All Chapters of พ่ายรักแฟนเก่า: Chapter 1 - Chapter 10

หลังจากที่รู้ว่าการขอเรียนต่อไม่สำเร็จซ้ำยังถูกท่านทั้งสองพูดตอกย้ำเกี่ยวกับเรื่องราวในอดีตที่ฉันไม่รู้ว่าเป็นความผิดของฉันจริงๆ หรือเปล่าแต่ท่านคิดไปแล้วว่าเป็นเพราะฉัน ท่านคิดแบบนี้มาตลอดมันจึงไม่แปลกที่ฉันจะขออะไรแล้วท่านไม่ให้ อย่าว่าแต่เรื่องเรียนต่อเลยแม้แต่เรื่องอื่นๆ ก็เช่นกัน ฉันจำได้ว่าตอนที่ฉันยังเด็กฉันไม่เคยมีตุ๊กตามีของเล่นเป็นของตัวเองเลยเพราะพ่อกับแม่ไม่เคยซื้ออะไรให้ ฉันไม่รู้ว่าการได้กอดตุ๊กตาความรู้สึกมันเป็นยังไง จนกระทั่งพลอยใสเกิดมาตอนนั้นฉันอายุได้สองขวบพ่อกับแม่ก็ซื้อของเล่นมาให้เต็มบ้านซื้อตุ๊กตาตัวสวยๆ มาให้พลอยใสหลายตัวฉันทำได้แค่แอบมองอยากได้บ้างอยากเล่นบ้างพอขอแม่แม่ก็ดุทุกครั้งแล้วก็ห้ามฉันไปแย่งของเล่นน้องเล่นด้วย แต่ฉันจะแอบไปเล่นตอนที่พ่อกับแม่ไม่อยู่บ้านพาพลอยใสไปเที่ยวแล้วทิ้งฉันไว้กับแม่บ้านที่บ้านซึ่งการที่ฉันถูกทิ้งให้อยู่บ้านมันเป็นเรื่องปกติจนกระทั่งถึงตอนนี้มันก็ยังเป็นอย่างนั้นอยู่ อยากจะบอกว่าตอนนั้นที่ได้เล่นของเล่นได้กอดตุ๊กตาฉันมีความสุขมากฉันอยากมีตุ๊กตาเป็นของเองสักตัวแต่ก็ไม่เคยมี รวมไปถึงเสื้อผ้าของใช้ฉันก็ไม่เคยได้ใช้ของใหม่ๆ เหมือนพล

ผ้าแพร...หลังจากช่วยพลอยใสแต่งตัวเสร็จฉันก็รีบลงมาช่วยป้าผ่องกับแม่บ้านจัดโต๊ะอาหารต่อจากนั้นก็ไปจัดแจกันดอกไม้เพราะใกล้เวลาที่แขกจะมาแล้วซึ่งจนถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่รู้ว่าแขกที่จะมาทานอาหารที่บ้านคือใครแต่ที่รู้ได้ก็คือต้องเป็นคนที่สำคัญมากๆโดยเฉพาะกับพลอยใสน้องสาวของฉันเพราะปกติแล้วเวลาที่แขกมาหาพ่อกับแม่น้องสาวฉันมักจะไม่สนใจว่าใครจะมาหรือจะไปแต่ครั้งนี้พลอยใสดูจะให้ความสำคัญมากเป็นพิเศษดูได้จากการรีบกลับมาจากมหาลัยเพราะปกติถ้าฟ้าไม่มืดเธอจะไม่กลับหรือบางวันก็ไม่กลับเลยแต่พ่อกับแม่ก็ไม่เคยบ่นหรือว่าอะไรพลอยใสต่างจากฉันที่พอเลิกเรียนต้องรีบกลับบ้านมาช่วยงานบ้านถ้าวันไหนกลับผิดเวลาอีกวันหนึ่งฉันจะถูกทำโทษโดยการหักค่าขนมไปโรงเรียนซึ่งก็โดนอยู่บ่อยครั้งจนรู้สึกชินถ้าวันไหนฉันถูกหักเงินป้าผ่องจะรู้แล้วแกก็จะทำอาหารใส่ปิ่นโตเพื่อให้ฉันเอาไปทานที่โรงเรียนแล้วแกก็จะแอบเอาเงินใส่มาให้ด้วยเพราะกลัวว่าฉันจะไม่มีเงินกินขนม"ทำไมยังจัดดอกไม้ไม่เสร็จอีกห๊ะยัยแพร แขกจะมาแล้วนะ" ฉันตื่นจากภวังค์ความคิดเมื่อได้ยินเสียงแม่เดินมาถามฉันด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเมื่อเห็นว่าฉันยังจัดแจกันดอกไม้กันไม่เสร็จ"คือ

