของคนแค่สองคนประทับอยู่
“พี่ต้ามาเหนื่อยๆ ไปอาบน้ำอาบท่าก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวนิดเอาขนมใส่จานให้เอง” พูดพลางดุนไหล่พี่สาว
“อือ...ขอบใจจ้า” ริตาตอบรับน้องสาวก่อนเดินเข้าไปทักทายแฟนหนุ่มซึ่งเขามักมานั่งเล่นห้องเธอเป็นประจำ “ดีจังพี่ทันก็อยู่” เธอโน้มตัวลงหอมแก้มแฟนฟอดใหญ่ “คิดถึงจังเลย”
“พี่ก็คิดถึงครับ” ธนาหอมแก้มเธอกลับ “เหม็นเหงื่อ ไปอาบน้ำก่อนไป”
“ค่า พ่อคนรักสะอาด” ริตาผละออกอย่างว่าง่าย
คล้อยหลังพี่สาว ณิชาวางของฝากกระแทกบนโต๊ะ แล้วเดินออกจากครัว พาตัวเองเดินไปอีกทางหนึ่งทันที
ชายหนุ่มเงยหน้ามอง เห็นสาวเจ้าหน้างอน้ำตาคลอ แล้วเดินออกจากห้องไปอย่างแง่งอน
เขารีบผุดลุกขึ้นทันที หันมองห้องด้านในที่แฟนสาวหายเข้าไปแวบหนึ่ง แล้วเดินตามณิชาออกจากห้องนี้
ฝ่ามือใหญ่จับมือเล็กไว้ได้ทัน เขาพาหล่อนเดินเข้าไปในห้องของเขาฝั่งตรงข้าม ...ประตูห้องปิดลง
“นิด เป็นอะไร?”
ณิชาเม้มปากไม่พูดจา เธอหันหน้าหนี ท่าทีเย็นชา สายตาบ่งบอกชัดเจนว่าไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อไปแม้วินาทีเดียว
“นิดอึดอัดใจ” ในที่สุดเธอก็พูดตามตรง น้ำเสียงออดอ่อย “พี่ทัน นิดไม่อยากเป็นแบบนี้เลย ทรมานจัง”
มันเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่เธอทะเลาะกับแฟนแล้วมาหาพี่สาวที่นี่
และครั้งนี้หนักที่สุด เธอไม่ไหวแล้วจริงๆ
อุปสรรคทางรักเยอะเหลือเกิน ณิชาเงยหน้ามอง แววตาของเธอเศร้าลึก น้ำตาที่เอ่อคลอแสดงออกถึงอาการเจ็บปวดหัวใจยากข่มกลั้นเต็มที
ครั้งนี้เธอควรตัดใจจริงๆ แล้วใช่ไหม? ไม่อยากเลย...
แววตาธนามองนิ่งที่ณิชา เขาสูดลมหายใจลึก ท่าทีอึดอัดใจเช่นกัน สีหน้าที่สุภาพฉายแววจริงจังกว่าที่เคย
“พี่ขอโทษ นิดอย่าไปเลย...”
“พี่ทัน...”
เจ้าของชื่อดึงร่างนุ่มหอมเข้ามากอดเต็มอ้อมแขน ช่วยซับน้ำตาของเธอด้วยริมฝีปากอุ่นจัดของเขา แถมด้วยจูบหนักๆ ตรงปากสั่นระริกอย่างหยอกเย้าไปอีกหลายที
นั่นแหละ ณิชาถึงได้หลุดยิ้ม
“อื้อ...พี่ทัน”
“ไม่ไปไหนแล้วนะครับ”
“อือ...” เธอพยักหน้าอ่อนใจ “นิดไปเทขนมให้นะ”
“ครับผม” เขาก้มหน้า เสียงพร่าแผ่ว “พี่รอกินนะ”
ณิชาพลันหน้าแดงซ่าน “รอกินอะไร”
ธนาเลิกคิ้ว “อยากให้พี่กินอะไรล่ะครับ”
คนถูกย้อนมองค้อนยิ้มๆ
