อยากเจอพ่อแม่

(วัน) หลายปีผ่านไปครอบครัวของผมใหญ่ขึ้นเพราะน้องๆ โตขึ้นเรียนชั้นสูงขึ้นแยกย้ายกันเรียนในสายที่ชอบแต่ไม่ไกลบ้านนัก ผมอยู่คอนโดลำพัง แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ลำพังเสียทีเดียว ก็คุณแมนไปอ้อนคุณยายให้ซื้ออีกห้องชั้นล่างสุดน่ะสิไม่รู้มีแผนอะไรชอบไปตีสนิทกับยามและแม่บ้าน ก็คงเล่นเป็นสายลับเหมือนเดิม

เกิดเป็นลูกคนอย่างพ่อกับแม่ไม่ง่ายเลยนะเหมือนเป็นเพื่อนที่โตมาด้วยกัน หลายครั้งก็อยากจะดุด่าให้สำนึกจริงจังสักทีว่าทำไมไม่ใช้ชีวิตให้ดีกว่านี้ แต่พอโตขึ้นก็นึกขอบคุณที่เขาไม่ตามกระแสยังคงความเป็นตัวของตัวเองแบบมนุษย์ที่มีความแตกต่างได้แทบจะร้อยเปอร์เซ็น

ที่รู้สึกแบบนั้นเพราะส่วนหนึ่งเห็นครอบครัวคนรักอย่างดีกันเคร่งครัดกับการใช้ชีวิตมากไปหน่อย ยามอยู่ห่างกันคนตัวโตทำท่าจะเป็นจะตายเพราะงานที่บ้านชวนให้อึดอัด พอกลับมาเจอก็อ้อนอยากกอดตลอดเวลาเหมือนเด็กๆ

ทำให้รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นบ้านให้ดีกันคอยพักพิงไปเสียแล้ว

“เหนื่อยจังไม่อยากทำงานแล้ว”

คนตัวสูงรูดเนคไทออกจากลำคอแกร่ง นักบาสคนเก่งกลายร่างเป็นนนักธุรกิจหนุ่มขึ้นทุกวัน ใกล้เรียนจบมหาวิทยาลัยเพื่อนคนอื่นมีแพลนเรียนต่อต่างประเทศเริ่มธุรกิจอย่างที่อยากทำ บางคนแพลนเที่ยวเรื่องๆ บางคนอยากพักเรียนสักปี บางคนก็ต้องสืบทอดธุรกิจของที่บ้านไม่ต่างจากผมและดีกันที่ต้องหอบงานมาทำที่คอนโดกันแล้ว

“มันหนักมากเลยเหรองานขายของแบรนด์เนม”

ผมถามคนรักตัวสูงอายุย่างเข้ายี่สิบสองแล้วแต่ดีกันดูโตกว่าวัยมากไม่ต่างจากนักธุรกิจหนุ่มวัยใกล้สามสิบก็ทรงผมเซ็ตเปิดหน้าผากปาดเรียบแข็งโป๊กกับนาฬิกาเรือนหรูราคาแพงไหนจะชุดสูทที่ต้องสวมบ่ออยพอเข้างานสังคมบ่อยกว่าสวมชุดนักศึกษาเสียอีก ต่างจากผมที่บางครั้งก็สวมชุดพนักงานเซเว่นแทนพนักงานที่ไม่เพียงพอ พอเดินเข้าคอนโดมาด้วยกันจึงถูกมองด้วยสายตาแปลกๆ เสมอ อาจจะคิดว่าผมเป็นเด็กเลี้ยงของดีกันก็ได้ ทั้งที่งบดุลของเราต่างกันมาก

ของที่ขายยากอย่างของแบรนด์เนมหลายครั้งก็ขาดงบดุนจนต้องกระตุ้นยอดขายด้วยการใช้ดาราอินฟูลเอนเซอร์มาช่วยยิ่งทำให้ค่าใช้จ่ายมากขึ้นต่อให้ขายได้มากก็ต้องลงทุนกับสินค้าใหม่ไม่รู้จบ ส่วนธุรกิจกำไรไม่มากแต่ขายได้ตลอด 24 ชั่วโมงนั้นมันไม่เคยขาดทุนเลย

“วันก็เห็นเราต้องอับเดตของที่ใส่บนตัวตั้งแต่เจอกันเด็กจนกระทั่งตอนนี้ตามแฟชั่นใหม่ไม่ทันแล้ว อยากเป็นมนุษย์เงินเดือนตอกบัตรเข้างานจัง” คนตัวสูงเดินมาสวมกอดจากข้างหลังวางหน้าเรียวเกยลงบ่าแคบกดปลายจมูกโด่งข้างซอกคอเบาๆ

ที่ประจำของเขาเลยล่ะ

“หึหึ~ นี่คือความฝันที่แท้จริงสินะ” ผมนั่งตรวจบัญชีรายรับรายจ่ายที่โต๊ะทำงานหันไปลูบหน้าหล่อเหนื่อยล้าของคนรักเบาๆ เจ้าตัวยักษ์รัดท่อนแขนแน่นขึ้นยกร่างที่เล้กกว่าตัวเองขึ้นแล้วนั่งเก้าอี้แทนแต่จับผมนั่งตักอีกที