หลายปีก่อน..."ผ้าแพร" เสียงที่คุ้นเคยเรียกชื่อของฉันทำให้ฉันที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือสอบอยู่ที่ศาลาต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง"มีอะไรเหรอคิน" ฉันพยายามปรับเสียงไม่ให้สั่นเพราะคนที่เข้ามาทักเขาเป็นคนที่ฉันแอบชอบมานานฉันไม่คิดว่าจู่ๆเขาจะเดินเข้ามาหา"คือ...ฉันมีเรื่องสำคัญอยากจะคุยด้วย" คินหรืออคินเขาคือรักแรกของฉันค่ะและเขาก็เป็นเพื่อนที่เรียนอยู่ห้องเดียวกันกับฉันมาตั้งแต่มอต้นคินเป็นผู้ชายหน้าตาดีสาวๆทั้งโรงเรียนต่างก็พากันคลั่งรักเขาทั้งนั้นรวมถึงฉันด้วย คินน่ะทั้งหล่อทั้งรวยส่วนนิสัยน่ะเหรอเท่าที่รู้จักกันมาเขาเป็นคนเจ้าชู้นะฉันเห็นเขาคบกับใครไม่เคยนานเกินสามเดือนเลยสักคน ถามว่าเราสนิทกันไหมก็ไม่เลยเพราะกลุ่มของคินมีแต่ผู้ชายแต่เราก็มีคุยกันนะเวลาทำรายงานกลุ่มเพราะเราอยู่กลุ่มเดียวกัน ส่วนฉันน่ะไม่ค่อยมีเพื่อนหรอกฉันชอบอยู่คนเดียวมากกว่า "วันนี้สอบเสร็จแล้วเธอรีบไปไหนหรือเปล่า""เราเหรอ สอบเสร็จก็กลับบ้านนะ คินมีอะไร""ฉันอยากชวนเธอไปงานวันเกิด""งานวันเกิดใคร คินเหรอ??""อื้มใช่งานวันเกิดฉันเองเธอไปได้ไหม ฉันอยากให้เธอไปนะ""เอ่อแล้วทำไมถึงมาชวนเราล่ะปกติคินไม่เคยชวนเราไปเลยนะ"

"คินไปเอามาจากไหนเราจำได้ว่าเราทิ้งไปแล้ว""เอามาจากไหนมันก็ไม่สำคัญเท่ากับว่าเธอเขียนให้ฉัน แต่ทำไมเธอถึงเอามันไปทิ้ง" เขาถามน้ำเสียงเข้มคล้ายกับโกรธ"ก็เรา..ไม่กล้า ตอนนั้นมีคนให้การ์ดให้ดอกไม้ให้ของขวัญคินเยอะมากๆเราไม่กล้าเอาของเราไปให้เราก็เลยเอาไปทิ้ง" ฉันตอบเขาเสียงเบาพร้อมกับหลบสายตา"ว่าแต่มันอยู่กับคินได้ยังไง""อยากรู้เหรอ""อื้มอยากรู้สิ" ทำไมฉันจะไม่อยากรู้ว่าการ์ดใบนั้นไปอยู่กับเขาได้ยังไง"ถ้าเธอตกลงไปงานวันเกิดฉันคืนนี้แล้วก็ยอมตกลงเป็นแฟนฉันจะยอมบอกความจริงว่าได้การ์ดใบนี้มาได้ไง""งั้นเราไม่อยากรู้แล้วก็ได้" ฉันตอบไปโดยไม่ต้องคิดเพราะถึงฉันจะชอบเขาและเขาก็มาสารภาพว่าเขาเองก็ชอบฉันมาขอฉันเป็นแฟนแต่ฉันก็รู้ตัวเองดีว่าฉันคงไม่เหมาะที่จะเป็นแฟนของคิน ฉันกับเขาเราต่างกันเกินไป เขาทั้งหล่อทั้งดูดีแล้วก็รวยมากๆดูจากรถที่เขาขับมาเรียนก็รู้แล้วส่วนฉันเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาคนนึงเท่านั้นเองเช้ามาก็ต้องออกมาขึ้นรถเมล์หน้าปากซอยเพื่อมาเรียนฉันไม่มีอะไรเทียบกับเขาได้เลยถึงแม้ว่าที่บ้านของฉันพอมีอันจะกินแต่ก็ไม่ถึงกับรวยแบบเขา และที่สำคัญมากไปกว่านั้นถ้าเราเป็นแฟนกันฉันคงไม่มีเวลาให้

"เลี้ยงที่บ้านเธอไม่ได้แต่เลี้ยงที่คอนโดฉันได้นี่นา""หมายความว่าไงเราไม่เข้าใจ""ก็หมายความว่าเราสองคนจะช่วยกันเลี้ยงเจ้าปุกปุยที่คอนโดของฉันไง หลังเลิกเรียนเธอก็ไปช่วยฉันเลี้ยงโอเคมั้ย เธอเป็นแม่ส่วนฉันเป็นพ่อ"".........""เงียบอีกละ" ยอมรับว่าที่เงียบเพราะฉันตั้งตัวไม่ทัน "เอ่อ เราว่านี่ก็ใกล้จะบ่ายโมงแล้วเรากลับกันเถอะนะเดี๋ยวจะสอบไม่ทัน" ฉันหาทางออกเพราะฉันเริ่มไม่ปลอดภัยเวลาอยู่ใกล้เขา ใจฉันมันเต้นโครมครามในทุกครั้งที่เขามองมาสายตาแววตาของเขามันสื่อความหมายได้ดีว่าเขากำลังทำให้ฉันหวั่นไหว จากที่หวั่นไหวอยู่แล้วมันกลับยิ่งเพิ่มขึ้นอย่างไม่รู้ตัว"ตกลงเธอจะอยากเลี้ยงเจ้านี่มั้ย""เราบอกแล้วว่าเราเลี้ยงไม่ได้ ถึงพาไปอยู่คอนโดคินเราก็ไปช่วยเลี้ยงไม่ได้อยู่ดี""ทำไม""เลิกเรียนเราต้องรีบกลับบ้านน่ะ""เป็นเด็กดีจังเลยนะ""ก็เรามีหน้าที่ต้องทำนี่นา""กลับบ้านผิดเวลาไม่กี่ชั่วโมงพ่อแม่เธอคงไม่ว่าหรอกมั้ง""ไม่ได้หรอก เราไม่อยากถูกลงโทษถ้ากลับบ้านผิดเวลา" ฉันบอกไปตามความจริงเพราะเคยมีครั้งหนึ่งฉันต้องรอส่งรายงานอาจารย์แต่ทีนี้อาจารย์ท่านประชุมอยู่ทำให้ฉันต้องรอ กลายเป็นว่าเย็นวันนั้นฉั