เธอไม่เคยปล่อยให้สามีจอมหื่นขาดแคลนเลยกระทั่งพ่อบ้านใจกล้าของเธอต้องเลี้ยงลูกถึงสี่คนชายสองหญิงสองไปเลยแน่ล่ะ เขาขอไว้เร่าๆ อยากให้พวกเรามีลูกเยอะๆ เขาจึงขยันทำการบ้านแทบทุกคืนจนเธอท้องแล้วท้องอีก“เลี้ยงไหวแน่นะพี่วิน”ริตาถามอย่างห่วงใย เธอมีหน้าที่แค่ท้องให้เขาไงก้องกวินไม่ตอบ เพียงยกยิ้มบางตรงมุมปาก อันเป็นสัญญาณว่า จัดไป...ทุกวัน ตอนริตากำลังทำงานที่บริษัทจึงมักจะเห็นผู้ชายตัวโตอุ้มเด็กอ่อนไว้ที่กล้ามแขนแน่นๆ ทั้งสองข้าง ข้างละคน ยังมีเด็กวัยน่ารักเดินดุกดิกติดตามอีกสองคน พวกเขาเดินทางมาหาเธอ มาถามว่าเมื่อไหร่จะกลับบ้านเป็นภาพพ่อบ้านใจกล้าที่เท่ห์สุดๆทั้งยังมีบอดี้การ์ดรูปร่างน่ากลัวคอยตามเป็นพรวน ช่วยถือถุงนมถุงผ้าอ้อมและตะกร้าขนมอีกด้วยนะน่าแปลกที่ยังคงมีความน่าเกรงขามอยู่มากลูกๆ ของเธอเหมือนเด็กมาเฟียในซีรีย์เลยแหละ น่ารักน่าชังสุดๆยกขบวนมากดดันถึงที่ขนาดนี้ ริตาก็ต้องรีบเคลียร์รีบเลิกงานสิคะจะรออะไรไม่มีใครสำคัญกับเธอเท่าสามีกับลูกๆ หรอกนอกจากเป็นสามีและพ่อที่ดี ทุกเทศกาลพิเศษของปีก้องกวินยังชอบมีเซอร์ไพรให้ริตาด้วยนะทั้งดอกไม้ทั้งดินเนอร์สุดหรู ทำเอาใจฟูไม่หยุด
ระหว่างคบหา ริตาขอบคุณก้องกวินตลอดเวลา ขอบคุณในความอดทนขั้นสุดของเขาเห็นทรงแบดดูโหดห่ามแบบนี้แต่มันก็แค่ภายนอก เพราะเขาเป็นสุภาพบุรุษมาก...มากจริงๆถามว่าทำไมเธอถึงรู้สึกแบบนั้น ก็เพราะว่าหลังแต่ง ริตาเพิ่งรู้ว่าเทพบุตรในร่างจอมมารของเธอที่เพิ่งได้เป็นสามี เนื่องจากหลังแต่งงานกัน ก้องกวินก็แปลงร่างเป็นเสือร้ายหิวกระหายทันทีมีท่าใหม่ทุกคืนด้วยนะ เก็บกดมานานแหละหากถามว่าริตาไหวมั้ย ต้องบอกไหวค่ะ สู้สุดใจ“ถึงต้าจะมุ่งทำงาน แต่ได้ทุกท่านะบอกก่อน” เธอบอกเขาพร้อมรอยยิ้มหวาน ยั่วยวนเต็มขั้น“ชอบล่ะสิ” ก้องกวินถามยิ้มๆ ก้มมองภรรยาใต้ร่างด้วยดวงตาคู่คมที่ร้องแรงยิ่งกว่าเปลวไฟ“ถามได้” ริตาปรือตาฉ่ำน้ำ โน้มหน้าเขาให้ลงมา บดจูบครู่หนึ่ง “ชอบไม่ชอบก็สั่งโซฟาตัวใหม่มาแล้วนะ ตามสโลแกนโฆษณา เพราะความรักดีๆ ไม่ได้อยู่แค่บนเตียง ต้าจะเป็นนางฟ้า พาพี่วินขึ้นสวรรค์ทุกวัน ดีมั้ยล่ะ”ชายหนุ่มจูบหญิงสาวหนักๆ ไปหลายที “ดี...เมียพี่สุดยอดมากครับ”“สุดยอดแล้วรักป่ะ”“รักที่สุด รักคนเดียว...”“อื้อ...”คำพูดผู้ชายใครเชื่อก็โง่แล้วค่ะ เพราะหลังจากนั้นแค่สามปีเศษ สามีที่ชื่อก้องกวินก็เปลี่ยนไ
