ตอนที่ 7 อดีตอันเร่าร้อนของพระเอก 1

เนื่องจากต้องเดินทางสัมมนาต่างจังหวัดต่อเนื่องเป็นเวลากว่าหนึ่งสัปดาห์ ริตาจึงหลับทันทีที่หัวถึงหมอน

ณิชานั่งอยู่ที่โซฟาหน้าเตียงนอนมองภาพนั้นนิ่งๆ ก่อนลุกขึ้นมาดูแลห่มผ้าให้พี่สาว สำรวจตรวจตราครู่หนึ่งอย่างละเอียดก่อนจะค่อยๆ เดินออกมานอกห้องนอนของพี่

เธอเดินต่อเนื่องอย่างระวังกระทั่งออกมานอกห้อง เห็นห้องฝั่งตรงข้ามไม่ได้ล็อค ประตูแง้มเล็กน้อย

หญิงสาวค่อยๆ ปิดประตูห้องพี่สาวให้เบาที่สุด              แล้วเดินเข้าไปอีกห้องอย่างช้าๆ

เธอค่อยๆ กวาดตามองไปทั่วห้องที่เพิ่งเข้ามา

ในห้องน้ำที่ประตูไม่ได้ล็อค เพียงแง้มๆ ไว้เช่นกัน             มีเสียงฮัมเพลงของผู้ชายที่คุ้นเคยอยู่ในนั้น

ณิชาอมยิ้ม รีบเดินเข้าไป

เขาเองก็ยิ้ม หันมากระซิบถามด้วยเสียงแหบพร่า “ต้าหลับแล้วเหรอ?”

 “อือ...”

ธนามีเพียงผ้าขนหนูนุ่งไว้หมิ่นเหม่ใต้เอวสอบเผยกล้ามหน้าท้องเป็นลอนเรียงตัวสวยตามฉบับผู้ชายมีเสน่ห์

ณิชาหน้าแดงก่ำเมื่อเผลอมองอยู่นาน

ชายหนุ่มยังคงมีรอยยิ้มประดับบนใบหน้าเหล่อเหลา เขาเดินเข้าหาเธอ เป็นฝ่ายลงมืออย่างนุ่มนวลอ่อนโยน

ธนาปลดชุดนอนให้ณิชาอย่างเบามือ

ไม่นาน เสื้อผ้าของณิชาก็หลุดร่วง เธอเปลือยเปล่า  เผยผิวขาวจัด รับกับทรวดทรงองเอวอ่อนนุ่มน่าสัมผัสและเนินอกสล้างอวบอิ่มน่าดูดกลืน

ประตูห้องน้ำถูกล็อคอย่างแน่นหนา

“พี่ทัน รีบทำนะ เดี๋ยวพี่ต้าตื่นขึ้นมาไม่เจอนิด”

“อือ...”

สะโพกกลมกลึงถูกช้อนขึ้นวางลงบนอ่างล้างหน้า  ฝ่ามือหนาจับแยกขาอ่อนออกกว้าง

เนินอกสล้างชูชันถูกดูดดึงด้วยอุ้งปากร้อนข้างหนึ่ง อีกข้างถูกฝ่ามือใหญ่เคล้นคลึงอย่างเร่งเร้า กลางลำตัวถูกเติมเต็มครั้งแล้วครั้งเล่าในจังหวะเร่าร้อน

“อา...พี่ทัน นิดเสียว”

“ซี๊ด นิดจ๋า ครางดังๆ”

“อ๊ะ...อื้อ...อ๊า”

ร่างนุ่มนิ่มถูกยกลงให้ยืนแล้วจับให้เปลี่ยนท่าหันหลัง             เธอแอ่นบั้นท้าย เขากระแทกเสยแล้วเข้าออกอย่างร้อนแรง

จังหวะสอดใส่ดำเนินต่อเนื่องอย่างเร่งรีบทำเวลา เสียงครางกระเส่าดังประสานลั่นห้องน้ำอย่างเสียวสะท้านซ่านอารมณ์ตามห้วงปรารถนา

