น้องสาว

ผ้าแพร...

หลังจากล้างหน้าล้างตาเสร็จฉันก็เดินลงมาในครัวเพื่อช่วยแม่บ้านทำอาหารเพราะวันนี้จะมีแขกมาทานอาหารที่บ้านซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าเป็นใครแต่คิดว่าต้องเป็นคนที่สำคัญมากๆเพราะอาหารแต่ละอย่างที่สั่งให้ฉันทำล้วนแล้วแต่เป็นเมนูมีราคาแพงทั้งนั้น

"คุณแพรเป็นอะไรคะตาบวมเลยถูกคุณท่านดุมาอีกแล้วเหรอคะ"

"เปล่าหรอกค่ะ" ฉันปฏิเสธแม้หลักฐานจะปรากฏอยู่บนหน้า

"ตาแดงจมูกแดงขนาดนี้ยังบอกว่าเปล่าอีกเหรอคะ"

"แพรไม่ได้เป็นอะไรจริงๆค่ะป้าผ่อง"

"โอเคค่ะไม่เป็นก็ไม่เป็น" ป้าผ่องมองหน้าฉันก่อนจะถอนหายใจ ป้าผ่องเป็นทั้งแม่บ้านแม่ครัวแม่นมเพราะท่านเลี้ยงฉันมาตั้งแต่เกิดเพราะพ่อกับแม่ท่านไม่ดูดำดูดีฉันเลยตั้งแต่ฉันจำความได้ฉันก็มีแต่ป้าผ่องคนเดียวที่ดูแลอาบน้ำป้อนข้าวพาฉันไปหาหมอไปฉีดวัคซีนพาไปส่งโรงเรียนเพราะโรงรียนที่ฉันเรียนเป็นโรงรียนเล็กๆในหมู่บ้าน

เวลาต่อมา...

หลังจากที่ฉันกับป้าผ่องแล้วก็แม่บ้านอีกสองคนช่วยกันทำอาหารจนเสร็จฉันก็รีบไปตัดดอกไม้ที่สวนหน้าบ้านเพื่อนำมาใส่แจกันไปวางบนโต๊ะอาหารให้ดูสวยงาม

ปรี๊นนนน ปรี๊นนน เสียงแตรรถดังพร้อมกับเสียงตะโกนเรียกชื่อ

"พี่แพร!!!" เสียงตะโกนเรียกของน้องสาวคนเดียวของฉันทำให้ฉันต้องรีบเดินไปหาทันที

"อ้าวพลอย กลับมาแล้วเหรอ" ฉันถามน้องสาวที่อยู่บนรถในชุดนักศึกษาสั้นกุดรัดรูป

"ไม่กลับมาแล้วจะเห็นมั้ยล่ะถามอะไรโง่ๆ"

"พี่ก็แค่ถามทำไมต้องว่ากันด้วย"

"ก็พอใจจะว่ามีปัญหาอะไรหรือไม่พอใจที่ถูกด่าว่าโง่ ก็ไปฟ้องพ่อกับแม่สิ" พลอยใสมองหน้าฉันอย่างท้าทาย

"แล้วเรียกพี่มีอะไร"

"ไปช่วยฉันแต่งตัว"

"แต่พี่กำลังตัดดอกไม้ไปใส่แจกันอยู่นะ รอก่อนได้มั้ย"

"ไม่รอ ทำไมต้องรอ"

"แต่พี่..."

"ฉันให้เวลาพี่สิบนาทีให้ตามขึ้นไปบนห้องถ้ายังไม่ขึ้นไปฉันจะฟ้องแม่แน่ว่าพี่ขัดใจฉัน แล้วหลังจากนั้นก็คงจะรู้นะว่าจะเจอกับอะไร"

หลังจากนั้นพลอยใสก็ขับรถเข้าไปจอดที่โรงจอดส่วนฉันก็รีบตัดดอกไม้แล้วเดินเข้าบ้าน

ห้องนอนของพลอยใส...

ฉันเคาะประตูห้องนอนของน้องสาวก่อนจะเปิดเข้าไป ห้องนอนของพลอยใสใหญ่และกว้างกว่าห้องฉันหลายเท่าข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างภายในห้องล้วนแล้วแต่เป็นของมีแพงๆกระเป๋าใบละหลายแสนรองเท้านับสิบๆคู่ราคาคู่ละเป็นหมื่นเสื้อผ้าชุดนึงไม่ต่ำกว่าหมื่น ส่วนของฉันน่ะเหรอก็เป็นเสื้อผ้าตามตลาดนัดตัวไม่กี่ร้อยที่พอจะหาซื้อได้เพราะพ่อแม่จะให้เงินฉันใช้เดือนละห้าพันฉันก็เก็บไว้ซื้อของที่จำเป็นที่เหลือก็เอาฝากธนาคาร ส่วนพลอยใสเธอจะได้เงินจากพ่อกับแม่เดือนนึงก็น่าจะหลายหมื่นบางเดือนก็เป็นแสน ถามว่าฉันอิจฉาน้องสาวไหมที่ได้เงินมากกว่าฉันฉันไม่ได้อิจฉาฉันแค่น้อยใจเท่านั้นเอง แต่ก็นั่นแล่ะพอคิดถึงเหตุผลที่ฉันกับพลอยใสได้ไม่เท่ากันฉันก็ได้แค่ทำใจเท่านั้น

"พี่เลือกชุดที่คิดว่าสวยที่สุดดูดีที่สุดออกมาวางบนเตียงเดี๋ยวฉันจะมาเลือก เอาที่สวยที่สุดนะเข้าใจไหม" พลอยใสเดินมาบอกฉันก่อนจะเข้าไปอาบน้ำ ฉันเดินเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบชุดที่คิดว่าสวยที่สุดออกมาวางไว้ให้พลอยใสเลือกตามที่เธอสั่ง ฉันนั่งรอที่ปลายเตียงเกือบชั่วโมงจนกระทั่งพลอยใสสวมชุดคลุมอาบน้ำออกมา เธอกอดอกใช้สายตามองชุดที่ฉันวางเรียงไว้บนเตียงก่อนจะหยิบขึ้นมาดูทีละชุดชุดไหนไม่โอเคก็จะโยนลงพื้น

"ฉันเอาชุดนี้ แต่เหมือนชุดนี้มันจะมีรอยยับอยู่หน่อยนึง พี่เอาไปรีดให้ฉันเดี๋ยวนี้แล้วก็กลับมาช่วยฉันแต่งหน้าด้วยเร็วๆล่ะอย่ามัวแต่โอ้เอ้เข้าใจไหม" พลอยใสยื่นชุดที่เลือกมาให้ฉันก่อนจะเดินไปนั่งรอที่โต๊ะเครื่องแป้งที่มีเครื่องสำอางราคาแพงวางเรียงรายอยู่เต็มไปหมด ต่างกับโต๊ะเครื่องแป้งในห้องของฉันที่มีแค่แป้งฝุ่นครีมทาผิวกับลิปสติกแท่งไมกี่บาทเท่านั้น