91. ไม่อยากเป็นตัวเติม

แม้จะไขความกระจ่างให้ทราบไปบ้างแล้ว แต่สายตาของทุกคนที่มองมายังคงคลางแคลงสงสัยบวกกับความรู้สึกดูหมิ่นจาง ๆ ซึ่งปิ่นแก้วได้แต่นั่งถอนหายใจอย่างปลง ๆ ไม่ว่าที่ไหนสังคมไหนก็มีเรื่องแบบนี้เหมือนกันหมด ใจอยากจะหนีกลับไปหาอะไรสนุก ๆ ทำหลังเรียนเสร็จแต่ก็ไม่สามารถทำได้ในช่วงนี้ เพราะมีกิจกรรมรับน้องในทุกเย็นหลังเลิกเรียน

“จำเอาไว้นะ ไม่ว่าน้อง ๆ จะเคยมาจากไหน สูงต่ำอย่างไร ตอนนี้ก็ไม่สำคัญอีกต่อไปเพราะทุกคนได้เข้ามาเรียนเป็นนักศึกษาปีหนึ่งคณะบริหารธุรกิจ ทุกคนเท่าเทียมกันหมด พวกเรามีกันอยู่แค่นี้ต้องคอยช่วยเหลือกัน กลมเกลียวกันในฐานะเพื่อนร่วมรุ่น เข้าใจไหม”

ปิ่นแก้วยกยิ้มมุมปากเมื่อได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวกของรุ่นพี่ดังมาจากหน้าห้องในกิจกรรมรับน้อง ปากอยากจะพูดอยากจะบังคับอย่างไรย่อมได้ทั้งนั้น สำคัญที่ใจคนและเจ้าตัวว่าจะคิดหรือทำอย่างไรต่างหาก

หลังจากเปิดเทอมและทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่เป็นเวลาเกือบหนึ่งสัปดาห์ ปิ่นแก้วก็สามารถย่อยเพื่อนร่วมรุ่นออกได้เป็นหลายกลุ่ม

กลุ่มแรกคือกลุ่มสอบโควตา กลุ่มนี้ค่อนข้างจะภูมิใจในความเก่งของตัวเองที่สามารถสอบเ