ริตาไม่แค้นเคืองอะไรแล้ว เธอได้แต่ขอบคุณคนเก่าที่ทำให้เจอคนใหม่ที่ดีมากๆ ให้เกียรติ รักและดูแลเธอสุดๆ ไม่เคยทำให้เสียใจเลยสักครั้งเธอรู้สึกโชคดีเหลือเกินที่มาเจอคนใหม่ที่ดีกว่าเก่าหลายร้อยพันเท่า ดีเหลือเกินที่ธนากับณิชาทำให้เธอมีวันนี้แต่คนที่ริตาต้องขอบคุณยิ่งกว่าใครก็คือก้องกวิน พ่อเทพบุตรสุดที่รัก ดีเลิศประเสริฐศรีที่สุดในสามโลกธุรกิจของริตาดำเนินไปได้สวย ผลตอบรับนับดีตั้งแต่เปิดตัว เรียกได้ว่าหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งคนที่ปากบอกว่าอยากให้เธอทำงานเก็บเงินไปสู่ขอ ที่แท้ก็เป็นนายทุนใหญ่ให้เธอนั่นเอง แต่เธอก็ทุ่มเทแรงกายแรงใจบริหารงานจนได้กำไรเป็นกอบเป็นกำเลยนะ ไม่ยอมขาดทุนแน่นอน เพื่ออะไรน่ะเหรอ ก็เพื่อขอผู้ชายแต่งงานริตาจึงเป็นผู้หญิงที่ต้องหอบเงินไปสู่ขอก้องกวินค่ะ“แมนป่ะล่ะ” เธอยักคิ้วหลิ่วตายิ้มให้ว่าที่เจ้าบ่าว วันนี้เขาพาเธอมาลองชุดเจ้าสาวตั้งแต่เช้าและอยู่โยงทั้งวัน กลัวไม่ได้แต่งว่างั้น“แมนมากครับคุณผู้หญิง” ก้องกวินว่าพลางหันไปสั่งให้คนยกกล่องเครื่องเพชรเข้ามาวางตรงหน้าทั้งหมดเป็นพี่วีนาแอบไปออกแบบให้เมื่อไรก็ไม่รู้ ปลื้มสุดๆ “ขอบคุณค่ะ” ริตายิ้มหวาน มีน้ำตาปริ่มๆ อย่
นอกจากได้ฝึกงานตามสายที่ชอบ ริตายังถูกก้องกวินส่งไปเรียนถึงเมืองนอกด้านการตลาดและการบริหารธุรกิจอุตสาหกรรมแฟชั่นอีกสองปีช่วงนั้นก้องกวินทั้งส่งเสริมสนับสนุนและมอบอิสระให้ริตาเต็มที่ เป็นแดดดี้สายเปย์แบบสุดๆทั้งเรียนทั้งทำงานและบริหารเวลาให้แฟนไปด้วย เรียกว่าเหนื่อยสายตัวแทบขาดแต่ก็คุ้มค่ามากๆ และในที่สุด ริตาก็สามารถเปิดบริษัทกับพี่วีนาได้ซะทีวันที่ริตาตัดริบบิ้นกับพี่วีนามีดารามาร่วมงานเพียบ ทั้งดาราไทยและดาราต่างประเทศเลยด้วยโจวไปคนขนทัพศิลปินมาด้วยตัวเองเชียวล่ะ พวกเขามาเพื่อใส่เสื้อผ้ากับเครื่องประดับที่เธอออกแบบ ทั้งยังเดินแฟชั่นโชว์ให้ตั้งหลายชั่วโมงเรียกได้ว่าบริษัทของเธอมีงานเปิดตัวได้ยิ่งใหญ่อลังการมากเลยนะ น่าปลื้มใจสุดๆพรพรรณกับณิชาย่อมต้องมาร่วมงานด้วยอยู่แล้ว รวมถึงธนาและครอบครัว พวกเขายิ้มไม่หุบจนแก้มแทบปริ เนื่องจากได้มาในฐานะญาติเจ้าของบริษัทนั่นเองจริงแล้วเป็นเพราะริตาเลิกทำตัวร้ายกาจใส่แล้วไง เธออโหสิกรรมให้ทุกคนแล้วนะ ใจบุญมั้ยล่ะ ทุกวันนี้ก็เลยทำตัวได้ปกติมาก ไม่มีผีร้ายเข้าสิงเวลาเจอหน้าพวกเขา ธนาเองก็ทำตัวดีขึ้น ไม่พยายามเข้าหาเพื่อง้อขอคืนดีอะไ
