บทส่งท้าย ครอบครัวที่สมบูรณ์ (จบบริบูรณ์)

“หม่ำๆ” ดวงตาสุกสกาวของลูกสาวทำเอามาวินมองน้องแล้วหัวเราะออกมา

          “คุณพ่อฮับ...น้องอยากกินอีกแล้ว”

          “อะไรกันคะพ่อลูก...คุยอะไรกันอยู่นะ” มะนาวที่เพิ่งเดินถือตะกร้าสำหรับปิกนิกมองพ่อลูกที่กำลังคุยกันออกรส ส่วนเจ้าตัวเล็กที่กำลังอยู่ในวัยเรียนรู้กำลังใช้มือป้อมๆ จับที่ต้นแขนของพ่อ

          “มาแล้วเหรอครับ...มาครับพี่ช่วยถือนะ” คินน์เดินไปช่วยมะนาวถือตะกร้าหวาย ส่วนหญิงสาวก็หันไปอุ้มลูกสาวคนเล็กเอาไว้แนบอกเพื่อที่จะได้พากันไปเที่ยวในวันนี้

          “วันนี้น้องมาวินหล่อไหมครับคุณแม่” มาวินถามแม่ให้มองการแต่งตัวของตัวเองที่ลูกชายเป็นคนเลือกเองกับมือ พร้อมกับหยิบหมวกแก๊บขึ้นมาใส่

          “หล่อที่สุดเลยครับ ชุดคล้ายคุณพ่อเลยว่าไหมครับ” มะนาวเอ่ยชมลูก

          “งั้นวันนี้เราต้องไปถ่ายรูปสวยๆ กันนะครับ มาวินอยากมีรูปคู่กับคุณแม่คุณพ่อ”

          “ได้สิคะ งั้นไปกันเลยไหม”

          “ไปไป” เสียงอ้อแอ้ของลูกสาวอย่างน้องรมิตาหัวเราะเอิ้กอ้ากเมื่อเห็นแม่กับพี่ชายกำลังคุยกัน

          “ไปกันครับมะนาว” คินน์จับมือเล็กของภรรยาสาว จากนั้นก็พากันเดินไปที่รถหรูเพื่อจะเดินทางไปยังทะเลสาบ

          ทั้งสี่คนเดินทางมายังทะเลสาบ คินน์มาถึงก็จัดการปูผ้าสำหรับนั่งชิวให้ครอบครัวของตัวเองอย่างขยันขันแข็ง ขณะที่ลูกชายก็ช่วยพ่ออย่างตั้งใจ

มะนาวมองภาพตรงหน้าแล้วรู้สึกมีความสุขเหลือเกิน ครอบครัวที่เป็นครอบครัวจริงๆ เป็นสิ่งที่เธอใฝ่หามาทั้งชีวิต คินน์เข้ามาเติมเต็มทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเธอ และยังมีลูกๆ ที่ทำให้เธอเข้าใจคุณค่าของการเป็นแม่ว่ามันมีความสำคัญอย่างไร

          “ไปนั่งกันเถอะครับที่รัก”

          คินน์โอบไหล่ของภรรยาคนสวย จากนั้นก็เอื้อมมือไปเอาลูกสาวมาอุ้มแทนเพราะไม่อยากให้เมียรักต้องเหนื่อย

          “เดี๋ยวพี่ช่วยอุ้มนะครับ มะนาวจะหนักเอา”

          “ไม่เป็นไรเลยค่ะสบายมากนะคะ”

          “ได้ยังไง มะนาวอุ้มท้องลูกมาตั้งเก้าเดือนแล้ว พี่ก็อยากจะช่วยมะนาวบ้างนะครับ” น้ำเสียงที่แสนอบอุ่นสร้างความอุ่นซ่านในหัวใจของเธอเป็นอย่างมาก

          “ขอบคุณนะคะ” มะนาวส่งลูกให้สามีหนุ่มอุ้ม จากนั้นเธอก็เดินไปนั่งบนผ้าที่ชายหนุ่มปูเอาไว้ให้ บรรยากาศริมทะเลสาบวันนี้มันช่างดีเหลือเกิน และยิ่งได้เห็นรอยยิ้มของคนในครอบครัวจนเธอมีความสุขไปตามๆ กัน

          “อากาศดีจังเลยนะครับมะนาว” ปากของคินน์พูดถึงบรรยากาศแต่ใบหน้าของเขากลับมองเสี้ยวหน้าหวานของภรรยาสาวอย่างหลงใหล

          “จริงค่ะ บรรยากาศดีมากเลย ดูมาวินสิคะ วิ่งเล่นใหญ่เลย” มะนาวคลี่ยิ้มเมื่อเห็นลูกชายเดินไปเดินมาที่สวน

          “มะนาวครับ”

          “คะ” มะนาวหันมายิ้มให้สามีหนุ่ม ก่อนจะรู้ว่าเขาแอบมองเธอด้วยสายตาหวานเยิ้ม

          “พี่ดีใจนะที่วันนี้คนที่อยู่เคียงข้างพี่เป็นมะนาว”