ผมคิดว่าเรารักกันมากพอ เราเข้าใจกันมาก เราเป็นคนรักที่อบอุ่นอ่อนโยนเหมาะสมทั้งการกระทำและคำพูดเพราะไม่เคยทะเลาะกันเลยตั้งแต่คบกันมา ไม่เคยใช้ความรุนแรงกันสักครั้งแม้แต่ตีกันเล่นๆ ยังไม่เคยทำ มันคือสิ่งที่ผมไฝ่ฝันชอบแบบนี้มาก ดีกันเองก็รู้ดีตั้งแต่จูบครั้งแรกผมก็มีอาการไม่ค่อยดีเท่าไหร่ หลังจากนั้นเขาก็ไม่ทำอะไรที่เกินเลยหรือบุ่มบ่ามอีกเลย ความสัมพันที่ค่อยเป็นค่อยไปเรียบง่ายไม่หวือหวา เป็นความละเมียดละไมของความสัมพันไม่ใช่ความบังเอิญหรือพลั้งเผลอ เรารักกันด้วยความพร้อม ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไรความสัมพันที่แน่นแฟ้นก็จะยังเป็นความกลมกล่อมไปอีกนาน

“นั่นสิพวกเรานี่มันไม่ต้องมีความฝันเป็นของตัวเองก็ได้สินะ แค่มีชีวิตสืบต่อจากพ่อแม่หน้าที่นี้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยแฮะ” ดีกันว่าแบบนั้นพลางยกมือขึ้นลูบผมสั้นชี้เด่กระจุกหนึ่งของผมให้เรียบลงเหมือนเส้นอื่น

“เราไม่ได้สืบทอดกิจการพ่อแม่นะ” ผมหันไปมองคิ้วหนาพลางนวดกลางหว่างคิ้วที่ขมวดเข้าหากันเล็กๆ เสมอ ชอบขมวดคิ้วก็เลยดูแก่ไง

“จริงสิวันสืบทอดกิจการปู่ย่าตายายนี่นา จริงด้วยเราไม่เคยเจอพ่อแม่ของวันเลยเจอแต่น้องๆ พ่อแม่ของวันไม่โอเคหรือเปล่าเนี่ย ไม่อยากให้เราคบกันหรือเปล่าเนี่ย~”

“พ่อแม่เราไม่ใช่คนซับซ้อนพวกเขาใช้ชีวิตอย่างที่อยากทำตลอด พ่อแม่เราเหมือนมนุษย์มากที่สุดแล้วมั้งเราเสียอีกที่เหมือนหุ่นยนต์มีตารางชีวิตมีระเบียบแบบแผน มีแต่ความคาดหวังว่าชีวิตจะต้องดีแบบคนอื่น แต่พวกเขา…ไม่ใช่แบบนั้น พวกเขาดูมีความสุขกับการมีลูกเล่นเกมส์ก่อกวนพ่อแม่ตัวเอง แม่อาจจะเรื่องเยอะหน่อยแต่แกไม่ใช่คนเคร่งครัดในชีวิตหรอก แม่เราเป็นคนที่ไม่มีแบบแผนมากที่สุดในโลกแล้วก็ไม่เหมือนใครมากที่สุดเลย แต่คนที่ทำให้เรากลัวคือคนแปลกอย่างแกนี่แหละ”

“อยากเจอจัง” คนรักตัวโตเอ่ยออกมาเสียงนุ่ม

ทั้งที่ไม่คิดว่าคุณชายแบรนด์เนมจะไม่อยากเจออะไรแบบนั้น คนที่เนี้ยบตั้งแต่หัวจรดเท้ามาตั้งแต่เด็กจะอยากเจอคนประหลาดแบบแม่ไปทำไม แค่คิดยังไม่กล้า กลัวความประหลาดของแม่จะทำให้เขาไม่กล้ารักกัน กลัวมาตลอด

แล้วทำไม?…

“ยังทำใจไม่ได้เลย ”

“ถ้า…เราขอคุยเรื่องแต่งงาน ก็จะได้คุยใช่ไหม?”

“หา!”

“ก็คนมันรอมาตั้งนานแค่กอดจูบวันยังกลัวเลยเราเลยคิดว่าวันกลัวว่ามันจะฉาบฉวยเราใกล้เรียนจบแล้วงานที่ทำก็ตายตัวทั้งคู่ไม่มีอะไรที่ต้องทำมากกว่าแต่งงานมีลูกสร้างครอบครัววางแผนครอบครัวแล้วล่ะ วันว่างั้นไหม?”

“อ..อือ อืม”

“วันช่วยเกริ่นกับพ่อให้หน่อยนะ น้า~ เราจะได้แพลนวันบอกพ่อกับแม่เราด้วย”

“…อือ..ได้…ได้สิ”

.

.

แย่แล้ว

จะบอกพ่อกับแม่ยังไงละเนี่ย

โดยเฉพาะตัวแม่

รายนั้นจะเล่นใหญ่แค่ไหนนะ

กลัวดีกันจะเตลิดก็ตอนมาคุยเรื่องแต่งงานนี่แหละ

เฮ้อ!!