EP:05 ของขวัญวันเกิด

@ริมเขื่อน

"อะไรเหรอพี่ไค?"

"ลองเปิดดูก่อนสิ"

"อะไรของพี่เนี่ย มาแบบนี้ฉันกลัวนะ"

ถึงจะบ่นแต่มือก็ค่อยๆ แกะของขวัญอยู่เหมือนกัน อยากรู้ว่าข้างในกล่องที่ถูกห่อมาเป็นของขวัญมันคืออะไร มันสวย แถมดูดีเชียว

พอแกะออกมาได้เท่านั้นแหละ แตงกวาถึงกับทำตาโตเลย ไม่คิดว่าจะเป็นสิ่งนี้

"ทะ โทรศัพท์เหรอคะ?"

"อื้ม ตกใจอะไรขนาดนั้น"

"ตะ แต่รุ่นนี้มันแพงมากเลยนะ น่าจะหลายหมื่นเลย"

"ไม่เท่าไหร่หรอก พี่ซื้อตอนมีโปร ชอบหรือเปล่าล่ะ?"

"ก็..ชอบค่ะ"

แตงกวารู้สึกเกรงใจมาก เธอเคยบอกเขาไปแล้วว่า ไม่ให้ซื้อของแพงๆ ให้ เพราะเงินพวกนี้มันได้มาจากการที่เขาต้องไปชกมวย และต้องเจ็บตัวกลับมาทุกครั้งเลย มันฝังใจที่ต้องเห็นแฟนตัวเองหน้าตาช้ำกลับมา กว่าจะได้เงินแต่ละบาท

"ฉันบอกพี่แล้วไง ว่าไม่ให้ซื้อ พี่ก็ยังจะรั้น"

"นี่จำไม่ได้จริงๆ เหรอ?"

"ห๊ะ? จำอะไร?"

"วันนี้วันอะไร?"

"วันอังคาร"

"ให้คิดอีกที"

"???" คนตัวเล็กทำหน้างงๆ เพราะไม่เข้าใจว่าเขากำลังให้เธอเข้าใจถึงอะไร

"หืม เรานี่มันจริงๆ เลยนะ" มือหนาหยิกแก้มนิ่มของแฟนสาวด้วยความมันเขี้ยว เห็นสีหน้าและท่าทางของเธอแล้วก็พอจะเดาออกว่าเธอน่ะลืมจริงๆ ไม่ได้แกล้งลืม

"โอ๊ย! เจ็บนะพี่ไค!"

"วันนี้วันเกิดเรา ลืมได้ไงเนี่ย"

พอได้ยินอย่างนั้นแตงกวาก็เขินไปเล็กน้อย เธอลืมจริงๆ เพราะเมื่อคืนก็หลับแต่หัวค่ำ และก็ต้องตื่นแต่เช้ามาช่วยแม่เตรียมของขาย แต่ละวันก็มีงานยุ่งเหยิงกับตัวเองทั้งนั้น แทบจะไม่มีเวลาจับโทรศัพท์เลย เรื่องวันเวลานี่ไม่ต้องพูดถึง อยากรู้ว่าเป็นวันอะไรวันที่เท่าไหร่ ก็จะถามแม่เอาอีกทีเหมือนกัน

"ฉันลืมอ่า"

"เชื่อแล้วว่าลืมจริงๆ"

"พี่รู้ได้ไงเนี่ย?" แตงกวาหันไปทำหน้าสงสัย ตานี่หรี่จ้องเอาคำตอบจากอีกฝ่ายไม่กระพริบเลย

"พี่เห็นในเฟซ ที่เราตั้งไว้ไง"

"แล้วไป"

"ชอบหรือเปล่า?"

"ชอบค่ะ"

"เห็นบ่นว่าโทรศัพท์เครื่องเก่าจะเจ๊ง พี่เลยซื้อให้ใหม่ เป็นของขวัญวันเกิดเลย"

"เพราะพี่รู้ว่า ถ้าซื้อให้ฉันเฉยๆ ฉันจะไม่รับใช่มะ เลยซื้อให้เนื่องในโอกาส...วันเกิด"

"ฉลาดนี่เรา"

"พี่ไค! อย่ามาลูบหัว ฉันไม่ใช่หมานะ"

"พี่ก็ไม่ได้บอกว่าเราเป็นหมาสักหน่อย แค่ลูบเพราะเอ็นดู"

"ชิชิ"

"เป่าเค้กหรือเปล่า?"

"ไม่รู้สิ"

"ทำไมไม่รู้ล่ะ?"