ผิดกับณิชาที่ไม่ค่อยเก็บอาการเท่าไหร่ เธอยินดีเปิดรับทุกคนด้วยรอยยิ้มและคำพูดสื่อนัยที่ชัดเจนว่าโสด กระทั่งตอนนี้มีผู้ชายได้ข้อมูลติดต่อเธอหลายคน“อย่าลืม DM มานะคะ ชาช่าจะรอค่ะ”ณิชาบอกผู้ชายคนหนึ่ง แถมเปลี่ยนชื่อใหม่ซะน่ารักเก๋ไก๋ไปเลย ในขณะที่ริตายังไม่รู้เรื่องของน้องสาว เธอยังคงสนใจแค่การดูงาน พูดคุยแลกเปลี่ยนกับโจวด้วยท่าทีสุภาพแต่จริงจังตามวิสัยครั้นได้พักเบรก และโจวแยกไปคุยกับหัวหน้าแผนก ณิชาก็รีบเข้ามาสะกิดยิกๆ กระซิบใส่หูพี่สาวเสียงเบา “พี่ต้า นิดอยากได้เบอร์พี่โจวอ่ะ ขอให้หน่อยดิ”ริตาค้อนขวับ “แกมีผัวแล้วนะ”ณิชาถอนหายใจเบื่อ “ไม่อยากทำให้ก็บอกมาเหอะ นิดหาโอกาสเข้าไปขอเองก็ได้”“ยัยนิด!” ริตารู้สึกปวดหัว “ทำอะไรคิดให้ดี”“นิดคิดดีแล้ว คิดอยู่ทุกวันด้วย ถ้าหาผัวใหม่ได้ นิดจะหย่ากับพี่ทัน”ริตากระซิบเสียงดุ “แกควรหย่าก่อนค่อยหาผัวใหม่”แต่ณิชาไม่สนใจ “นิดจะหาผัวใหม่แสตนบายไว้ก่อน ทีพี่ทันยังมีเมียน้อยได้เลย ตอนนี้เผลอๆ กำลังคั่วสาวที่ไหนอยู่ก็ไม่รู้ นิดจะทำบ้าง”พูดจบก็แยกตัวออกไปจากพี่สาวทันที เจอของดีแบบนี้จะช้าอยู่ไยณิชามาเที่ยวครั้งนี้ได้เปิดโลกเบิกเนตรจริงๆ
“พวกเราไปดูงานกันแค่สองคนก็พอ ส่วนคนอื่นปล่อยเที่ยวให้หนำใจเถอะ”ก้องกวินบอกริตาแบบนั้นแล้วโอบไหล่เธอแยกตัวออกมาจากณิชาที่ยืนยิ้มหน้าระรื่นอยู่กลางกลุ่มคนของแจ็คตอนแรกริตาก็ยังงุนงงกับเขา ทว่าสุดท้ายก็เข้าใจ เพราะณิชาก็โทรมาหาเธอพร้อมเสียงร้องห่มร้องไห้‘พี่ต้า นิดอยากกลับบ้านแล้ว ไหนว่ากลุ่มบอดี้การ์ดคอยดูแลความปลอดภัยไง มาควบคุมความประพฤติชัดๆ แต่ละคนน่ากลัวอ่ะ ไม่เอาแล้วนะ ส่งนิดกลับบ้านเหอะ’ไม่รู้ไอ้แจ็คไปทำอีท่าไหน ไอ้นี่ร้ายที่สุดในกลุ่มด้วย คงได้ไฟเขียวจากก้องกวินแหละ ทั้งเจ้านายลูกน้องพอกัน!ริตากลอกเสียงใส่โทรศัพท์มือถือ “กลับไม่ได้หรอก ไม่อยากเที่ยวก็ให้แจ็คพามาส่งที่บริษัทXXX พี่ดูงานอยู่ที่นี่ น่าจะใช้เวลาเดินทางหลายชั่วโมงอยู่ ทนเอาล่ะกัน”พูดจบก็ตัดสายไปเลย ไม่จำเป็นต้องต่อความยาวสาวความยืดหรือตามใจอะไร ร้องตามมาเองต้องทำใจค่ะก่อนไปดูงานตามตั้งใจ ริตาต้องถูกก้องกวินจองตัว พาไปทักทายแนะนำตัวกับกลุ่มเพื่อนๆ ของเขาก่อนหลายที่ที่นี่เพื่อนของก้องกวินเยอะมาก หลากหลายเชื้อชาติ ยังดีที่ริตาพูดภาษาอังกฤษคล่องมากจึงไม่ลำบากเท่าไรทุกคนดูตื่นเต้นที่ก้องกวินพาเธอมาแนะนำเหมือนเคย