          “นะ...นาว...หิว” เสียงเล็กของลูกสาวคนเล็กที่นั่งตักคินน์ เริ่มเรียกชื่อพ่อกับแม่ของตัวเองอย่างอ้อแอ้

          “ขอบคุณนะคะพี่คินน์...ที่ผ่านมามะนาวก็เคยมีความฝันเหมือนกันนะคะที่จะได้พาลูกๆ มานั่งที่ริมทะเลสาบแบบนี้”

          “วันนี้พี่ก็พามะนาวมาแล้วยังไงครับ” คินน์บอกภรรยาสุดที่รักของตัวเอง ที่ผ่านมาเขารู้ว่าเธอขาดความรักจากครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์แบบ แต่ตอนนี้เขาจะพยายามเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปของมะนาวให้ได้มากที่สุด

          “มะนาวเคยคิดนะคะว่าคนคนที่จะได้อยู่ข้างๆ มะนาวจะเป็นพี่คินน์ และวันนี้ฝันของมะนาวก็เป็นจริงแล้ว” ดวงตากลมโตเริ่มมีน้ำตาไหลออกมาเพราะไม่อยากจะเชื่อว่าความฝันเหล่านั้นจะเป็นจริงในวันนี้

          “ไม่ร้องนะครับที่รัก พี่ไม่อยากให้มะนาวมีน้ำตาเลย” นิ้วหนาค่อยๆ ปาดน้ำตาข้างแก้มของหญิงสาวออกอย่างอ่อนโยน  ตลอดระยะเกือบเจ็บปีที่แต่งงานกันมาไม่มีวินาทีไหนเลยที่เขาจะไม่รักผู้หญิงคนนี้ คนที่เข้ามาทำให้หัวใจอันเย็นชาอย่างเขามีชีวิตชีวาขึ้นอีกครั้ง   

          “นาวๆ” เสียงเล็กของลูกสาวร้องเรียกชื่อแม่ของตัวเองอย่างน่ารักจนมะนาวอดซึ้งไม่ได้ กระทั่งลูกชายคนโตเดินมาหาพ่อกับแม่ของตัวเองพร้อมโอบกอดเอาไว้

          “คุยอะไรกันอยู่ครับ มาวินคุยด้วย”

          คินน์รั้งร่างเล็กของมะนาวให้เข้ามาใกล้เพื่อที่เขาจะได้โอบกอดสามแม่ลูกเอาไว้ด้วยมือใหญ่ๆ ของตน

          “คุณพ่อกำลังบอกรักคุณแม่อยู่ครับ”

          “งั้นบอกรักมาวินด้วยได้ไหมครับ” น้ำเสียงเจี๊ยวจ๊าวของลูกที่บอกจากนั้นก็ชะเง้อคอหอมแก้มพ่อทันที

          “ได้สิครับ พ่อรักมาวินเหมือนกันเลยนะครับดวงใจของพ่อ”

          คินน์โน้มลงไปหอมแก้มยุ้ยๆ ของลูกชาย จากนั้นก็เปลี่ยนมาหอมแก้มเจ้าตัวเล็กอย่างรมิตา และตามด้วยมะนาว

          “คุณพ่อคุณแม่ต้องสัญญานะคะว่าจะรักกันตลอดไป” ด้วยความใสซื่อแต่แฝงไปด้วยความบริสุทธิ์

          “ได้สิครับ พ่อรักแม่ของมาวินและมิตาที่สุดเลยครับ”

          “ร้าก...”

          เจ้าตัวเล็กเองก็พูดอย่างไม่ค่อยได้ศัพท์แต่กำลังเลียนแบบเสียงพ่อของตัวเองอย่างน่ารัก

          “คุณแม่บอกรักคุณพ่อด้วยสิครับ” มาวินหันไปมองหน้าแม่คนสวย

          “คุณแม่ก็รักคุณพ่อที่สุดเลยค่ะ” ว่าจบมะนาวก็โน้มไปจุมพิตที่ปากหยักของสามีเบาๆ และด้วยความที่อยู่ต่อหน้าลูกจะให้ร้อนแรงเหมือนอยู่สองคนก็เป็นไปไม่ได้ มันเป็นเพียงการแตะปากเบาๆ เท่านั้น แต่คินน์กลับมองมาอย่างเจ้าเล่ห์เหมือนกำลังบอกเธอกลายๆ ว่ากลับบ้านเจอแน่

          “รักที่สุดเลยนะครับ คุณแม่คนสวยและลูกๆ ของพ่อคินน์”

          ทั้งสี่กอดกันท่ามกลางบรรยากาศที่แสนอบอุ่น ไม่มีอะไรมีความสุขไปกว่าการที่ได้อยู่กับคนที่เรารักและรักเรา ไม่ต้องมีคนรักมากมายขอเพียงมีคนที่รักและเข้าใจกันอย่างนี้ตลอดไปก็เพียงพอแล้ว