EP:04 มันเป็นหน้าที่

แกร๊ง~!!

เสียงระฆังดังขึ้นพร้อมกับเสียงกรีดร้องโห่ของผู้ชมนั้นดังสนั่นหวั่นไหวอีกครั้ง รอบด้านของเวทีเต็มไปด้วยผู้ชมที่ชื่นชอบการพนันและความรุนแรง ต่างมองด้วยความตื่นเต้น มวยเถื่อน คือมวยที่ไร้กติกา จะด้วยวิธีใดก็สามารถนำมาโค่นล้มคู่ต่อสู้ได้

เว้นแต่การใช้อาวุธ

บนเวทีสองหนุ่มร่างกำยำกำลังประชันฝีมือกันอย่างดุเดือด หนึ่งในนั้นคือ ไค ไคโร แฟนหนุ่มของแตงกวา ชายหนุ่มเหงื่อไหลโทรมกาย ใบหน้านั้นเต็มไปด้วยเลือดจากการถูกคู่ต่อสู้ออกอาวุธสวนเข้ามา แต่ทว่าเขานั้นก็สู้ไม่ถอยเช่นกัน ทุกสายตาจับจ้องไปที่เขา ไม่ใช่ทำเพื่อใคร แต่เขาถูกสอนมาให้แพ้ไม่เป็น

การต่อสู้ดำเนินไปอย่างรวดเร็ว ทั้งสองสวนหมัดกันอย่างดุเดือด และนั่นก็ทำให้คู่ต่อสู้ของไคโรนั้นบอบช้ำไม่น้อยเหมือนกันเลยทีเดียว

รอบข้างเวทีนั้นเสียงกรีดร้องของผู้เข้าชมก็ยังดังขึ้นเรื่อยๆ และดุเดือดตามคู่ประลองบนเวทีเช่นกัน บางคนถึงกับลุกขึ้นกำหมัดทำท่าเหมือนชกมวย ส่งเสียงเชียร์อย่างอึกทึกครึกโครม

แหงล่ะ เพราะมีการพนันเข้ามา ใครต่างก็อยากให้นักมวยที่ตนเองนั้นเดิมพันชนะเพื่อรับเงินที่ลงเดิมพันไว้ จากหลักพัน ถึงหลักล้าน

นานเข้าก็เริ่มตึงเครียดเพราะนักมวยทั้งสองนั้นฝีมือสูสีกันมาก แต่สุดท้ายก็จบลง และไคโรถูกตัดสินให้เป็นผู้ชนะ ซึ่งดูจากฝีมือและลีลาในการออกอาวุธใส่คู่ต่อสู้

เขาได้รับเงินมาจำนวนมากอยู่ แต่ก็แลกมาด้วยการเจ็บตัวไม่น้อยเลย

ชื่อเสียงของเขาเลื่องลือไปทั่ว ทุกครั้งที่มีการเปิดสนามประลอง ทุกคนจะรวมใจกันเดิมพันที่เขา แต่ก็มีไม่น้อยเลยที่อยากจะโค่นล้มเขา เพราะหลายครั้งถูกเล่นสกปรก และหลายครั้งที่คู่ต่อสู้นั้นไม่ได้ถูกส่งมาเพื่อต่อสู้ แต่ถูกส่งมาเพื่อกำจัดเขา และครั้งนี้ก็ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้น เพราะดูจากสภาพเขาตอนนี้แล้วมันสะบักสะบอมมาก

วงการนี้มันสีดำสนิท น่ากลัว และโหดเหี้ยม และที่สำคัญทางการก็จัดการไม่ได้ เพราะมีแบ็คใหญ่หนุนหลังอยู่

............​

@ค่ายมวย

พอกลับมาถึงแตงกวาก็รีบมาหาด้วยความเป็นห่วง พอเห็นสภาพของแฟนหนุ่มแล้วก็อดใจหายไม่ได้ ทำไมต้องเลือกเป็นนักมวยด้วย อาชีพดีๆ ที่ไม่ต้องเจ็บตัวก็มีตั้งเยอะ

"ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ" ไคโรเอ่ยถาม

"ก็พี่ไคอ่ะ" พูดจบก็ทำหน้างอเหมือนไม่พอใจ แถมตาแดงๆ เหมือนคนจะร้องไห้ออกมา

"โกรธอะไรพี่หรือเปล่า?"