คอนโดมีสองห้องนอนหนึ่งห้องน้ำใกล้รถไฟฟ้า

ริตาจึงให้น้องสาวมาอยู่ในความดูแลอย่างใจกว้าง แม้จะไกลจากมหาวิทยาลัยมากกว่าคอนโดเดิมของน้องแต่ก็ยังนับว่าไปกลับใกล้กว่าบ้านที่ชานเมือง

ริตาเป็นพี่สาวแสนดีและเป็นแฟนสาวที่ขยันขันแข็ง เธอดูแลทุกคน ตื่นเช้ากว่าใครเพื่อลุกมาทำกับข้าวไว้ให้ก่อนไปทำงานในหน้าที่ตามปกติทุกวัน

การตื่นเช้า กลับค่ำ ล้วนเป็นความใส่ใจที่ใครอีกคนกลับมองว่าไม่ใส่ใจ หล่อนไม่เคยมีเวลาให้เขา

วันนี้เป็นวันเกิดของธนา เขาจึงเดินมาที่ห้องของเธอตั้งแต่เช้าตรู่ ไม่ใช่เพื่อมากินข้าวร่วมมื้อเช้าเหมือนทุกวัน  แต่มาเพื่อทวงถามของขวัญวันเกิดอย่างคาดหวัง

“ต้าลืมอะไรหรือเปล่าครับ?”

เขาถามเมื่อไม่เห็นกล่องของขวัญบนโต๊ะหน้าโซฟาเหมือนปีก่อน

ริตาเดินจากครัวเข้ามาหยิบเนคไทสีฟ้าเข้มซึ่งวางอยู่กับบนโต๊ะหน้าโซฟา เธอเตรียมไว้แล้ว แต่ไม่มีเวลาใส่กล่องห่อกระดาษผูกริบบิ้นสวยๆ เท่านั้นเอง

“ไม่ลืมๆ นี่ไง เนคไทอันใหม่ ต้าเพิ่งได้มาเลยน๊า  เป็นของขวัญวันเกิดพี่ทันโดยเฉพาะ ไม่เสียเงินสักบาท”

ธนาขมวดคิ้ว “เพิ่งได้มา ฟรี?”

ริตาระบายยิ้มกว้าง “ใช่แล้ว ต้าได้รับมาจากบริษัท เป็นรางวัลผลงานจากการร่วมออกแบบเองกับดีไซน์เนอร์ประจำบริษัทเลยนะ คอลเลคชั่นใหม่ล่าสุด รับรองว่าไม่เคยมีลูกค้าคนไหนได้ใส่แน่นอน แต่หลังทำออกขายสู่ตลาดแล้ว คงใส่กันทั่วบ้านทั่วเมือง พี่ทันเป็นคนแรกคนเดียวที่ได้ใส่ก่อนใคร”

เธอพูดอย่างอารมณ์ดี ภูมิใจสุดๆ

ทว่าใบหน้าหล่อเหลาพลันฉายแววเย็นชาขัดเคืองใจ ธนารู้สึกไม่สบอารมณ์เท่าใด

ของฟรี แถมอีกหน่อยยังใส่ซ้ำกันทั่วบ้านทั่วเมือง

“ของขวัญวันเกิดควรลงทุนหน่อยมั้ยต้า อีกอย่าง ที่ต้าอดหลับอดนอนทุกคืน อย่าบอกนะว่ารับงานพิเศษออกแบบอะไรนี่อีกแล้ว”

หญิงสาวพยักหน้า รู้แหละว่าเขาคงเป็นห่วงเป็นใย เธอจึงยอมรับเสียงอ่อย “ต้าชอบทำงานแบบนี้นี่นา”

ชายหนุ่มถอนหายใจรับมาถือไว้ในมือแล้วเดินออกจากห้องของแฟนสาวอย่างหงุดหงิด โดยไม่คิดใส่เนคไท  “ไปเถอะ เดี๋ยวทำงานสาย”

ริตาได้แต่นิ่วหน้ามองตาม หงุดหงิดอะไรอีกเนี่ย เดี๋ยวนี้อารมณ์เสียง่ายจังเลยเนาะ เธอส่ายหน้าไม่ถือสา เพียงเดินตามแฟนออกมา