"ก็ปกติไม่ได้เป่า วันเกิดของฉันหรือของแม่ เราก็จะฉลองด้วยกัน ทำกับข้าวหลายอย่างหน่อย แล้วก็นั่งกินกัน แค่นั้นเอง"

"อ๋อ...ถ้าอย่างนั้นวันนี้พี่ขอเป็นคนในครอบครัว นั่งกินข้าวด้วยคนได้ไหม"

"หือ??"

"ได้หรือเปล่า?"

"ฉันปฏิเสธได้ด้วยเหรอ พี่น่ะสนิทกับแม่ฉันนี่ เข้าขากันได้ดีเชียว"

แตงกวาเพิ่งจะพาไคโรไปแนะนำให้กับแม่ของตัวเองได้รู้จัก และก็ดูเหมือนว่าจะเข้าขากันได้ดีเลย เพราะไคโรมักจะมาช่วยเก็บร้านหรือเปิดร้านอยู่บ่อยๆ และด้วยความที่เห็นว่าลูกสาวโตแล้วเลยไม่ได้ห้ามอะไร แค่เตือนเรื่องเซ็กซ์ เพราะต่อให้อายุจะบรรลุนิติภาวะกันแล้ว แต่ยังไงก็ต้องมีการป้องกันอยู่ดี เพราะยังไม่ได้เป็นสามีภรรยากัน ส่วนเรื่องเซ็กซ์นั้นเป็นเรื่องปกติของชายหญิงแม่ของเธอไม่ได้ห้ามเลย

"ขอบคุณนะคะ สำหรับของขวัญวันเกิด"

"พี่เต็มใจซื้อให้ ที่จริงอยากซื้อมากกว่านี้ แต่คิดว่าเราคงเกรงใจไม่กล้ารับ"

"กว่าพี่จะหาเงินได้แต่ละบาท อย่าเอามาใช้ฟุ่มเฟือยเลย"

"ปีนึงซื้อครั้งนึง ขนหน้าแข้งพี่ไม่ร่วงหรอก"

"ใช่ ขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอก แต่พี่จะร่วงก่อน"

"รุนแรงจริงเด็กคนนี้"

"พี่ไค"

"หืม?"

"พี่อยู่ที่นี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ?"

"ก็นานแล้วนะ ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ พี่เองก็ไม่ได้นับ"

"พี่ไม่กลับบ้านบ้างเหรอ?"

"บ้าน? หึหึ พี่ไม่มีบ้านหรอก ที่นี่แหละบ้านของพี่"

แตงกวาไม่ได้ถามอะไรต่อ เพราะกลัวว่าคำถามของเธอจะไปกระทบกระเทือนจิตใจของเขา แต่ก็ยังอยากรู้ว่าเขาเป็นใครมาจากไหน ตัวตนของเขา บ้านเกิด ญาติพี่น้อง เคยอยู่ที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า จะบอกว่าเกิดและโตที่นี่ก็ไม่ใช่ เพราะเธอเองก็เกิดและโตที่นี่เหมือนกัน ถ้าเป็นแบบนั้นเธอน่าจะรู้จักเขาแต่เด็กเหมือนลูกชายเจ้าของค่ายมวยแล้วสิ

"เดี๋ยวตอนเย็นพี่ไปหานะ"

"อ้าว พี่ไม่ได้ไปด้วยกันเหรอ?"

"เดี๋ยวพี่ไปทำธุระในเมืองแป๊บนึง"

"ทำอะไร?"

"เรื่องของผู้ใหญ่ครับ เด็กอยู่เฉยๆ" มือหนาบีบที่แก้มนิ่มจนอีกฝ่ายนั้นหน้าบูดบึ้งเพราะเจ็บ

"อื้อ พี่ไค ทำไมชอบบีบแก้มเนี่ย"

"ก็มันน่าบีบ"

"รีบไปเลย ฉันจะกลับไปช่วยแม่เตรียมของแล้ว"

"ครับ กลับดีๆ นะ"

@เวลาต่อมา

"แล้วนี่ไคจะมากี่โมง หืม?" คนเป็นแม่เอ่ยถามลูกสาว

"เห็นว่าไปทำธุระในเมือง เสร็จแล้วเดี๋ยวก็คงมา"

"อ๋อ"

"แม่ วันนี้แม่ลืมหรือเปล่า ว่าเป็นวันเกิดของแตง" ที่ถามเพราะอยากรู้ว่า ลืมเหมือนกับที่ตัวเองลืมหรือเปล่า

"ไม่ลืม วันเกิดลูกสาวแม่ จะลืมได้ไง"

"แต่แตงลืมอ่ะ"

"เฮ้อ...เราเคยจำอะไรได้บ้าง วางของไว้แป๊บเดียว หันไปอีกทางก็ลืมแล้วว่าวางไว้ตรงไหน"

"แม่อ่า อย่าพูดงั้นสิ"

"นี่ยังไม่แก่เลยนะ ขี้หลงขี้ลืมซะแล้ว"

"แตงแค่ไม่ได้นับวันเวลาหรอกน่า มัวแต่ทำงานไม่ได้ดูปฏิทินเลย โทรศัพท์ก็แทบแทบจะไม่ได้จับ"

"อ้อ แล้วนั่นโทรศัพท์ใหม่เหรอ?"