"โกรธสิ มากด้วย"

"พี่ทำอะไรให้ไม่พอใจเหรอ?" เพราะเพิ่งกลับมาจากชกมวย เลยไม่รู้ว่าทำอะไรให้เธอโกรธตอนไหน ก่อนไปเขาก็บอกเธอแล้วนี่นา ส่วนเรื่องผู้หญิงก็ไม่มีเลย เพราะสถานที่แบบนั้นไม่มีผู้หญิงอยู่แล้ว

"งานมีเป็นร้อยเป็นพันไม่ยอมทำ กลับเลือกงานแบบนี้ ชอบหรือไงให้ตัวเองเจ็บตัว"

"มันเป็นอาชีพของพี่"

"อย่างอื่นก็มีทำนี่"

"คนแบบพี่น่ะ เหมาะกับงานแบบนี้ที่สุดแล้วล่ะ"​

"ชอบหรือไง ใช้กำลังเนี่ย"

"ไม่ได้ชอบครับ มันแค่เหมาะกับพี่"

อะไรของเขากันเมื่อก่อนบอกชอบเลยมาเป็น แต่ตอนนี้กลับพูดว่าไม่ได้ชอบ ที่ทำเพราะมันเป็นหน้าที่

"....." แตงกวาไม่ได้พูดอะไรอีก เธอนั่งทำแผลให้คนตรงหน้าเงียบๆ มันขัดใจกับงานของเขา อาชีพของเขา ที่พร่ำพูดให้เธอฟังอยู่ตลอด เธอและเขามีเหตุผลที่ต่างกัน เธอไม่อยากให้เขาทำเพราะมันเป็นงานที่ต้องเจ็บตัวตลอด ดีไม่ดีอาจจะหนักถึงขั้นชีวิต

"หายโกรธพี่เถอะนะ"

"ค่ะ" เธอตอบพร้อมกับถอนหายใจแรง มันก็ไม่ได้โกรธอะไรขนาดนั้นหรอก แต่มันฝังใจมากกว่า ที่ต้องเห็นแฟนเจ็บตัวแบบนี้ ใบหน้าที่หล่อเหลาก็เขียวช้ำ คิ้วแตก ปากแตก ตามตัวก็ใช่ย่อยเหมือนกัน

ไคโรหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อที่ถอดกองไว้ข้างๆ ตัว ก่อนจะยื่นให้กับแฟนสาวที่กำลังทำแผลให้

"อ่ะพี่ให้"

"อะไรคะ?"

"ของขวัญไง"

"....." แตงกวาลังเลที่จะรับ เพราะของขวัญที่ว่า เขาซื้อมาจากเงินที่ต้องขึ้นชกมวย ซึ่งกว่าเขาจะได้เงินมาซื้อของขวัญให้เธอ ก็ต้องเจ็บตัวแบบนี้ไม่รู้ตั้งเท่าไหร่

เธอจะสบายใจได้ยังไง ที่ต้องรับของจากเขาแบบนี้

"รับไปสิ พี่ให้"

"ถ้าฉันไม่รับ พี่จะโกรธมั้ย?"

"ทำไมล่ะ ไม่ชอบเหรอ?"

"เปล่า ฉันแค่ไม่อยากรับของจากเงินที่พี่ขึ้นชกมวย"

"พี่ก็มีรายได้แค่ทางเดียวนะ ไม่ว่าจะซื้ออะไร พี่ก็เอาเงินตรงนี้ซื้อหมด"

"....."

"รับไปเถอะ ตั้งแต่คบกันมา พี่ยังไม่เคยซื้อของให้เลยนี่"

"ขอบคุณนะคะ"

"พี่ใส่ให้นะ"

"ค่ะ"

เขาซื้อสร้อยมาให้ เป็นสร้อยเส้นเล็กพร้อมจี้รูปหัวใจและดาว ซึ่งมันก็เหมาะกับเธออยู่แหละ เพราะเธอเป็นคนขาว ตัวเล็กด้วย

"พี่ไค"

"หืม??"

"ถ้าพี่ไม่ได้ชกมวย พี่คิดหรือเปล่าคะ ว่าพี่จะทำงานอะไร"

"ไม่รู้สิ"

"ถ้าฉันขอให้พี่เลิกชกมวย พี่จะทำให้ได้หรือเปล่าคะ?"

"พี่.." ไคโรทำหน้าเหมือนหนักใจ เขาไม่อยากปฏิเสธเธอเลย แต่เรื่องนี้เขาเองก็ทำตามคำขอไม่ได้เช่นกัน "ขอโทษนะแตงกวา"

"ไม่เป็นอะไรค่ะ ฉันรู้อยู่แล้วว่าจะได้คำตอบนี้ ก็มันเป็นหน้าที่ของพี่นี่เนอะ"

"โกรธพี่เหรอ?"