"ค่ะแม่ พี่ไคซื้อให้ วันนี้เลย บอกว่าเป็นของขวัญวันเกิด"

"อ๋อ แล้วอยากได้อะไรจากแม่ไหม ของขวัญวันเกิดน่ะ"

"แตงขอให้แม่ มีสุขภาพที่แข็งแรง อยู่กับแตงไปนานๆ แค่นี้ก็เป็นของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุดแล้ว"

"หื้มปากหวาน"

"เหมือนแม่แหละ คิกคิก"

สองแม่ลูกช่วยกันเตรียมอาหารมื้อเย็นกัน ไม่ได้เร่งรีบ เสร็จเมื่อไหร่ก็กินเมื่อนั้นแหละ แถมมื้อนี้จะมีคนมาร่วมโต๊ะอาหารด้วย จากปกติที่จะนั่งกินนั่งฉลองด้วยกันสองแม่ลูก

บรืน~

เสียงรถจอดที่หน้าบ้าน ไคโรคงกลับมาจากทำธุระในเมืองแล้ว แตงกวาได้ยินเสียงแต่ไม่ได้ออกมารับ เพราะเดี๋ยวเขาก็คงเดินเข้ามาเอง อีกอย่างตอนนี้งานตรงหน้าของเธอก็ยังล้นมืออยู่เลย

"แม่ครับสวัสดีครับ"

"สวัสดีจ้ะ"

"แตงล่ะครับ"

"อยู่ข้างในโน่นแหละ กำลังเตรียมโต๊ะอาหารอยู่"

"อ๋อครับ"

"ซื้ออะไรมาล่ะนั่น กล่องใหญ่เชียว"

"เค้กครับ ผมเข้าเมืองไปซื้อเค้กมา"

"น่ารักจริง แตงมันเห็นคงดีใจ"

"ฝากแม่เอาไปเก็บ อย่าเพิ่งให้แตงเห็นนะครับ"

"ได้ๆ"

เห็นเธอบอกว่าไม่ได้เป่าเค้กเลย เขาเลยขับรถเข้าไปในเมืองเพื่อที่จะซื้อเค้กให้เธอ แถวนี้ก็มีขายแหละ แต่พอตกเย็นร้านก็ปิดหมดแล้ว

#ผ่านไปสักพัก

พรึ่บ!!

"มะ แม่ไฟดับเหรอ..คะ?"

~แฮปปี้เบิร์ธเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ธเดย์ทูยู แฮปปี้เบิร์ธเดย์แฮปปี้เบิร์ธเดย์

....แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยู...~

แตงกวากำลังเดินออกมา เพราะเห็นว่าอยู่ดีๆ ไฟก็ดับทั้งบ้าน แต่ก็เดินออกมาเจอกับไคโร ที่ถือเค้กก้อนใหญ่มาพอดีพร้อมกับร้องเพลงแฮปปี้วันเกิดให้กับเธอ

"พะ พี่ไค แม่.."

"สุขสันต์วันเกิดนะลูกสาวแม่"

"อธิษฐาน แล้วก็เป่าเค้กสิ"

"ฟู่~"

พอเป่าเค้กเสร็จ ไคโรก็เดินไปเปิดไฟให้กลับมาสว่างเหมือนเดิม

"อะไรกันคะ แอบไปวางแผนกันตั้งแต่เมื่อไหร่" เธอถามแม่ของเธอและแฟนหนุ่มของตัวเอง เพราะไม่รู้ว่าทั้งสองแอบไปวางแผนกันตั้งแต่เมื่อไหร่

"แม่ไม่รู้เรื่องนา ไม่รู้เลย ก็แค่เล่นตามน้ำเท่านั้นเอง"

"พี่ไค"

"พี่เข้าเมืองไปซื้อเค้กมาให้น่ะ"

"ขอบคุณนะคะ"

"เอาล่ะ มากินข้าวกันเถอะลูก แล้วเดี๋ยวค่อยตบท้ายด้วยของหวาน"

"ครับแม่/ค่ะแม่"