"ไม่ได้โกรธค่ะ"

"ขอเวลาพี่อีกหน่อยนะ ไว้พี่วางแผนให้ตัวเองแล้วพี่จะเลิกขึ้นชกมวย"

"ค่ะ"

"มือเบาจัง พี่ไม่รู้สึกเจ็บเลย"

"เนื้อหนังตายด้านหรือยังไง"

"น่าจะเพราะแตงกวามือเบามาก พี่เลยไม่เจ็บ"

"ต้องทำแผลทุกวันนะคะ ระหว่างนี้ก็งดของแสลงไปก่อน เดี๋ยวแผลไม่หายเอา"

"ครับ"

"เช้าๆ เย็นๆ ฉันจะเอาข้าวมาให้ แล้วก็จะมาทำแผลให้ด้วย"

"ต้องขายของไม่ใช่เหรอ พี่ทำเองได้"

"เดี๋ยวพี่ก็กินของมั่วอีก"

"พี่สัญญาว่าจะดูแลตัวเองให้ดี"

"ไม่เป็นไร พี่ตัวคนเดียว คงทำกับข้าวลำบาก ไว้ฉันจะแวะเอาข้าวมาให้ จะได้ไม่ต้องทำ"

"ขอบคุณนะครับ แฟนพี่เนี่ย น่ารักที่สุดในโลกเลย"

"ไม่ต้องมาปากหวานเลยค่ะ"

"ไม่หวานได้ไง แฟนพี่แสนดีขนาดนี้ พี่ก็ต้องชมแฟนพี่บ่อยๆ สิ"

"เงียบไปเลยค่ะ!"

แตงกวานั่งทำแผลให้กับไคโรจนเสร็จ ก่อนจะรีบกลับบ้านของตัวเอง เพราะต้องรีบไปเตรียมตัวขายของวันพรุ่งนี้กับแม่

@บ้านแตงกวา

"กลับมาแล้วค่ะแม่"

"แม่แบ่งกับข้าวให้ไว้แตงอยู่ในตู้นะลูก"

"ขอบคุณค่ะแม่"

"หน้ามุ่ยเชียว มีอะไรหรือเปล่าลูก"

"พรุ่งนี้แตงไปช่วยแม่ขายของตอนเช้า แล้วเดี๋ยวแตงจะกลับเข้าบ้านมาต้มข้าวนะจ๊ะ"

"หือ? จะกินเองเหรอลูก"

"เปล่าค่ะ เอาไปให้พี่ไค"

"เขาไม่สบายเหรอลูก"

"ไม่เชิงค่ะ เพิ่งกลับจากชกมวย สภาพเยินมาเลยค่ะ แตงก็เลยจะต้มข้าวไปให้ตอนเช้ากับตอนเย็นแล้วก็ทำแผลให้"

"ถ้างั้นไม่ต้องไปช่วยแม่ขายของก็ได้ จะได้ไม่ต้องไปกลับหลายหน"

"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวแตงไปช่วยแม่ตั้งแผงก่อนก็ได้"

"ตามใจ"

อยากรู้จริงๆ ว่าทุกครั้งที่พี่ไคไปชกมวย สภาพยับเยินกลับมาแบบนี้ทุกครั้งเลยหรือเปล่า และถ้าเป็นแบบนั้นกลับมาทุกครั้ง ใครเป็นคนดูแลเขา หาข้าวหาน้ำให้กินไหนจะต้องทำแผลอีก หรือว่าเขาดูแลตัวเอง

แต่ก็เดาได้ไม่ยากหรอก ก็คงไม่มีใครดูแล เพราะไม่ได้มีญาติที่ไหน จะมีก็แต่คนในค่ายมวยแหละ แต่เขาจะมาสนใจทำไม เพราะดูแล้วก็ต่างคนต่างอยู่มากกว่า

คลิ๊ก~

พี่ไค : อย่าลืมกินข้าวนะครับคนดี

พี่ไค : พี่เป็นห่วง

แตงกวา : พี่เองก็พักผ่อนได้แล้ว กินยาแล้วก็นอน

พี่ไค : ครับ

แตงกวา : เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าฉันไปหา

พี่ไค : พี่จะรอนะครับ ฝันดีนะครับแฟนพี่

แตงกวา : ฝันดีค่ะ

ถึงฉันจะไม่ชอบที่เขาทำงานแบบนี้ แต่ก็คงเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้หรอก เพราะพี่ไคเขาชกมวยมานานแล้ว ก่อนที่จะเป็นแฟนกับฉันอีก ฉันทำได้แค่ยอมรับ และภูมิใจในสิ่งที่เขาทำ ถึงจะไม่อยากให้เขาเจ็บตัวก็เถอะ